"δεν μπορώ να το κάνω αυτό Κύριε"

Η τεχνική ήταν δύσκολη - σε αυτό συμφωνούν τόσο οι νέες που την κάνου πρώτη φορά, οσο και οι παλιές που είχαν σπάσει τα μούτρα τους επάνω της προ πολλού. Απαιτούσε συγκέντρωση, πολύ καλό συγχρονισμό και μια ιδιαίτερη άνεση να μπορείς να κινείς τα χέρια σου ανεξάρτητα με τα πόδια σου και ταυτόχρονα να πονάς.
Κάποια στιγμή η υποτακτική εξανέστη "κατά" του εκπαιδευτή "Μα δεν μπορώ να το κάνω αυτό Κύριε. Είμαι κουρασμένη ...." Και η απάντηση του Εκπαιδευτή αποστομωτική και απόλυτη "Κάντο χωρίς δικαιολογίες, δεν με ενδιαφέρει να τις ακούσω"
Η μαθητεύομενη, δεν άφησε περιθώρια αμφιβολιών για το πως αισθανόταν. Θεώρησε τον εκπαιδευτή, απάνθρωπο, ανάλγητο, αναίσθητο και αρκετά άλλα επίθετα που ξεκινούν με το στερητικό "α", θεώρησε ότι αυτό δεν είναι bdsm αλλά στρατιωτικό καψόνι!

Ηρθε και μου διηγήθηκε το περιστατικό και ζήτησε την άποψη-συμβουλή μου. Είχε δίκαιο ο εκπαιδευτής σου της είπα. Τι σημασία έχουν οι δικαιολογίες? Ησουν μαζί του για να μάθεις και στοχος σου είναι να μάθεις. Με το να δικαιολογείσαι στον εκπαιδευτή σου, στους άλλους ή στον εαυτό σου - σχετικά με το γιατί δεν μπορείς να κάνεις το Α ή το Β, τι προσφέρεις στον εκπαιδευτή, στους άλλους ή στον εαυτό σου? Αν εσύ ξέρεις γιατι δεν μπορείς να κάνεις το Α ή το Β, χρησιμοποίησε τη γνώση σου αυτή για να μπορέσεις.

Σεαντίθετη περίπτωση, στην πραγματικότητα βοηθάς τον εαυτό σου να μή μπορεί να ξεπεράσει το πρόβλημα. Από τη στιγμή που το πρόβλημα έχει αποκτήσει όνομα, έχει αποκτήσει και μια υπόσταση και άρα αρχίζεις να συμφιλιώνεσαι με την ιδέα ότι δεν μπορείς να το ξεπεράσεις!

Αν τα παραπάνω διαβάζονται από κάποιους-κάποιες σαν ψυχολογία του δεκάλεπτου, το νόημα που θέλω να δώσς δεν περιορίζεται στη συγκεκριμένη ιστορία. Το point είναι ότι άσχετα από οποιαδήποτε άλλη διασταση τους, τα πράγματα που αντιμετωπίζουν οι υποτακτικές, σκλάβες, μαθητευόμενες.. στο bdsm (εντός και εκτός του action) είναι και ευκαιρίες για προσωπική ωρίμανση τους. Η εν πάση περιπτώσει, είναι ευκαιρίες για προσωπική ωρίμανση, αν τα δούν έτσι και αν τους επιτρέψουν να λειτουργήσουν έτσι.

Κάθε φορά που αποφασίζουν να χρησιμοποιήσουν κάποιο λόγο από το παρελθόν τους ή από το παρόν τους, για να προσδιορίσουν την αρνητική αντίδραση τους σε ένα καινούργιο ερέθισμα, στη πραγματικότητα αφαιρούν από το καινούργιο αυτό ερέθισμα την αξία του ως επαιδευτικού μέσου - και από τον εαυτό τους να μάθουν-βιώσουν κάτι νέο, να προχωρήσουν ενα βήμα μπροστά από εκέι που ήταν πριν έρθουν σε επαφή με το εν λόγω ερέθισμα.

