Κυριαρχικοί υποτακτικοί;

Θα ήθελα να επισημάνω κάτι στο συγκεκριμένο σημείο μόνο, αν και εσείς μάλλον αναφέρεστε αποκλειστικά σε Κυριαρχικά άτομα. Δεν θα μπορούσαν κάποια άτομα, υποτακτικής ιδιοσυγκρασίας και συναφών ερωτικών προτιμήσεων, να είναι Κυριαρχικά στις υπόλοιπες σχέσεις τους; Και στην αύρα τους και στην δουλειά τους και στα υπόλοιπα; Ίσως και με τον κοινωνικό τους περίγυρο.

Μα, θα μου πείτε, πώς μπορεί να γίνει αυτό χωρίς αυτά τα άτομα να είναι Κυρίαρχοι; Απλούστατο...

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: Έχουν οι Κυρίαρχοι/ες ανασφάλειες;

Αν δεχτούμε ως υφιστάμενη την βασική ενορμηση, της διατήρησης του είδους, η αναζήτηση συντρόφου (και Κυρίαρχου ή υποτακτικού) είναι ταυτόσημη με την αναζήτηση του ισχυρότερου εκπροσώπου (πάντα συσχετισμένα με την προσωπική κουλτούρα του τι σημαίνει αυτό για τον καθένα) του αντίθετου φύλου με στόχο (όχι υποχρεωτικά συνειδητό) την αναπαραγωγή των ικανότερων απογόνων να διατηρήσουν το είδος.
Αν η επιλογή είναι επιτυχής και από τους δυο, αυτό σημαίνει ότι ο/η ιδανικός/η Κυρίαρχος (ο ισχυρότερος εκπρόσωπος του φύλου του) έχει διαλέξει (και έχει διαλεχτεί από) μια /έναν υποτακτική/ο που είναι ήδη ισχυρότερη/ος από τις υπόλοιπες/ους εκπροσώπους του ίδιου φύλου.
Και λογικά συνεπάγεται ότι η/ο υπό σε κάποιον Κυρίαρχο (ισχυρότερο της/του) μπορεί να είναι Κυρίαρχη/ος (με την ευρύτερη έννοια της Κυριαρχίας εκτός ερωτικού προσανατολισμού, δηλαδή ισχυρότερη/ος) στο υπόλοιπο περιβάλλον της/του (ή σε ένα μέρος αυτού).

Αυτό εξηγεί πολύ εύκολα και αυτό που συνηθίζουν να ομολογούν κάποιες υποτακτικές ότι σέβονται και αποδέχονται ως Κυρίαρχους τον Κύριο τους και ελάχιστους ακόμη που δηλώνουν το status αυτό, χωρίς να ακυρώνει την Κυριαρχικοτητα των υπολοίπων (απέναντι σε κάποιους άλλους όμως)

Επεξηγηματική παρένθεση:
Το τι μπορεί να θεωρηθεί για τον καθένα μας «ισχύς» και κατά συνέπεια να οδηγήσει στην αναζήτηση και επιλογή του «ισχυρότερου» του είδους έχει καταρχήν κοινωνιολογική αναφορά.
Σε μια κοινωνία πίθηκων ισχυρότερος είναι ο πιο μυώδης. Τελεία και παύλα. Η έννοια της ισχύος είναι μονοσήμαντη.
Στην ανθρώπινη κοινωνία όμως η δημιουργία των συμβόλων ισχύος αρχίζει να δίνει διαστάσεις στη μονοσήμαντη ισχύ. Και σε πολυπολιτισμικά περιβάλλοντα πια μπορούν να υπάρχουν πολλά πρότυπα ακόμη και με αντίθετα μεταξύ τους χαρακτηριστικά.
Οριακά υπάρχουν και προσωπικές επιλογές συνεπαγόμενες προσωπικής κουλτούρας δηλαδή βιωμάτων, περιβάλλοντος, παιδείας, τρόπου σκέψης (και άρα δεν επιβάλλεται ο ισχυρότερος για κάποιον να γίνεται αποδεκτός έτσι από το σύνολο)

