Τι σκέφτεσαι τώρα ?

Κι εγώ σου είπα ότι αν καίγεσαι να το κρατήσει τότε το μεγαλώνεις, δεν της το φορτώνεις όπως γίνεται στην πλειονότητα των ελληνικών οικογενειών ακόμα και σήμερα όπου οι πατεράδες "βοηθούν" ως τρίτοι και δεν συμμετέχουν ως συνφροντιστές.

 

Έχω πλήρη συναίσθηση του βάρους του λόγου μου, δεν το πέταξα έτσι. Τούτου λεχθέντος, πρώτος απ' όλους παραδέχτηκα, ότι αυτό είναι μέσα από την οπτική του "όποιος είναι έξω απ' το χορό πολλά τραγούδια ξέρει." Μπορεί να μην ξέρω στην πράξη πως θα αντιδρούσα, ξέρω ωστόσο πως θα ήθελα να αντιδράσω αν μου είχε συμβεί κάτι τέτοιο.

Δε θα ισχυριστώ σε καμία περίπτωση ότι έχει το ίδιο βάρος με τη γέννηση ενός παιδιού, ωστόσο το αναφέρω σαν παράδειγμα για να δείξω το πως σκέφτομαι και δρω, ακόμα και αν το βάρος της εν λόγω απόφασης ήταν πολύ ελαφρύτερο. Θέλω να πιστεύω ότι ακόμα και στα πολύ πιο δύσκολα, θα έδειχνα την ίδια ακεραιότητα, όπως βλέπω εγώ τη δική μου ακεραιότητα.

Ποτέ δε συμπαθούσα ιδιαίτερα τις γάτες και το ίδιο έκανε και η κυρά. Όταν βρήκαμε τα τέσσερα γατάκια σκελετωμένα και παρατημένα υπήρχαν δύο επιλογές: Να τα αφήσουμε στην τύχη τους, είτε να τα σώσουμε, παίρνοντας ταυτόχρονα το ρίσκο να μας μείνουν αμανάτι.

Μας έμειναν.

Δεν το μετανιώσαμε ούτε στιγμή.

 

Συμφωνώ.
Γι'αυτό μίλησα πριν για ευθύνη και των δύο. Πρέπει να προσέχει που βάζει ο κάθε ένας την υπογραφή του και το πουλί του. Αναλαμβάνει τις ευθύνες του και στέκεται δίπλα στην όποια απόφαση της κοπέλας.

 

Άστοχο το παράδειγμα.

 

Καθόλου. Είναι πολύ ελαφρύτερο, κάτι που ο ίδιος παραδέχομαι, αλλά άστοχο δεν είναι.

Δε με ξέρεις, οπότε άστο και πάμε παρακάτω.

 

Αυτό που σκέφτομαι τώρα είναι ότι στο vanilla συσχετισμό προκύπτουν παιδιά για να μη φύγει ο σύντροφός, για να μην παθει καρδιακό η μανούλα, για να μην κουτσομπολέψει ο γείτονας, για να μην διαλυθεί ο γάμος.... και τελειωμό δεν έχουν οι γεννήσεις έπειτα από τον καταναγκασμό των στερεοτύπων.

Αντίθετα συνειδητά και μόνο συνειδητά διακρίνω να ανατρέφονται παιδιά μέσα στο M/s όπου την απόφαση την έχει μόνο ένας και στα ΛΟΑΤΚΙ ζευγάρια...

Κλείνω με ένα νανούρισμα που τραγουδώ κάθε βράδυ

Κοιμάται ο ήλιοσ στα βουνά κι η πέρδικα στα δάση
Κι εσύ πανσέ και γιασεμί
Κλείσε τα μάτια μια στιγμή
Ο ύπνοσ να σε πιάσει
Μετάξι από τη βενετιά και μάλαμα απ' την προύσα
Τα όνειρα σου να ντυθούν
Σαν τα δικά μου μη χαθούν
Που τόσο αγαπούσα
Νάνι νάνι το μικρό μου νάνι
Νάνι νάνι το όνειρό μου νάνι
Σ' αυτό τον τόπο οι καιροί φέρνουνε καταιγίδεσ
Μα σώζονται όταν ξεσπούν
Από καρδιέσ που αγαπούν
Τα όνειρα κι οι ελπίδεσ
Κι είναι κραυγή και προσταγή και πάθοσ του χωμάτου
Απ' τον καρπό του άμα φασ
Σα μεγαλώσεισ ν' αψηφάσ
Τα βέλη του θανάτου
Νάνι νάνι το παιδί μου νάνι
Νάνι νάνι το όνειρό μου νάνι
Δώσε καρδιά μου στο παιδί τον πιο γλυκό σου χτύπο
Για να του κάνει συντροφιά
Μεσ σε βροχή και συννεφιά
Όταν εγώ θα λείπω
Και δε με νοιάζει αν θα χαθώ αφού θα ζεισ για μένα
Είναι τησ φύσησ ο σκοπόσ
Κι είσαι του έρωτα καρπόσ
Και μιασ αγάπησ γέννα
Νάνι νάνι το μικρό μου νάνι
Νάνι νάνι το παιδί μου νάνι
Νάνι νάνι το όνειρό μου νάνι



Iagos

 

Αυτό που σκέφτομαι τώρα είναι ότι δεν *έχω* βρεθεί σε δημόσια συζήτηση στην Ελλάδα τουλάχιστον που αφορά την αυτοδιάθεση του γυναικείου σώματος και να μην καταλάβουν τον χώρο άνδρες που ευθύς θα ξεκινήσουν άλλοτε ευγενικά και άλλοτε άκομψα τη νουθεσία και τις υποδείξεις για το τι θα κάνει μια γυναίκα με το σώμα της.

