Οι κακοί κοκκινοσκουφίτσοι, η γιαγιά δεσμοφύλακας και οι καλοί λύκοι.

@Tenebra_Silente στο αρχικό νήμα γράφεις ότι γράφουμε ότι θέλουμε σχετικό και άσχετο μαζί.
Απαντώ σε ένα από τα ερωτήματα σου. Το σπλάχνο μου δεν το αφήνω, οι συνθήκες αν είναι δυσμενείς, χείριστες για εμένα. Αν ο γάμος είναι σκατά, αν συμβιβάζομαι για το σπλάχνο μου, δεν με ενδιαφέρει. Ο λόγος είναι γιατί χωρίς αυτό, το σπλάχνο μου δεν μπορώ να φανταστώ την ύπαρξη μου. Είναι η ανάσα μου. Χωρίς αυτό το σπλάχνο μου δεν είμαι τίποτα. Γι αυτό, γίνονται όλα.

 

@Tenebra_Silente τώρα πάμε στην άμβλωση, να σου θέσω ένα ερωτηματάκι που δεν το έχω διαβάσει, ακούσει στις συζητήσεις τελευταία.
Και είσαι εκει λοιπόν και κάνεις την αμνιοπαρακέντηση ή την αμερικάνικη με το αιματάκι και σου βγαίνει ένας καρυότυπος να μια ''πούτσα΄΄με το συμπάθιο! Εκεί επιτρέπεται η άμβλωση; Έχει περάσει κανείς σας από το στάδιο να πάρεις την απόφαση να ''ρίξεις΄΄το παιδί σου και όχι ούτε σαν μάνα και ούτε σαν πατέρας ή όποιος άλλος συνδυασμός, να το αποφασίσετε και οι δύο μαζί; Για να σας δω πουλάκια μου τώρα; Γιατί πολύ θεωρία έχει πέσει για πάμε στη πράξη λίγο να δω κάτι!

 

@slave32 εγώ και η πρώην σύζυγος ανεχτήκαμε ο ένας τον άλλον για 5 χρόνια μέσα σε ένα γάμο, που να τον πω σκατά, είναι λίγο και αυτό για το σπλάχνο μας. Και αν συνεχίζουμε να τρώμε ο ένας στη μάπα τον άλλο, ακόμη και για κείνη την λίγη ώρα, που διαμεσολαβεί από το να μπω στο σπίτι της μέχρι να βγει εκείνη, όταν πηγαίνω για να μείνω μαζί του. Πάλι για το παιδί γίνεται. Γιατί αν δεν υπήρχε αυτό το παιδί, στην καλύτερη περίπτωση θα είχε ρίξει μαύρη κοτρώνα ο ένας στον άλλο.

Αλλά ο καθένας είναι υπόλογος για τις επιλογές του απέναντι στον εαυτό του κυρίως. Χωρίς να σημαίνει, ότι υπάρχει και σε αυτό το ζήτημα μια καθολική αλήθεια. Πάντως, άπαξ και φέρεις στη ζωή ένα παιδί, εσύ του ανήκεις και όχι εκείνο σε σένα. Και τον πρώτο λόγο στη ζωή σου, τον έχει εκείνο. Όλα τα άλλα - όσο κι αν είναι σημαντικά - έρχονται τουλάχιστον δεύτερα. Έτσι έμαθα από την αρχική μου οικογένεια και έτσι λειτουργώ κι εγώ. Είπαμε, επιλογές.

 

Βάσει νόμου επιτρέπεται. Δικό μου βίωμα, υπέρηχος β επιπέδου, 6ος μήνας κύησης. Ο γιατρός που τον έκανε, λόγου κάποιου ευρήματος που τελικά αποδείχθηκε λανθασμένο, φοβόταν ότι το παιδί μας θα γεννιόταν με ένα σπανιότατο και πολύ σοβαρό σύνδρομο νοητικής υστέρησης. Κάναμε παρακέντηση ( μοριακός καρυότυπος ), ήταν οι χειρότερες δύο εβδομάδες της ζωής μας να αναμένουμε δύο τηλεφωνήματα με δύο αποτελέσματα. Τα οποία, το "όμορφο" είναι ότι τα λάβαμε και τις δύο φορές μετά τις 21.00 τη νύχτα. Μάντεψε ποιος ήταν εκείνος, που είχε αναλάβει να τα ακούσει πρώτος. Σε περίπτωση που ο γιατρός έβγαινε αληθινός, δεν ξέρω πως θα το αντιμετωπίζαμε. Είχε ήδη υπάρξει κάποια φευγαλέα συζήτηση με την πρώην, αλλά τελικά δεν χρειάστηκε να εμβαθύνουμε.