Έτσι λοιπόν για κάποιον ο έτερος μπορεί να θεωρηθεί ισχυρός αν έχει για παράδειγμα: υγιή και ισορροπημένο ψυχικό κόσμο, σημαντικό αυτοέλεγχο, αυτοπεποίθηση, βεβαιότητα και σταθερότητα άποψης και στάσης, ευφυΐα άνω του μετρίου, ενσυναίσθηση, διάθεση προσφοράς κλπ κλπ
αλλά και: υψηλό γνωστικό επίπεδο, ικανοποιητική κοινωνική, επαγγελματική ή οικονομική θέση, σωματική ρώμη, εμφάνιση κλπ κλπ
ή ακόμη όμως (πάλι λόγω προσωπικής κουλτούρας, ισχυρός μπορεί να θεωρηθεί ο έχων) ξεροκεφαλιά, απαιτητικότητα, αλαζονεία, καταπιεστική και brutal προσωπικότητα (που πολλές φορές υποκαθιστά διεστραμμένα την αναζήτηση του αρχέτυπου αρσενικού)
ή τέλος όπως αναφέρθηκες στην εξήγηση του isnogood να είναι (ένας κατά τα άλλα αδύναμος) χειρίστης ανθρώπινων μυαλών ή ψυχών
(ο συνδυασμός περισσοτέρων του ενός από τα παραπάνω και από όσα δεν αναφέρθηκαν εννοείται)


Με άλλα λόγια (μια αφοριστική δήλωση  ): το ποιος είναι Κυρίαρχος για μας δεν αποδεικνύει το status του αλλά εμφανίζει με κάποιο τρόπο τη προσωπική μας κουλτούρα
και
Για μια υποτακτική επιτυχημένη επιλογή Κυρίαρχου είναι η επιλογή ανθρώπου ο οποίος καταφέρνει να συγκεντρώνει αλλά και να αντικαθιστά όλα τα κρίσιμα πρότυπα ισχύος, την εξουσία των οποίων έμαθε να αποδέχεται, ή αυτά προς τα οποία έχει μάθει ήδη να υποτάσσεται.

 

Δύο post που γεννούν ένα άλλο θέμα. Έγινε split ύστερα από αίτημα του μέλους soutzoukakia.

 

Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Έχουν οι Κυρίαρχοι/ες ανασφάλειες;

Ναι, αυτό απλά εξηγεί την επιλογή μας. Μία υποτακτική θεωρεί κάποιον Κυρίαρχο σύμφωνα με ορισμένα στάνταρ και πρότυπα που έχει μάθει να αποδέχεται από το συγκεκριμένο περιβάλλον το οποίο διαμόρφωσε την προσωπικότητά της. Δηλαδή άλλον θα δεχόμουν ως Κυρίαρχό μου αν ανήκα σε μία φυλή Aborigines, άλλον αν ζούσα στην αρχαία Σπάρτη και άλλον στη Θεσσαλονίκη του 80 αν ήμουν κνίτισα. Επίσης άλλον θα επέλεγα εγώ ως Κυρίαρχο και άλλον μία φίλη μου που έχει ενδεχομένως διαφορετικά από μένα στάνταρ, background, γνώσεις, ικανότητες, ιδιοσυγκρασία, αδυναμίες κλπ.

Ίσως το status του Κυρίαρχου να αποδεικνύεται αν κάποιο άτομο φαίνεται να έχει αξιοθαύμαστη αυτοκυριαρχία (είτε τον επιλέξω είτε όχι). Ένα άτομο που γνωρίζει πώς να χειριστεί εσωτερικές και εξωτερικές καταστάσεις με δύναμη, γνώση, πειθαρχία και αποτελεσματικότητα μέσα στα όρια του δυνατού. Αντικειμενικά κρίνοντας.

Και για έναν Κυρίαρχο η επιτυχημένη επιλογή μίας υποτακτικής βασίζεται σε ποιους ακριβώς ισοπεδωτικά διατυπωμένους σχεδόν με μαθηματική ακρίβεια κοινωνιολογικούς παράγοντες;

(Άξιζε να ζήσω έως σήμερα για να ακούσω την απάντηση που θα δώσεις στην ερώτησή μου. Σε φαντάζομαι να το κλώθεις στο μυαλό σου - θα σου πάρει λίγα δευτερόλεπτα άραγε ή καναδυό μέρες; ) 

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: Έχουν οι Κυρίαρχοι/ες ανασφάλειες;

