Πόνος

 xaxa ενδιαφέρουσα προσέγγιση , αν και εκτος θέματος, αν έχουμε τη συναίνεση του MasterJP (θεματοθέτης) , θα με ενδιέφερε να ακουσω περαιτέρω την ανάλυση αυτου που καταθέτεις .  

 

Πάντα λέω ότι η τελευταία μας παράγραφος απευθύνεται στον Θεό, αν και βλέπω με αρκετή ευαρέσκεια, αγαπητέ MasterJP, ότι η τελευταία σας παράγραφος απευθύνεται σε μένα. 

Θεωρούσα τον εαυτό μου pain slut για αρκετό καιρό. Είχα κάποιες υποτυπώδεις ικανότητες που σε συνδυασμό με την ανυπαρξία ικανοτήτων στα άτομα που επέλεγα ως ερωτικούς μου συντρόφους (άραγε να το έκανα ασυναίσθητα και ταυτόχρονα επίτηδες; ) μου επέτρεπαν να επιβάλω την θέλησή μου σε αυτά. Ένας θηλυκός De Sade που δίνει οδηγίες πώς να τον σοδομίσουν και πώς να τον μαστιγώσουν.

Βιωματικά: Ο πόνος ήταν η πύλη μέσα από την οποία ερχόμουν σε επαφή με τις νεκρωμένες μου αισθήσεις. Ανίκανη να αφεθώ στις ένοχες επιθυμίες του σώματος, επικοινωνούσα με αυτές μέσα από την αίσθηση του πόνου. Ζωντάνευε το κορμί, το μυαλό ακολουθούσε, και ο οργασμός, που είναι μάλλον εγκεφαλική υπόθεση, ερχόταν ως πιστός λακές και όχι ως αδιαμφισβήτητος Άρχοντας. Σχεδόν αυτόματα, το σώμα αναγνωρίζει την ύπαρξή του μέσα από τη διέγερση των ιστών που στέλνουν τα μηνύματά τους στα νεύρα, μωλωπίζονται, καταστρέφονται, ανοίγουν, ίσως ξεπροβάλει μία ρανίδα αίματος, ένα κομμάτι σάρκας γυμνωμένο από το προστατευτικό περίβλημα του δέρματος, και να που οι αισθήσεις ξυπνούν. Υπάρχω, νιώθω, είμαι εδώ, έχω υπόσταση, με αναγνωρίζω, με αγκαλιάζω. Αφήνομαι. Ο οργασμός με συγκλονίζει. Πνίγομαι σε μία θάλασσα βρεγμένων σπασμών. Και αναδύομαι ξανά μέσα στον καημό μιας απέραντης μοναξιάς.

Κοιτάζω τον σύντροφό μου και τον ευχαριστώ που με υπηρέτησε τόσο ανιδιοτελώς. Που στάθηκε παράμερα χωρίς να με απειλήσει με την παρουσία του. Θα μπορούσε να ήταν ένας μηχανικός βραχίονας που κάνει μια απλή κίνηση από πάνω προς τα κάτω κρατώντας ένα μακρύ μαστίγιο, βουτηγμένο στον αυνανιστικό μου ιδρώτα. Τίποτε άλλο. Ότι πονάει δεν αξίζει απαραίτητα.

Είναι ένας υποκειμενικός ορισμός της pain slut, είμαι βέβαιη ότι όλες έχουν έναν, εξίσου legitimate.

Τον περασμένο Απρίλιο ζωγράφισα ένα self-portrait και το ανάρτησα στο φόρουμ. Μερικοί ενοχλήθηκαν, το θεώρησαν κακόγουστο. Άλλοι επικεντρώθηκαν στις επιμέρους λεπτομέρειες, χωρίς να «διαβάσουν» την εικόνα. Άλλοι είπαν ότι βλέπουν ένα παιδί που φωνάζει, “I’m good, I’m good, I’m good…” (I am by the way). Άλλοι μου χάρισαν ποιήματα και πετριές. Καλά να είναι.

Είπα πρόσφατα ότι έχω φετίχ με τα αντρικά χέρια. Γι αυτό το είπα. Αυτό μου συνέβη. Τα χέρια ενός ζωγράφου. Με κράτησε απαλά και άρχισε να σβήνει. Όπως ένας μικρός παιχνιδιάρης Θεός. Έσβησε τα προστατευτικά τείχη, τις ενοχές, τα μουντά χρώματα, τις πνιγμένες επιθυμίες. Πρόσθεσε φωτεινές πινελιές, έναν κήπο, ζωγράφισε τον Ήλιο στο κέντρο και τότε άρχισαν να ξεφυτρώνουν από το πουθενά άλλες εικόνες που δεν ήξερα ότι υπήρχαν εκεί: πεταλούδες, πουλιά, λουλούδια, όλα λουσμένα στο φως ενός χαμόγελου (μου είπε ότι ήταν το δικό μου).

