Από πότε και μετά μιλάμε για Κ/υ

Το εντελώς αντίθετο είχα κατά νου για την ακρίβεια: Κανένα πλαίσιο, καμία περίμετρος, καμία παράμετρος. Ένα πολύ... μεταμοντέρνο Κ/υ, εντελώς laissez-faire, laissez passer.
Και πάλι, όμως, αν για κάποιους δουλεύει, προφανώς η δική μου άποψη δεν έχει καμία αξία.
Εξάλλου κι εγώ σε πλαίσιο "μέσα στην περίμετρο σου τρεχε ελεύθερη και μεγάλωνε" έμαθα, λειτούργησα και ευημερούσα... Αλλά μέσα  

 

Επίσης άλλο ένα κομβικό σημείο που μου ήρθε το πρωί, σε μια από εκείνες τις πολύ καθαρές σκέψεις που σου έρχονται καμιά φορά μέσα σε ένα πιτσιλωτο αδιάφορων συνειρμών που κάνεις ενώ οδηγείς:
Το σημείο που θα πεις "Κύριε" και αυτό θα είναι το μόνο όνομά Του που θα έχει πια αξία για σένα και θα βιώνεται από κάθε κύτταρο της ύπαρξης σου, σωματικής και πνευματικής...

 

Ναι. Απόλυτα ναι.
Όμως ...
Όταν αυτό το ό,τι κάνει χαρούμενο/ευτυχισμένο τον καθένα, μένει στον καθένα.
Όταν όμως αυτό το "ό,τι", το βγάζει σε δημόσια γύρα ο καθένας και το "πουλά" όχι ως το "ό,τι" το οποίο κάνει εμένα ευτυχισμένο, αλλά σαν το "ό,τι" το οποίο είναι το μόνο γνήσιο "ό,τι" που θα κάνει τους πάντες ευτυχισμένους, συνεπώς οι πάντες οφείλουν να το αγοράσουν, τότε το εκθέτει είτε στο χειροκρότημα ή στη σφαλιάρα των τρίτων.
Το τι θα συμβεί όταν το "ό,τι" που κάνει τον γείτονα μου ευτυχισμένο, μπει απροσκάλεστο στην αυλή μου, το αφήνω, γιατι θα παρεκτρέψει την συζήτηση.

 

Σημείωση: Τις περισσότερες φορές απ όσες θυμάμαι το..

Παρερμηνεύται σε..

Δηλαδή υπάρχει και μια αυθύπαρκτη τάση σύγκρισης στην γωνία που παραμονεύει να αμυνθεί για το "ό,τι" χωρίς κανένας να το χει θίξει επί της ουσίας.

Στον αντίποδα βέβαια υπάρχει και το χαίρομαι το όσο και να κοπανιέσαι το ο,τι μου δεν το αγγίζεις.
Όπως είπε και η μεγάλη Καλλιτέχνης Πάολα "Εισαι τρελός - είσαι τρελός? Που πας εμένανε με άλλη να συγκρίνεις!"

Σ αυτό το σημείο, προτείνω να κλείσεις ένα μπουκαλάκι στο κορίτσι, για να αποκτήσουμε τις απαραίτητες εμπειρικές γνώσεις πάνω στο ζήτημα.  

 

Και αυτό όμως άπτεται, στο αν και κατά πόσο ενδιαφέρει τον άλλο, να ακούσει/διαβάσει/αγοράσει εκείνο που ο όποιος άλλος θέλει να του πουλήσει. Υπάρχει και η επιλογή, να στρέψει το βλέμμα του αλλού. Στο τέλος, εδώ, γατί στο εδώ αναφερόμαστε, είμαστε όλοι φιλοξενούμενοι και το σπίτι αλλουνού.

Βέβαια, αν κάποιος θέλει να χειροκροτήσει ή να σφαλιαρίσει, σπολλάτη του. Και σε μένα γυρίζει το μάτι κάποιες φορές με πράγματα που διαβάζω. Μετά καταλαβαίνω, ότι απλά έχασα τον χρόνο μου αντιδρώντας. Αφού δεν είναι ότι μου έδωσε κάτι αυτό. Εμένα...

 

Πριν το άλμα πίστης !