Έχω διαβάσει, εδώ στο φόρουμ, ένα πολύ ωραίο κειμενάκι κατά τα άλλα (εκτός της άποψης  ) που καταδίκαζε την αυτοκυριαρχία στους Κυρίαρχους (Κυρίαρχος είναι ότι θέλει κάνει, αν δεν θέλει να έχει αυτοκυριαρχία ποιος θα του την επιβάλει ή θα του επιβάλει να την θέλει; )

Πάντως αντικειμενικά κρίνοντας και εγώ (μια που κατέχω όλη την αντικειμενικότητα  ) θα συμφωνήσω μαζί σου. Πιθανά γιατί κάπου ταιριάζει η κουλτούρα μας. Ή ανήκουμε στη φωτεινή μειοψηφία (αχ με σπρώχνεις στην αλαζονεία!  ) ή στην επικρατούσα πλειοψηφία (τι τύχη! λες; )

Κι όμως οι ανασφαλείς, από το διπλανό νήμα από το οποίο γίναμε split, διεκδικούν την αναγνώριση της κυριαρχικοτητας τους.
Κι όμως οι "γαμάω και δέρνω", (αναφέρονταν πάλι στο ίδιο νήμα, τους οποίους εγώ προσωπικά τους βλέπω με πολύ συμπάθεια) που όχι μόνο να χειριστούν εσωτερικές καταστάσεις δεν μπορούν αλλά ούτε έχουν ψυλλιαστεί τι βρίσκεται εκεί εσωτερικά, κάτω, βαθιά (Ε αφού τη βρίσκουν! Γιατί να ψάχνουν; ). Και όμως κάποιες υποτάσσονται σε αυτούς (και η κυριαρχία πάνω τους υπογραμμίζεται πολύ πιο έντονα μια που είναι και αδικαιολόγητη).
Επίσης υπάρχουν και αυτοί που "ξεσπούν" (έχω δει το ρήμα γραμμένο) στην υπό τους και η υποτακτική τους το θεωρεί χρέος της ή τιμή της να χρησιμοποιηθεί ως αντικείμενο "εκτόνωσης" έντασης. (Αναρωτιέμαι τι δόσεις αυτοκυριαρχίας έχει το "ξεσπώ" και το "εκτονώνομαι")

Δεν μπορώ να αγνοήσω ότι αυτοί και αρκετοί άλλοι (οι περισσότεροι; ) που δεν ταιριάζουν στον ορισμό σου περί απόδειξης status Κυριαρχίας, ζουν και λειτουργούν ως κυρίαρχοι στην ερωτική τους σχέση.
Δεν νομίζω ότι μπορώ - μπορείς να αμφισβητήσεις την ασυμμετρία της ερωτικής τους σχέσης. Όταν μάλιστα είναι πασπαλισμένη με αρκετό πόνο σωματικό και ψυχικό (και αναίτιο), μαστίγια, σχοινιά, αλυσίδες, λοιπά αξεσουάρ και πρωτόκολλα, οι ίδιοι εμφανίζονται ως οι υποδειγματικοί bdsm εκπρόσωποι.

Δεν ξέρω αν είναι φρονιμότερο να ακυρώσουμε τους παραπάνω ή να αρκεστούμε να κάνουμε ένα ήπιο έως σιωπηλό (από μέσα μας  ) σχόλιο για την διαφορά κουλτούρας των ανθρώπων στεκάμενοι ίσως περισσότερο στο υποτακτικό μέρος γιατί είναι αυτό που τους αναδεικνύει ως Κυρίαρχους.

Θα μπορούσαμε όμως να αναρωτηθούμε για την «υφή» του στόχου μιας σχέσης σαν τις παραπάνω αναφερόμενες. Και θα μπορούσαμε να αμφισβητήσουμε την ποιότητα του.
Να κάτι που θα πρόσθετα λοιπόν στην δική σου απόδειξη του status του Κυρίαρχου (εκτός από την πολύ υψηλή συνειδητότητα και κατά συνέπεια την υπαρκτή και αποδεδειγμένη ελευθερία Του, που μάλλον τα εννοείς):
Την ποιότητα, την καθαρότητα και τη σταθερότητα της «υφής» του στόχου της σχέσης στην οποία βρίσκεται (όχι μόνο τον στόχο ο οποίος αν και πρέπει να παραμένει πάντα υψηλός, οφείλει να εξελίσσεται) και που Αυτός την καθορίζει. «Αντικειμενικά κρίνοντας» θα έλεγα και εγώ αλλά γνωρίζω ότι είναι ένα από τα θέματα που έχει αμφισβητηθεί όσο λίγα.

