Επιθετικότητα και ανωτερότητα

Δε νομιζω κανενας λογικος ανθρωπος να συμφωνει.

Και τα 2

Διαφωνω οτι οι γυναικες ανατρεφονται ως λιγοτερο επιθετικες. Ισως εννοεις οτι ανατρεφονται στο να εκδηλωνουν την επιθετικοτητα τους βασισμενες στη σωματικη δυναμη. Επιθετικοτητα ομως δεν ειναι μονο να δερνω καποιον. Η φυση εδωσε σε ολα τα ειδη οπλα. Ενας ελεφαντας μπορει να ζυγιζει 5 τονους ετσι ωστε αν κλασει να παθουμε πνευμονια. Ομως ενα φιδακι μπορει να τον σκοτωσει με το δηλητηριο του.
Αμφιβαλλει κανενας οτι η γκρινια, η μουρμουρα, το σπασιμο νευρων, η πουτανια κλπ, ειναι δειγματα επιθετικοτητας?

 

Αν θεωρείς τον εαυτό σου λογικό άνθρωπο δεν θα έπρεπε να φάσκεις και να αντιφάσκεις στο ίδιο ποστ. Εφόσον παραδέχεσαι ότι η επιθετικότητα αποτελεί απαραίτητο συστατικό και για τα δύο, τότε εφόσον δεν θεωρείς την επιθετικότητα θετικό στοιχείο θα πρέπει να πιστεύεις ότι η άμυνα, η επιβίωση, η αναζήτηση για το καινούργιο και το καλύτερο και το εξαιρετικό σεξ δεν είναι επιθυμητά. Εγώ τα θεωρώ επιθυμητά και επομένως θεωρώ θετικό στοιχείο το μέσο επίτευξής τους. Αν είναι επεκτατικότητα και όχι επιθετικότητα, όπως λέει η soutzoukakia, θα έλεγα όχι Γιάννης Γιαννάκης. Γιατί πολλές φορές για να επιτύχεις τον στόχο σου κάτι εκμηδενίζεις. Με πορδές δεν βάφονται αυγά. Δεν μιλώ για σχέση Κυριαρχίας. Ακόμη κι εκεί κάτι θυσιάζεις.

Όσο για την ανατροφή, όλοι μας έχουμε δει πώς ανατρέφονται τα κορίτσια σε σχέση με τα αγόρια, τουλάχιστον στον δυτικό κόσμο. Τα κοριτσάκια είναι γλυκύτατα, λένε τραγουδάκια και τα αγαπάνε οι μπαμπάδες τους και όλος ο κόσμος. Αν βρίσουν θα τους βάλουνε πιπέρι. Αν βρίσει ο κανακάρης της οικογένειας είναι αντράκι. Αν το κοριτσάκι κάνει ποτέ την επανάστασή του ενάντια στο κατεστημένο και στον καθωσπρεπισμό και αναζητήσει τα θέλω του είναι πουτανάκι. Ο κανακάρης; Αντράκι. Τί σχέση έχει η σωματική δύναμη;

Η γκρίνια, η μουρμούρα, το σπάσιμο νεύρων, η πουτανιά είναι ένας μη υγιής τρόπος να ανταπεξέλθεις στις ελλείψεις της ζωής σου, Stylianos. Αλλά φυσικά συμφωνώ, ο καθένας με τα όπλα που διαθέτει.

 

Re: Απάντηση: Re: Επιθετικότητα και ανωτερότητα

Αναρωτιέμαι αν ποτέ κανένας Κυρίαρχος κυριάρχησε στο αρχικό ον που βρήκε μπροστά του - look what the cat dragged in - και όχι σε αυτό που εξέλιξε ο ίδιος. Μπορούμε νομίζω να μιλήσουμε για μερική εξαφάνιση. Εκτός αν (απο)σιωπήσουμε (αυτά που δεν μας βολεύουν).