Πολλοί έχουν πει ότι μια απο τις βασικές ωφέλειες του bdsm για τις υπό, είναι το ότι τις βγάζουν από τη "ζώνη άνεσης" τους, ήτοι απο την ψυχοσωματικής τους κατάστασης, εντός των ορίων της οποίας αισθάνονται "καλά", "ασφαλείς", "προστατευμένες" κλπ. Ο λόγος όμως που κάποια υπό, αποφασίζει να μείνει στο Bdsm (όλοι ξέρουμε ποιός είναι ο λόγος που το ξεκινούν) είναι συχνά επειδή ακριβώς γοητεύεται από το ότι φλερτάρει με τη ζώνη ανεσης της - ακόμα και αν δεν το ξέρει, η αίθσιση είναι αρκετά ντοπαριστική, με ένα εντελώς διαφορετικό τρόπο από το στεγνό "adrenaline high" που έχει πχ να πηδάς με ελεξίπτωτο ή να τρέχεις με +300 χλμ κλπ. Και ο τρόπος για να λειτουργήσει αυτό το φλερτ με τα όρια της ζώνης άνεσης, πρέπει να είναι η πλήρης παράδοση.

Οι δικιαολογίες είναι η πιο εύκολη άμυνα των ανθρώπων. Ωστόσο το τελικό δίλημμα για τις υπό ΠΡΕΠΕΙ να είναι:
Θέλεις να μάθεις αυτό που διδάσκεσαι ή όχι? Αν ναι, κράτα τις διδκαιολογίες μακριά από τον εκπαιδευτή σου (αρχικά) και από το κεφάλι σου (στη συνέχεια). Ολες έχουν δικαιολογίες για να μην κάνουν κάτι, όμως από τη στιγμή που κάνετε το βήμα να δρασκελίσετε το κατώφλι του Bdsm, στην ουσία αποφασίζετε να αλλάξετε τη ζωή σας με ένα συγκεκριμένο τρόπο.

Και αφού πήρατε την απόφαση αυτή, δεν είναι τουλάχιστον πιο σοφό, να τη στηρίξετε όσο καλύτερα μπορείτε ή απλά να την αλλάξετε και να ζήσετε με τις συνέπειες?

Είτε στη μια περίπτωση είτε στην άλλη, οι δικαιολογίες και τα δεν μπορώ, είναι στην καλύτερη χάσιμο στιγμών και στη χειρότερη εμπόδιο.

(Χθες μίλαγα με μια φίλη που ξεκίνησε την περιήγηση της ως dom πριν από χρόνια και τώρα είναι slave και σε μια φράση της μου είπε: έχω κάνει πολλά για να μπορέσω να έρθω στην κατάσταση να είμαι slave και να γνωρίζω τι είναι αυτό και πως μπορώ να το τιμήσω. και είχε δίκαιο.

Το να είναι κάποιος-α πραγματικά καλός-ή σε κάτι, πρέπει αρχικά να το έχει κατανοήσει πλήρως. Να αποτελεί αυστηρή και ώριμη επιλογή του-της και να τιμά αυτή την απόφαση του-της με τις πράξεις του-της. Η αρμονία είναι κάτι πολύ ουσιαστικό στη ζωή μας και αρμονία είναι η συνεπής σχέση του επιθυμώ με το κάνω-βιώνω.

Και τελικά το να είναι καλός-ή είναι αξίωμα. Δεν είναι μόνο αξίωμα για κάποιον να είναι ικανός-καλός Master, είναι αξίωμα και για κάποια να είναι ικανή-καλή slave.