 

@slave32 να σου κάνω και γω με τη σειρά μου μια ερώτηση ή καλύτερα δύο αρκετά παρόμοιες. Αν ήξερες με σιγουριά, ότι το παιδί σου θα γεννιόταν με σοβαρότατο πρόβλημα, το οποίο θα το καθιστούσε ανίκανο για το οτιδήποτε. Δηλαδή, που δεν θα μπορούσε ποτέ, ούτε να ικανοποιήσει δίχως την βοήθεια κάποιου, ακόμη και την πιο απλή του ανάγκη. Όπως το να φάει από μόνο του ή να πάει στην τουαλέτα. Θα ήθελες να έρθει στη ζωή?
Και αν η μητέρα του στην ως άνω περίπτωση, αποφάσιζε να το κρατήσει, θα έμενες στο πλευρό της με αυτό να σημαίνει την παραμονή σου στην όποια σχέση σας?

Και δεύτερον, ας υποθέσουμε ότι πριν την γέννηση του παιδιού, τίποτε από τα ως άνω δεν παρουσιαζόταν καν. Και με την πάροδο του χρόνου, στο παιδί εμφανιζόταν ένα τόσο σοβαρό πρόβλημα, που κανείς ειδικός να μην σου έδινε την παραμικρή ελπίδα, ότι θα είχε κάποτε μια έστω και κατά επίφαση φυσιολογική ζωή. Θα τα παρατούσες όλα, για να μείνεις δίπλα του? Γνωρίζοντας, ότι η κατάληξη του, όταν λογικά πέθαινες πρώτος, θα ήταν το ίδρυμα?

* Επειδή λόγω εργασίας γνωρίζω πολύ καλά κάποια πράγματα περί ιδρυμάτων. Σε παρακαλώ μην μου πας εκεί την κουβέντα. Γιατί δεν θα κρατηθώ και είναι πολύ στενάχωρο -ευφημισμός- σαν θέμα.

 

Αυτές είναι εξαιρετικά δύσκολες καταστάσεις και μακάρι κανείς να μην βρεθεί στο σημείο να έχει "εμπειρική" απάντηση σε αυτό...
Αν το "όλα" είναι η λέξη κλειδί στη φράση, νομίζω πως η απάντηση είναι ότι θα πρέπει να λύσεις τη δύσκολη εξίσωση του πώς θα εντάξεις τη φροντίδα του στη ζωή σου.
Ωστόσο να παρατήσεις και το πλάσμα αυτό είναι αδύνατον...

 

Σε σχέση με τις αμβλώσεις δε χρειάζεται να κουνάμε δάχτυλο. Οι αντοχές ενός ανθρώπου από τον δίπλα του διαφέρουν. Γενικώς είμαι κατά, δε μπορώ όμως να αγνοήσω τις ειδικές περιπτώσεις. Οικείο μου πρόσωπο από την ευρύτερη οικογένεια επέλεξε να κάνει οικογένεια στα 45. Δυστυχώς, στη πρώτη εγκυμοσύνη, οι εξετάσεις στον πέμπτο μήνα έδειξαν βαρύτατη νοητική καθυστέρηση. Μου ζήτησε να βρεθούμε επειδή ήθελε να μιλήσει. Μου ανέφερε ότι επέλεξε να κάνει διακοπή της κύησης επειδή δεν μπορούσε να πάρει το βάρος της μετέπειτα ευθύνης. Η δεύτερη εγκυμοσύνη εξελίχτηκε αισίως. Είδα όμως το βάρος της απόφασης για το πρώτο και το πόσο μπορεί να στενοχωρήσει ένα γονέα. Δε μπορώ να κάνω κριτική σε τόσο ευαίσθητο θέμα. Όσο και να το κοιτάμε συναισθηματικά, το πρακτικό κομμάτι είναι άλλο. Υπάρχουν κι άλλοι παράγοντες που πρέπει να συνυπολογίσουμε. Εάν δεν υπάρχει η οικονομική άνεση, οι κατάλληλες υποδομές, η απαραίτητη βοήθεια από το κράτος η απόφαση για ένα γονέα τείνει στην άμβλωση. Κατακριτέο μπορεί να γίνει, όταν γίνει σύστημα. Όταν το επιβάλλουν λόγοι κυρίως υγείας σε καμία περίπτωση.