Ο πίνακας ήταν άξιος και ότι αξίζει πονάει. Όμως ο πόνος δεν είχε παράπλευρες απώλειες, όπως στην πρόσφατη ιστορία του Ηλία, αλλά παράπλευρες κατακτήσεις. Δεν ήταν το μέσον, ούτε ο σκοπός, αλλά απλά αναγκαίο. Όποια παράπλευρη ηδονή ήταν μπόνους (για τους λάτρεις του είδους). Εξάλλου οι ουλές που απομένουν είναι η βάση της αντοχής και της δύναμης. Πόσο πιο ηδονικός ο πόνος της δημιουργίας. Όποιος γέννησε παιδί ξέρει. Κουβαλώ σημάδια.

Αφήνομαι λοιπόν στα χέρια του. Ας φτιάξει τον πίνακά του, τον αξίζει. Όσο κι εγώ. Μπορεί να με πονέσει όσο θέλει και όποτε θέλει. Του έχω εμπιστοσύνη, ξέρει τι κάνει. Δεν έχει ανασφάλειες. Ούτε κι εγώ. Όταν πονάω γίνεται επειδή το θέλει, και το θέλει επειδή του αρέσει, και του αρέσει επειδή μου αρέσει, και μου αρέσει επειδή του αρέσει. Μπλεχτήκαμε τόσο πολύ μεταξύ μας μέσα από την ηδονή και την οδύνη που πλέον δεν ξέρουμε πού τελειώνει ο ένας και πού αρχίζει ο άλλος. Ο πόνος έγινε η Πύλη μίας υπέρτατης ένωσης, έντονης και ακραίας. Δεν είναι ο μόνος τρόπος αλλά εμάς έτσι μας αρέσει. Στην υγειά μας.

Κι έτσι, άθελά μου σχεδόν, από μοναχική ταξιδιώτισσα και (καθίκι) pain slut έγινα αντικείμενο, αγαπημένο, ζωντανό και παλλόμενο, και κάθε μου πινελιά εμπεριέχει και Αυτόν. Πώς λοιπόν να μην προσμένω με λαχτάρα τον πόνο, με ότι μορφή του δίνει κάθε φορά, πώς να μην ηδονίζομαι μέσα από την εναλλαγή τρυφερότητας και σκληρότητας που αποφασίζει να μου προσφέρει; Πώς να μην αισθάνομαι πλήρης; Πώς να μην τον αγαπήσω ως Θεό, κι ας μην είναι, πώς να μην αισθάνομαι πάνω μου τα αγαπημένα του χέρια;

Αυτός είναι ο ορισμός μου του πόνου. Ο DeSade θα φρουμάξει.  

 

o ponos einai allilendetos me to BDSM....

 

Re: Απάντηση: Re: Πόνος

καμια σχέση... απλα το να απολαμβανουμε/ανεχομαστε (αυτο διαφερει απο υποτακτικη σε υποτακτικη) τον πόνο όταν Θελει να μας πονεσει, ειναι ενα μερος της "υποταγης" μας, αλλα δεν ειναι το μονο. εγω αυτο ειπα ουσιαστικα.

 

Δεν καλύφθηκα ακόμη δυστυχώς, είναι ένα τεράστιο θέμα. Πάμε στο καθαρά σωματικό κομμάτι. Αρκετά ρομαντζάρισα στα σύννεφα. 

Κακοποίηση δεν μπορεί να υφίσταται εφόσον συναινώ και εφόσον μου αρέσει. Υποτίμηση δεν υφίσταται εφόσον ο σύντροφός μου μου δίνει απόλαυση, εφόσον γνωρίζει τα βίτσια μου και δεν υπερβαίνει τα όρια που έχει καταλάβει ότι θα αποτελέσουν τροχοπέδη στην απόλαυσή μου. Δεν μου προσφέρει υπηρεσία εφόσον επιλέγει ο ίδιος τον τρόπο με τον οποίο θα μου προκαλέσει πόνο, επιλέγει την ποσότητα και την ποιότητα του πόνου και αντλεί και ο ίδιος απόλαυση από αυτό. Ακόμη καλύτερα αν δεν γνωρίζω από πριν τι με περιμένει. Αυτό ενισχύει την απόλαυση. Απαραίτητη προϋπόθεση η εμπιστοσύνη μου σ' αυτόν.