Διεκδικείστε το

 

Κατ΄εμε μεσα σε μια D/s την ευθηνη ( σχεδον) εξ ολοκληρου την εχει ο D.
Αν σου απαντησει για οποιοδηποτε λογο o ''υπο'' δεν τον κανω, η δεν θελω να το κανω κτλ κτλ , αυτοματος σημαινει για Μενα πως ο Κυριαρχος αφησε και το ενδεχομενο να του αρνηθει ο ''υπο''. Με απλα λογια επειδη η φραση ''βρηκε και τα κανει '' (ο ''υπο'') θεωρητε βαρια για ενα Κυριαρχο, τοτε θα πω πως ''αφησε να τα κανει''.
βεβαια παιζει ρολο τι ζητηθηκε απο τον ''υπο'' να κανει και γιατι να το κανει... ( ενας ''γνησιος'' lifestyler θα μου ελεγε εχει σημασια αυτο???)
Μπορει να ζητηθηκε σε λαθος ''timing''. Ισως ο ''υπο'' να μην ειναι αρκετα εκπαιδευμενος ωστε να προθυμοποιητε χωρις αντιρησεις η ακομα να επρεπε να ξεπερασει καποια ορια του και να μην ηταν ετοιμος να το κανει. Αυτο φυσικα βαραινει την κριση του Κυριαρχου κατα ποσο γνωριζει τον ''υπο'' Του, αλλα και την ικανοτητα Του για το πως θα επιτυχει αυτο που επιθυμεί. Ισως σε μια διαφορετικη περιοδο ( χρονικη, εκπαιδευτικη κτλ ) αυτο που ζητηθηκε να θεωρουταν αυτονοητο ( ως προς την εκπληρωση) και απλο.
Το μονο ανησυχητικό ειναι η δικαιολογια που ειπε ο ''υπο''...θεώρησε ότι αυτό δεν είναι bdsm αλλά στρατιωτικό καψόνι!
Αυτο και μονο θα επρεπε να βαζει σε σκεψεις τον Κυριαρχο ως προς τις μεθοδους Του στον συγκεκριμενο ''υπο''. Ο ''υπο'' ανθρωπος ειναι με σκεψη και μυαλο ( ασχετα αν πολλες φορες δεν το χρησιμοποιει συνειδητα) και ο καθε ανθρωπος εντος και εκτος BDSM εχει το ''κουμπι'' του

 

Λογικά όσα γράφεις. Μου προξένησαν όμως κάποιες απορίες:
Η πλήρης παράδοση γίνεται εξ αρχής ως απαραίτητη προϋπόθεση εμπλοκής σε τέτοιου είδους σχέση ή απαιτεί το χρόνο της για να εδραιωθεί;
Αν απαιτεί το χρόνο της, υπάρχει και η πιθανότητα η άρνηση του/της υπό να μην είναι απλά δικαιολογίες αλλά να έχουν βαθύτερες ρίζες και να οφείλονται στην ανασφάλεια που δημιουργεί ο ένας στον άλλο με άλλα λόγια στην ίδια τη σχέση όπως έχει διαμορφωθεί. Γιατί πάντα πρέπει να φορτώνεται ο/η υπό με ενοχές ότι δεν ανταποκρίνεται στο ζητούμενο; μήπως πρόκειται για ατελές όν που ο Κυρίαρχος οφείλει να το μετουσιώσει στο σούπερ τέλειο πνευματικά και σεξουαλικά ολοκληρωμένο πλάσμα; Και οι δυό στο ίδιο καζάνι βράζουνε κι αν επιλέγουν διαφορετικούς ρόλους, δε σημαινει αυτό πως ο ένας έχει το αλάθητο, πως ο ένας είναι ο ικανός και ο άλλος ο ανίκανος ή ο βολεμένος στις ανέσεις του.
Ή μήπως νομίζεις πως ο εκπαιδευτής δεν βολευεται στο πλαισιο αξιών που έχει θέσει...καλό δεν είναι να αποδεικνύει πως αυστηρότερος πρώτα οφείλει να είναι με τον εαυτό του;

 

Απάντηση: "δεν μπορώ να το κάνω αυτό Κύριε"