 

Το να εκφράζεις τη γνώμη σου (για κάτι που πιστεύεις ή, ακόμη καλύτερα, για το οποίο πιστεύεις ότι έχεις δίκιο) εγώ προσωπικά το ονομάζω/θεωρώ "πάθος" και όχι επιθετικότητα. Αν γίνεται με "δυνατούς" τόνους αυτή η έκφραση του πάθους, τότε απλά τείνει να με πείθει κάποιος για το πόσο πιστεύει σε αυτό που υποστηρίζει και, κυρίως, καταλαβαίνω ότι έχω απέναντι μου ένα δυναμικό άτομο/χαρακτήρα. Επίθεση το θεωρώ όταν κάποιος το γυρνάει σε προσωπικό επίπεδο και έχει ως σκοπό την "μείωση" των συνομιλητών/περιβάλλοντός του, συνήθως με "μικρότητες" και γενικό "bitchiness", δηλαδή ειρωνίες, χλευασμούς, κακίες, στυλάκι, υφάκι και τα σχετικά (αυτά πάντα για την non-violent μορφή της επιθετικότητας).

 

Δεν μπορω να καταλαβω ποθεν τεκμαιρεται οτι αντιφασκω. Ποιος σου ειπε εσενα οτι εγω θεωρω οτι η αμυνα, η επιβιωση κλπ πρεπει να βασιζονται στην επιθετικοτητα?
Ξαναγραφω αυτο που εγραψα προς αποφυγιν παρεξηγησεων.
"(Η επιθετικοτητα) αποτελεί συστατικό της κτηνωδίας και της εγκληματικότητας ή απλά αποτελεί απαραίτητο συστατικό της ανθρώπινης δυνατότητας για άμυνα, επιβίωση, αναζήτηση του καινούργιου και καλύτερου και προϋπόθεση για εξαιρετικό σεξ;"
Απάντηση: και τα 2 ισχυουν, δηλαδη και τα δυο απτονται της ανθρωπινης φυσης και ολοι λιγο ως πολυ ετσι φερομαστε. Αυτο σημαινει οτι ο καθε λογικος ανθρωπος εγκρινει αυτη την συμπεριφορα? Ολοι μας εμφανιζουμε παραβατικη συμπεριφορα. Ποιος δεν παρκαρε ποτε παρανομα? Επειδη ολοι μας το κανουμε, αυτο σημαινει οτι ο καθε λογικος ανθρωπος το εγκρινει? Υπαρχουν αλλοι τροποι να αμυνθει καποιος ή να επιβιωσει, δεν χρειαζεται οποιος με θιξει ή οποιος απειλησει την επιβιωση μου, να τον βριζω ή να τον κοπαναω ή να εκδηλωνω καθε αλλης μορφης επιθετικοτητα.
Τωρα οσο αφορα στην ανατροφη εχω σοβαρες ενστασεις. Αν ενα αγορακι βριζει, η οικογενεια του θα πει πως ειναι αντρακι? Δε νομιζω αυτο να ισχυει στη μεση οικογενεια του δυτικου κοσμου.
Η ερωτηση ειναι απλη: ολοι μας συναναστρεφομαστε καθε μερα με ανδρες και γυναικες σε καθε μορφης κοινωνικης εκφανσης και βλεπουμε τι γινεται. Θεωρειτε οτι οι γυναικες βριζουν λιγοτερο σημερα??? Μηπως κατεβηκα απο τον Αρη?

 

Γιατί μου φαίνεται ότι κάπου χαθηκε η μπάλλα ;

Νομίζω οτι θάπρεπε να προσδιοριστούν οι συνθήκες κάτω από τις οποίες προκύπτει αυτή η επιθετικότητα και η οποία, φυσικά, εκδηλώνεται με άσκηση βίας, φυσικής, λεκτικής η και νοητικής.

Κάθε ον στη φύση, φυσικά και ο άνθρωπος, προσδιορίζει γύρω του τον ¨ζωτικό¨του χώρο. Οποιαδήποτε παραβίαση αυτού του ζωτικού χώρου δημιουργεί αίσθημα εισβολής και εγείρει αμυντικούς μηχανισμούς η και όχι.

