Αίτια και αντιδράσεις

Re: Αιτίες και αντιδράσεις

Ξεχασες την σκλαβα που τσακιστηκε γιατι απλα γλυστρησε στα σαπουνονερα!
Απαντωντας παντως, και οσον αφορα και σκλαβους το πρωτο και το τριτο, αλλα χωρις το "περιεργεια" μεσα!
Εφ' οσον την καλει ο Κυριος της, την καλει! Παει και τελειωσε!!!

 

Re: Αιτίες και αντιδράσεις

"σκλαβα-τσακιζεται να παει απο φοβο
αλλη σκλαβα-τσακιζεται να παει απο αγαπη
αλλη σκλαβα-τσακιζεται να παει απο περιεργεια η προσμονη"

Δεν μπορώ να δώ ως κάτι το αυστηρά ξεχωριστό το κάθε παράδειγμα, καθώς μια σκλάβα ενδεχομένως να "τσακίζεται" για περισσότερους του ενός λόγους (ενδεχομένως και για άλλους που δεν αναφέρονται). Συνεπώς, δεν μπορώ να μιλήσω περί "ποσοστών", διότι θα πρέπει να περιλάβω και υποπεριπτώσεις που συντρέχει συνδιασμός αιτιών για να τσακιστεί.
Εκτιμώ πως ο κύριος λόγος που θα τσακιστεί είναι επειδή θέλει να δεχθεί την (όποια) εντολή Του, καθώς σε αυτό το πλαίσιο αναγνωρίζει τον εαυτό της και ολοκληρώνεται. Κάτι σαν:
"άλλη σκλάβα τσακίζεται από επιθυμία να Τον υπηρετήσει"

 

Re: Αιτίες και αντιδράσεις

Κανένα απ΄ αυτά δεν θα ήταν αρκετά σαν κίνητρα από μόνα τους.
Αν ο μοναδικός λόγος που μια σκλάβα τσακίζεται να πάει είναι είτε ο φόβος είτε η αγάπη είτε η περιέργεια είτε η προσμονή τότε κάτι δεν έχει αναπτυχθεί.
Η ίδια η σκλάβα ως προς το ποια είναι και τι την οδηγεί να είναι εκεί που είναι και η ίδια η Ds σχέση.

Αυτοί οι λόγοι μεμονωμένα θα μπορούσαν να ισχύουν στα πρώτα βήματα, αν μιλάμε βέβαια για σκλάβα.
Θα μπορούσαν να ισχύουν συνδιαστικά.
Αλλά ο βασικός λόγος που μια σκλάβα τσακίζεται να πάει είναι επειδή αυτό έχει ανάγκη να κάνει, επειδή αυτό την ερεθίζει, διεγείρει, ολοκληρώνει, ηρεμεί, αυτό την κάνει να νιώθει ασφαλής.
Η ίδια η επιθυμία να υπηρετήσει γεννιέται μέσα από τις ανάγκες της αυτές και όχι ανεξάρτητα απ΄ αυτές, άσχετα αν το έχει συνειδητοποιήσει είτε όχι.

 

Απάντηση: Re: Αιτίες και αντιδράσεις

Στο παραπανω τριπτυχο βλεπω το φοβο και την αγαπη ως δυο αντιθετους πολους, και την περιεργεια ως μια ενδιαμεση κατασταση.

Ακομη και αυτη η επιθυμια πρεπει να πηγαζει απο καπου.

Το διπολο φοβος-αγαπη ειναι παναρχαιο και αποτελει ουσιαστικο εργαλειο των θρησκειων (Θεος φοβερος τιμωρος - Θεος της αγαπης και της συγχωρεσης). Ακομη και σημερα οι προεκτασεις του διπολου αυτου εχουν αποτελεσει θεωρια του μανατζμεντ (το γνωστο "καρωτο και μαστιγιο").

Προσωπικα με εκφραζει η αγαπη. Μονο απο αγαπη θα ηθελα να ερθει κοντα μου ή θα πηγαινα εγω κοντα Της. Για το τι συμβαινει στην πραξη (και στις περισσοτερες περιπτωσεις) δε γνωριζω, γιατι δεν εχω συζητησει ποτε το θεμα αυτο.