Αν οι παραπάνω «μαθηματικές συνεπαγωγές» σε έπεισαν θα περίμενα να απαντήσεις μόνη σου: Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο γίνεται και η επιλογή μιας υποτακτικής για έναν Κυρίαρχο.
Για να το διατυπώσω όμως μια που το ζητάς, από την «επιτυχημένη επιλογή Κυρίαρχου για μια υποτακτική» δυο τρεις λέξεις θα αλλάξω ή θα παραλείψω αυτές που δεν χρειάζονται, καθώς θα κάνω και μια μικρή παρενθετική προσθήκη:

Για έναν Κυρίαρχο επιτυχημένη επιλογή υποτακτικής είναι η επιλογή ανθρώπου ο οποίος καταφέρνει (ή εν δυνάμει μπορεί) να συγκεντρώσει όλα τα κρίσιμα πρότυπα ισχύος, την εξουσία των οποίων έμαθε να αποδέχεται ή να θαυμάζει.

Δηλαδή ξανθιές με μεγάλα βυζιά και ωραίο κώλο   Εννοείται ότι κάνω πλάκα (για μένα, για σένα είναι αστείο το προηγούμενο, ανόητο ok) αλλά σκέψου ότι και αυτό είναι για κάποιους ο ισχυρότερος (ακόμη και λόγω υπολειμμάτων ρατσιστικών προκαταλήψεων) εκπρόσωπος του άλλου φύλου
Πιο σοβαρά όμως τώρα θυμήσου ότι κάποιοι βρίσκουν εξαιρετικά μεγαλύτερη τη δύναμη των σκλάβων τύπου "άβουλη γίδα" (Είναι εντυπωσιακό ότι πάλι για δύναμη μιλούν)
Αλλά τέλος υπάρχουν και αυτοί που θέλουν την υποτακτική τους να έχει μια αξιοθαύμαστη αυτοκυριαρχία και να γνωρίζει πως να χειριστεί εσωτερικές και εξωτερικές καταστάσεις με δύναμη, γνώση, πειθαρχία και αποτελεσματικότητα μέσα στα όρια του δυνατού (και παρόλα αυτά να υποτάσσεται σε αυτούς, γνωρίζοντας πολύ καλά το λόγο).

Αν αφαιρέσουμε την προσθήκη «εν δυνάμει», όλα τα παραπάνω θα μπορούσαμε να πούμε ότι ισχύουν για την επιλογή συντρόφου γενικά.
Στο συνειδητό D/s όμως (μια που D/s όπως πιστεύω, υπάρχει σε κάθε ερωτική σχέση) η δουλειά του Κυρίαρχου είναι όπως η δουλειά του γλύπτη, να βγάλει το άγαλμα που είναι κρυμμένο στο μάρμαρο - αν θέλει και το άγαλμα βέβαια
Βεβαίως, τα κριτήρια ομορφιάς δεν διαφέρουν απ τα κριτήρια ισχύος, πακέτο πάνε αυτά, αλλά το κλειδί της επιλογής ενός Κυρίαρχου δεν είναι μόνο το πως είναι η υποτακτική, αλλά και πως θα μπορούσε να είναι - η ομορφιά (και ισχύς, γνώση, κλπ) που μπορεί να φέρει, που μπορεί να είναι η υποτακτική
Δηλαδή υπάρχει μια διαφορά χρόνου στα κριτήρια επιλογής μιας υποτακτικής κι ενός Κυρίαρχου: η υποτακτική κρίνει (και επιλέγει) τον Κυρίαρχο όπως είναι τώρα, ο Κυρίαρχος την υποτακτική όπως είναι τώρα αλλά και όπως θα είναι μετά



Υ.Γ.1. Όσον αφορά τον χρόνο της απάντησης μου:
Δε χρειάστηκε να σκεφτώ εκ νέου για το ερώτημα σου μια που το είχα στο μυαλό μου και το παρέλειψα στο αρχικό post αφενός γιατί δεν με πολύαπασχολούσε να το διατυπώσω και αφετέρου γιατί μου «μπούκωνε» τη καταληκτική πρόταση.
Πιο πολύ σκέψη κατανάλωσα για το δικό σου: «αντικειμενικά κρίνοντας».
Πόσο εύκολο είναι να βγεις από μια άποψη με την οποία συμφωνείς και να την κρίνεις για την αντικειμενικότητα της;

Και επίσης ήταν περισσότερο προκλητικό για μένα να χρησιμοποιήσω την αυτοκυριαρχία μου αφήνοντας χρόνο μέχρι την απάντηση μου προκειμένου να αποδυναμωθεί η συναισθηματική φόρτιση του προκλητικά διατυπωμένου ερωτήματος σου.  