ένα από τα λίγα πράγματα που ξέρω, είναι πως σε ό,τι εξαρτάται αποκλειστικά από μας, δεν υπάρχει "δεν μπορώ" υπάρχει "δε θέλω"... για να φτάσει μια υπό στο σημείο να πει "δεν μπορώ", σημαίνει πως προηγουμένως έχουν ανεγερθεί διάφοροι εσωτερικοί αμυντικοί μηχανισμοί -τις περισσότερες φορές γίνεται ασυνείδητα- που της απαγορεύουν την προσπάθεια καν... αυτό μπορεί να σημαίνει πως είτε δεν έχει κατανοήσει το σκοπό της πράξης, ή πως δεν έχει κατάλληλο κίνητρο... ή στην τελική τελική, δε την εμπνέει ο Εκπαιδευτής (θυμηθείτε πόσες γνώσεις χάσαμε από έναν δάσκαλο που μας την έσπαγε)... αν τίποτα από τα παραπάνω δεν ισχύει, τότε υπάρχει σοβαρό πρόβλημα ανάμεσα στην υπό και στον Κυρίαρχό της...

 

Καταρχήν : η λέξη εκπαιδευτής ίσως να με "χαλάει" λιγάκι προσωπικά (αλλα don't pay any attention ), γιατι ναι ευχαρίστως θα εύρισκα 1002 δικαιολογίες στο δάσκαλο , γιατι ξέχασα να διαβάσω το μάθημα , ναι θα εύρισκα ευχαρίστως 3002 στον προπονητή γιατι δεν θελω να κάνω μια ασκηση στο gym...κοκ . Ομως κατ'ουσίαν δεν διαφωνώ με το κυρίως θέμα του ποστ. Ναί όταν αποφασίσεις ότί θέλεις να υπηρετήσεις κάποιον, (αλλά και ότι αλλο αποφασίσεις ότι θέλεις να κάνεις στη ζωή σου ) θα πρέπει να μάθεις να το κάνεις σωστά! και τι περισσότερο θέλει δηλαδή μια slave ή μια sub ή ακόμη και μια αληθινή γυναίκα , απο το να δει τον Κύρη της χαρούμενο, ευχαριστημένο και περήφανο για εκείνη. Να του προσφέρει χαρά, ηδονή ικανοποίηση. Τι περισσότερο αλήθεια απο αυτο?????

Οφείλουμε βέβαια να παραδεχτούμε ότι :

Το "σωστά" ποικίλει φυσικά, οπως και το τι θεωρεί κανείς απαραίτητο και τι όχι , το τι θεωρεί αναμενόμενο, τι προσδοκόμενο και τί δυνατο.
Ανθωρποι , εμπλέκονται στις bdsm σχέσεις, όπως και στις άλλες και τα θέλω τους και τα μπορώ τους(ως δυνατότητες) σαφώς διαφέρουν !


Τέλος να επισημάνω μια παράμετρο που συνήθως "χάνεται" στο βάθος των αναλύσεων , των κανόνων και της φαντασίας μας που πλέκει ιστους καλώς ή κακώς ,θελημένα ή αθέλητα. Εχει πολύ σημαντική διαφορά (για μενα) το γιατί μια γυναίκα μπαίνει στη διαδικασία να γίνει sub ή σλέιβ . Kai ξέρω ότι είναι χιλιοσυζητημένο θέμα μα είναι ταυτόχρονα καθοριστικό το ΓΙΑΤΙ ... για το αν ειναι σε θέση μετα να "μπορεί" και να "θέλει" ακόμα και αυτά που "δεν μπορεί" και "δεν θέλει"!!!!!

ελπίζω να είμαι κατανοητή αλλιώς θα γίνει πολυ μακροσκελής η απάντησή μου .

 

Απάντηση: "δεν μπορώ να το κάνω αυτό Κύριε"

καλησπερα σε όλους και ολες.