Αν δεν εγερθούν αμυντικοί μηχανισμοί, ο παραβιαζόμενος ουσιαστικά υποτάσσεται και αφήνει τον έλεγχο μέρους η και όλου του ζωτικού του χώρου στον ισχυρότερο (Κυρίαρχο).
Αν εγερθούν αμυντικοί μηχανισμοί, ο παραβιαζόμενος είτε αποχωρεί, αν μπορεί, εξασφαλίζοντας (και αποκαθιστώντας) με την απόσταση το απαραβίαστο του χώρου του, είτε επιτίθεται, προσπαθώντας να απομακρύνει τον εισβάλλοντα, δημιουργώντας και πάλι την απαραίτητη για αυτόν απόσταση ασφαλειας η ακόμη και επιβάλλοντας ο ίδιος την Κυριαρχία του στον κατ αρχήν εισβολέα.
(ΕΝΙΟΤΕ ΕΠΕΜΒΑΙΝΟΥΝ Ο Ο.Η.Ε. κλπ φιλιες δυνάμεις για κατευνασμό - αυτό το είπα για να χαλαρώσει λίγο η ατμόσφαιρα   - )

Λογικό είναι, όσο ισχυρότερος είναι κάποιος, τόσο μεγαλύτερος να είναι ο ζωτικός του χώρος και τόσο περισσότερους να ¨καλύπτει¨ (Να αναφέρω εδώ την περίφημη ¨Αιγίδα¨του Δία, η, ακόμη, την ¨σκέπη¨ του θεού στις θρησκείες ; ).

Τώρα, το ότι κάποιος έχει παραχωρήσει τον έλεγχο σε κάποιον Κυρίαρχο, δεν σημαίνει ότι επιτρέπει σε οποιονδήποτε άλλο να παραβιάζει τον χώρο του. Δεδομένης της διαφορετικής θέσης του καθενός στην πυραμίδα της ιεραρχίας, μπορεί να υπάρχουν επάλληλες σχέσεις κυρίαρχου-υποτακτικού, εφόσον βέβαια αυτό επιτρέπεται από τον Κυρίαρχο. Θάλεγα μάλιστα ότι σε πολλές περιπτώσεις αυτές οι σχέσεις επιτρέπονται, να μην πω επιβάλλονται, από τον Κυρίαρχο.

Εκείνο που έχει σημασία είναι ο τρόπος που επιβάλλεται-γίνεται αποδεκτή η οποιαδήποτε κυριαρχία. Εννοώ αν ο τρόπος αυτός ακολουθεί κάποιους κανόνες ¨τιμής¨ ή αν είναι δόλιος. Γιατί ειναι διαφορετικό να (ας πούμε) σκοτώνεις κάποιον σε μονομαχία η αν τον δολοφονείς. Η, το να λες κάτι κατάμουτρα στον άλλον από το να τον κουτσομπολεύεις πίσω από την πλάτη του.

Και εδώ μπορεί να τεθεί το ερώτημα : Ειναι κυρίαρχος (αξίζει να είναι) αυτός που μετέρχεται δόλια μέσα για να επιβάλει την κυριαρχία του ;;;

Anyway !

Σε κοινωνίες με αυστηρά πρότυπα (Gor, αλλά ακόμη και στη γή, σε κάποιες μακρυνές και ίσως άγνωστες στους περισσότερους από μας χώρες με διαφορετική κουλτούρα), η επιθετικότητα και η βία χωρίς κανόνες είναι αποδεκτή μόνο από slaves (bitching, μαλλιοτράβηγμα κλπ) και μάλιστα, μπορεί να είναι και διασκεδαστικό σε κάποιες περιπτώσεις, εφόσον το επιτρέπει ο Κυρίαρχος βέβαια....

Αλλά, σε σχέση Master-slave δεν είναι δυνατόν να υπάρχει, κατά την άποψή μου, επιθετικότητα, αφού η σχέση αυτή είναι παγιωμένη και αποδεκτή.

