Σιωπά το "κτήνος" ? / Τελικά πόσο "νερωμένος" είναι ο σαδισμός, που οριοθετείται από την συναίνεση?

Η αυτογνωσία έχει να κάνει με το τι έχουμε την δυνατότητα να δούμε συνολικά στον εαυτό μας και πως αιτιολογούμε αυτά που αντιλαμβανόμαστε. Εαν συμφωνούμε σε αυτό, η σχέση στο παράδειγμα που έθεσα έχει να κάνει με το πως αντιλαμβάνεται το κου το ου και τι θέλει να κάνει με αυτό.

Που πιστεύω ότι πιθανόν συγκρούονται αυτά τα δύο τώρα, πχ μία υποτακτική σε μία τέτοια σχέση έχει (το φυσιολογικό) κάποιες αναστολές. Τις έχει ψάξει και πιστεύει ότι ξέρει καλά γιατί τις έχει. Το πιο πιθανό πιστεύω ότι είναι να τις θεωρεί αναπόσπαστο και αδιάλλακτο κομμάτι του εαυτού της. Άλλωστε κόκκινες γραμμές λέγονται συνθήκες/δραστηριότητες/καταστάσεις που δεν αφήνουμε κάποιον αν τις πλησιάσει πόσο μάλλον να τις αγγίξει. Απίθανο δεν θα ήταν να πει "οκ έχω αυτές τις κόκκινες γραμμές αν δεν σου αρέσουν βρες τον σωστό τρόπο να τις αλλάξεις";

Τι γίνεται όταν αυτό το ισχυρό υπόβαθρο αυτογνωσίας και αυτά που ξέρει, ακριβώς επειδή είναι καθαρά εσωτερική διεργασία, είναι σε κάποιο βαθμό επισφαλές; Όταν είσαι σίγουρος ότι ξέρεις τόσο καλά τον εαυτό σου όσο κάνεις άλλος πόσο εύκολο είναι να δεχθείς ότι κάποιος άλλος σε ξέρει αντικειμενικά καλύτερα και να δεχθείς αλλαγές με θεμέλιο αυτό; Ακόμη πιο δύσκολα, όταν η εγκυρότητα της αυτογνωσίας ακόμη και αν είναι σε κάποιο βαθμό λανθασμένη επικυρώνεται από εμπειρίες με άτομα που έχουν προσπαθήσει να χειριστούν με λάθος τρόπο καταστάσεις πιστεύοντας ότι σε ξέρουν καλύτερα.

Υπάρχει ένα αντιληπτικό πρίσμα μέσα από το οποίο βλέπει μια υποτακτική το είμαι, τα θέλω και τα μπορώ της και υπάρχει ακόμη ένα αντιληπτικό πρίσμα μέσα από το οποίο βλέπει ο κυριαρχικός της το ίδιο πράγμα. Εάν υπάρχουν σοβαρές αποκλίσεις πιστεύω ότι η ζυγαριά της 'ετεροδιάθεσης΄ας το πω, έχει αντίβαρο την εμπιστοσύνη στην αυτογνωσία της.

Είμαι σίγουρος ότι η απάντηση σε αυτό είναι ότι δεν οφείλει πάντα ζητούμενο να είναι το δύσκολο.

Τιμή μου, για ότι αφορά την δική μου πλευρά.

 

Κι εγώ για την κουβέντα  

Φαντάζομαι πως αναφέρεσαι σε ασυμμετρία κι εκτός Τ/b κάτι το οποίο εμένα δεν μου ταιριάζει..
Αλλά θα προσπαθήσω να το προσεγγίσω το ερώτημα και να το απαντήσω.

Ακριβώς για τον λόγο πως γνωρίζω, όχι απόλυτα, τον εαυτό μου δίνω χώρο στον άνθρωπο με τον οποίο σχετίζομαι να ξεδιπλώσει κι εκείνος τον δικό του εαυτό.
Αναφέρθηκα πως δεν γνωρίζω τον εαυτό απόλυτα διότι πιστεύω πως καθημερινά έχω ευκαιρίες, δυνατότητες αν θες, παρατηρώντας τον κόσμο γύρω μου κι εμένα μέσα σε αυτόν, ώστε να με μαθαίνω και προσπαθώ να κατανοώ τον μάταιο τούτο κόσμο.
Τώρα μέσα στα δικά μου θέλω, μπορεί να βρίσκεται η δοτικότητα, η περιποίηση, το άφημα στο έτερο ήμισυ και μη αλλά αυτό δεν είναι D/s και πόσο μάλλον M/s..

