Τι σκέφτεσαι τώρα ?

@Arioch μια εγκυμοσύνη στον συμμετρικό κόσμο για να είναι επιθυμητή χρειάζεται να έχει προηγηθεί κοινή συμφωνία από πριν.
Σε όποια άλλη περίπτωση είναι ανεπιθύμητη.

Μια γυναίκα που μαθαίνει ότι είναι έγκυος χωρίς να έχει προηγηθεί κοινή συμφωνία βρίσκεται σε ιδιαίτερα ευάλωτη θέση τόσο ψυχικά όσο και σωματικά και καλείται να πάρει μια απόφαση με ηρεμία.

Αν η απόφαση της, για τους δικούς της λόγους, είναι να διακόψει την κύηση τότε ένας χειριστικός σύντροφος ο οποίος σε αυτή την ευάλωτη και δύσκολη στιγμή για μια γυναίκα θέσει βέτο, δηλαδή εκβιάσει συναισθηματικά λέγοντας αν δεν το κρατήσεις με χάνεις, τότε, λυπάμαι αλλά δεν αξίζει και να πάει στο καλό.

Ένας άνθρωπος που σε μια τόσο ευάλωτη στιγμή θέτει τέτοια εκβιαστικά διλήμματα καλό είναι να απομακρύνεται από τη σχέση για να προστατευτεί η ψυχική υγεία μιας γυναίκας.

 

Είπα πριν πως τον τελικό λόγο τον έχει η γυναίκα, όμως η ευθύνη της εγκυμοσύνης βαραίνει και τους δύο . Ακόμη και η διακοπή της κύησης είναι ευθύνη και των δύο. Η γυναίκα χρειάζεται βοήθεια κι όχι να αφεθεί μόνη να τα βγάλει πέρα
Αυτό λέω

 

Στη θεωρία, ναι.

Συμφωνώ. Και στην θεωρητική περίπτωση που άφηνα κάποια έγκυο χωρίς η ίδια να θέλει να το κρατήσει, θα τη στήριζα μέχρι και την έκτρωση, αλλά από εκεί και πέρα οι δρόμοι μας θα χώριζαν.

Στη θεωρία, τουλάχιστον.

Δεν μπορείς να τα έχεις μονά-ζυγά δικά σου, δεν έχει μόνο ένας επιλογή.

Οι επιλογές φέρουν και το βάρος των συνεπειών αυτών που τις κάνουν. Εγώ αναγνωρίζω ότι μόνο εκείνη έχει δικαίωμα επιλογής για το αν θα το κρατήσει ή όχι, το σώμα είναι δικό της και όχι δικό μου. Από εκεί και πέρα, ωστόσο, δικαίωμα επιλογής έχω κι εγώ.

Τέλος πάντων, όπως έγραψα και παραπάνω όλα αυτά είναι στη θεωρία. Δεν έχω βρεθεί ποτέ σε τέτοια θέση και θα ήταν αλαζονικό να ισχυριστώ με βεβαιότητα πώς θα αντιδρούσα. Η άποψή μου είναι με βάση τις αρχές και την ηθική μου, αλλά η πραγματικότητα συχνά είναι πολύ πιο σύνθετη από τις θεωρητικές μας πεποιθήσεις, ή όπως λέμε και στο χωριό "η διαφορά μεταξύ θεωρίας και πράξης είναι μικρή στη θεωρία αλλά μεγάλη στην πράξη"

 

Μα δεν σας στερεί κανείς το δικαίωμα της επιλογής.

Αν διαβάσετε προσεκτικά τι έγραψα θα διαπιστώσετε ότι όχι μόνο δεν κρίνω την επιλογή αντιθέτως αυτό που λέω είναι μια γυναίκα να σεβαστεί την επιλογή και να προστατεύσει τον εαυτό της το συντομότερο.

Μόνο έτσι θα προχωρήσει τη ζωή της και θα γεννήσει ένα παιδί με όποιον επιθυμεί και όποτε το επιθυμεί χωρίς συναισθηματική φόρτιση και εκβιασμό.