Επιτρέψτε μου να κλείσω με την φράση του Μαχάτμα ¨Η βία είναι το τελευταίο καταφύγιο των αδυνάτων¨

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Επιθετικότητα και ανωτερότητα

Δεν νοείται Κυριαρχία που δεν συμπεριλαμβάνει τον κυριαρχούμενο.
Το κυριαρχούμενο ον ανήκει στον Κυρίαρχο του και κατά αυτήν την έννοια ο Κυρίαρχος εμπεριέχει, βιώνει και αισθάνεται το υποτακτικό εν εξελίξει ον στο σύνολο του.
Η Κυριαρχία βέβαια ολοκληρώνεται, δηλαδή γίνεται ικανοποιητική και μόνιμη και από τους δυο, μόνο σε αυτό το ον που εξέλιξε ο ίδιος, στο εν τέλει υποταγμένο (συμφωνούμε).

Πως όμως αυτό δεν είναι εξαφάνιση:
Ο Κυρίαρχος οφείλει να κάνει an offer that can’t be refused (όχι ακριβώς σαν του Δον Κορλεονε  )
Στην προσφορά του Κυρίαρχου το εν εξελίξει ον πρέπει να μην έχει τίποτε να χάσει αλλά μόνο να κερδίσει κρατώντας και ότι έχει και ότι είναι
Μια τέτοιου τύπου εξέλιξη δεν είναι μέσα από την εξαφάνιση των ανεπιθύμητων στοιχείων αλλά μέσα από τον τονισμό και την ανάπτυξη των επιθυμητών
Με τέτοιο τρόπο ώστε ο λόγος ανεπιθύμητου /επιθυμητού να τείνει στο μηδέν
Κάποια στιγμή το εξελιγμένο ον μπορεί να αποφασίσει μόνο του να σταματήσει να βάζει σε λειτουργία αυτά τα στοιχεία που πλέον το ίδιο αναγνωρίζει ως μη επιθυμητά και δυσλειτουργικά για το ίδιο και για τον κυρίαρχο

Παράδειγμα: Το πείσμα. Ο Κυρίαρχος μπορεί να φροντίσει να αυξήσει την ευελιξία και την ανοιχτοτητα χωρίς να πολεμήσει το ίδιο το πείσμα (που αυτό έχει και καλά στοιχεία όπως περιέγραψες σε άλλο νήμα)

Αν υπήρχε η έννοια εξαφάνιση (μερική) του πρωταρχικού όντος σε μια σχέση D/s που πετυχαίνει το στόχο της θα μιλάγαμε για αλλοτρίωση, έννοια αντίθετη με την υψηλή συνειδητοτητα που (έχουμε συμφωνήσει ότι) κερδίζεται σε μια τέτοια σχέση. *

Αν ο Κυρίαρχος θελήσει να σταματήσει βίαια (να εξαφανίσει) κάποια στοιχεία του υποτακτικού:
αυτό σημαίνει την ελλιπή κατανόηση του υποτακτικού μέρους ως δυνατή και μοναδική οντότητα, και το σεβασμό της ως τέτοια. Βάσει αυτής της αντίληψης ο κυρίαρχος μπορεί να κινηθεί στη κατεύθυνση εκβίασης της υποταγής.
Εξαναγκάζοντας δήλωση (φαινομενικής τελικά) υποταγής εμποδίζει την συνειδητή και ελεύθερη εκδήλωση της επιθυμίας ουσιαστικής υποταγής, παραγνωρίζοντας το γεγονός πως το υποτακτικό μέρος θέλει και επιζητά να κυριαρχηθεί. Παραγνωρίζει δηλαδή την επιθυμία του υπό να εμπεριέχεται και η ύπαρξη του (αυτό που είναι και αυτό μπορεί να είναι) να βιώνεται ως Ένα μέσα στον Κυρίαρχο.
Η αβεβαιότητα του κυρίαρχου για την επιθυμία του υποτακτικού προέρχεται από την αβεβαιότητα για την δική του ικανότητα κυριαρχίας και ο στόχος της σχέσης μεταφέρεται στην άγονη αυτοεπιβεβαιωση του.
Το αποτέλεσμα δεν μπορεί να είναι άλλο παρά η αντίσταση και η διεκδίκηση μέχρι τέλους της μοναχικής ατομικότητας του υποτακτικού (δεν θα υπάρξει υποταγή) ή η αλλοτρίωση του υποτακτικού μέχρι την εκμηδένιση του (δεν θα υπάρξει κυριαρχία)