Κι αν αυτές οι υποκειμενικές πραγματικότητες δεν ταιριάζουν απόλυτα αλλά μπορούν να έχουν διόδους επικοινωνίας, τότε μάλιστα εδώ είναι πιθανό να υπάρχει πρόσφορο έδαφος και για τους δύο, ώστε να γουστάρουμε, να αναπτυχθούμε και να εξελιχθούμε και στο S/m και ως άνθρωποι.

Ακριβώς για τους λόγους που ανέφερες η αλλαγή είναι συνειδητή κι έρχεται πιο αγόγγυστα, δεν επιφέρει φόβο και πανικό.
Όταν ξέρω ποιά είμαι και ξανά λέω - όχι απόλυτα - τότε πιο εύκολα μπορώ να προχωρήσω και παρακάτω.
Αν δεν ξέρω ποιά είμαι έχω περισσότερα μπαγκάζια να αφήσω ώστε να ξαλαφρωθώ αλλά και να δημιουργήσω καινούριο χώρο.

Για παράδειγμα, το άφημα στα χέρια ενός Top δείχνει εμπιστοσύνη σε ποιόν;
Σε εμένα, πρώτα εμένα και την κρίση μου εμπιστεύομαι και μετά τον/την Τοp.
Και σε ρωτώ, η εμπιστοσύνη είναι τόσο σημαντική τελικά; Κι αν ναι ως προς ποιόν;

Εμένα πάλι άλλοτε με ελκυαν τα εύκολα κι άλλοτε τα δύσκολα αλλά ουσιαστικά δεν είχε να κάνει με το βαθμό δυσκολίας αλλά με το πόσο ήθελα το άλλο πρόσωπο.

Δεν καταλαβαίνω πώς το εννοείς, γιατί σε πρώτη ανάγνωση αντιλαμβάνομαι πως η έλλειψη αυτογνωσίας είναι πρόσφορο έδαφος στην ανάπτυξη της ασυμμετρίας.

Όταν αγκαλιάζεις κάτι δεν σημαίνει ότι το παγιώνεις αλλά ότι το αποδέχεσαι.
Η αποδοχή είναι το πρώτο βήμα προς την αλλαγή.

 

Συντάσσομαι με αυτήν την απάντηση  

Σε καμία περίπτωση!!
Και με χαρά να διαβάσω κι εκτενέστερη απάντηση επί αυτού. 

 

Ενδεχομένως λανθασμένα να δημιούργησα την εντύπωση ότι αναφέρομαι σε ισοδυναμία ή συνεπαγωγή του ενός με το άλλο. Σε καμία περίπτωση όμως δεν πιστεύω ότι κάτι τέτοιο ισχύει, σκοπός της συγκεκριμένης συζήτησης από πλευράς μου είναι το ενδεχόμενο σε κάποιες συγκεκριμένες συνθήκες, σε αυτές που αναφέρω, το ένα να προκαλεί το άλλο.

Για ότι αφορά αυτό περισσότερο μου πάει σε αντινομία/κακή επικοινωνία μεταξύ λίμπιντο και μετωπιαίου λοβού.

 

- Ανοίγει παρένθεση -

Όταν άνοιγα αυτό το νήμα, δεν περίμενα να ξετυλιχτεί τόσο όμορφα. Σας διαβάζω και σας κάνω χάζι ( η καλύτερη μου ). Ένα ειλικρινές ευχαριστώ σε όλους τους συμμετέχοντες και συγνώμη για την διακοπή.

- Κλείνει παρένθεση -

 

Εδώ δυστυχώς υπάρχει μία παρεξήγηση και δεν ξέρω σε τι βαθμό αυτή επηρεάζει την απάντηση σου, φοβάμαι σε μεγάλο. Πιστεύω ότι δεν είναι στους υποτιθέμενους ρόλους κάποιου top να αλλάξει ή να βελτιώσει την bottom και δεν νομίζω να έχει και την δυνατότητα να το κάνει στα πλαίσια και τους περιορισμούς μιας τέτοιας συνεύρεσης.

Αναφέρομαι σε υποτιθέμενη δομημένη σχέση, οπουδήποτε στο φάσμα Κ/υ και για ότι αφορά το :

υπό τα νέα δεδομένα είναι, λογικά είναι.

