Υποταγή on/off

Εκεί που νιώθετε τόσο όμορφα, υποταγμένη, χαλαρή, με αυτή την ωραία αίσθηση ότι Του ανήκετε και με διάφορους μικρούς πόνους εδώ κι εκεί να το υπογραμμίζουν...

... η πραγματικότητα σας χτυπάει την πόρτα.

Αύριο έχετε εκείνη την παρουσίαση στη δουλειά, πρέπει να μελετήσετε τα παιδιά, πρέπει να φροντίσετε να έρθει ο υδραυλικός και να τελειώνει με τους σωλήνες που στάζουν.

Ή κουβαλάει και ευχάριστα πράγματα. Αλλά που δεν περιλαμβάνουν τον Κύριό Σας.

Ο Κύριός σας δεν είναι εκεί γιατί δεν ζείτε μαζί.
Θέλει όμως και θέλετε πολύ κι εσείς να είστε κάθε στιγμή όπως θα σας ήθελε Αυτός.

Θέλετε να νιώθετε ότι αν σας έβλεπε Αυτός τώρα, θα ήταν ευχαριστημένος μαζί σας.

Έχετε γενικές οδηγίες για κάθε κατάσταση σχεδόν, αλλά και πάλι, είστε αναγκασμένη να αυτενεργήσετε.

Θα Του άρεσαν οι λύσεις που δίνετε; Δε γνωρίζετε.

Για όλα αυτά θα Του μιλήσετε εκ των υστέρων, όταν θα Του λέτε τα καθέκαστα, όταν θα ζητάτε και θα θέλετε τόσο πολύ τις οδηγίες και την έγκρισή Του.

Στο μεταξύ θα πρέπει να λειτουργήσετε "εκτός των ορίων" που σας έχουν τεθεί.

Πώς νιώθετε τέτοιες στιγμές; Πώς τις χειρίζεστε;

Δεν είναι ένας διακόπτης που κινείται πάντα εύκολα, ιδίως όταν πρέπει να πάει στο "off". Αλλά και για να επιστρέψει σωστά στο "on" καμμιά φορά χρειάζεται συγκεκριμένες ενέργειες.

Κάνετε κάτι γι αυτό;

 

Απάντηση: Υποταγή on/off

οπεν γιορ χάρτ. κάπου θα είναι ένας τύπος που θα ήθελε να σας ακούσει.

 

έχεις μια ωραία σαπουνόφουσκα που προσπαθείς να την φυλάξεις όσο πιο πολύ μπορείς και όταν έρχεται ο υδραυλικός αυτη η σαπουνόφουσκα σκάει. Εγώ προσωπικά προσπαθώ να έχω έναν χώρο που τοποθετώ την σαπουνοφουσκα μου οταν θα πρέπει να λειτουργίσω εκτός της. Για να την προστατέψω και γιατί έχω ανάγκη να είναι λίγο υπερβατική και εκτός πραγματικότητας.

μετά μπορείς να πας στη δουλειά και να κάνεις όσες παρουσιάσεις θέλεις. Καταλαβαίνω την αναγκη του 24/7 πολλών ανθρώπων αλλά ο δικός μου τρόπος για να προστατέψω τη δική μου σαπουνόφουσκα είναι την εμφανίζω μόνο όταν είναι αρκετά ροζ ο περιβάλλον χωρος. Δεν σημαινει πως δεν με ικανοποιει η δουλειά μου πχ και την αφήνω εκτός σαπουνόφουσκας, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως θα ήθελα να ήταν μέρος της.

:alien:

 

Αυτός, πιστεύω, είναι γενικά ο διαχωρισμός μεταξύ ιδιωτικού και δημόσιου "χώρου" έτσι κι αλλιώς, και το οτι συχνά αναγκαζόμαστε να γινόμαστε τόσο αλλοτριωτικά διαφορετικοί, λόγω των καταστάσεων, απ' ότι θα θέλαμε. Συχνά ο ιδιωτικός χώρος, οι προσωπικές σχέσεις, βρίσκονται σε τόσο καλό επίπεδο, που η αλλοτρίωση στο δημόσιο βίο αποσυντονίζει ενοχλητικά -- αναγκάζεσαι να γίνεις κάποιος που δεν επιθυμείς, κάποιος που όταν βρεθεί πίσω στον ιδιωτικό, intimate χώρο, χρειάζεται βοήθεια υπενθύμισης της "αληθινής" σου προσωπικότητας.

Προσωπικά έχω την τύχη και την επιλογή να βρίσκομαι σε "δημόσιους χώρους" που απαιτούν σχετικά λιγότερες αποκλίσεις μεταξύ αυτού που πραγματικά θέλω να είμαι και αυτού που είναι κοινωνικά ανεκτό, ώστε να μην με ταλαιπωρεί μια τεράστια απόσταση μετάβασης από το ένα στο άλλο. Παρ' όλ' αυτά μιλώ πιθανότατα με την ευκολία της άγνοιας μιας Ms σχέσης. Γι' αυτό και περιμένω να διαβάσω περισσότερα στο θέμα.


​

 

μα τόση ειλήκρινία ... δεν σας προβληματίζει εσάς τοyς κυρίαρχους ;

 

@Mesodo,

μου είναι απαραίτητο για την ψυχική μου συνοχή να αισθάνομαι πάντα αυτό που είμαι και ότι αυτά που κάνω είναι συνεπή μεταξύ τους και όχι αντιφατικά. 'Εχω βάσιμους λόγους να πιστεύω ότι δεν είμαι η μόνη.