Να διευκρινήσω μόνο, οτι το post αρχιζει έτσι: Η τεχνική ήταν δύσκολη.... Aρα το δεν μπορώ, δεν έχει σχέση με το δεν θέλω! Είναι μακριά από το πρώτο σκέλος του post μου η σκέψη ότι το δεν μπορώ, πήγαζε από άρνηση ή ανυπακοή ή μη θέληση εκτέλεσης.

 

Απάντηση: "δεν μπορώ να το κάνω αυτό Κύριε"

το "δεν μπορώ" έχει άμεση σχέση με το "δε θέλω"

 

Το νήμα αυτό δεν με προβλημάτισε ιδιαίτερα στην αρχή γιατί το είδα ανώριμα. Θεώρησα ότι είναι ενθάρρυνση, προτροπή, food for thought, κι εγώ δεν ξέρω τι. Μου αρέσει όμως να τα στριφογυρνώ μέχρι να τα πάω εκεί που θέλω εγώ (συνήθως εκεί που θέλει ο Άλλος, αλλά κάνω και λάθη).

Η πρώτη μου σκέψη λοιπόν ήταν γιατί ξεκίνησα εγώ την αναζήτηση μέσα στο χώρο. Η απάντηση είναι διπλή. Πρώτον (και πιο επιφανειακό) επειδή είμαι (ήμουν) μία SAM (Smart Ass Masochist). Pain slut, αλλά όχι για μαλακιούλες, σοβαρή ως προς το αντικείμενο. Δεύτερο, και πιο σοβαρό, ότι υπήρχε μία τρύπα στη ζωή μου. Όχι αυτή που έχω ανάμεσα στα πόδια μου (αυτές για την ακρίβεια), αλλά ένα κενό, δυσβάστακτο, που με έκανε να θέλω ουσιαστικά να πεθάνω ή έστω να ξεχνάω ότι ζω. Γιατί η κενή ζωή δεν είναι ζωή. Είναι μια μαύρη τρύπα και δεν υποφέρεται.

Όμως, κατά την διάρκεια αυτής της αναζήτησης, και μετά από διάφορες εμπειρίες (από χαζές έως έντονες, από γελοίες έως ουσιαστικές) και μετά από διάφορες γνωριμίες μέσα στο χώρο (και από το φόρουμ και εκτός) και κυρίως μέσα από μία επαφή που απεδείχθη καταλυτική για τη ζωή μου (επαφή που τη θεωρώ όχι ως κάτι που άξιζα, γιατί δεν έκανα κάτι ιδιαίτερο πέρα από το να είμαι ο εαυτός μου, αλλά κάτι που ήρθε ως δια μαγείας, deus ex machina αν μου επιτραπεί ο όρος) κατάλαβα ότι είχα προσεγγίσει το χώρο με λάθος προσδοκίες. Σωστό κίνητρο, κατάλληλο υλικό αλλά λάθος στη θεώρησή μου.

Το BDSM όπως το βλέπω πλέον δεν είναι ένα παιχνίδι όπως πιστεύουν πολλοί, για να «τη βρούμε δικέ μου», για να κάνουμε «ακραία» σεξουαλικά παιχνιδάκια, που τα κάνουν σχεδόν όλα τα βανίλα ζευγάρια, ούτε ένας τρόπος να βρούμε τον κατάλληλο παρτενέρ ώστε να υλοποιήσουμε τις φαντασιώσεις μας – γεννημένες ως επί το πλείστον από ανεκπλήρωτες επιθυμίες που προσέκρουσαν στα όρια της δικής μας αδυναμίας να αναζητήσουμε τον κατάλληλο παρτενέρ με τα σωστά κριτήρια, καθώς και στο γεγονός ότι οι περισσότεροι άνθρωποι που μας περιτριγυρίζουν είναι (είμαστε) οι ίδιοι ανίκανοι να κατανοήσουν τις επιθυμίες τους, πόσο μάλλον να τις εκπληρώσουν. Με άλλα λόγια, ως γυναίκα, θα το πω: μα είδατε τι άντρες κυκλοφορούν εκεί έξω; Και επίσης, σε μας τις γυναίκες, ξέρετε τι μαλακία μας δέρνει; Επιλέγουμε άντρες βάσει των παπουτσιών τους ή της μάρκας του αυτοκινήτου τους. Ή ακόμη και βάσει του μέγεθους της ψωλής τους. Αυτό εξηγεί το κενό και τις αποτυχίες όλων μας.