Σε ευχαριστώ ωστόσο για την απάντηση.

 

Υπάρχουν παράμετροι στο T/b δεν είναι μόνο συναντήσεις και τίποτα άλλο, όμως σίγουρα δεν κινείται στο πλαίσιο του D/s.
Η απάντηση μου συμπεριλαμβάνει κυρίως το συσχετισμό του σαδομαζοχισμού ανάμεσα στα άτομα και πως η απελευθέρωση, η καύλα και το ταξίδι μέσα στο S/m γίνεται πιο ενδιαφέρον, πιο ωραίο, πες το όπως θες, όταν έχουν αυτογνωσία τα άτομα.

Και για να το συνδέσω με το θέμα που ξεκίνησε ο νηματοθέτης.
Όταν όλα τα παραπάνω είναι δεδομένα, χρειάζεται η συννενόηση πριν από κάθε συνεύρεση;
Την συναίνεση τη θεωρώ δεδομένη.

Όταν ο Σαδιστής/Top/Κυρίαρχος θέλει αυτή τη στιγμή να με χρησιμοποιήσει κι εγώ δεν έχω μπει σε αυτή τη διάθεση αυτή τη στιγμή, τότε είτε μόνο για Εκείνον είτε και για τους δύο, αυτόματα δεν είναι πιο απολαυστικό(στα πλαίσια του νήματος) αυτό που δημιουργείται;
Έναν αστερίσκο εκεί που έγραψα και για τους δύο, διότι το bottom συνήθως αργότερα συνειδητοποιεί τι το βρήκε   

 

Εξαρτάται από το σαδιστή και το είδος του σαδισμού.

Αν ο σαδιστής είναι απλά αλγολάγνος, δηλαδή τον φτιάχνει να προκαλεί πόνο και να ρουφάει τις αντιδράσεις, τότε η ύπαρξη συναίνεσης δεν αποκλείει την απόλαυσή του, θαρρώ το είπε και αυτό ο @AuroraBorealis

Αν ωστόσο ο πόνος είναι απλά εργαλείο και όχι αυτοσκοπός, τότε είναι που για μένα αλλάζει το πράγμα. Για παράδειγμα, για εμένα, για τον οποίο ο πόνος δεν έχει σεξουαλική χροιά και δεν είναι παρά ένα εργαλείο πρόκλησης δυσφορίας και κυρίως επιβολής ισχύος, η συναίνεση -το cornerstone του BDSM- όχι απλά δεν είναι το ζητούμενο, είναι ξενέρωμα. Αυτός ήταν και ο λόγος που είχα ανοίξει αρχικά το νήμα "BDSM και βαθύτερα κίνητρα εξάσκησής του", για να ρωτήσω αν υπάρχουν και άλλοι που βλέπουν το BDSM ως συμβιβασμό μεταξύ των "γούστων" τους και του νόμιμου.

Και αυτός είναι ο λόγος που σαδιστές και μαζοχιστές δεν κάνουν μαζί χωριό, σε αντίθεση με τους ενεργητικούς και παθητικούς αλγολάγνους που είναι a match made in heaven.

 

Και το νήμα σου, ήταν το ένα από τα δύο που με ώθησαν για να ανοίξω το παρόν. Και γω την πρόκληση του πόνου την αντιλαμβάνομαι ακριβώς όπως κι εσύ. Είναι η δυσφορία της άλλης που με ικανοποιεί, όχι ο πόνος per sè. Και είναι ή καλύτερα ήταν φορές, που ούτε η εγκαθίδρυση κάποιας κυριαρχίας πάνω στην άλλη με ενδιέφερε. Με ενδιέφερε μόνο το "σπάσιμο" της, κυρίως το ψυχολογικό. Να γιατί έπρεπε να ήταν κάποια για την οποία έπρεπε να νιώθω ακραία συναισθήματα και δεν αναφέρομαι υποχρεωτικά σε αγάπες και λοιπά συναφή.
Ευτυχώς, δεν είχα. ξεπεραστεί τα όποια όρια τους ( όπως προέγραψα, ήταν δύο οι περιπτώσεις ) και τώρα γράφω ελεύθερος και όχι από κελί. Και αυτός είναι ένας από τους λόγους, που δεν υπάρχει περίπτωση να ξανά ξεφύγω σε τέτοιο σημείο. Ο άλλος είναι, ότι αποκλείω κάποια να μου ξανά ξυπνήσει εκείνη τη "δίψα". Γιατί κι εγώ δεν είμαι πια εκείνος που τότε ήμουν και η ζωή μου είναι γεμάτη θέματα, που αφήνουν από ελάχιστο ως καθόλου χώρο - καλύτερα, διάθεση - στον όποιο σαδισμό μου.

