Χειριστικότητα ή Κυριαρχία (γκραν γκινιόλ)

Οι χειριστικοί άνθρωποι μπορούν να παίξουν το θύμα και να σας κάνουν να φαίνεστε ότι είστε εσείς που προκαλέσατε το πρόβλημα το οποίο ξεκίνησαν αλλά δεν θα αναλάβουν την ευθύνη. Μπορεί να φαίνονται παθητικά επιθετικοί ή καλοί για ένα λεπτό και απόμακροι το επόμενο, για να σας κάνουν να αναρωτιέστε ώστε έτσι να τρέφονται από τους φόβους και τις ανασφάλειες σας.

 

Αυτά γίνονται όταν συζητάμε κακή τη πίστη. Αν λέγαμε π.χ. για το κάλεσμα της ιστορίας/των περιστάσεων/του προσωπικού του κώδικα θα έπρεπε να διευκρινίζουμε και ότι η ιστορία και πο λοιποί δεν είναι άτομο με εξουσία επί του Κ.

Να βάζω disclaimer για οτιδήποτε δεν είναι κυριολεξία;

Not worth the effort, sorry.

 

Χειριστική συμπεριφορά είναι επίσης όταν κάποιος οικειοποιείται κάτι που δεν είναι δικό του και παίρνει τα εύσημα σιωπηλά, όπως στην περίπτωση του απάνω κειμένου, κοπυπαστωμένο αυτούσιο από εδώ [4η παράγραφος] χωρίς αναφορά πηγής.

 

Παμπλικ χιουμιλιεσιον

 

μοιάζει με το πέταγμα του χαρταετού.
ο χαρταετός κάνει μανούβρες, σκέρτσα, σύμφωνα με το χέρι που τον κρατάει, έχει τα χρώματα που ο χειριστής επέλεξε. τον φροντίζει, τον οδηγεί, απολαμβάνει το παιχνίδισμά του στον άνεμο.
ο χειριστής και ο χαρταετός συνδέονται με τις κλωστές που τους δένουν. αν κοπούν αυτοί οι δεσμοί, τότε ο χαρταετός πέφτει ελεύθερος αλλά και ο χειριστής εξίσου, μένει με την καλούμπα στο χέρι.

 

Το θέμα δεν είναι ο χαρταετός, αυτός έτσι κι αλλιώς χάρτινος είναι.
Σκέψου να είσαι αετίνα και να σε πείσουν ότι είσαι χάρτινη, που για να πετάξεις χρειάζεσαι κλωστές και ζύγια.
Ο Κυρίαρχος σε κάνει να καταλάβεις ότι είσαι αετίνα με δικά σου φτερά, που πετάς από μόνη σου, αλλά γυρνάς πάντα στα χέρια, την ασφάλεια και την θαλπωρή του Αφέντη σου.

Για τους χαρταετούς υπάρχουν πάντα οι χειριστές που τους αξίζουν.
Για τους αετούς οι γητευτές τους.

 

Τι ωραίος δεσμός..και τι δυνατό συναίσθημα..
Άραγε νιώθουν όλοι την ασφάλεια και την θαλπωρή ενός Αφέντη..ή είναι εκεί γιατί δεν έχουν τι να κάνουν αλλιώς;Ή έχουν βολεύει σε μια κατάσταση;

 

Τότε μιλάμε για πλουμιστούς σαλτιμπάγκους, σε performance. Δεν είναι D/s αυτό.

 

Αυτό το παράδειγμα με άγγιξε σε ευάισθητες χορδές μέσα μου. Πόσο όμορφο και πόσο σπάνιο ....

Είναι πολλοί πάντως οι χειριστικοί στην κοινωνία. Θέλει σημαντική δουλειά με το μέσα μας ωστε να καταφέρουμε να μάθουμε να τους αναγνωρίζουμε και να τους απορρίπτουμε.
Πιστεύω πως είναι ένα σημαντικό μάθημα της ζωής αυτό για πολλούς.
Έμαθα με πολύ πόνο ποιά είμαι , τί έχω ανάγκη και τι οχι, μέσα απο τις εμπειρίες μου με χειριστικούς ανθρώπους, και απο την οικογέννεια και απο τις σχέσεις μου.
Επίσης πιστεύω παίζει πολυ σημαντικό ρόλο και αν μεγαλώσει κανείς με χειριστικό γονέα. Μου πήρε πολύ χρόνο να βγώ απο την "άρνηση" και να αναγνωρίσω το βαρύ αποτύπωμα που αυτό άφησε στην αντίληψή μου περί χειρισμού και σεβασμού στην προσωπικότητα μου απο τους άλλους.

 

Ευχαριστώ

 

Ομολογώ... με συγκλόνισε αυτό!
Με βρήκε στην καρδιά που λέμε.

Γιατί ναι — κάποτε κι εγώ ήμουν μια αετίνα που την είχαν πείσει πως είναι φτιαγμένη από χαρτί, πως για να σταθεί πρέπει να την κρατάνε με κλωστές και να τη ζυγίζουν για να μην παρασυρθεί.

Κι ήταν δύσκολο, και συχνά οδυνηρό, μέχρι να αρχίσω να ακούω τη δική μου ανάσα, να νιώθω τη δύναμη στις φτερούγες μου.

Και σήμερα; Πετάω. Μόνη μου, ψηλά, ελεύθερα — κι επιστρέφω μόνο όταν *εγώ* θέλω, εκεί που υπάρχει σεβασμός, συνειδητότητα και ουσία.

Δεν ακυρώνω καθόλου τους αετούς που επιλέγουν να γυρνούν στο κάλεσμα ενός γητευτή.
Ούτε τους χαρταετούς.
Όλοι οι δρόμοι έχουν νόημα όταν περνιούνται με επίγνωση, συναινετικά και με αλήθεια.

Απλώς… εγώ ήμουν από εκείνους που πρώτα έπρεπε να διαλύσουν τον μύθο του χαρτιού για να βρουν τα κόκαλα στα φτερά τους.

Και τώρα πετώ — με ευγνωμοσύνη για ό,τι με έφερε ως εδώ. Και όσον αφορά την πλοήγησή μου, ούτε σπάγκο ούτε ζυγαριά χρειάζομαι — μόνο GPS, και τις 14 μου φτερούγες για νά ' χω και τα μάτια μου 14 και μουσική στο κεφάλι μου!

Ευχαριστώ @espimain

 

Ευχαριστώ για το σχόλιο.