Πίεση (όχι επιβολή) με επιθυμητά αποτελέσματα (χωρίς μακροπρόθεσμες παρενέργειες) από τον Κυρίαρχο προς τον υπό του μπορεί να υπάρξει μόνον σαν αντίβαρο ενός δυσλειτουργικού αυτοματισμού αναγκαιότητας, στην κατεύθυνση του να γίνει αντιληπτός, να περάσει στο συνειδητό από το ασυνείδητο, και να φέρει τον υπό σε κατάσταση ελευθερίας να επιλέξει αυτός και συνειδητά πια τον τρόπο λειτουργίας του.



Ζητώντας εμπιστοσύνη και υπομονή από τον άλλον όπως στα παραδείγματα που ανέφερες δεν γίνεσαι επιθετικός (παρά μόνο στο λιοντάρι, ένα ήδη επιθετικό ον, για να μην σε φάει)
Κρατώντας την ακεραιότητα της αλήθειας σου (αν δεν είσαι τρελός) δεν ασκείς βία σε κανένα αλλά εξασκείς την εμπιστοσύνη και την υπομονή στον ίδιο σου τον εαυτό (που είναι απαραίτητη για να μπορέσεις να κυριαρχήσεις).



Υ.Γ. 1. Επίτρεψε μου αυτό το «εκτός κλίματος» απαντητικό post να μη το θεωρώ καθόλου επιθετικό.  

Υ.Γ. 2. Η χρήση των επιθυμητών εννοιών των όρων (στην απολυτότητα τους) δε σημαίνει το κεκτημένο τους πάντα (μάλλον σχεδόν ποτέ) αλλά σημαίνει την τάση προς τα εκεί ή έστω την επιθυμία σε μια διαδικασία συνεχούς αυτοβελτιωσης και όχι εφησυχασμού και βολέματος στο minimum αποδεκτό μέσο όρο.
Αντίθετα η χρήση των όρων με «θολές» έννοιες επιτρέπει το κρύψιμο και την εξιδανίκευση αρνητικών σημασιών μέσα τους και την συστοιχηση σε αυτές ετερόκλιτων επιθυμιών και προθέσεων.

Υ.Γ. *Στην κατάσταση πλήρους συνειδητότητας το ανθρώπινο ον μπορεί να είναι τα πάντα. Το τι είναι κάθε στιγμή οφείλεται σε ελεύθερη απόφαση του και επιλογή.

 

Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Επιθετικότητα και ανωτερότητα

Τι φοβερή (και μάλιστα μη επιθετική) απάντηση βρε soutzoukakia; Μ' έστειλες πάλι. Λοιπόν τελικά ξέρω ελάχιστα πράγματα για τον τρόπο με τον οποίο λειτουργούν οι Κυρίαρχοι. Νομίζω πως αρχίζω να καταλαβαίνω.

Θα αναγκαστώ να συμφωνήσω με το ποστ σου στο σύνολό του γιατί έτσι το αισθάνομαι κι εγώ, ως κάτι θετικό. Παλιά νόμιζα ότι μπορεί και να είναι κάτι σκοτεινό, evil in a sense. Τόσο conditioned εναντίον της απόλαυσης, είδες τί κάνει το πείσμα;

Φοβάμαι ότι η έννοια των όρων όντως μας διαφεύγει συχνά και δημιουργούνται παρεξηγήσεις.

