Οι κακοί κοκκινοσκουφίτσοι, η γιαγιά δεσμοφύλακας και οι καλοί λύκοι.

Αγαπητέ, ότι κάποιος δεν έχει ζήσει κάτι, δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να έχει άποψη. Γιατί σε κείνη την περίπτωση θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για ελάχιστα πράγματα και δεν αναφέρομαι μόνο στα περί bdsm. Για αυτό λέγεται άποψη, δεν είναι δεσμευτική για κανέναν άλλο πέραν απο κείνον που την εκφέρει.

 

Ειλικρινά φιλτάτη, η δική μου δεν ήταν υπόδειξη, εννοείται ότι ο καθένας είναι ελεύθερος να μοιραστεί ότι θέλει, με όποιον θέλει. Γνώμη ήταν. Γιατί από τη στιγμή που είναι ένα θέμα τόσο ευαίσθητο, που ακουμπάει και κάποιο παιδί, γεννημένο ή όχι. Ίσως και κάποιος μετά να μετάνιωνε, που εκτέθηκε με τα λεγόμενα του σε τέτοιο βαθμό. Αν όμως θα τον βοηθούσε, καλά θα έκανε να "μιλήσει".

Ως προς την παρέμβαση/post/μήνυμα, ειλικρινά δεν αναφερόμουν σε σας και σας ζητώ συγγνώμη. Αυτό είναι το μπάχαλο που γίνεται, όταν εγώ τουλάχιστον απαντώ ταυτόχρονα σε πολλά quotes ή μπλέκοντας παρεμβάσεις. Μια χαρά εκφράζεστε και οι θέσεις σας γίνονται πάντα κατανοητές. Εξάλλου, συμφωνώ απολύτως με την συγκεκριμένη θέαση σας των πραγμάτων.

 

Η δημόσια συζήτηση δεν αποτελεί ένα πεδίο άγονων αντιπαραθέσεων με τους «υπέρ» από τη μια μεριά και τους «κατά» από την άλλη.
Το πραγματικό ζήτημα πίσω από τις αμβλώσεις είναι η αυτοδιάθεση του γυναικείου σώματος.
Το δικαίωμα στην άμβλωση δεν είναι απλώς μια ιατρική ή ηθική συζήτηση, αλλά ζήτημα αυτοδιάθεσης και κυριαρχίας της γυναίκας πάνω στο δικό της σώμα. Η αναγωγή του θέματος σε «υπέρ ή κατά» αγνοεί την ουσία: η απόφαση για την εγκυμοσύνη αφορά την ελευθερία μιας γυναίκας να διαμορφώνει τη ζωή της χωρίς εξωτερικούς περιορισμούς .

Ας εξετάσουμε γιατί η αυτοδιάθεση είναι ο θεμελιώδης πυλώνας αυτής της συζήτησης.

1.Η Ιστορική και Νομική Βάση της Αυτοδιάθεσης.
Στην Ελλάδα, η άμβλωση νομιμοποιήθηκε το 1986, αλλά η προστασία της αυτοδιάθεσης πλαισιώνεται από συνταγματικές διατάξεις, όπως το άρθρο 5 παρ.1 που εγγυάται την ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητας. Αυτό σημαίνει ότι το κράτος αναγνωρίζει τη δυνατότητα της γυναίκας να λαμβάνει αποφάσεις για το σώμα της, χωρίς να υποτάσσεται σε κοινωνικές ή θρησκευτικές νόρμες. Η Γαλλία, για παράδειγμα, πρόσφατα ενσωμάτωσε συνταγματικά το δικαίωμα στην άμβλωση, αναδεικνύοντας την αυτοδιάθεση ως θεμέλιο δικαιώματος .

2.Η Κοινωνική Πραγματικότητα.
Παρά τα νομικά πλαίσια, η συζήτηση για τη γυναικεία σεξουαλικότητα παραμένει ταμπού. Σε πολλές κοινωνίες, το γυναικείο σώμα αντιμετωπίζεται ως «δοχείο αναπαραγωγής», με τις επιθυμίες και τις επιλογές της γυναίκας να αγνοούνται ή να επικρίνονται. Αυτό το πλαίσιο επηρεάζει και τις αμβλώσεις: η απόφαση μιας γυναίκας να μη γεννήσει συχνά χαρακτηρίζεται ως «ανεύθυνη» ή «ανήθικη», ενώ η πραγματικότητα της αναγκαιότητας (π.χ. οικονομική αστάθεια, έλλειψη στήριξης) αγνοείται .