Υ.Γ.2. Ξαναδιαβάζοντας την απάντηση μου και απορώντας πραγματικά που σου χρειάστηκε η δική μου διατύπωση, αναρωτιέμαι αν τελικά ρωτώντας υποθέτεις ότι η αντιστοιχία επιλογής δεν υφίσταται για τον Κυρίαρχο έχοντας στο μυαλό σου ότι αυτοί διαλέγουν αδύναμα πλάσματα και αδιαφορούν για την ενδυνάμωση τους, ή τα σπρώχνουν οι ίδιοι στην αδυναμία. (Πιθανά αυτό το υστερόγραφο να μη σε αφορά)
Γιατί κάποιος ακολουθώντας την ενορμηση της διατήρησης του είδους και την αρχή «επιλέγω τον ισχυρότερο» διαλέγει αδύναμα πλάσματα; (ποιος κυρίαρχος θα παραδεχτεί ότι διαλέγει αδύναμα πλάσματα και όχι δυνατά στο σύνολο τους με κάποιες αδυναμίες; )
Διαλέγω μια απάντηση (δεν είναι απαραίτητα η μόνη):
Γιατί είναι άνθρωποι με ισχυρή εμπιστοσύνη στις προσωπικές ικανότητες αλλά δεν έχουν καθόλου εμπιστοσύνη στους υπόλοιπους άλλους και στις ικανότητες τους (δηλαδή τελικά δεν είναι και τόσο ισχυροί γιατί αν δεν ιδεολογικοποιησουμε την έλλειψη εμπιστοσύνης και τη μεταφράσουμε σε δύναμη, όπως τυπικά γίνεται, θα έλεγα, και αυτό πιστεύω, ότι η έλλειψη εμπιστοσύνης σε τρίτους είναι και αυτή μια αδυναμία).
Έχοντας εκπαιδεύσει μια υποτακτική να κινείται μόνο κάτω από οδηγίες τους την κάνουν προέκταση τους, δηλαδή έναν ισχυρό άλλο (χωρίς να χρειαστεί να πολεμήσουν την αδυναμία τους, την έλλειψη εμπιστοσύνης προς τρίτους).
Επίσης μπορεί να πιστεύουν ότι ένας αδύναμος άνθρωπος πλάθεται πιο εύκολα. Κάνοντας στο μυαλό μια σύγκριση τύπου πηλού και μάρμαρου. (Το πείσμα όμως για παράδειγμα θυμίζω ότι συγκαταλέγεται στις αδυναμίες.  )
Αν όμως είναι αυτοί που εκτός του να διαλέγουν αδύναμα πλάσματα, ακόμη χειρότερα μέσα από τη σχέση σπρώχνουν στην αδυναμία τους υποτακτικούς συντρόφους τους, θα απαντούσα ότι αυτό αποδεικνύει τη δική τους αδυναμία στη προσπάθεια να τονιστεί ή να παραμείνει η ασυμμετρία της σχέσης, το D/s το οποίο είναι επιθυμητό (έως αναγκαίο) σε κάθε ερωτική σχέση,
αλλά και ότι και πάλι διαλέγουν τα ισχυρότερα δυνατά για αυτούς, ευρισκόμενοι κάπου πιο χαμηλά στην κλίμακα της κυριαρχίας, σε σχέση με τον ιδανικό Κυρίαρχο.

 

Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Έχουν οι Κυρίαρχοι/ες ανασφάλειες;

Δεν το θυμάμαι το κειμενάκι, φαίνεται πως το απώθησα.  