Με τον όρο επιθετικότητα δεν εννοούσα την άσκηση βίας αλλά κάτι σαν αυτό:

«As long as angry and aggressive feelings are balanced with feelings of closeness and empathy and are well regulated, they can do us an enormous amount of good. They can energize us and motivate us to do more than we thought possible. They fuel our ambitions, spur us to set goals for ourselves, encourage us to achieve and accomplish.» http://life.familyeducation.com/behavioral-problems/aggression/40421.html

Πιστεύω ότι η ανθρώπινη ενέργεια που μας επιτρέπει να μεγαλουργούμε (όταν μεγαλουργούμε) είναι κατά βάση επιθετική. Μπορεί να έχω λάθος. Οπωσδήποτε δεν μιλώ για βία αλλά για μετουσιώσεις της επιθετικότητας σε δημιουργικότητα, αυτοπεποίθηση και επιμονή (όχι πείσμα) ενάντια στις αντίξοες συνθήκες. Ένα είδος επιθετικότητας υπό έλεγχο. Θεωρώ ότι η αντίσταση στη γνώμη της πλειοψηφίας βασίζεται περισσότερο στην επιθετικότητα παρά στην εμπιστοσύνη στον εαυτό. Ίσως αυτή είναι η διαφορά μου από έναν Κ. Ίσως αν πετύχαινα την απόλυτη εμπιστοσύνη στον εαυτό μου δεν θα έβλεπα / χρειαζόμουν την επιθετικότητα ως κινητήριο δύναμη.

Όσο για τον Γκάντι που ανέφερε ο Olympos, δείτε κι αυτό: «No person was more mightily “passive-aggressive” than Mahatma Gandhi. The phrase associated with him is passive resistance, but it's quite clear he was forceful, assertive, acting, combating, through nonviolence or passivity. The passivity of Gandhi and those who joined him was so aggressive that it was central in making India free, in forcing the British to leave.» http://www.aestheticrealism.net/tro/tro1629.html

Έχω λοιπόν την αίσθηση ότι η ύπαρξη της επιθετικότητας είναι συχνά η κινητήριος δύναμη στην επίτευξη στόχων (δεν θα μιλήσω ξανά για επιθετικότητα σε σχέση με την Κυριαρχία, αν και θα ήθελα να μιλήσουμε για την επιθετικότητα σε σχέση με τον σαδισμό καθώς και για τον σαδισμό σε σχέση με την Κυριαρχία σε κάποιο άλλο νήμα).

Και επίσης έχω την αίσθηση (και υπάρχουν άπειρα λινκς, βιβλία και έρευνες γι αυτό) ότι οι γυναίκες δεν ενθαρρύνονται από το περιβάλλον τους να μετουσιώσουν την επιθετικότητά τους θετικά αλλά μάλλον αναγκάζονται να την καταπνίγουν. Αυτό μόνο ήθελα να πω.

 

Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Επιθετικότητα και ανωτερότητα

Πολύ όμοφα το έθεσες και είναι το ''δέον γενέσθαι'' σε κάθε είδους σχέση.
Όπως το καταλαβαίνω, σύμφωνα με τα λεγόμενα σου, ο Κυρίαρχος έχει περισσότερο την ιδιότητα παιδαγωγού-ψυχολόγου. Ενίσχυση των θετικών στοιχείων και σταδιακή μετουσίωση των αρνητικών σε θετικά. Αν και δεν το ανέφερες, διόρθωσέ με αν κάνω λάθος, συμπεραίνω ότι η τιμωρία, με τη μορφή της επιθετικής μεταλλαγής, δεν έχει καμία λειτουργικότητα σε μια τέτοια σχέση. Είναι τουλάχιστον ανόητο να νομίζουμε πως με την τιμωρία εξαλείφουμε τα ανεπιθύμητα στοιχεία που ούτως ή άλλως είναι αδύνατον να εξαλειφθούν, παρά μόνο με προγραμματισμένα βήματα να αναδειχθεί η θετική τους όψη.