3.Ο Κίνδυνος της Πολιτικής Επέμβασης
Σε πολλές χώρες, όπως η Πολωνία και η Μάλτα, η άμβλωση περιορίζεται δραστικά, με το πρόσχημα της «προστασίας της ζωής». Στην Πολωνία, η απαγόρευση αμβλώσεων ακόμα και σε περιπτώσεις σοβαρών δυσπλασιών του εμβρύου οδήγησε σε μαζικές διαδηλώσεις γυναικών, που διεκδικούν το δικαίωμα να ελέγχουν το σώμα τους . Παράλληλα, στην Ελλάδα, πρόσφατες δηλώσεις πολιτικών και δημόσιων προσώπων αναδεικνύουν μια αναχρονιστική ρητορική που ταυτίζει την άμβλωση με δολοφονία, αγνοώντας ότι η απόφαση ανήκει αποκλειστικά στη γυναίκα .


4.Η Ψυχολογική Διάσταση
Η ψυχολογική επίδραση μιας άμβλωσης εξαρτάται από το πλαίσιο της απόφασης. Όταν η διακοπή της εγκυμοσύνης γίνεται από επιλογή (λόγω έλλειψης συνθηκών, βίας κ.ά.), το κυρίαρχο συναίσθημα είναι συχνά η ανακούφιση. Αντίθετα, σε περιπτώσεις αναγκαστικών αμβλώσεων (π.χ. ιατρική ανάγκη), οι γυναίκες αντιμετωπίζουν έντονα συναισθήματα απώλειας. Η κοινωνία, όμως, επιβάλλει ενοχές και τύψεις, μετατρέποντας μια προσωπική επιλογή σε ηθικό δίλημμα, χωρίς να σέβεται τη δυνατότητα της γυναίκας να αξιολογεί τις συνθήκες της ζωής της .
Η προστασία της αυτοδιάθεσης δεν αφορά μόνο τις αμβλώσεις, αλλά όλες τις πτυχές της γυναικείας ζωής: από την πρόσβαση σε αντισυλληπτικά μέχρι τη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση. Η ενίσχυση της αυτοδιάθεσης απαιτεί: τη Συνταγματική κατοχύρωση του δικαιώματος, όπως στη Γαλλία, την κατάρριψη των ταμπού, και την απομάκρυνση (περιθωριοποίηση) συντηρητικών ρητορικών που υποβαθμίζουν τις γυναίκες.


Το δικαίωμα στην άμβλωση δεν είναι ένα μεμονωμένο ζήτημα, αλλά σύμβολο της αυτοδιάθεσης.
«το σώμα μου, η επιλογή μου» δεν είναι απλώς σλόγκαν, αλλά ζωτική αρχή.

 

Το ιδιο ισχυει και για την δικη μου αποψη που εκφραζω. Για αυτο εβαλα το για εμενα.

 

@de7 εσυ και πολλοι ακομη το βλεπουν το θεμα προς τη μερια της γυναικειας αυτοδιαθεσης.
Η δικη μου οπτικη ειναι περι της χρησιμοτητας της ή μη σε σχεση με το παιδι και τους γονεις.
Ειναι πολυδιαστατο θεμα, αλλα δεν επρεπε να ειναι θεμα.

Πρεπει η αμβλωση να επιτρεπεται τελεια.