 

Εσείς προσδίδετε συγκεκριμένο πρόσημο στη στάση του συντρόφου, χαρακτηρίζοντάς τον "χειριστικό" και αποδίδοντάς του συναισθηματικό εκβιασμό. Η δική μου τοποθέτηση είναι απλά η διαπίστωση ότι κάθε επιλογή φέρει τις συνέπειές της, χωρίς να προσάπτω χαρακτηρισμούς σε όποιον/α κάνει την επιλογή.

Οπότε όχι, δεν λέμε το ίδιο πράγμα.

 

Μα δεν είναι αυτό ο σκοπός! Σκοπός είναι να επιβάλλουν με κάθε τρόπο την άποψη τους ώς ορθή.

 

@Arioch χωρίς να *έχω* πρόθεση να σας καταλογίσω κατι, επειδή όμως ως άνδρας δεν είστε σε θέση να γνωρίζετε τι συμβαίνει στο σώμα μιας γυναίκας όταν κυοφορεί έμβρυο ούτε την ευαλωτότητα ψυχική και σωματική που βιώνει, ούτε το πώς νιώθει λόγω των παραπάνω σε μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη καλό είναι να προσπαθήσετε να καταλάβετε ότι όποια πίεση σε εκείνη τη στιγμή λειτουργεί ως χειρισμός και επιδεινώνει την ψυχική κατάσταση της εγκυμονούσας γυναίκας.

 

Έχετε δίκιο, και ομολογώ πως εγώ δεν έθεσα το ζήτημα στο σωστό του πλαίσιο. Στη δική μου περίπτωση, η στάση μου απέναντι στην κατά λάθος εγκυμοσύνη ήταν κάτι που πάντα έκανα ξεκάθαρο από την αρχή σε κάθε σχέση μου. Συνεπώς, η θεωρητική μου θέση ήταν γνωστή εκ των προτέρων και όχι κάτι που θα προέκυπτε ως συναισθηματικός εκβιασμός τη στιγμή της κρίσης.

Εάν κάποιος, αντίθετα, το φύλαγε ως "έκπληξη" για τη στιγμή που θα προέκυπτε το ζήτημα, τότε ναι—θα ήταν ακριβώς η περίπτωση χειρισμού που περιγράφετε.

 

ευχαριστώ για τη διευκρίνηση. Τώρα είναι ξεκάθαρο.

Στην όποια περίπτωση "έκπληξης" ένας τέτοιος άνδρας θα είχε ενδιαφέρον να έφευγε και μετά από 9 μήνες να λάμβανε ένα μήνυμα που θα έλεγε "γέννησα ένα παιδί αγνώστου πατρός και νιώθω υπέροχα" συνοδευόμενο και από μια αναμνηστική φωτογραφία.

Μόνο έτσι θα γινόταν κατανοητό ποιός αποφασίζει και ποιός χτυπάει το κεφάλι του στον τοίχο  

ευχαριστώ για την όμορφη συζήτηση.

 

Στην πράξη όμως να σε δω.

Ένα παιδί αλλάζει τη ζωή αυτών που αναλαμβάνουν τη φροντίδα του. Μια γυναίκα πιθανόν να μην γουστάρει να τροποποιήσει τη ζωή της δίχως τα δακρύβρεχτα ρομαντικά της "δύσκολης απόφασης". Υπάρχουν γυναίκες που παίρνουν εύκολα την απόφαση της διακοπής κύησης. Κοινωνικά πιέζονται να βρουν δικαιολογίες.
Αν εσύ θελήσεις το παιδί μονομερώς, αναλαμβάνεις εξ'ολοκλήρου και το μεγάλωμά του.

 

Δε διαφωνώ ότι είναι μεγάλη απόφαση, και, όπως είπα και ξανά, η επιλογή του αν θα κρατήσει ένα παιδί ή θα το φέρει στον κόσμο, είναι της γυναίκας και μόνο. Αυτό που τόνισα ωστόσο, είναι ότι η όποια επιλογή, φέρει και το βάρος των συνεπειών της, είτε με τον ένα τρόπο, είτε με τον άλλον.

 

Κι εγώ σου είπα ότι αν καίγεσαι να το κρατήσει τότε το μεγαλώνεις, δεν της το φορτώνεις όπως γίνεται στην πλειονότητα των ελληνικών οικογενειών ακόμα και σήμερα όπου οι πατεράδες "βοηθούν" ως τρίτοι και δεν συμμετέχουν ως συνφροντιστές.