γιατι Εσεις μου αξιζετε...

Σε επαίτες δίνω κάτι χαριστικά, δεν προσφέρω - πόσο μάλλον δεν προσφέρομαι. Η προσφορά γίνεται προς εκείνον που (με καθαρά προσωπικά κριτήρια) κρίνω πως αξίζει και το ύψος της αξίας της προσφοράς καθορίζεται από την σημαντικότητα του ανθρώπου εκείνου. Συμφωνώ με την sapfw πως μια προσφορά δεν γίνεται απαραίτητα βάσει των αναγκών του παραλήπτη, αλλά σύμφωνα με την σημαντικότητά του σε αυτόν που προσφέρει.

Στο (τεχνοκρατικό) παράδειγμα έχω να παρατηρήσω το εξής: θα αναζητήσω τον κατάλληλο για εμένα γιατρό, αυτόν που μπορεί να μου δώσει την κατάλληλη για τον οργανισμό μου αγωγή. Δέχομαι πως στο παράδειγμά σου ο κατάλληλος γιατρός ταυτίζεται με τον καλύτερο γιατρό (στις περισσότερες των περιπτώσεων). Όμως, αναφέρεις ένα παράδειγμα που βασίζεται σε νόρμες, όπως η βιολογική λειτουργία, το οποίο και εξισώνεις (εσφαλμένα κατ' εμέ) με ζήτημα ψυχισμού, στο οποίο εκτιμώ πως δεν υπάρχει χώρος για σταθερή θεώρηση πραγμάτων.

Είναι εξίσου οξύμωρο (σε πρώτη ανάγνωση) με το παράδειγμα ενός γεννημένου ελεύθερου ανθρώπου, ο οποίος μεγαλώνει με αρχές που υπεραμύνονται αυτής της ελευθερίας και εντούτοις θέλει να την παραδώσει. Η ειδοποιός διαφορά των δυο εικόνων είναι πως η ανθρώπινη ιδιοσυγκρασία μπορεί να εμπεριέχει την υποτακτικότητα, η φύση του αρνιού δεν εμπεριέχει την αυτοκαταστροφή.

 

Η Ντόρα του Μπρυκνέρ προσφερόταν και σε επαίτες. Πριν λίγο καιρό η ιδέα αυτή μου ήταν ελκυστική.

Αλαζονεία (θα έλεγε κάποιος που γνωρίζω). Δεν προσφέρουμε κάτι που θεωρούμε ότι δεν αξίζει μία σε σχέση με Αυτόν που αξίζει τα μέγιστα. Καθαρά προσωπικά τα κριτήρια. Και πάντα σε σύγκριση.

Από ότι διαβάζω τώρα τελευταία οι ανάγκες ποικίλουν. Άλλος θέλει βουρδουλιές (ελαφρές και συναινετικές), άλλος παίζει παιχνίδια για να περνάει η πληκτική ζωή του, άλλος ρολάκια στο θέατρο, και άλλος φοράει δερμάτινα κολάρα αντί για νοητά. Όλα ωραία αν ταιριάζουν στην ιδιοσυγκρασία και επιθυμίες του καθενός. Στις περισσότερες των ανωτέρω περιπτώσεων θα μπορούσα να αντεπεξέλθω ακόμη κι εγώ που νοσώ. Θα ήμουν άριστη γιατρός (έστω και νοσοκόμα).

Το παράδειγμά μου είναι καλό και εμμένω σε αυτό. Πρόκειται περί αναλογίας και δεν μίλησα καθόλου για σταθερή θεώρηση πραγμάτων (ρώτα κανένα σοβαρό χειρούργο).

Δεν μίλησα για αυτοκαταστροφή. Δεν είμαι η κασέτα του Mission Impossible. Είμαι το αρνάκι του Mission Possible. (Fanshaw, ατάκα). 

Μπορώ να παραδώσω ότι μου ανήκει. Είναι δικαίωμά μου. Άλλο αν ουσιαστικά δεν θεωρώ ότι έχω επιλογή. Και άλλο αν θεωρώ ότι αυτός που θα το παραλάβει μου κάνει χάρη. Αν θεωρούσα ότι άξιζε κάτι δεν θα επρόκειτο περί υποταγής αλλά περί ανταλλαγής.