 

Απάντηση: Re: Αιτίες και αντιδράσεις

δε θα διαφωνούσα με τα παραπάνω, αν κάπου εμφανιζόταν και ο Αφέντης... δηλαδή, επικεντρώνεσαι τόσο πολύ στη σκλάβα, στις ανάγκες και τις επιθυμίες της, που φαίνεται να παραγκωνίζεται τελείως ο ρόλος Του...

μου δημιουργήθηκε αυτόματα ένα ερώτημα, ζητάω συγνώμη εκ των προτέρων που το προσωποποιώ, μπορεί να απαντήσει ο καθένας:
lara[E-p], αν ήσουν uncollared θα "τσακιζόσουν" σε οποιονδήποτε Αφέντη σε φώναζε;

 

Re: Αιτίες και αντιδράσεις

Ανάλογα τις περιπτώσεις, και φόβος παίζει και αγάπη και προσμονή. αλλά θα συμφωνήσω με την Lara

"...Αλλά ο βασικός λόγος που μια σκλάβα τσακίζεται να πάει είναι επειδή αυτό έχει ανάγκη να κάνει, επειδή αυτό την ερεθίζει, διεγείρει, ολοκληρώνει, ηρεμεί, αυτό την κάνει να νιώθει ασφαλής..."

και θα συμπληρώσω

αυτή η ανάγκη έχει αξία και ΟΥΣΙΑ, όχι όταν υπάρχει ως κάτι δεδομένο και απλά δίνεται στον κάθε ένα μόνο με αυτό που δηλώνει (κάτι που δυστυχώς συμβαίνει σε πολλές περιπτώσεις), αλλά όταν έχει κερδηθεί και κατακτηθεί και δυναμώσει από τον Μaster, σε βαθμό που η σκλάβα προσεγγίζει την ολοκλήρωση σε κάθε προσταγή - υπόδειξη... του

 

Re: Απάντηση: Re: Αιτίες και αντιδράσεις

<γελά>

Πολύ καλή παρατήρηση και σ ευχαριστώ.  

Η απάντηση είναι όχι, αναφερόμουν τι γίνεται κατά τη γνώμη μου πάντα, σε μια υφιστάμενη σχέση Ms. Όλα αναφορικά με τον συγκεκριμένο Αφέντη Ο Οποίος ενέπνευσε στη σκλάβα την επιθυμία για υποταγή.

Πολλές φορές Ο Κύριος μου Αστειεύεται όταν ικετεύω να Του φιλήσω τα πόδια ή οτιδήποτε άλλο, λέγοντας "Ξέρω από αλτρουισμό το ζητάς να ευχαριστήσεις εμένα" κι εγώ πάντα με γελάκι απαντάω μα και βέβαια Κύριε.

Από την αρχή η άποψη Του ήταν πως μια σκλάβα είναι εκεί αρχικά επειδή εκεί την ωθούν οι προσωπικές της ανάγκες και απλά επιλέγει Ποιός πιθανό να μπορεί να τις καλύψει.

Αντιδρούσα και έλεγα δεν μπορεί να είναι έτσι, το κάνει από επιθυμία να υπηρετήσει και πόσα και πόσα που δεν θέλω κάνω μόνο και μόνο για να ευχαριστήσω Εσάς?
Υποθέτω με Έπεισε όμως, γιατί βλέπω πως ακόμη και να κάνω αυτά που δεν θέλω ανάγκη μου είναι.  

 

Στην εντολή του Αφέντη της "τσακίσου κι έλα εδώ", η χαρά και η αίσθηση του καθήκοντος είναι αυτά που περισσότερο κάνουν τη σκλάβα να κινηθεί, απ ότι γνωρίζω. Ο φόβος ακινητοποιεί και αδρανοποιεί, η αγάπη τρέχα γύρευε, η περιέργεια δεν ξέρω αν είναι ισχυρή κινητήρια δύναμη για μια σκλάβα, η προσμονή σημαίνει ή αγάπη ή εξιτάρισμα των αρχικών σταδίων.