Κάτι που δεν *έχω* συναντήσει σε M/s και σε ΛΟΑΤΚΙ περιβάλλοντα.

 

Το ότι δεν σε ξέρω δεν αναιρεί ότι έγραψες ένα άστοχο παράδειγμα. Το άστοχο είναι και επιεικής χαρακτηρισμός. Προσπαθείς να μανιπιουλάρεις συναισθηματικά οποιαδήποτε γυναίκα διακόπτει την κύηση θεωρώντας ότι σκοτώνει ζωή όπως τα δύστυχα "σκελετωμένα γατάκια". Κατάπτυστο.

 

Κι εγώ διαφωνώ με την άποψή σου. Πάμε παρακάτω.

 

Επειδή σας παρακολουθώ και σας εκτιμώ πολύ μέσα από τα γραπτά σας, δεν καταλαβαίνω προς τι η αναδίπλωση. Δε μπορεί να είναι, εξ αρχής, απόφαση της γυναικός και μόνον το αν θα κρατήσει ένα παιδί. Προφανώς και η τελική απόφαση θα ληφθεί από τη γυναίκα, για λόγους και ηθικούς και βιολογικούς, αλλά πρέπει να είναι μία απόφαση που θα ληφθεί μετά από συζήτηση με όλα τα δεδομένα και σε πλαίσιο αμοιβαίου σεβασμού, επίσης για λόγους ηθικούς. Με ανοικτά όλα τα χαρτιά. Οφείλει μία γυναίκα να ξέρει ότι ενδεχομένως σε περίπτωση διακοπής κυήσεως, θα φύγει ο σύντροφός της (δεν παίρνω θέση, απλώς αναφέρω τη συνθήκη που φέρατε ως παράδειγμα. Άλλωστε, συνήθως συμβαίνει το αντίθετο· ο άνδρας φεύγει όταν δε διακόπτεται η εγκυμοσύνη). Δεν είναι χειριστικό. Οφείλει επίσης να ξέρει ο σύντροφος τους λόγους που επιθυμεί διακοπή της κυήσεως, ακόμα κι αν αυτοί έχουν να κάνουν με τον σύντροφο. Ούτε, φυσικά και κατ'αντιστοιχία, είναι λογικό να μην έχει δικαίωμα ο άνδρας να διαλέξει αν θα γίνει πατέρας ή όχι. Θέλω να πω ότι γίνεται ένα άλμα λογικής και μεσολαβεί ένα χάος, αν από το "η γυναίκα θα αποφασίσει, αλλά οφείλει πρώτα να συζητήσει με τον άνδρα και με όλα τα δεδομένα κι από τους δύο για τα υπέρ και κατά, για τα θέλω και τα μη", φτάσουμε στο "η γυναίκα αποφασίζει μόνη της, αφού δικό της είναι το σώμα κι ό,τι θέλει κάνει", που υποστηρίζουν κάποιοι.

 

Το ότι η τελική απόφαση ανήκει στη γυναίκα είναι αδιαπραγμάτευτο, είτε συμφωνείς είτε διαφωνείς ιδεολογικά με την έκτρωση. Δικό της το σώμα, δική της η επιλογή, και αυτό που ήθελα να τονίσω είναι ότι κάθε επιλογή φέρει και το βάρος της ευθύνης που της αναλογεί.

Με λίγα λόγια, δεν πρόκειται για αναδίπλωση. Απλά η @de7 δεν είχε όλη την πληροφορία—και αυτό είναι δική μου ευθύνη—καθώς στην πρώτη μου απάντηση δεν έκανα ξεκάθαρο ότι τη θέση μου την εξέφραζα εξαρχής σε κάθε μου σχέση.

 

Το αγοράκι που το βασάνισαν αυτά ... αυτά τα αθρωπόμορφα... είναι εγκεφαλικά νεκρό.

Θέλω να τα σπάσω όλα. Θέλω να ουρλιάξω. Θέλω να πεθάνουν αργά και βασανιστικά και απάνθρωπα οι δολοφόνοι του.

Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο είμαι κατά της θανατικής ποινής. Γιατί αν εγώ και ο καθένας μας δεν μπορεί να κρατήσει την ψυχραιμία του, πρέπει η κοινωνία να μπορεί να κρατήσει τη δική της.

Γιατί αν πάρουμε το νόμο στα χέρια μας, όπως πολλές φορές το λαχταράμε, τότε δεν είμαστε κοινωνία, είμαστε αγέλη.