 

Συμφωνώ απολύτως μαζί σας. Κι επειδή όποιος θα μπορούσε να απαντήσει εμπειρικά, εγώ θα του πρότεινα να μην το κάνει. Γιατί είναι κάτι πολύ ευαίσθητο και προσωπικό, για να το μοιραστεί με αγνώστους. Ήθελα απλά να ανταποδώσω την "ερώτηση" με τον ίδιο τρόπο. Μην και καταλάβουμε κάποτε, ότι ανωνυμία ξεανωνυμία, σε κάποια πράγματα ίσως και πρέπει να υπάρχουν όρια. Και το καλύτερο είναι, να τα βάζουμε στους εαυτούς μας από μόνοι μας. Εκτός και παρανόησα κάποια παρέμβαση, που δεν νομίζω. Πάντως εκείνη την παρέμβαση ομολογώ, πως την περίμενα νωρίτερα.

Τα είπατε όλα.

 

Να σου πω, αφου λεμε πραγματα εδω. Το ενα μου παιδι ηταν stage 2. Τωρα ειναι μια σαρβαιβορ!
Το αλλο εχει 47χχψ! Στον γιο το ξεραμε, αλλα δεν θα καναμε αμβλωση.
Στην κορη το αντιμετωπιζουμε.
Κι επειδη μιλαμε την ιδια γλωσσα, η απαντηση στις ερωτησεις σου ειναι δεν ξερω.

 

Τι να σου πω. Είσαι μεγάλος μόρτης, θέλει κότσια. Όμως εκτός του γεγονότος, ότι δεν χρειάζεσαι τον δικό μου έπαινο, όπως κανενός άλλου. Μην παραβλέπεις, ότι δεν είναι όλοι εσύ. Και σίγουρα δεν είναι κατακριτέοι επειδή δεν θα αντιμετώπιζαν ζόρια σαν τα δικά σου ή παρεμφερή σαν κι εσένα. Ούτε επειδή δεν θα ήθελαν, να αναφέρουν εδώ την οποία προσωπική τους εμπειρία. Δεν είμαστε όλοι ίδιοι και δεν νομίζω, ότι αυτό είναι μεμπτό.

 

Μα δεν λεω το αντιθετο.
Αυτο που θελω να πω ειναι οτι ειναι καταστασεις που αν δεν τις ζησεις, δεν ξερεις πως θ' αντιδρασεις και ειναι τουλαχιστον ηλιθιο, για μενα, να λες ειμαι υπερ ή κατα της αμβλωσης.
Πιστευω οτι η αμβλωση ειναι ενα ιατρικο "εργαλειο" και θα πρεπει να ειναι διαθεσιμο.

 

Αν και καταλαβαίνω τη θέση σας και πιθανόν κι εγώ να επέλεγα να μην το μοιραστώ, είμαι της γνώμης ότι οι άνθρωποι πρέπει να μοιράζονται όσο θέλουν από τον εαυτό τους. Κάποιες φορές, κάποιους τους βοηθά η εξωτερίκευση και το μοίρασμα. Απλά έχοντας πάντα κατά νου πως ο,τι εκτίθεται δημόσια, τίθεται σε δημόσια κρίση και χρήση.

Παρέμβαση ως προς τι;
Εξέφρασα απλά τη θέση μου πως είναι άλλο ο τερματισμός μιας κύησης αν διαπιστωθεί θέμα στο έμβρυο και άλλο να παρουσιαστεί πρόβλημα σε ένα παιδί.
Αν κάτι φάνηκε πιο επιτακτικό νομίζω συνέβη γιατί είναι πάρα πολύ "έντονη" η αρχή μου ότι δεν παρατάμε ανθρώπους στα δύσκολα αλλά, ειδικά όταν αγαπάμε, μοιραζόμαστε την τύχη και τη ζωή τους, είτε αυτό σημαίνει οικονομική καταστροφή, είτε απώλεια, είτε σοβαρό ατύχημα, είτε πρόβλημα υγείας, είτε ψυχολογικό θέμα.