 

Απάντηση: Αίτια και αντιδράσεις

Μηπως ο πιο σημαντικος λογος που παει,οταν μιλαμε για σκλαβα που την καλει ο κυριος της,ειναι η αναγκη της να δωσει ευχαριστηση στον κυριο της σε καθε επιθυμια του;

 

Μπορεί απλά να είναι θέμα conditioning, ιδίως σε μία σχέση όπου η σκλάβα επιλέγει συνειδητά να συμμετέχει ως σκλάβα για να εκπαιδευτεί και ως απόρροια της εκπαίδευσής της προκύπτει η συμπεριφορά της (σε κάποιου είδους Παβλοφικό επίπεδο).

Ακούγεται ψυχρό; Γιατί; Όταν βλέπουμε το κόκκινο φανάρι ή το STOP στο δρόμο (ή γενικότερα το κόκκινο χρώμα) δεν σταματούμε; Ανακλαστικό σχεδόν είναι.

Η επιλογή υποταγής είναι η αρχή. Μετά ακολουθεί η εκπαίδευση στα χέρια αυτού που επιλέγουμε να μας εκπαιδεύσει και που θεωρούμε άξιο να κρίνει τα πάντα για τη ζωή μας (μέχρι αποδείξεως του εναντίου). Αυτό δεν σημαίνει ότι η λογική και η δυνατότητα ατομικών επιλογών παύουν να υφίστανται. Ίσως απλά να αναστέλλονται οι λειτουργίες αυτές μέχρι να αισθανθεί το άτομο ότι δεν μπορεί να ανταπεξέλθει σε κάποιες απαιτήσεις.

Τί γίνεται όταν το άτομο δεν μπορεί να ανταπεξέλθει στις συνθήκες και απαιτήσεις της σχέσης; Το αποδεσμεύει ο Κυρίαρχος; Και πώς μπορεί να γίνει αυτό σε πρακτικό επίπεδο με ελαχιστοποίηση της βλάβης στον υποτακτικό;

Και αν ισχύει η θεωρία της ανακλαστικής συμπεριφοράς μέσω του conditioning, τότε το ερώτημα είναι, πώς μπορεί κάποιος που έχει μάθει να λειτουργεί χωρίς να σκέφτεται για το κάθε τι, ικανοποιώντας απλά και αυθόρμητα την βούληση του άλλου, να επανέλθει κάποτε (ίσως και για λόγους ανωτέρας βίας, όπως η απώλεια του Κυρίαρχου) στην πρότερη κατάσταση ατομικής λήψης αποφάσεων;

Και αν ισχύει αυτό, επανέρχονται οι λειτουργίες που είναι σε αναστολή (αν μιλούμε για αναστολή και όχι παύση τους); Δηλαδή αν εξημερώσεις μία αλεπού, μπορείς μετά να την αφήσεις ελεύθερη στο δάσος ή θα ψοφήσει επειδή θα είναι ανίκανη πλέον να επιβιώσει μόνη;

 

Re: Απάντηση: Αίτια και αντιδράσεις

Απο αλτρουισμό βέβαια.. 

Σε παλαιότερα ποστ μου είχα θέσει κάποια από τα ερωτήματα που διαβάζω εδώ.
Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, ανυσηχούσα. Ανυσηχούσα τι θα απογίνω, αν "αφεθώ" να μετατραπώ σε εκείνο που νόμιζα πως Είχε στο μυαλό Του, αυτό που νόμιζα πως είναι σκλάβα, σ΄ αυτό που νόμιζα πως "οφείλω" να γίνω.

Απ΄ ότι αντιλαμβάνομαι υπάρχουν δύο βασικές κατευθύνσεις που μπορεί να επιλέξει κάποιος στην εκπάιδευση μιας σκλάβας. Η μια η οποία θεωρεί πως είναι αρκετό να αλλάξεις την συμπεριφορά της, με διάφορα πρωτόκολλα και στάσεις - σταματάμε πάντοτε στο κόκκινο- και αυτό θα ξυπνήσει μέσα της την σκλάβα.

