Τι σκέφτεσαι τώρα ?

Τότε ποιος ο λόγος να λέμε τη γνώμη μας; Για να γεμίζουν σελίδες με bites;
Ο,τι εκτίθεται δημόσια, τίθεται σε δημόσια κρίση και χρήση και πάνω από όλα αυτό το αναγνωρίζω για όσα εκθέτω εγώ δημόσια.
Το κρίνω και το αξιολογώ είναι τελείως άλλο πράγμα από το επιβάλλω ή εκβιάζω να γίνει σεβαστή η άποψη/γνώμη μου.
Αν κάποιος θέλει να εκθέτει την γνώμη του δημόσια και να μην του την "ακουμπά" κανένας εις το όνομα της ελευθερίας έκφρασης, λυπάμαι αλλά είναι ο πρώτος που δεν σέβεται την ελευθερία έκφρασης. Ας βάλει τη γνώμη του σε κάδρο στο σαλόνι να την θαυμάζει.
Θεωρώ ότι ο καθένας εκθέτει εδώ όσο από τον εαυτό του θέλει. Και αν αυτό περιλαμβάνει και το: τι σεξουαλικους συντρόφους επιλέγει, τι ομάδα είναι, τι κόμμα ψηφίζει (όλα επιλογές βαθύτατα πολιτικές) τότε δεν βρίσκω γιατί να μην το αποκαλύψει.
Το να προσπαθεί να το επιβάλλει βέβαια είναι Χ.
Το ζήτημα σε όσα έχουν γραφτεί από χθες το εντοπίζω όχι στο περιεχόμενο όσων γράφουμε όσοι είμαστε στο φόρουμ αλλά στις διαδικασίες. Και η αδυναμία διαχωρισμού των δύο φέρνει από φαιδρά έως απαράδεκτα αποτελέσματα.
Και επειδή καλό είναι να θυμόμαστε και τις καλές στιγμές, γιατί στην όλη συζήτηση δεν ανασύρουμε τη σύσσωμη αντίδραση που δείξαμε πριν από κάποιο καιρό σε ένα τσογλανι που ήρθε να κουνήσει το δάχτυλο σε όσους ισχυρίστηκαν ότι δεν τίθεται θέμα συζήτησης για το αν κάποια γυναίκα θα διέκοπτε εγκυμοσύνη που προέκυψε από βιασμό.
Και αυτή ήταν μια συζήτηση βαθύτατα πολιτική και θρησκευτική.

 

έτσι ενεργούν τα τσογλάνια.
τσιρίζουν γιά δολοφονία και αίμα. "το αίμα τρομάζει".
απευθύνονται στο θυμικό, γιά να διχάζουν. είτε τόσο τους κόβει.
το "σύσωμο", αν ποτέ επεδείχθει, δεν είναι λιγότερο τρομακτικό.
με μόνον θυμικό, δεν επιβιώνει περιεχόμενο.

 

Ναι, ναι, ναι! Το «είμαστε οργισμένοι» μου προκαλεί τρόμο… γιατί δεν ξέρω ποτέ πότε θα βρεθώ στην στην πλευρά που εξοργίζει τους εκάστοτε εξορισμένους..

 

Aυτό που περιγράφετε δεν είναι συζήτηση, μονόλογοι είναι.
Δεν θέλω να σας το χαλάσω αλλά όταν κάποιος εκθέτει την άποψή του στο δημόσιο χώρο να είναι έτοιμος να δεχτεί και αντιδράσεις ακόμα και σφοδρές. Αλλιώς να τις γράφει στο ημερολόγιό του. Υπάρχει πάντα και η επιλογή να ανοίξετε ένα blog να τα λέτε με τον εαυτό σας.

 

Λογικό και θεμιτό μου ακούγεται και συμφωνώ.