Το BDSM δεν είναι στη βάση του ένας τρόπος να αράξουμε αναπαυτικά στο κέντρο των απωθημένων μας, όπως σε μία αναπαυτική πολυθρόνα, και να περιμένουμε από τον άλλο να έρθει να μας κάνει τα πράγματα που γουστάρουμε μέχρι να χύσουμε και μετά να πούμε, «αχ ωραίο το BDSM». Δε λέω, καλό είναι να απολαμβάνουμε σεξουαλική απόλαυση και οργασμούς και την ανθρώπινη επαφή. Αλλά αυτό είναι απλά σεξουαλική απόλαυση και οργασμοί και ανθρώπινη επαφή. Τίποτε περισσότερο. Κάτι που το είχε και η μαμά μου. Και η γιαγιά μου.

Αν ένας άνθρωπος είναι το σύνολο των εμπειριών του, των σκέψεων και των συναισθημάτων του, τότε δεν μπορεί να είναι τίποτε παραπάνω από ένα πρόγραμμα λογισμικού (δεν ξέρω αν το λέω καλά) που μπορεί να λειτουργήσει μόνο μέσα στο προκαθορισμένο πλαίσιο. Το πεπρωμένο τότε είναι δεδομένο και δεν μπορεί να επιτευχθεί καμία υπέρβαση.

Ευτυχώς ο άνθρωπος έχει μέσα του ένα κομμάτι, μη βιωμένο και μη εξατομικευμένο, που συνυπάρχει με το Εγώ (των εμπειριών, σκέψεων, χαρακτήρα, συνηθειών κλπ). Είναι ένα κομμάτι που σχεδόν δεν μας ανήκει. Δεν έχει παρελθόν ούτε μέλλον, απλά είναι. Είναι ο βόμβος στα μηνίγγια, το κτύπημα της καρδιάς, ο αρχέγονος φόβος στο σκοτάδι. Και άλλα. Ένα φτερούγισμα που αισθάνεσαι όταν αγαπάς κάποιον. Μία ελαφρότητα όταν αισθάνεσαι επιθυμητός κάργα. Και άλλα. Οι πιο πολλοί άνθρωποι τρομάζουν ακόμη και να αντικρίσουν το έρεβος μέσα τους, το άγνωστο. Είναι σαν να έχεις ένα μικρό Θεό μέσα σου που κάνει του κεφαλιού του. Πρέπει να τον αφήσεις, να τον αντικρύσεις, να του δώσεις τα χείλια σου για να αρθρώσει τα απόκοσμα λόγια του.

Αν δούμε την υπο (ή έναν άντρα υπό) ως ένα άτομο που καλείται να αντικρύσει αυτό ακριβώς το κομμάτι του εαυτού του, πιστεύω πως πλησιάζουμε περισσότερο την έννοια του τι ακριβώς είναι BDSM. Η υπό καλείται, πέρα από τον ήδη διαμορφωμένο χαρακτήρα της, πέρα από την ιδιοσυγκρασία της, να σκαλίσει πιο βαθιά, να βρει αυτόν τον μικρό Θεό, τον δαίμονα, την μυστηριακή δύναμη που υπάρχει μέσα της, και υπάρχει ξέχωρα από το Εγώ της, χωρίς σκέψεις, χωρίς συνήθειες, χωρίς αναμνήσεις.