 

Απάντηση: γιατι Εσεις μου αξιζετε...

Κατοπιν Αδειας Του Κυριου μου.......

Η αληθεια ειναι πως το νημα ειναι καπως μεγαλο και τα διαβασα ολα καπως στα πεταχτα. Αν καταλαβα κατι λαθος η αν επαναλαβω κατι σε αυτα που γραφω συγγνωμη.

Νομιζω πως μια τετοια ερωτηση μπορει να επαναλαμβανεται συχνα κατα την διαρκεια μιας τετοιας σχεσης απο τον Κυριαρχο με διαφορετικους τροπους, πιο ηπιους πιο εμμεσους η απλα ετσι "Γιατι να ασχοληθω μαζι σου". Τοσο συχνα οσο Εκεινος Κρινει απαραιτητο. Νομιζω πως δεν θελει τιποτα αλλο απο το να Δοκιμασει την ικανοτητα της υποτακτικης Του να μπορει καθε ωρα και στιγμη να υπερασπιζεται την επιλογη της, το "θελω" της να Του ανηκει. Να μπορει να υπερασπιζεται αυτο το θελω ακομα και μεσα στις ασχημες στιγμες. Στις στιγμες σκληροτητας, αυστηροτητας, πολλες φορες ψυχικου πονου. Στιγμες απογνωσης. Σε καθε στιγμη να μπορει να υπερασπιστει ακομα και μπροστα Του την επιλογη της να Του ανηκει. Οσο περνανε τα επιπεδα, και οσο περναει ο χρονος ισως πολλες φορες αυτη η απαντηση σε αυτη την ερωτηση να γινεται δυσκολοτερη, πιο δυσδιακριτη. Ομως παντα νομιζω τις στιγμες που γινεται αυτη η ερωτηση, καλειται η υποτακτικη να κοιταξει μεσα της και να υπερασπιστει με ολη της την δυναμη την επιλογη της.
Μεσα σε αυτο το πλαισιο η απαντηση "γιατι Εσεις μου αξιζετε" δεν μου φαινεται και τοσο παραλογη. Ουτε εγωιστικη. Γιατι απλα Εσεις μου αξιζετε. Εσεις και οτι αυτο συνεπαγεται, Εσεις ετσι οπως Ειστε. Εσεις ετσι οπως με χρησιμοποιητε. Απλα Εσεις. Δε νομιζω πως εχει τοσο μεγαλη σχεση με την εξωτερικη εμφανιση, με το επιπεδο των δυο, με το ποσο καλα περνανε εξωτερικα μαζι. Νομιζω πως απλα εχει σχεση με το ποσο εκεινη μπορει να υπερασπιστει την επιλογη της καθε ωρα και στιγμη ακομα και στις πιο ασχημες στιγμες.
Αν αυτη η απαντηση δεν μπορει να βγει πια αβιαστα νομιζω πως καποιο προβλημα υπαρχει. Υποθετω πως τοτε Ο Κυριαρχος Ασχολειται μαζι της. Με τις σκεψεις της, τους φοβους της, τα πραγματα που νιωθει εκεινη και δεν μπορει πια να υπερασπιστει την επιλογη της με τοση θερμη οσο το εκανε.Υποθετω πως Ο Κυριαρχος τοτε την Καθοδηγει παλι με υπομονη στον σωστο της δρομο, να βρει παλι την δυναμη της και την ηρεμια της. Να βρει παλι σιγουρια και ασφαλεια μεσα σε αυτο που ειναι. Δικια Του. Νομιζω πως να βγενει με αυτο το σκεπτικο παντα σε ολες τις στιγμες αβιαστα μια τετοια απαντηση θελει πολυ δουλεια και πολυ δρομο.....

 

Re: Απάντηση: γιατι Εσεις μου αξιζετε...

Μπράβο βρε Ελβιράκι. Νάσαι καλά. Ακριβώς έτσι.

 

αυτο που χωριζει το παραμυθι απο την πραγματικοτητα ειναι ο σκοπος ....
δειτε το κλιπ μεχρι τελος ... εκει μεσα ειναι η απαντηση ....
[nomedia=""]YouTube - Broadcast Yourself.[/nomedia]