 

Πριν κάποιο καιρό σε μια συνάντηση με το παρεάκι, η κολλητή μας λέει ότι έχει καθυστέρηση , έγινε η στραβή με τον δικό της και άρχισε το μοιρολόι. Και που θα πρέπει να παρατήσει την καριέρα της, μάλιστα λίγο πριν την προαγωγή και που πάνω που ξεψάρωσε επιτέλους και άρχισε να βρίσκει ισορροπίες με το μωράκι της και να απολαμβάνει το μεγάλωμά του, τώρα θα πρέπει να ξαναπεράσει όλο αυτό και που θα ξαναρχίσουν τα άγχη και οι εντάσεις με τον άντρα της και που τελωσπάντων δεν το θέλει με τίποτα το δεύτερο παιδί και είναι σε κατάσταση πανικού.
Την παρηγόρησα ότι αν τελικά είναι έγκυος, υπάρχουν επιλογές που προλαβαίνει να δει και να ρυθμίσει.
Απέναντι οι άλλες δύο με το που με άκουσαν άνοιξαν τα ρουθούνια τους. Η ατμόσφαιρα μύρισε μπαρούτι και ένας νέος τσακωμός ξεκίνησε.
Ειδικά στο σημείο που παρομοίαζαν χυδαία χειριστικά την άμβλωση με φόνο του παιδιού που έχει ήδη.. εκεί πραγματικά στεναχωρέθηκα.
Κοιτούσα αυτές τις δύο γυναίκες με τα ορθάνοιχτα ρουθούνια, ξέρω πόσο πολύ αγαπούν την φίλη τους και την πίεζαν να καταστραφεί γιατί δεν μπόρεσαν να ξεριζώσουν τις παλιές αντιλήψεις τους.
Ευτυχώς δεν ήταν έγκυος και όλη η αγάπη του κόσμου δεν φτάνει ρε γαμώτο..

 

Οι υποψήφιοι γονείς μπορούν κατά 99% να αποφύγουν την οποία ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη. Υπάρχουν κάποια πραγματάκια που ονομάζονται μέθοδοι αντισύλληψης. Εκτός και κατά την χρήση τους γίνει κάποια τρελή στραβή.

Και όπως εσύ γράφεις η άμβλωση πρέπει να επιτρέπεται, τελεία. Έτσι κι εγώ γράφω, ότι "ήμουν καυλωμένος/η και δεν σκέφτηκα να λάβω μέτρα αντισύλληψης/δεν πρόλαβα/θα χάλαγε τη στιγμή" και λοιπά παρεμφερή, δεν υπάρχουν σαν δικαιολογία, τελεία. Γιατί όλα από εκεί ξεκινούν.

 

Και ούτε θα ήταν θέμα αν δεν υπήρχε εξαρχής, ή είχε λυθεί ήδη, το πρόβλημα της γυναικείας αυτοδιάθεσης. Γιατί η έκτρωση είναι ΕΝΑ από τα προβλήματα, δεν είναι το μόνο.

Συνεπώς καλά κάνει η @de7 και η κάθε de7 και το τοποθετεί στη σωστή του βάση, γιατί αυτή είναι η ρίζα του κακού.

 

Εγωστο θεμα βαζω την δικη μου οπτικη που δεν αφορα τις μεθοδους αντισυλληψης, αλλα το αν πρεπει να επιτρεπεται ή οχι η αμβλωση. Η οπτικη μου λοιπον λεει οτι η αμβλωση πρεπει να επιτρεπεται κ να μην τιθεται θεμα απαγορευσης.
Τα υπολοιπα ειναι θεματα ηθικης κ αξιων. Δεν με αφορουν.

 

Μαζι σου, η αυτοδιαθεση ειναι αλλο θεμα. Εδω μιλαμε για την αμβλωση.
Σε τι διαφωνουμε;

 

Το πρώτο λάθος είναι ότι ξεκίνησε το μοιρολόι. Εάν δεν ήθελε δεύτερο παιδί υπάρχει σωρεία τρόπων σντισύλληψης.
Το ''μοιρολόι'' πιο πολύ μου κάνει ότι δε θέλει παραπάνω ευθύνες αλλά φευ, δεν είναι το θέμα μας αυτό.
Το δεύτερο και πιο σοβαρό λάθος είναι ότι επέτρεψε σε τρίτους να ανακατεύουν σε ένα ζήτημα που αφορά αυτή και το σύντροφό της και μόνο. Κι εν τοιαύτη περιπτώσει προφανώς δεν είναι φίλες εφόσον δεν υποστήριξαν την επιλογή της.

 

Η αυτοδιάθεση του σώματος μας είναι αναφαίρετο δικαίωμα μας. Σημασία έχει το πώς αντιλαμβάνεται ο καθένας το σεβασμό σε αυτό και το πώς επιλέγει να το διαθέσει.