Πιστεύω ότι είναι άκρως επικίνδυνος, ο/η Κυρίαρχος που θέτει εαυτόν, ως ον με πλήρη συνειδητότητα και επιχειρεί να επέμβη ''χειρουργικά''στο εν εξελίξει ον, καθορίζοντας την πορεία του. Σε μια ερωτική ''στενή''επαφή είναι αδύνατον ο Κυρίαρχος όσο ανοιχτόμυαλος κι αν είναι, να γίνει παρατηρητής που στοχεύει στη διεύρυνση της συνειδητότητας του υποτακτικού του. Είναι απολύτως φυσικό και ανθρώπινο να προσπαθήσει να τον διαμορφώσει σύμφωνα με τις επιθυμίες και την κάβλα του. Τώρα αν βαφτίζει τα θέλω του ''υψηλή συνειδητότητα'', μόνο γελοίος γίνεται.
Περισσότερο εμπιστοσύνη μού εμπνέει ο καθαρός σαδιστής, που δεν επεμβαίνει σε παιχνίδια του μυαλού, τα οποία απαιτούν θεμελιώδεις γνώσεις και μαστοριά για να μην οδηγήσουν στην παραφροσύνη και την παράνοια.

 

H επιθετικότητα στον άνθρωπο και κυρίως στον άντρα ενυπάρχει για λόγους άμυνας - επιβίωσης και δίνεται από τη φύση. ΠΟΛΥ ΚΑΛΟ να υπάρχει και να λειτουργεί σαν μπαμπούλας όπου και όποτε χρειάζεται (φυσικά και όχι πάντα).

 

Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Επιθετικότητα και ανωτερότητα

Επομένως, ίσως στην αρχή μιας Κυριαρχικής σχέσης, να μην υπάρχει συναίνεση / συνειδητή επιλογή από τον υπό, αλλά να πιέζεται ο υπό ώστε να συνεχίσει να δέχεται την σχέση, ας πούμε μέσα από έναν συναισθηματικό εκβιασμό, μέχρι να φτάσει η συνειδητότητά του στο επίπεδο που θα του επιτρέψει να επιλέξει πλέον ελεύθερα την συνέχιση ή μη της σχέσης. Και αυτή η πίεση προφανώς δεν είναι έκφραση επιθετικότητας αλλά αναγκαίο μέσο κατά την κρίση του Κ.

Με αυτή την έννοια, όλα επιτρέπονται στον Κυρίαρχο. Το μανιπουλάρισμα, το ψέμα, ακόμη και η προβολή μιας ψευδούς ταυτότητας προς τον υποτακτικό. Μέχρι φυσικά να εξελιχθεί η συνειδητότητα του υποτακτικού. Με άλλα λόγια "what you see is NOT what you get". Αυτό που παίρνεις είναι η ελευθερία σου και φυσικά η αποδοχή του εαυτού σου από έναν Κυρίαρχο που δέχεται την ευθύνη της ιδιοκτησίας σου, που σε επέλεξε από την αρχή για την συγκεκριμένη σχέση, για τον οποίο Κυρίαρχο άλλα ίσως φαντάστηκες και αλλιώς είναι και αν θέλεις κάθεσαι και αν θέλεις φεύγεις. Δηλαδή ο Κυρίαρχος επιλέγει τον υπό και όταν ο υπό είναι ελεύθερος να επιλέξει, θα συναινέσει ή όχι στην σχέση με τον Κυρίαρχο, σύμφωνα με τα πραγματικά δεδομένα.

θα ήθελα να προσθέσω ότι μέχρι να συντελεσθεί αυτό, η σχέση έχει ήδη δημιουργηθεί και επίσης ότι όποιος έχει half a mind, καταλαβαίνει το άτομο που έχει απέναντί του σχεδόν από την αρχή και όλο και περισσότερο καθώς εξελίσσεται η σχέση, με βάση την κρίση του, το ένστικτό του και την καρδιά του.

 

χμ μπορει καποιος να μου εξηγησει τη ενωει επιθετικοτητα?τρεχω πανω σε καποιον και του χωνω μια μπουνια επειδη δεν μου αρεσε κατι που ειπε?βλεπω μια κοπελα και χωρις δευτερη σκεψη της την πεφτω?εγω τουλαχιστον τα βλεπω και τα δυο σαν μια μορφη!τωρα γιατι πιστευω καποιοι να ενοουν το ενα και καποιοι το αλλο?