Ναι, χάδι είναι. Και γι αυτό δεν τίθεται θέμα υποτίμησης. Το αντίθετο θα έλεγα. Κατά κάποιο τρόπο είμαι περήφανη που μου προσφέρει κάτι τόσο πολύτιμο για μένα και κάτι τόσο προσωπικό για τη σχέση μας. Και ο εξευτελισμός αποτελεί χάδι. Και δεν βλάπτει πουθενά την αξιοπρέπειά μου. Δεν εκλαμβάνω την ασύμμετρη σχέση ως επιζήμια για το Εγώ μου. Τουναντίον μάλιστα. Και δεν το βλέπω συναισθηματικά, αλλά ως τρόπο να μεγιστοποιηθεί η απόλαυση και των δυο μας, λαμβάνοντας υπόψη τις ερωτικές μας προτιμήσεις και ιδιαιτερότητες (σαδιστής - μαζοχίστρια).

Θα ομολογήσω την αμαρτία μου και δεν χρειάζεται να μου λιώσετε τα πόδια στη μέγγενη γι αυτό.  Ακόμη και η τιμωρία, η οποία όντως είναι δυσάρεστη και θέλω να την αποφύγω, με καυλώνει μέσα από την συνειδητοποίηση ότι ανήκω σε κάποιον ο οποίος επιθυμεί να διορθώσει την συμπεριφορά μου και με τιμωρεί για να το επιτύχει. Φαντάζομαι ότι ο ίδιος ο πόνος εδώ δεν υπεισέρχεται τόσο όσο η επίγνωση της υποταγής σε κάποιον που τον θεωρώ ανώτερό μου και που θέλω να τον ευχαριστήσω με την συμπεριφορά μου και να μην τον δυσαρεστώ. Δεν θεωρώ την τιμωρία χάδι αλλά επιβεβαίωση του είδους της σχέσης που υφίσταται. Ίσως να είναι προτιμότερη μία τιμωρία που να προέρχεται από τον Κυρίαρχο παρά οι ενοχές που μπορεί να προκύψουν από μία λανθασμένη συμπεριφορά. Έχω την αίσθηση ότι μία υποτακτική μπορεί να είναι πολύ σκληρότερη με τον εαυτό της από ότι ο Κύριός της ενδεχομένως.

 

Ο πόνος αποδεδειγμένα επηρεάζει χημικά το σώμα. Σε κατάλληλη ένταση, ηδονικά. Σε υπερβολική, δυσάρεστα.
Ψυχολογικά, όπως όλα τα έντονα συναισθήματα, μας κάνει και αισθανόμαστε ζωντανοί.

 

Συνεχίζοντας το πιο πάνω που πιστά περιγράφει κι εμένα, θα ήθελα να προσθέσω πως με τον ίδιο τρόπο απολαμβάνω και τον ψυχικό πόνο. Και τον αποζητώ και τον χρειάζομαι όλο τον πόνο σε όλες του τις εκφάνσεις γιατί αλλιώς υποφέρω. Χρειάζομαι τον πόνο για να ζήσω για να είμαι καλά για να μπορώ να συνεχίζω να υπάρχω.

Τον θεωρώ την βασική μου ανάγκη, μεγαλύτερη από κάθε άλλη. Έχω ανάγκη τον πόνο σαν τιμωρία και σαν "τιμωρία" και τον φοβάμαι κι όσο περισσότερο τον φοβάμαι τόσο τον αποζητώ.

Υπάρχουν μέρες που χωρίς αυτόν νιώθω να τρελλαίνομαι υπάρχουν μέρες που μόλις τον πάρω πάυει η ψυχή να υποφέρει και υπάρχουν μέρες που αποζητώ τον πόνο της ψυχής και μετά ξανά του σώματος κ.ο.κ.

Δεν μπορώ να πω πως με κατανοώ. Απλά διαπιστώνω.

 