Υ.Γ. Όντως, σαδιστές και μαζοχιστές χωριό δεν κάνουν ούτε για μένα.

 

Πιστεύει… Αν και συνήθως η συμβολή της αυτεπίγνωσης και της συνειδητότητας στη δημιουργία τους είναι πολύ μικρότερη από ό,τι θα θέλαμε να πιστεύουμε.

Δεν ξέρω κατά πόσον είναι σε θέση να το πει ή να το σκεφτεί. Ξέρω στο πετσί μου πως τις φορές που είπα «αυτές είναι οι κόκκινες γραμμές μου», τουλάχιστον σε μια συγκεκριμένη Περίπτωση, ακούστηκε το ηχηρό γέλιο του σύμπαντος, συνοδευόμενο και από ένα «με αυτό το πλευρό να κοιμάσαι» και σαρώθηκαν γραμμές και σύνορα. Και αυτό μου έφερε μια γαλήνη που ακόμη και τώρα… κληρονομικά… με φέρνει στο κέντρο μου.

Δεν είναι εύκολο. Αλλά αυτό ακριβώς είναι η σχέση Κυριαρχίας και υποταγής. Και για αυτό δεν είναι και πολλές φορές στη ζωή κάποιου που ζει όντως τέτοιες σχέσεις. Γιατί ναι υπάρχουν κάποιες ελάχιστες φορές, που κάποιους από εμάς τελικά μας ξέρει καλύτερα Κάποιος άλλος. Και πάντα ό,τι και αν επιλέγει είναι καλύτερο από ό,τι θα επιλέγαμε εμείς.

Αυτό μπορεί να συμβεί. Και είναι από τις πληγές που χρειάζεται να «γλείφεις» ίσως για πολύ καιρό. Αλλά τελικά αυτό που βάζει σφραγίδα είναι αυτό που είναι το πιο σημαντικό, ως άτομο, ως εμπειρία, ως βίωμα.

Σωστά  

Αν υπάρχουν αγεφύρωτες αποκλίσεις πιθανόν η σχέση κάπου θα σκαλώσει και πιθανόν και θα σπάσει.

Ωστόσο μην ξεχνάμε ότι στις σχέσεις Κ/υ, το πρώτο πρίσμα έρχεται και τελικά συμπίπτει με το δεύτερο, όχι το αντίστροφο.

Σε ευχαριστώ για τη συζήτηση, μου κάνει καλό  

 

Με μόνη εξαίρεση το να υπάρχει ήδη πλούσια εμπειρία από προηγούμενες συνευρέσεις των εμπλεκομένων, θεωρώ ότι η συνεννόηση και μάλιστα η καλή συνεννόηση είναι απαραίτητη.

Αδυνατώ να συνδέσω γεγονός με αποτέλεσμα, ειδικά στην περίπτωση του σαδιστή/τοπ και με αποτέλεσμα απολαυστικό και για τους δύο. Το αντίθετο, να σε χρησιμοποιήσει κάποιος σαδιστής ή τοπ με σένα ήδη σε ετοιμότητα/διάθεση για χρήση το βρίσκω απολαυστικό. Εδώ θα πρέπει να βοηθήσεις λιγο.

Θα έλεγα ότι στην περίπτωση απόκλισης αυτό που κάνει την σχέση Κ/υ είναι η σημασία και η προτεραιότητα του δεύτερου πρίσματος έναντι του πρώτου. Θεωρώ την αποδόμηση και εκ νέου δόμηση εδραιωμένου τρόπου κατανόησης και αντιλήψεως γεγονότων προκειμένου να υπάρξει σύγκλιση μακράν πιο δύσκολη σε σχέση με τον έλεγχο και το πατρονάρισμα συμπεριφοράς και επίσης δεν θεωρώ αυτή την σύγκληση και απαραίτητη για το πλαίσιο. Πιστεύω ωστόσο ότι η απόκλιση κάνει δυσκολότερα τα πράγματα γενικά.

Μια καλή συζήτηση είναι πάντα κάτι ευχάριστο, σε ευχαριστώ επίσης.