Οι κακοί κοκκινοσκουφίτσοι, η γιαγιά δεσμοφύλακας και οι καλοί λύκοι.

Το δίλημμα δε μου το έβαλαν. Το έβαλα εγώ στον εαυτό μου. Οι γονείς μου ρώτησαν τι θέλω να κάνω και επέλεξα μόνη μου.
Ήταν όντως ένα συχνό φαινόμενο πριν τριάντα χρόνια και βάσει της νοοτροπίας της εποχής ήταν αποδεκτό γιατί τότε ήταν έτσι. Αντίστοιχα τώρα υπάρχει η νοοτροπία ότι η γυναίκα μπορεί να κάνει ότι θέλει. Η κάθε εποχή έχει τα θετικά και τα αρνητικά της. Όπως εκβιαστικά άσχημο ήταν αυτή η πατριαρχία τότε, άλλο τόσο άσχημο όμως και η κατάσταση σήμερα ως προς την νοοτροπία μερικών σε σχέση με την αυτοδιάθεση και γενικά την ελευθεριότητα. Καλό όλα να γίνονται με μέτρο και σεβασμό γιατί όταν ξεφεύγει το πράγμα οι συνέπειες είναι εφιαλτικές . Γενικότερα επικρατεί ένας φανατισμός που παραπέμπει σε απωθημένα, κι όχι συνειδητές αποφάσεις. Αυτό πρέπει να το δούμε ως κοινωνία.

 

Νομίζω ότι στις συζητήσεις των τελευταίων δύο ημερών για την άμβλωση και τα δικαιώματα της γυναίκας, κοιτιέται ένα πρόβλημα από την λάθος άκρη.

Αν δεν φτάσουμε ΠΡΩΤΑ σε μια κοινωνία στην οποία τα κορίτσια θα ανοίγουν τα μάτια τους σε έναν κόσμο όπου το δικαίωμα αυτοδιαχείρισης του γυναικείου σώματος από την ίδια τη γυναίκα να είναι πλήρες και απαρέγκλιτο, και αυτό να μοιάζει το ίδιο φυσικό και αυτονόητο όσο το ότι ο ήλιος ανατέλλει από την ανατολή, όλες οι συζητήσεις για την εγκυμοσύνη και την αναπαραγωγή θα είναι αναγκαστικά περιπτωσιολογίες ενός επιβεβλημένου ανταγωνισμού, επιπέδου "ποιά φοράει το σπιράλ και ποιός φοράει την καπότα" (όπως και οι αντίστοιχες κουβέντες για τη γυναικεία σεξουαλικότητα)

Θα είναι τόσο συντριπτική της καθεστηκυίας τάξης μια τέτοια αλλαγή που θα συμπαρασύρει συλλήβδην πολιτισμικές κοσμοθεωρίες και προσωπικές κοσμαντιλήψεις, σε τέτοιο βαθμό που εκείνος ο κόσμος θα 'μοιαζε σήμερα αγνώριστος.

Αλλά μόνο τότε θα μπορούν να πέφτουν στο κρεβάτι ένα άνδρας και μια γυναίκα και θα συν-εννοούνται, οπότε και τα ζητήματα που συζητάτε θα τα ρύθμιζε η ίδια η ζωή.

 

Το "κρυφό" ερώτημα πίσω από τον αχταρμά του αρχικού post, που έκανε την εισαγωγή σε αυτό το νήμα. Γιατί αναφέρθηκα σε διάφορα φαινομενικά άσχετα μεταξύ τους πράγματα. Αλλά που για το κλούβιο μου το μυαλό, έχουν ένα κοινό παρανομαστή.

Το γιατί αρκετοί ( πολλοί/λίγοι, ειλικρινά δεν ξέρω και δεν αναφέρομαι μονάχα στην παρούσα συνάθροιση ) αδυνατούν, να σεβαστούν τις διαφορετικές επιλογές των άλλων σε πολύ προσωπικά θέματα. Πόσο μάλλον από τη στιγμή που δεν θα είχαν τον παραμικρό αντίκτυπο στις δικές τους ζωές. Ποιο είναι εκείνο το σφυράκι, που τους βρίσκει στο γόνατο και αρκετές φορές αντιδρούν τουλάχιστον άγαρμπα στο άκουσμα/διάβασμα κάποιων θεμάτων, που ναι μεν μπορεί να είναι κοινωνικού ενδιαφέροντος, αλλά που κατά βάθος, δεν θα τους αφορούσαν?

Θα ήθελα να ξαναβάλω συρματόπλεγμα γύρω από οποιαδήποτε αναφορά σε οιαδήποτε μορφή κακοποίησης. Δεν αφορά το παρόν νήμα.