Με άλλα λόγια πρέπει να «ξεμάθει» τον εαυτό της. Για να κατακτήσει τις λειτουργίες του σώματος,για να υπερισχύσει με το μυαλό της πάνω στις αρτηριοσκληρωτικές συνήθειες και στα πιστεύω και στις αγκυλώσεις ολόκληρων ετών και μιας ζωής πεποιθήσεων, για να ενδώσει στο ξεσάρκωμα από το βόλεμα όλης της πρότερης ζωής της που συσσώρευσε μέσα της τοίχους επί τοίχων.

Με άλλα λόγια να παραδοθεί.

Η υπό γκρεμίζει τον εαυτό της με την προτροπή και την βοήθεια του Κυρίαρχου. Όταν λέω Κυρίαρχος δεν εννοώ κάποιο τσουτσέκι που κρατάει μαστίγιο με ουρές και νομίζει ότι είναι κάποιος σπουδαίος που γαμάει και δέρνει και την βρίσκει. Μιλάω για ένα χαρισματικό άτομο, βαθύ γνώστη της ανθρώπινης φύσης, άτομο που ερεθίζεται από την διαδικασία αυτή της αντιμετώπισης του εσωτερικού εαυτού (ας τον πούμε έτσι αυτό τον τρομακτικό Δαίμονα). Και φυσικά πρέπει να είναι έμπειρος γνώστης της διαδικασίας, της απαιτούμενης μεθόδου. Και να έχει έμπνευση, και να ελίσσεται, γιατί ο κάθε Δαίμονας είναι μοναδικός.

Η υπό δεν χρειάζεται να ξέρει τίποτε. Δεν χρειάζεται ιδιαίτερες γνώσεις. Χρειάζεται μόνο το σθένος να αντέξει το γκρέμισμα μέσα της. Την υπομονή και την επιμονή να εμμείνει σε αυτό που αποφάσισε: να ακολουθήσει τις επιλογές του Κ και να αφεθεί. Θα κάνει αυτό που της ζητά. Δεν είναι υπάκουη. Εναρμονίζεται. Χορός είναι. Μουσική είναι. Τέχνη είναι. Όταν πέφτουν οι τοίχοι ζωντανεύει το θαμμένο σώμα. Του εμφυσείται δαιμονική, μυστηριακή, λαμπερή ζωή. Όλοι τη βλέπουν. Πλησιάζουν κοντά για να ζεσταθούν.

Ο πυρήνας της ύπαρξης δεν είναι τρομακτικός. Είναι φλεγόμενος και αποτελείται από δύο που γίνονται ‘Ένα. Πιστεύω ότι αυτός είναι ο Ένας (the One and Only) που όλοι ψάχνουν μανιωδώς χωρίς να ξέρουν πού, είναι δύο απλοί, απλούστατοι άνθρωποι, που ξεγύμνωσαν τον εαυτό τους από το πρόγραμμα λογισμικού, από το πεπρωμένο, από το τετριμμένο και συνηθισμένο και αναμενόμενο, και παραδόθηκαν μαζί στη φωτιά (και στο ψύχος), στο φως (και στο σκοτάδι) του απρόσωπου, του ατελεύτητου, του ανιστόρητου, του ενεργειακού Δαίμονα. Χωρίς να χάσουν το Εγώ τους. Σε μία διαρκή παλινδρόμηση ανάμεσα στο άγνωστο και το εγνωσμένο.

Σας έπρηξα. Παιχνίδια θέλατε, φιλοσοφία σας έδωσα (εν πολλοίς βασισμένη στο «Genius», του Agamben.) Τι να κάνω, βαριέμαι και διαβάζω και καμιά χαζομαρούλα να περάσει η ώρα….

 

Απάντηση: "δεν μπορώ να το κάνω αυτό Κύριε"

Χωρίς πολύ μπλα μπλα, ένα έχω να πω.

Ο καθένας παίρνει αυτό που του αξίζει και δίνει αυτό που έχει.

Δεν έχεις? Είσαι "κενός". Και ένα "τίποτα" θα πάρεις.