Είχα γράψει κι εγώ κάποτε ένα κειμενάκι για το λάθος του Οδυσσέα που δέθηκε στο κατάρτι. Δεν ήξερα τότε ότι το να υποκύπτει κανείς στον πειρασμό χαλάει τη φάση (και του Οδυσσέα και της σειρήνας – και του ποιήματος by the way). Αν λοιπόν το ξαναέγραφα τώρα θα έβαζα τον Οδυσσέα να αφήνεται να παρασυρθεί από το τραγούδι της σειρήνας, επειδή ξέρει ότι του αρέσει το τραγούδι της καριολίτσας, επειδή βαριέται στο πλοίο και επειδή η προοπτική της Πηνελόπης του γυρνάει τ’ άντερα. Αλλά λίγο πριν φτάσει κολυμπώντας κοντά στη σειρηνούλα (που ήδη ακονίζει τα νυχάκια της και τα δοντάκια της) ο Οδυσσέας της βάζει ένα τραγούδι στο ραδιόφωνο (φορητό και αδιάβροχο, ιδίως στα δάκρυα) όπου παίζει το “Sunny”, αφιερωμένο εξαιρετικά. Παθαίνει κολούμπρα η σειρηνούλα, το βουλώνει, κόβει και τα νύχια της, γίνεται χορτοφάγος και κολυμπάει αυτή προς τον Οδυσσέα προσπαθώντας να κρατήσει τα προσχήματα.  

Ανάλογα πώς ξεσπά ο καθένας. Υπάρχει το σκι, οι εκδρομές στους καταρράχτες του Πόζαρ και η ποίηση. Μύδια σαχανάκι με καυτερές πιπεριές μαγειρεμένα από ημίγυμνη μαγείρισσα με εννιάποντες γόβες. Ένα τσιπουράκι με πάγο. Δεν ξέρω πώς είναι να γαμάς και να δέρνεις. Βαρετό μου ακούγεται.

Ναι, τα εννοώ. Φρονώ μάλιστα ότι ισχύουν και για το υποτακτικό μέλος της σχέσης (πάλι μέσα στα όρια του δυνατού).

Ναι, ο Κ καθορίζει την υφή της σχέσης σαφώς, αλλά η εξέλιξη του στόχου εξαρτάται από την δυναμική μίας ρευστής σχέσης (ή από την ρευστότητα μίας δυναμικής σχέσης). Παρακάτω περί αντικειμενικότητας (μόνη μου έβγαλα τα μάτια μου).

Ναι, απλά μου αρέσει να το ακούω. 

Κατανοητό και επιθυμητό (ποιος στραβός δεν θέλει το φως του; ). Αυτό όμως υπονοεί ότι ο Κυρίαρχος δεν αλλάζει, δεν εξελίσσεται. Πιστεύεις ότι είναι ήδη τέλειος; Ότι αν εξελιχθεί θα εξελιχθεί μόνος του, χωρίς να μετράει καθόλου η συνύπαρξή του με την δυνατή υποτακτική του (ή χωρίς να μετράει και αυτή η ίδια η διαδικασία της ανάπλασης της υποτακτικής); Κατανοώ ότι η υποτακτική δεν έχει την δυνατότητα να σχεδιάσει την εξέλιξη του Κυρίαρχου και δεν έχει καν την διάθεση να το κάνει εφόσον τον αποδέχεται ακριβώς όπως είναι. Δεν θα σε έσπρωχνα ποτέ στην αλαζονεία, και τα νήματα περί Θεών και ημίθεων με αφήνουν αδιάφορη, δεν είμαι 3 ετών. Τέλειος είναι ο τελειωμένος, ο νεκρός. Οι ζωντανοί βελτιώνονται (αν έχουν τις ικανότητες και τα σωστά ερεθίσματα).

Δεν είναι εύκολο. Αλλά δεν είναι και ανέφικτο. Θέλει εξάσκηση. Επίσης η χρήση ψυχεδελικών βοηθάει. 

Γι αυτό δεν χρειάζομαι ηλεκτρικά παιχνιδάκια. Ζωντανή μπαταρία (ηλιακή κιόλας).

Αυτό εννοούσα με την εξέλιξη των ατόμων. Δεν μπορεί να αποτελεί μία μονόπλευρη διαδικασία. Μία δράση που προκαλεί μία αντίδραση μπορεί να ξεκινήσει μία διαδικασία πρόκλησης, ερεθισμού, εξάσκησης αυτοκυριαρχίας, ακονίσματος ικανοτήτων, ίσως απόκτησης νέων skills, ικανοποίησης (αντικειμενικά κρίνοντας εκ του αποτελέσματος) και αποφυγής της ανίας. Ακόμη και η ίδια η αντίδραση προκαλεί την βελτίωση της επόμενης δράσης. Ad infinitum.