Η περίοδος της σαπουνόφουσκας για μένα παρήλθε, μάλλον ανεπιστρεπτί, η δική μου σαπουνόφουσκα έσκασε την πρώτη φορά που βρέθηκα σε submode και όπως όλοι γνωρίζουμε, οι σαπουνόφουσκες δεν αποκαθίστανται <χ>. Γνωρίζω όμως το συναίσθημα του να έχεις τη μυστική σου σαπουνόφουσκα και είναι όμορφο. Στην περίπτωσή μου, είχα τον μυστικό μου βράχο ν ακουμπώ... τότε <χ>.

Αλλά δεν ήταν αυτό το θέμα μου.

Λογικό είναι ότι κάποιες ώρες η υποταγή μου θα είναι σε ύπνωση και κάποιες άλλες στο προσκήνιο.

Ακόμα και μαζί Του να ζούσα, έτσι θα ήταν.

Πώς το βιώνουν αυτό άλλοι στη θέση μου, αυτό είναι που ρωτώ.

 

Προσωπικά ακόμη δυσκολεύομαι να φτερουγίσω προς τα κάτω στα εγκόσμια και να εργαστώ ή να πάω να αγοράσω πατάτες και χαρτί υγείας. Όταν το κάνω κουβαλώ μαζί μου κάτι από την μαγεία που νιώθω σχεδόν μονίμως πια και την μεταφέρω στους άλλους. Μου πιάνουν όλοι κουβέντα για τα προσωπικά τους και μου εξομολογούνται απίστευτα προσωπικά πράγματα ανάμεσα στις πατάτες και στο χαρτί υγείας. Στη δουλειά αντί να παρουσιάσω προγράμματα ή να διδάξω γραμματική καταλήγω να μιλάω για το πρόγραμμα προσέγγισης των επιθυμιών του άλλου και την παράλογη γραμματική του έρωτα. Βρίσκω ότι οι άνθρωποι χαίρονται να μου κάνουν παρέα και η δουλειά μας πάλι γίνεται απλά περνάμε καλύτερα και ξεμουχλιάζει λίγο η καθημερινότητα (των άλλων).

Νομίζω ότι είμαι όπως με θέλει να είμαι, δηλαδή αληθινή και συναισθηματική. Και δεν μασάω όταν κάτι ή κάποιος με ενοχλεί. Πάντως με δυσκολεύει πολύ (ακόμη) η διεκπεραίωση απλών καθημερινών καθηκόντων. Απλά δεν με ενδιαφέρουν. Κρύβω (σαν σκίουρος) όλα τα ρούχα που είναι για σιδέρωμα σε ένα μεγάλο ντουλάπι - χαχα. Μάλλον είναι κακό αυτό, ε;

 

Η καθημερινότητα δεν θίγει την Κυριαρχία, καθώς δεν εμμένει στο "φαίνεσθαι", αλλά εισχωρεί βαθύτερα στον άνθρωπο. Συνεπώς, εφόσον δεν αλλάζει ο ίδιος αλλά η συμπεριφορά του εξ' αιτίας τρίτων, δεν τίθεται κατ' εμέ ζήτημα "on/off". Ούτε καν pause.

Η κοινή τους παρουσία στον ίδιο χώρο αρκεί... ή ακόμα και η επίγνωση πως Είναι εκεί. Καμία επιπλέον "συγκεκριμένη ενέργεια".

 

Μέρες τώρα κοιτώ αυτό το νήμα και δεν το "πιανω".

Είναι άραγε η κυριαρχικότητα ή υποτακτικότητα ένα ρούχο που βάζω και βγάζω? Ή είναι απλά αυτό που είμαστε σε κάθε μας έκφανση?
Είτε αγοράζουμε πατάτες, είτε διαβάζουμε στα παιδιά, είτε φτιάχνουμε το δείπνο, είτε γονατίζουμε μπροστά Του?

 

Απάντηση: Υποταγή on/off

Μια σκλάβα, δεν είναι ένα "ζώον" αλλά. απλά, μια "υπάκουη και υποταγμένη".
Υφίστανται, λειτουργεί, ζει ανάμεσα στους άλλους και σε όλους.
Θα έρθουν στιγμές που πρέπει να πάρει αποφάσεις μόνη της (ακόμα και για τον Κυρίαρχο της).
Και ως ένα "ικανό ον", θα πρέπει να το κάνει όσο πιο "σωστά" μπορεί και θα πρέπει να "υποστεί" τις συνέπειες των αποφάσεων που πήρε. Είτε καλές, είτε κακές.
Δεν "σβήνει", ούτε "ανάβει" ανάλογα την περίσταση.
Απλά, "υπάρχει". Και νοιώθει, βιώνει και επιβιώνει "έτσι", γιατί αυτή το διάλεξε.
Κανείς δεν της το επέβαλλε.

(Εξάλλου, πάντα υπάρχει η ώρα της ημέρας που Του "απολογείσαι" για ότι έκανες εν αγνοία Του)

 

Απάντηση: Υποταγή on/off

συμφωνώ με τα παραπάνω εκτός από το ρήμα "απολογείσαι"... εγώ θα χρησιμοποιούσα το ρήμα "αναφέρεις"

 

Μηπως το ρημα "συζηταω" ειναι καλυτερο? Το "απολογουμαι" δεν μου ταιριαζει γιατι ειναι σαν να εχω κανει κατι ντε φακτο κακο και πρεπει ν απολογηθω. Το "αναφερω" παλι μου θυμιζει στρατό "βγαινω στην αναφορα".

Αντε να δουμε ποσα ακομα ρηματα θα βρουμε για να πουμε το απλουστερο . Επικοινωνω!