Απόσπασμα από «Το αστείο» - Milan Kundera, 1967

Άφησα τα μάτια μου στο ταβάνι κι ακόμα μετά, όταν αισθάνθηκα τα δάκτυλα της κοπέλας στο λαιμό μου να τακτοποιούν μέσα απ’ το γιακά του πουκαμίσου μία άσπρη πετσετούλα. Η κοπέλα τραβήχτηκε ύστερα στο πλάι κι άκουγα μόνο το ακόνισμα του ξυραφιού πάνω στο πέτσινο λουρί βουλιάζοντας σε κάποια ευχάριστη ακινησία. Σε λίγο αισθάνθηκα στο πρόσωπό μου δάκτυλα υγρά και γλιστερά ν’ αλείφουν στην επιδερμίδα μου κρέμα ξυρίσματος κι ήρθε στο μυαλό μου η ασυνήθιστη και γελοία σκέψη πως τάχα κάποια ξένη γυναίκα, που τίποτα δε μας συνδέει, με χαϊδεύει τρυφερά. Η κοπέλα άρχισε έπειτα με το πινέλο να μαλακώνει τα γένια μου και μένα μου φάνηκε πως μάλλον δεν κάθομαι, αλλά χωρίς κανένα σκοπό υπάρχω στον κηλιδωμένο χώρο. Κι αυτή τη στιγμή ακριβώς φαντάστηκα (οι σκέψεις ακόμα και στις στιγμιαίες αναπαύσεις δεν παύουν το παιχνίδι τους), πως είμαι ένα ανυπεράσπιστο θύμα στη γυναίκα αυτή που ακονίζει το ξυράφι. Κι επειδή το σώμα μου ήταν διαλυμένο στο χώρο και το πρόσωπό μου μόνο αισθανόμουν με την αφή των δακτύλων, φαντάστηκα άνετα πως τα τρυφερά της χέρια που κρατούν το κεφάλι μου λες κι είναι τελείως ανεξάρτητο από το υπόλοιπο κορμί μου, έτσι που το κοφτερό ξυράφι, που περιμένει στο διπλανό τραπεζάκι, την ωραία αυτή ανεξαρτησία του κεφαλιού μου θα μπορέσει απλώς να τη συμπληρώσει.
Η αφή των δακτύλων σε λίγο σταμάτησε κι άκουσα πως η κοπέλα κάνει ένα βήμα δίπλα και παίρνει στ’ αλήθεια το ξυράφι κι αυτή τη φορά είπα (ή μάλλον οι σκέψεις συνέχισαν το παιχνίδι τους) πως πρέπει να δω πώς είναι στην πραγματικότητα αυτή που κρατάει στα χέρια της το κεφάλι μου, ποιος είναι ο τρυφερός μου φονιάς.

 

Απάντηση: Απόσπασμα από «Το αστείο» - Milan Kundera, 1967

Πώς είναι η συνέχεια? Έγιναν οι σκέψεις πραγματικότητα?

 

Re: Απάντηση: Απόσπασμα από «Το αστείο» - Milan Kundera, 1967

Η αφήγηση του ήρωα αφορά επίσκεψή του σε κουρείο της γενέτειράς του. Η γυναίκα που τον ξύρισε πιθανώς θα επανέλθει στο προσκήνιο αργότερα καθώς υπήρξε ερωμένη του. Σήμερα ξεκίνησα να διαβάζω το βιβλίο και θα το τελειώσω αύριο, αν υπάρξει νεότερο επί του θέματος θα σας γράψω σχετικά, αν και δεν πιστεύω ότι θα ακολουθήσουν σκηνές με razor play...

 

Eξαιρετική απόλαυση- θα (την) εμπιστευόμουν (σε) γυναίκα αν γνώριζε τον Pierre Thiers.
Μάλλον.

 

Γιατί φορεί συνεχώς εκείνα τα μαύρα ψηλοτάκουνα γοβάκια;

Τους εξήγησα πως της τα αγόρασα να τα φοράει και να κυκλοφορεί στο δωμάτιο γυμνή, ντρέπονταν αλλά έκανε ό,τι της ζητούσα, εγώ ήμουν πάντα ντυμένος κι αυτή κυκλοφορούσε γυμνή, φορώντας εκείνα τα γοβάκια (αυτό μ’ άρεσε πάρα πολύ να’ναι αυτή γυμνή κι εγώ ντυμένος!), πήγαινε ως το κομοδίνο που ήταν το κρασί, κι έτσι γυμνή με κερνούσε...