You can say that again. Ίσως όμως να μην τους έλειψε η εξοικείωση με την αχαριστία στη ζωή τους. Ή απλά να είναι πολύ απογοητευμένοι από τις γνωριμίες τους. Δεν τους κακίζω επομένως.

Ίσως μία υποτακτική ενός ισχυρού Κυρίαρχου να είναι εν μέρει προέκτασή του. Όχι όμως η υποτακτική του ιδανικού Κυρίαρχου. Δύο παράγοντες πιστεύω υπεισέρχονται εδώ. α) η επιλογή του αρχικού υλικού και β) η διαδικασία ανάπλασης του υλικού. Όποιος δουλεύει το μάρμαρο (δυστυχώς ξέρω κι απ’ αυτά ) ξέρει ότι φτιάχνοντας οτιδήποτε πρέπει να λάβεις υπόψη σου την ίδια την υφή του μάρμαρου και τα «νερά» που σχηματίζει μέσα στη λευκότητά του. Αλλιώς πάπαλα το αποτέλεσμα. Δηλαδή σέβεσαι το υλικό σου και τις ιδιαιτερότητές του αν θέλεις να δεις άγαλμα και όχι έκτρωμα που απλά να επαναλαμβάνει σαν ρομπότ (αχ Ασίμωφ τι μας έκανες) «Μάλιστα Κύριε.» Επιμένω να δυσανασχετώ με την αναλογία του αγάλματος (αν και είναι προτιμότερη από τα burgers) λόγω της στασιμότητάς του (της τελειότητάς του, σύμφωνα με τα ανωτέρω). Θα σε αφήσω να βρεις εσύ την κατάλληλη αναλογία που να δικαιώνει την ρευστότητα ενός Ανθρώπινου όντος.

Α εδώ θα μαλώσουμε. Ανάλογα πώς το χρησιμοποιεί κανείς. Σαφώς το «κακό» πείσμα, η ξεροκεφαλιά, είναι αδυναμία, αν δεν μπορείς να βγεις από την άποψη με την οποία συμφωνείς «αντικειμενικά» και να δεις ότι υπάρχουν πολλές απόψεις, και όλες μοιάζουν αντικειμενικά ορθές, και μπορώ να σου αποδείξω με την κατάλληλη επιχειρηματολογία σχεδόν τα πάντα και μάλιστα πράγματα εντελώς αντιφατικά μεταξύ τους αλλά τελικά μόνο μία είναι η άποψη που εσύ καλείσαι να επιλέξεις. Και επιλέγεις. Δύσκολο αλλά όχι ανέφικτο (με την κατάλληλη βοήθεια).

Από την άλλη, το πείσμα μπορεί να θεωρηθεί και δύναμη. Εγώ αν ήμουν Κυρίαρχος θα χαιρόμουν αν είχα μία πεισματάρα υποτακτική, μία που να μην το βάζει εύκολα κάτω, παρά τις αντίξοες συνθήκες. Μία που να σηκώνεται πάνω σε τρεμάμενα γόνατα μετά από μια βουτιά στις λάσπες και να προχωρά, δίνοντας και καμιά…. άσε δεν θα το πω, καταλαβαίνεις….  και που σκάει στα γέλια εκεί που οποιαδήποτε άλλη θα τα είχε εγκαταλείψει λέγοντας «δεν μας παρατάτε κι εσείς και το BDSM σας.» 

Κατά τα άλλα ευχαριστώ για μία εξαιρετική απάντηση.

 

Απάντηση: Κυριαρχικοί υποτακτικοί;

Όχι δεν υπονοεί ότι ο Κυρίαρχος δεν αλλάζει και δεν εξελίσσεται.
Εννοεί μόνο αυτό που είπες: «η υποτακτική δεν έχει την δυνατότητα να σχεδιάσει την εξέλιξη του Κυρίαρχου και δεν έχει καν την διάθεση να το κάνει εφόσον τον αποδέχεται ακριβώς όπως είναι.»
Ενας κυρίαρχος μιας δυνατής υποτακτικής που «τραβάει» και του αρέσει αυτό, δεν έχει την πολυτέλεια να τεμπελιάζει με τον εαυτό του.

 

Κλασσική περίπτωση. Αρκέτοι businessman το έχουν αυτό.
Στις γυναίκες απλά παρουσιάζεται απλά σαν bitchy attitude σε όλους και αρνάκι στον εραστή της.