 

Είναι άρα σε κάθε σχέση Κ/υ απαραίτητο στάδιο το άλμα πίστης; Πολύ ενδιαφέρον σχόλιο και σκέψη που τροφοδότησε  

 

Πιστεύω ότι σε προσωποπαγής Κ/υ σχέση, ναι είναι …

 

Άλλο ένα κομβικό σημείο που θα ήθελα να προσθέσω είναι το σημείο που όχι μόνο συναισθηματικά ή διανοητικά αλλά ενσωματα, σωματικά, βιολογικά (χμ όχι ιδανική επιλογή λέξης) γίνεσαι "προς και για τον Άλλο".
Και αυτό δεν αφορά μόνο στο σεξουαλικό.
Θα έλεγα ότι αυτό είναι το λιγότερο καθώς και με έναν αγαπημένο βανιλα σύντροφο θα μπορούσες να το έχεις το αμιγώς σεξουαλικό "προς και για"...
Είναι το ολόκληρα κομμάτια του σώματος σου, ολόκληρες λειτουργίες να ενεργοποιούνται, να υπάγονται, να... λειτουργούν για και προς τον Άλλον.
Στη δική μου εμπειρία, αυτό το άνοιγμα, αυτή τη διαθεσιμότητα, αυτό το να θεωρείς το πιο φυσικό πράγμα του κόσμου ότι αν Ε/εκείνος ο άνθρωπος χρειαστεί την αγκαλιά σου, το χέρι σου, το ένα σου πνευμόνι (ή και τα δύο), το μισό σου συκώτι, όλο σου τον ύπνο ή το φαι ή το νερό, θα του το δώσεις εννοείται, το έχω βιώσει μόνο σε δύο είδη σχέσης: στο Κ/υ και με τα παιδιά μου. Ποτέ άλλοτε ακόμα και με ανθρώπους που λάτρεψα και λατρεύω...
Για αυτό δεν το θεωρώ ανώτερο ή μεγαλόπρεπο ή... ή... Είναι μια αναποδραστη τάση και πορεία, τόσο όσο το να ανοίξουν τα χέρια σου αν σηκώσεις περισσότερο βάρος από όσο αντέχουν οι μύες σου...

 

Ίσως μπορούμε να το πούμε φυσικό ή ελεύθερο τότε.. μέχρι που μπορούμε να φτάσουμε αυτην την "τάση και πορεία" σε ένα πλαίσιο χωρίς - ή με το δυνατόν λιγότερα - κρατήματα, φραγμους, τριβές και εμπόδια.

 

Παρά το ότι κι εγώ πιστεύω στο προσωποπαγές, θεωρώ ότι το άλμα πίστεως δεν είναι απαραίτητο.
Και αυτό γιατί το άλμα δεν είναι για τον Κ, ούτε προς Αυτόν.
Είναι από την επικράτεια στην οποία "κατοικοεδρεύεις" προς αυτήν που αιτεισαι να πας, αν αυτές οι δύο έχουν κάτι conflicting μεταξύ τους.

Δεν είναι απαραίτητο να έχουν και ίσως όσο αποκτούμε πραγματική εκπαίδευση ή κατακτούμε τα...πεπαιδευμενα, να μειώνονται αυτά τα conflicts.
Παίρνοντας σαν παράδειγμα την προσωπική μου εμπειρία ίσως παλαιότερα είχα περισσότερο ανάγκη να μου βγει η "προσδοκία", το "αφήγημα μου", και έτεινα να διαλέγω περισσότερο αυτό παρά το μοναδικό Εγώ που είχα απέναντι μου. Πλέον, όμως, δεν το κάνω αυτό, δεν μπορώ. Προτεραιότητα είναι η μοναδικότητα του Άλλου, ο ίδιος ο Άλλος δηλαδή.  

 

Θα έλεγα ότι το άλμα πίστεως του υ είναι ανεξάρτητο από του αν είναι προσωποπαγές ή όχι το Κ/υ, και πολύ σχετικό με την έντονη ανάγκη του υ να υπερβεί τα κάθε μορφής όρια του εαυτού του για να έρθει κοντά σε αυτό(ν) που επιθυμεί.