Με μια λεπτομέρεια, ο σεβασμός προς τον άλλο και προς τη γνώμη του άλλου, δεν έχει καμία σχέση με την έλλειψη κριτικής και αξιολόγησης αυτής της γνώμης, έχει σχέση μεγάλη με την αντιληπτική (όχι βιωματική / ενσυναισθητική δηλαδή) κατανόηση του τι λέει ο άλλος, να δώσουμε τον χρόνο και τη φροντίδα να καταλάβουμε και αν χρειάζεται να ρωτήσουμε. Έχει σχέση με το ότι δεν του επιδαψιλεύουμε διάφορα φρικτά επίθετα για το ποιόν του εξαρχής, ανοιχτά ή υπαινικτικά, ότι δεν φανταζόμαστε αν συνηθίζει να κάθεται σε καφέ στη Δραπετσώνα ή στο Ψυχικό χωρίς να τον έχουμε συναντήσει ποτέ μας και αυτό ορίζει πώς του μιλάμε και ούτω καθ΄εξής. Τον σεβασμό σε αυτό το φόρουμ τον έχουμε απορρίψει ρητά και κατηγορηματικά, ουσιαστικά επειδή ορισμένοι από εμάς δε γνωρίζουν τι είναι και πώς γίνεται - επειδή δεν θρησκεύονται φαντάζομαι - αλλά με το επιχείρημα πως ο σεβασμός θα μας έδενε τα χέρια αν κάποιος ερχόταν και μιλούσε ανορθολογικά, αντιεπιστημονικά, ανιστόρητα και μισαλλόδοξα, πράγμα που δεν συμβαίνει όμως όταν καταλαβαίνουμε περί τίνος πρόκειται, κάθε άλλο μάλιστα γιατί πάντα ο σεβασμός χρειάζεται φροντίδα και με το να βγάζεις έξω απ την πόρτα αυτόν που έχει πρόβλημα τον φροντίζεις, δεν τον υπονομεύεις.

Κατά μια άποψη είναι "όλα επιλογές βαθύτατα πολιτικές", δεν πρόκειται για κοινή παραδοχή.

Δε νομίζω ότι είμαστε τόσο πολύ αδύναμοι στο να διαχωρίζουμε περιεχόμενο από διαδικασίες. Το περιεχόμενο είναι που ορισμένες φορές έχει πρόβλημα με τους κανόνες. Ούτε το πρόβλημα είναι κατά τη γνώμη μου ότι οι κανόνες δεν είναι τόσο αναλυτικοί και θέλουμε κανονιστικά κείμενα για αυτούς. Ας τα έχουμε, αν προκύψει, για να δούμε και μόνοι μας ότι δεν ήταν αυτό το πρόβλημα τελικά.

Υπάρχει μια πιθανότητα να κάναμε λάθος ως προς το πώς αξιολογήσαμε ως πραγματικό αυτό που έλεγε το πρόσκαιρο εκείνο μέλος του φόρουμ. Υπάρχει μια πάρα πολύ αυξημένη πιθανότητα, σχεδόν 1 δηλαδή, να το διάβασε αυτό ως περίπου είδηση ή να το αντιλήφθηκε ως είδηση. Στην πραγματικότητα είναι ένα φιλοσοφικό παράδειγμα (περαιτέρω ανάλυση αν ζητηθεί), που μας έρχεται από τα τέλη του 18ου αι., από περιοχή Καλίνινγκραντ, το οποίο μάλλον σέρνεται από blog σε blog αενάως κακοποιούμενο. Αυτό, βέβαια, δεν απαλλάσσει το μέλος εκείνο από το ότι δεν το αξιολόγησε αλλά το σέρβιρε άκριτα τελείως. Βαραίνει όμως εμάς ότι παρασυρθήκαμε από την αμάθεια του και το πανηγυρίζουμε κιόλας  

Επειδή   όσο και να ξεσηκώνεστε ορισμένοι   δεν μπορείς να κρίνεις και να αξιολογείς αν προηγουμένως δεν γνωρίζεις τι είναι αυτό που κρίνεις και αξιολογείς ή αν βλέπεις ότι δεν έχεις αρκετά δεδομένα για να κρίνεις και να αξιολογείς.

Αυτή ήταν μια συζήτηση φιλοσοφική που αφορούσε την ηθική τάξη των πράξεων από καθήκον, από κλίση ή από ροπή, την οποία, λόγω έλλειψης γνώσεων, δεν κάναμε. Για αυτό και μόνον κρίναμε, κρίναμε συναισθηματικά δηλαδή δεν κρίναμε και αντιδράσαμε κανιβαλικά.

 

Τραγουδά ο Παπάζογλου.
«Τώρα με χειρουργεί η αλλήθωρη νεολαία, μια τσογλανοπαρέα, που κάνει κριτική».

Μόνο που η εν λόγω «αλλήθωρη νεολαία» είναι πλέον, «τομάρια γεραλέα», αν και παραμένει μια τσογλανοπαρέα, που κάνει κριτική.

