υπο-αγγίγματα...

Ομολογώ, γέλασα. Όχι ειρωνικά — αλλά αυθόρμητα με εκείνο το τρυφερό, βαθύ γέλιο που βγαίνει όταν αναγνωρίζεις στο κείμενο μια παλιά εκδοχή σου. Την κοιτάς όπως κοιτάς παιδικά καμώματα στο βίντεο: λίγο αμήχανα, λίγο απορημένα και με χαμόγελο.
Γιατί ναι… κάποτε ήμουν κι εγώ εκεί.
Πόνεσα, παρακάλεσα, έκανα όλα τα πάνω-κάτω με όλη την ένταση που μπορεί να σηκώσει ένα νευρικό σύστημα τραυματισμένο και σε πανικό. Και δεν το μετανιώνω — γιατί μέσα από αυτή την υπερπαραγωγή του συναισθήματος, έμαθα. Και ωρίμασα. Και απέκτησα τόση ψυχική ανθεκτικότητα, που με βοήθησε να αντέξω όσα χρειάστηκε να αντέξω.

Τώρα όμως... όχι, δεν υπάρχει καμία νοσταλγία. Μόνο μια βαθιά ανακούφιση ότι πέρασα μέσα από αυτό, πήρα ό,τι μάθημα χρειαζόταν, και προχώρησα.

Θα ομολογήσω πως δεν μου λείπει απολύτως τίποτα από εκείνη την περίοδο, μοιάζουν σαν παλιά επεισόδια σαπουνόπερας που κράτησα ότι αποσπάσματα χρειαζόμουν για το "αρχείο".

Στέλνω σ’ εκείνη την *τότε* εμένα… μια αγκαλιά. Γιατί άντεξε. Και με έφερε εδώ. <3

 

Κι εγώ χαμογέλασα ξαναδιαβάζοντας το.
Τώρα μου φαίνεται χαριτωμένο, αλλά τότε πονούσε πολύ.
Θα έλεγα πως μου λείπει λίγο αυτή η ένταση, το να τα νιώθεις όλα στον υπερθετικό βαθμό, αλλά ήταν και εξουθενωτικό ομολογουμένως.