Η άλλη η οποία λέει πως αρχικά ξυπνάμε τη σκλάβα, μέσα απ΄ αυτό αλλάζουν εσωτερικά οι αντιλήψεις της και τότε πολλά απ΄ αυτά που στην πρώτη περίπτωση διδάκεις και δημιουργείς μια καλογυμνασμένη μαϊμού, έρχονται σαν αυθόρμητη και φυσιολογική συνέχεια της εσωτερικής αλλαγής που έχει επιτευχθεί.
Προσωπικά έχω εκπαιδευτεί με τη δεύτερη μέθοδο, με κάποια στοιχεία ίσως από την πρώτη. Δεν είμαι όμως σε θέση να κρίνω οποιαδήποτε μέθοδο, υποθέτω πως είναι κάτι που Επιλέγει Ο Αφέντης βάση των δικών Του πεποιθήσεων και το υλικό που Έχει στα χέρια Του.

Είναι γεγονός πως κάποια πράγματα για τα οποία παλιά έπρεπε να είμαι συνεχώς στη τσίτα- όπως το να λέω πάντα ευχαριστώ Κύριε σε κάθε Του μπράβο, στην κίνηση Του να Καπνίσει να ανάψω το τσιγάρο Του κ.ο.κ.- έχουν μετατραπεί σε αντανακλάστική συνήθεια. Αυτό όμως - όπως και πολλά άλλα παρόμοια- πιστεύω με έκανε πιο ευγενικό σαν άτομο, πιο προσεκτικό και λιγότερο αδιάφορο προς τους άλλους και στους τρόπους που ανταποκρίνομαι.
Οπότε τέτοια στοιχεία, όχι μόνο δεν εμπόδισαν την ικανότητα επιβίωσης μου, αλλά την έκαναν πιο "caring" προς τους συνανθρώπους μου, οπότε είτε συνεχίζω να είμαι σκλάβα Του, είτε όχι είναι πολύ καλά και θετικά στοιχεία.

Το να ικανοποιώ κάθε Του βούληση, είναι αρχικά δική μου ανάγκη, εγωιστική αν θές, είναι αυτό που με κάνει εμένα σαν άτομο να νιώθω πιο αξιόλογη, πιο χρήσιμη, πιο ολοκληρωμένη. Δεν είναι κάτι που μου Επέβαλε να κάνω- είναι το δώρο Του σε εμένα, δεν είναι κάτι που δεν προϋπήρχε ήδη εκεί, άσχετα αν εκφραζόταν με ένα σωρό άλλους - αυτοκαταστροφικούς ενίοτε- τρόπους σε μια απελπισμένη προσπάθεια κάλυψης ακατανόητων αναγκών.
Ουσιαστικά η εκπαίδευση μου, μου πρόσφερε ένα καταπληκτικό δώρο. Μου έμαθε πως να χειρίζομαι αυτό που είμαι, πως να αναγνωρίζω, να εκφράζω αυτές μου τις ανάγκες και με ποιούς τρόπους αυτές οι ανάγκες μπορούν να καλυφθούν.
Οπότε αυτό που έχω γίνει, αυτό στο οποίο μετατρέπομαι, δεν είναι μια άβουλη γίδα, ανίκανη να επιβιώσει από αδυναμία χωρίς Αφέντη, αλλά μια δυνατή γυναίκα-σκλάβα, που γνωρίζει τι χρειάζεται, τι της κάνει καλό, τι την ολοκληρώνει σαν άνθρωπο, έτσι ώστε να το επιδιώκει.
Οπότε αντίθετα με ότι πίστευα, το να αφεθώ να μετατραπώ σε σκλάβα δεν έχει επηρεάσει αρνητικά τον τρόπο με τον οποίο συναναστρέφομαι και λειτουργώ στην καθημερινότητα μου, δεν με έχει κάνει ανίκανη να χειρίζομαι τη ζωή και τις ανάγκες της, αλλά με έχει κάνει ικανότερη και δυνατότερη.
Είναι απλά ένα ταξίδι αυτογνωσίας.

Κι εδώ πραγματικά και αυθόρμητα και χωρίς σκέψη νιώθω την ανάγκη να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ Στον Αφέντη μου για το δώρο ζωής που μου Εχει χαρίσει.