Ευχαριστώ τόσο όσους ήδη συμμετείχαν, όσο και κείνους που ίσως αφήσουν ένα χνάρι, για την υπομονή, τις σκέψεις και τον χρόνο τους. Από καρδιάς...

 

Το πατριαρχικό δίλλημα στη γυναίκα "καριέρα ή παιδιά" επικρατεί ακόμα στους κόλπους της ελληνικής κοινωνίας. Συναντάται παντού. Συχνά, και στις εργασιακές συμβάσεις/ρήτρες.

 

Οτιδήποτε τραβά τη προσοχή του κόσμου μακρυά από τα ταξικά ζητήματα και τα προβλήματα των φτωχών είναι σίγουρο πως συμφέρει το σύστημα.
Όλα τα κοινωνικά προβλήματα είναι ταξικά προβλήματα που τα νιώθουν στο πετσί τους μόνο οι φτωχοί. Η πλούσια γυναίκα δεν έχει πρόβλημα, ο πλούσιος ομοφυλόφιλος δεν έχει πρόβλημα, ο πλούσιος μετανάστης δεν έχει πρόβλημα. Το πρόβλημα το έχει η φτωχή γυναίκα, ο φτωχός ομοφυλόφιλος, ο φτωχός μετανάστης, ο φτωχός άντρας.
Οι κατέχοντες τα μπικικίνια έχουν δημιουργήσει τις ενδοταξικές ανισότητες για να χωρίζουν τους φτωχούς σε ομάδες: άντρες-γυναίκες, ετεροφυλόφιλοι-ομοφυλόφιλοι, ντόπιοι-μετανάστες. Οι πλούσιοι είναι ενωμένοι εναντίων των φτωχών και συμφέρει τους πλούσιους οι φτωχοί να είναι όσο πιο χωρισμένοι γίνεται. (διαίρει και βασίλευε) Όταν πάψουμε όλοι μας να θυματοποιούμαστε κι αντί για συλλογικές δράσεις γκετοποιούμε την κατά την "κανονικότητα" ιδαιτερότητά μας, τότε ίσως βρεθεί ο δρόμος... μέχρι τότε απλά ρίχνουμε νερό στον μύλο του πραγματικού εχθρού. Τα στερεότυπα πρέπει ν ανατραπούν ένθεν κακείθεν και θα βρεθεί ο δρόμος προς την ισότητα ... ΣΕ ΟΛΕς ΤΙς ΒΑΘΜΙΔΕς ΤΗς ΚΟΙΝΩΝΙΑς.

 

Ή και να μην τίθεται ρητά ή υπόρρητα, τίθεται de facto όταν υπάρχει παντελής έλλειψη πρόνοιας και δομών για οτιδήποτε σχετίζεται με τη σύλληψη, κυοφορία και ανατροφή ενός παιδιού.

 

Προφανώς κι ισχύει σε πολλές περιπτώσεις . Έτυχε να μη το έχω αντιμετωπίσει. Υπάρχει ένα κατεστημένο που οφείλει να αλλάξει. Το κράτος κι όλοι οφείλουμε να μεριμνήσουμε.Η δική μου αντίρρηση έγκειται ως προς τον φανατισμό. Άλλο το πολεμώ για κάτι καλύτερο, άλλο μπερδεύω τα πράγματα, άλλο κάνω κάτι που δεν είμαι, άλλο κάνω επανάσταση του κώλου και δόξα ότι πιστεύει ο καθένας έχουμε μπόλικη από την τελευταία.

 

Ισχύει.

 

φρονώ ότι η τοποθέτηση του @DreamMaster έρχεται να φωτίσει την καρδιά του ζητήματος και να σκάψει πιο βαθιά και πέρα από τις όποιες νομοθετικές διατάξεις ή τις ηθικές αντιπαραθέσεις.
Πρόκειται για ένα ζήτημα που ακουμπά στην διαμόρφωση της απαραίτητης συνείδησης που προϋποθέτει την πλήρη κυριαρχία της γυναίκας πάνω στο σώμα της ως προαπαιτούμενο για κάθε εποικοδομητικό διάλογο. Όσο η αυτοδιάθεση του γυναικείου σώματος εξακολουθεί να είναι αμφισβητούμενο έδαφος από αντιλήψεις που εδράζονται στο πεδίο της ανδρικής κυριαρχίας επάνω στο σώμα των γυναικών σε όλες τις συζητήσεις για την αναπαραγωγή, τόσο οι γυναίκες υποχρεώνονται να υπερασπίζονται μέχρι και το αυτονόητο.

Η κοινωνική αλλαγή που περιγράφεται στο κείμενο του @DreamMaster δεν είναι απλά μια ακόμα «προοδευτική πολιτική»· οφείλει να αποτελεί μια εκ βαθέων μετατόπιση της ανθρώπινης συνείδησης.