 

Εκείνον τον κόσμο εννοούσα, σωστά καταλάβατε. Κι εγώ σέβομαι και καταλαβαίνω τους ανθρώπους που ζορίζονται να βγάλουν το μήνα. Εκείνους που φοβούνται για το παρόν το δικό τους και για το μέλλον των παιδιών τους. Εκείνους που τρομάζουν στην ιδέα μην και αρρωστήσουν, γιατί δεν έχουν τους κατάλληλους πόρους για να ζητήσουν περίθαλψη. Καταλαβαίνω εκείνους που διψούν για δικαιοσύνη, για σεβασμό, για ελευθερία - όχι ασυδοσία -. Ανάμεσα τους ζω κι εγώ και κάποια από τα προβλήματα τους τα μοιράζομαι.

Τρομάζει το αίμα που χύνεται και από ότι φαίνεται, ήταν θέμα νομοτέλειας. Πιθανότατα να δούμε και χειρότερα. Ίσως κάποτε, κάποια μεταγενέστερη γενιά, να δει πράγματα που εμείς ονειρευόμαστε.

Να σας πω την αλήθεια μου, είχα κουραστεί να βγαίνω στους δρόμους και να "φωνάζω". Να το κάνω δίχως να είναι δίπλα μου εκείνοι που σε κάποιες φάσεις, είχα αναλάβει να υπερασπιστώ τα δικαιώματα τους. Αλλά δεν πειράζει, για μένα το έκανα και για μένα θα ξαναρχίσω να το κάνω. Γιατί δυστυχώς κατάλαβα, ότι εκείνο που πίστευα. Δηλαδή ότι θα αρκούσε πια μονάχα η δουλειά μου, η παρουσία μου στις όποιες αίθουσες, δεν είναι αρκετό. Και ίσως να σηκώνω όσο μπορώ την μικρή φωνή μου και να την ενώνω σε κείνες των άλλων, είναι ένα από τα ελάχιστα πράγματα που θα είχαν ακόμη νόημα για μένα. Με κάθε σεβασμό σε όσους δεν έχουν τη δύναμη, ή δεν θα ήθελαν, να έρθουν να μας βρουν. Δίχως χρώματα, δίχως σημαίες, σαν συγκατοίκους στην "τρέλα", που κάποτε θα ήταν καλό, αν τελείωνε.

 

Η κριτική της άποψης είναι θεμιτή όταν γίνεται δίχως ειρωνικά σχόλια.
Τα πιστευω του καθενός βγαίνουν μέσα από απόψεις , γνώμες κι εμπειρίες.

 

Η ειρωνία, η σάτυρα είναι μέρος της κριτικής από τα αρχαία χρόνια. Οφείλερε να το ξέρετε. Αλλιώς αν δεν το αντέχετε, μην συμμετέχετε.

 

Είναι αίμα αθώων.

Είναι αίμα κυνηγημένων ανθρώπων.

Ένα ποτάμι κυριολεκτικά.

Θυμήθηκα το παρακάτω

"...∆εν χρειάζεται πολύ θάρρος για να παραπονεθεί κανείς για την κακία του κόσμου γενικά και για τον θρίαμβο της ωμότητας και για να απειλεί με τον θρίαμβο του πνεύματος από ένα μέρος του κόσμου όπου του επιτρέπουν ακόμα να το κάνει αυτό.

Ορθώνονται τότε πολλοί σαν να ήταν κανόνια στραμμένα ενάντιά τους, ενώ τους κοιτάζουν μονάχα.

Ξεφωνίζουν τις γενικές τους απαιτήσεις σε έναν κόσμο που αγαπά τους ακίνδυνους ανθρώπους. Απαιτούν μια καθολική δικαιοσύνη για την οποία δεν δούλεψαν ούτε στο ελάχιστο και μια γενική ελευθερία. Απαιτούν ένα κομμάτι από τη λεία που έχει τάχα κιόλας μοιραστεί από καιρό μαζί τους..."

Μπέρτολτ Μπρεχτ
1935, Παρίσι, Συνέδριο για την υπεράσπιση της Κουλτούρας

Iagos

 

Αυτό ακριβώς λέω

 

Γίνεται αυτό που πάντα γινόταν. Με την διαφορά ότι τώρα έχουμε απείρως μεγαλύτερη δυνατότητα "πληροφόρησης". Γιατί πρέπει, να ξέρουμε τι γίνεται. Και όπως έγραψε η αθάνατη Κατερίνα: Ξέρω πως ποτέ δεν σημαδεύουνε στα πόδια. Στο μυαλό είναι ο στόχος.


Όσο όμως έστω κι ένας ακόμη συγκινείται από :



Τίποτε δεν είναι χαμένο.