Το τελευταιο ποστ της λαρα και το κομματι του ποστ της δώρας, δείχνουν οτι συχνα η επιθυμία του πόνου προέρχεται απο την καταπιεσμενη επιθυμία η οποία ειχε εντονα ενοχοποιηθεί. Συχνα το Υπερ-εγώ , ο ελεγκτης των πραξεων μας και η "ηθικη" που εχει γραφτει μέσα μάς , γινεται πολυ ισχυρή , αποκτα σχεδον δική της υποσταση και σε ορισμένα ατομα ελεγχει τη βούληση, μπλοκάρωντας μεσα απο τις ενοχές , συμπεριφορές καθολα φυσικές .
Η ενοχη ειναι ατιμο πραγμα , ταλαιπωρεί πολυ κοσμο και πολυ δύσκολα αντιμετωπίζεται.
Για καποιους ανθρώπους ειναι το συνεχόμενο ματι που τους ελεγχει και στο οποίο παντα λογοδοτούν . καποιοι το λενε θεο, καποιοι τοτεμ αρσενικο , καποιοι Υπερ Εγω, καποιοι δινουν συνεχώς εξηγήσεις και απολογούνται σαν καποιος να τους ζητά καθε στιγμη της ζωής τους το λογο. Η δυτική κοινωνία υποφέρει απο την αθλια προτεσταντική( και οχι μονο) χριστιανικη ηθική , που γεμίζει ενοχές και αγιοποιεί την εργασία. Η ξεκουραση ταυτίζεται με την τεμπελία και φέρνει ενοχές . Η απολαυση φερνει ενοχές ενω οι καθε λογής μαρτυρες αγιοποιούνται , δηλάδή ο πόνος εξειδανικέυεται.
Ισως ο μαζοχισμος να ειναι μια αντιδραση, υγειέστατη οφειλω να παραδεχτώ σε μια σκατένια δυτική κοινωνία που ισοπεδώνει με τις υπερβολικές απανθρωπες και υπερανθρωπες απαιτησεις της.

Κατι τετοιες στιγμες ζηλευω την Ανατολή, με την ελευθεριακοτητα της, με την ελλειψη στοχου και νοηματος της ζωής και τον προσανατολισμο της στο ευ ζήν και την απολαυση.
Εκει που το κισμετ , το πεπρωμενο απαλασσει απο καθε επιφαση Κυριαρχικότητας , μια και το μονο που κυριαρχει ειναι η πεποιθηση οτι κανεις δεν εχει ελεγχο καν της ζωης του (ποσο μαλλον των αλλων )και οτι θε να ρθει θα έρθει.
Τυχεροι....

 

.... Και αν σου κατσει????

αυτο θα πει τζογος... να παιζεις με την ζωη σου και το ευ ζην σου!

Καλως η κακως στον δυτικο κοσμο υπαρχουν ανθρωποι που πραγματικα απολαμβάνουν την ζωη τους και προγραμματιζουν το μελλον με σκοπο να ανεβασουν το επιπεδο ζωης τους. Και για να σε προλαβω δεν ειναι απαραιτητα τα χρηματα... Η τυχη ειναι οτι ζουμε στην Ελλαδα και εχουμε ακομα το προνομιο να καθομαστε οικογενειακα στο κυριακατικο τραπεζι , να κοβουμε την βασιλοπιτα και να σουβλιζουμε το αρνι μας απολαμβανοντας αυτο που δεν εχει σχεδον κανενας αλλος λαος στον πλανητη... την αξια της οικογενειας.

Οταν ενας τετοιος ανθρωπος ( ζωντας τετοιες στιγμες ευτυχιας οπως περιεγραψα παραπανω )αναζηταει τον πονο τοτε το μονο σιγουρο ειναι πως δεν το κανει εξαιτιας του υπερ-εγω του... υπαρχει και ο γνησιος μαζοχισμος ( αγνος και καθαρος) απλα η ηδονη του πονου και τιποτα περισσοτερο!

 

Συμφωνω ως προς τα καλα της χωρας που ζουμε , και η συναισθηματικη ασφαλεια (η ανασφάλεια) που σου παρέχουν καποιες αξιες οπως η οικογένεια. Αν η οικογένεια λειτουργέι σωστα τοτε ναι ειναι μεγαλο πλεονέκτημα, σε αντιθετη περιπτωση ειναι βραχνας που στιγματίζει τη ζωή σου.
Ο μαζοχισμος θεωρω πως δεν ειναι ποτε αγνος. Σε ακατεργαστη μορφη εχει παντα επιμειξίες και θελει πολυ ξεσκονισμα απο τον Κυριαρχο για να προκύψει σε αγνη μορφή απαλλαγμενη απο τα συμπλεγματα , τις ανασφάλειες και τις ενοχες που συνήθως συνυπάρχουν αναποφευκτα .
Τελος θεωρω πως η δυτική κοινωνία εχει τοσο λανθασμενα και διαστρεβλωμενα ιδανικα, που συχνα ως παραπλευρη απώλεια εχει τη στρεβλωση της ερωτικής επιθυμίας σε οχι τοσο συνυθισμενα μονοπάτια( πχ μαζοχισμος)

Εχεις δει στις ανατολικές χώρες να υπαρχει Bdsm?
Ενω στις αγγλοσαξωνικες?

 

Απάντηση: Re: Πόνος

όχι, στις ανατολικές χώρες δεν υπάρχει BDSM, υπάρχει το D/s και στις αγγλοσαξωνικές υπάρχει το S/M... εμείς που είμαστε κάπου στη μέση έχουμε το BDSM