Μόνο σε έναν τέτοιο κόσμο θα μπορούσε να υπάρξει η συν-εννόηση . Όταν η γυναίκα δεν είναι πλέον «φορέας» κοινωνικών προσδοκιών ή ηθικών διλλημάτων, αλλά υποκείμενο ισότιμης σχέσης τότε η σεξουαλική επαφή μεταμορφώνεται: από συναλλαγή εξουσίας (όπου ο ένας «παίρνει» και η άλλη «δίνει» ή «αμύνεται») σε κοινή πράξη αμοιβαιότητας. Μόνο τότε η εγκυμοσύνη, η συναίνεση, ακόμη και η άμβλωση, θα εξέρχονται από το πλαίσιο της κοινής υπευθυνότητας όχι ως μονομερείς αποφάσεις αλλά ως επαναδιαπραγματεύσεις μιας δυναμικής που ξεκινάει από την ισοτιμία.

Αυτή η αλλαγή, είναι ριζοσπαστική και απόλυτα λογική.

Η κοινωνία που περιγράφεται στο κείμενο του @DreamMaster είναι επαναστατική αλλά και οντολογικά απαραίτητη: μια κοινωνία όπου η γυναικεία ελευθερία δεν είναι «ζήτημα άμβλωσης», αλλά προϋπόθεση για να υπάρξει έμπιστος διάλογος για την ανθρώπινη ύπαρξη.

Μόνο εκεί θα μπορούσαμε να δούμε τι σημαίνει πραγματικά να γεννιέται η ζωή όχι από υποχρέωση, τύψη, ή έλλειψη επιλογών, αλλά από συνείδηση και ελευθερία.

 

Νόμοι... Ηθική... Πατριαρχία... ευχαριστώ δεν θα πάρω. Δεν χρειάζεται να περιπλέκουμε το ζήτημα.

'Ισως φταίει που ακόμα χρησιμοποιούμε τον όρο "άμβλωση" και έχουμε στο νου μια κάπως αμφιλεγόμενη επεμβατική ιατρική πράξη που αφορά κυρίως αυτό το κάτι άλλο (έμβρυο) που φιλοξενείται στο γυναικείο σώμα.

Σε όλες τις δημόσιες συζητήσεις στα ΜΜΕ παρατηρώ την αποφυγή αναφοράς στις εναλλακτικές, όπως το χάπι επόμενης μέρας και την φαρμακευτική διακοπή κυήσεως. Η φαρμακευτική αγωγή δρα στον ορμονικό κύκλο ώστε να μην ευνοεί την σύλληψη, ή την περαιτέρω παραμονή του εμβρύου. Αυτές οι επιλογές είναι κατά ένα τρόπο ουδέτερες, με την έννοια ότι αφορούν κυρίως το βιολογικό όν γυναίκα και κανέναν άλλον, ή αφορούν το έμβρυο σε δεύτερο βαθμό (σε σχέση πάντα με την κλασσική άμβλωση). Ενισχύουν το αίσθημα του ελέγχου (δεν είναι επέμβαση είναι αγωγή), και συμβάλλουν στην αυτοδιάθεση της γυναίκας.

 

*έχω* υπηρετήσει σε δύο M/s συσχετισμούς με καθεστώς ολικής παράδοσης ελέγχου.

Ο πρώτος συσχετισμός ήταν εγκατεστημένο M/s σε Κυρία διάρκειας τεσσάρων ετών και ο δεύτερος με τον Αφέντη που οδεύει στον πέμπτο χρόνο.

Στον πρώτο συσχετισμό δεν είχε τεθεί ζήτημα απόκτησης παιδιού.

Στον δεύτερο και τωρινό με τον Αφέντη μετά την παρέλευση του δοκιμαστικού τριμήνου και ενώ ζούσα στο εξωτερικό και βρισκόμουν σε διαδικασία συγγραφής της διδακτορικής *μου* διατριβής ο Αφέντης *μου* ανακοίνωσε ότι πρέπει εντός τεσσάρων μηνών να εγκαταλείψω τη ζωή *μου* εκεί και να επιστρέψω στην Ελλάδα όπου 1) θα ολοκληρώσω τη συγγραφή και 2) θα Μ/μπούμε σε διαδικασία αναπαρωγής.

Κάπως έτσι και τελείωσα το διδακτορικό *μου* και *είμαι* μητέρα ενός παιδιού που διανύει τον εικοστό μήνα της ζωής του.

Σε έναν εγκατεστημένο συσχετισμό ολικής παράδοσης ελέγχου το slave από θέση δεν έχει ούτε βούληση ούτε πρωτοβουλία.

Έτσι Αποφάσισε, έτσι έπραξα.

 

And that's the true meaning of TPE.

"So let it be written, so let it be done," που έλεγε και ο De Mille-ιακός Yull Bruner.