Και αυτό το "τίποτα" μπορεί να είναι μια απλή φράση:
"Δεν μπορώ Κύριε" (και να είμαστε ευχαριστημένοι που μας είπε "Κύριε")

 

Τη πρώτη φράση την κρατάω γιατί ΄θα μου χρησιμεύσει στο μέλλον στο καινούριο νήμα που χτες το βράδυ αναρωτιόμουν αν μπορώ άραγε να ανοίξω, που αφορά την ασυνείδητη πολλές φορές επιθυμία για απόλυτη λύτρωση.

....

Όσον αφορά το θέμα.
Υπάρχουν δεν μπορώ. και δεν έχουν να κάνουν με το δεν θέλω.
Μπορεί να θέλω να κρέμμομαι από τους καρπούς και τους αστραγάλους αλλά δεν είμαι 45 κιλά, το ίδιο ισχύει πως δεν μπορώ να με Ανασηκώσει ολόκληρη από τα βυζιά γιατί θα πάθουν αποκόλληση. Οπότε εκεί υπάρχει ένα δεν μπορώ είτε μας αρέσει είτε όχι.

Υπάρχουν επίσης εκείνα τα "δεν μπορώ" που αφορούν όρια τα οποία χρειάζονται χρόνο.

Την πρώτη φορά για παράδειγμα που μου Ζήτησε να βγω ολόγυμνη στο δρόμο το βράδυ και να κάνω ένα γύρω του τετραγώνου, σκέφτηκα Θεέ μου δεν μπορώ. Στην πραγματικότητα ήταν φοβάμαι. Το ότι δρασκέλισα πάνω από εκείνο το φοβάμαι και το δεν μπορώ έγινε μπορώ, οφείλεται και στην δική μου επιμονή να ακολουθήσω αυτό το οποίο επέλεξα και στη δική Του ικανότητα να με οδηγεί πέρα από τα δεν μπορώ/φοβάμαι, στα μπορώ/ φοβάμαι. Και αυτό δεν μπορει να΄γίνει απαραίτητα από το ένα λεπτό στο άλλο.

 

Απάντηση: "δεν μπορώ να το κάνω αυτό Κύριε"

πολύ ωραία όλα αυτά που λες lara[E-p] και σωστά... μόνο που είχα την αίσθηση πως μιλούσαμε για εκπαίδευση...

κατά την ταπεινή μου γνώμη (που δεν είναι και τόσο ταπεινή, αλλά λέμε τώρα) Ένας Εκπαιδευτής, και κατ' επέκταση Ένας Κυρίαρχος Είναι Ένας διορατικός άνθρωπος που Έχει το ταλέντο να Βλέπει μέχρι που μπορεί να φτάσει μία υπό... και την Πηγαίνει εκεί... οπότε δεν υπάρχει "δεν μπορώ", γιατί Αυτός Ξέρει πως μπορεί, αλλιώς δε θα την έστελνε εκεί, δεν υπάρχει κανένας λόγος να την "κάψει"... και άπαξ και Αυτός ξέρει, από τη στιγμή που Του έχει η υπό εμπιστοσύνη, δεν τίθεται θέμα αν μπορεί ή όχι... μπορεί, τελεία και παύλα... το θέμα είναι κατά πόσο η υπό θέλει να πάει εκεί που τη στέλνει...

 

Νομίζω ότι η dora τα είπε όλα. Όποιος δεν μπορεί να υπηρετήσει, δεν μπορεί να γίνει slave. Και αν δεν είναι, τότε ας μην μπει στον κόπο να κοροϊδεύει τον εαυτό του και τους άλλους. Υποτάσσομαι σημαίνει αυτό ακριβώς: τάσσομαι υπό, υπακούοντας σε ότι θέλει ο Κυρίαρχος-χη. Μόνο σε περιπτώσεις που κινδυνεύει η υγεία του υπό, τότε σταματάμε. Αυτό πιστεύω και αυτό κάνω.