Δεν τολμώ...

...και όταν βαδίζεις όπως μιλάς , είναι σα να χορεύεις , τρυφερή μου...

 

Απάντηση: Δεν τολμώ...

Τολμώ και ας πονέσω και ας προδοθώ, τολμώ γιατί θέλω να ζω, τολμώ για την στιγμή για τις στιγμές που αξίζουν να ζω.
Φοβάμαι κουλουριάζομαι μα η κρυφή δύναμη για το Όνειρο με σπρώχνει να τολμώ.

 

Απάντηση: Δεν τολμώ...

Χρειάζεται θάρρος για να ζήσεις τα όνειρά σου, θάρρος που λείπει σε πολλούς. Εκτιμώ πως ο βασικότερος λόγος για την έλλειψη του θάρρους αυτού, είναι ο φόβος του αγνώστου, ο φόβος του ρίσκου. Κι αυτό με τη σειρά του, ίσως οφείλεται στο τρόπο ανατροφής του καθενός (υπερπροστατευτικοί/παρεμβατικοί γονείς), ίσως στην ασφάλεια που παρέχουν οι γνώριμες και οικείες καταστάσεις και οι οποίες δημιουργούν έναν εθισμό στο "βόλεμα".

Το να πάρεις την απόφαση να κάνεις το πρώτο βήμα, δεν είναι εύκολη υπόθεση, αντίθετα είναι μια ιδιαίτερα επίπονη διεργασία. Αρκεί να Θ/θυμηθούμε τους εαυτούς Μ/μας στα πρώτα Τ/τους βήματα στο χώρο, οπότε ας είμαστε επιεικείς μ' αυτούς που διστάζουν. Όταν (αν ποτέ) είναι κάποιος-α έτοιμος-η, θα το κάνει.

 

Πολλές φορές ο καλύτερος τρόπος για να τολμήσεις να πάρεις μια διαδρομή είναι να μην έχεις άλλη εναλλακτική.

Δεν αναιρώ τη σημασία μιας διαφορετικής εμπειρίας -- πάντως το να δοκιμάσεις μια διαφορετική εμπειρία (π.χ. κρεμασμένος / η ή κρεμώντας κάποιον από το ταβάνι) αλλά βιώνοντάς το επιφανειακά, πιστεύω (ίσως κάνω λάθος) οτι μπορεί να είναι ένα τίποτα μπροστά σε ένα απλό, αλλά δυνατό, αξέχαστο βλέμμα που θα σε συνταράξει ολόκληρο / η. Πιστεύω πως πέραν από το τι, βασικότερο είναι το πως, το σε τι βάθος, με τι λεπτομέρεια όντως βιώνεις ακόμα και την απλούστερη εμπειρία, πόσο ανοιχτός είσαι να σε αγγίξει, με πόση ένταση αφήνεσαι να σε αλλάξει.
​

 

Αν επέτρεπα στον εαυτό Μου να σκεφτεί να πραγματοποιήσει τις φαντασιώσεις του, θα έπρεπε να είμαι προετοιμασμένη να κάνω φόνο.

 

Αγαπητη sapfw το μονο που εχω να προσθεσω στα λεγομενα σου ειναι ενα αποπασμα απο ενα τραγουδι του Βασιλη Παπακωνσταντινου που λεει "αξιζει να υπαρχεις για ενα ονειρο και ας ειναι η φωτια του να σε καψει",οσο για τις αναστολες που εχει ο καθενας ή προχωραει ή πεφτει και κοιμαται οπως λεει και ενας φιλος!!!

 

Απάντηση: Δεν τολμώ...

Πιστευω οτι σημαινοντα ρολο,σε αυτο επαιξε κ παιζει η ψυχοσυνθεση του Ελληνα που δημιουργησε/διαμορφωσε με τα χρονια,μια κοινωνια πουριτανη,κουτσομπολα,χλευαζουσα,καυστικη.Καπως το επιασε ο Lost Boy στην δικη του απαντηση.
Ο φοβος της ευτελισης-διαπομπευσης,μεσα απο τους μηχανισμους της κοινωνιας των βιτσιων μας,ειναι που μας αποτρεπει να ανοιχθουμε κ να επιδιωξουμε (περισσοτερες) επαφες με τους γυρω μας. ​

 

Ανάλογα με την Syrah, αν ήμουν διατεθημένη να πραγματοποιήσω τις φαντασιώσεις μου πραγματικότητα θα ήμουν νεκρή.

Η επιθυμία να με Κόψει κομματάκια και να υποφέρω τόσο πολύ ώστε να βλέπω λύτρωση μέσα από το θάνατο είναι κάτι που με διεγειρει και το φαντασιώνομαι απίστευτα συχνά.
Τι λες Ηλία να τολμήσω ...όμορφα? lol

 

Να μην τολμήσεις. Σε θέλουμε ζωντανή.

 

<3   Σ ευχαριστω

 

φιλε ηλια περιμενεις πραγματικα οι ανθρωποι να αλαξουν απο την μια στιγμη στην αλλη?το οτι μπενει καποιος σε ενα χωρο ευχαριστο γιαυτον δεν σημενει πως θα ειναι και ανετος σε αυτον!κακα τα ψεματα μπορει να εισαι μερικα χρονια εκει αλλα ησουν πολυ περισοτερα απο την αλλη πλευρα(και δεν μιλαω για σενα ιδικα αλλα γενικα)!και το βασικοτερο ακομα εισαι!

 

ποτέ δεν θα το τολμήσω ,αν και είμαι πολύ κοντά ακόμα και στη διάθεση και αυτό με τρομάζει απόλα ...