Η Άλλη Όψη της ταπείνωσης

Άλλοι λοιπόν από ότι κατάλαβα το βλέπουν ως διεγερτικό παιχνίδι, όπως πχ. ο Afentis_Epi8ymiwn.΄Ένα παιχνίδι που διεγείρει και τους δύο. Άλλοι. όπως ο master το βλέπουν ως τιμωρία και μέσο συνετισμού, και μάλιστα το τελευταίο που θα επέλεγαν γιατί προφανώς θα μπορούσε να έχει και άσχημες επιπτώσεις στον ψυχικό κόσμο του υποτακτικού (αποσιωπήθηκε πολύ επιδέξια ως τώρα - αλήθεια υπήρξαν ποτέ περιπτώσεις αυτοκτονιών ή ψυχικής βλάβης; )

Μέσα στα όρια μίας ασύμμετρης σχέσης είναι δεκτός ο εξευτελισμός και η ταπείνωση κατά την άποψή μου με μόνα αποτελέσματα την επιβεβαίωση της ασυμμετρίας της σχέσης, το μοναδικό δέσιμο και δόσιμο ανάμεσα στους δύο ερωτικούς συντρόφους και την σεξουαλική διέγερση. Αν και δεν έχω μεγάλη πείρα από ταπεινώσεις, δεν νομίζω το Εγώ μου να πάθαινε τίποτε πολύ σοβαρό με μία ταπείνωση, καλώς ή κακώς έχω δυνατό Εγώ, αλλά και πάλι δεν μπορώ να είμαι βέβαιη πώς θα αντιδρούσα.

master, νομίζω πως η χειρότερη τιμωρία δεν είναι η ταπείνωση, για κάποιον που γνωρίζει τις αδυναμίες του και τις χειρίζεται ικανοποιητικά σε γενικές γραμμές. Νομίζω πως η περιφρόνηση (όταν είναι βασισμένη σε κάποια κακή συμπεριφορά μου, σε κάποιο λάθος) είναι η χειρότερη τιμωρία, είτε αυτή προέρχεται από το εσωτερικευμένο μου locus κρίσης και ελέγχου είτε απ' ευθείας από τον Κυρίαρχο. Χέστηκα για την ταπείνωση, και δη την δημόσια. Αλλά αν μου πει "είσαι ανάξια της επιλογής μου και μην τολμήσεις να μου απευθύνεις τον λόγο μέχρι να σου πω εγώ" ή αν το πω εγώ στον εαυτό μου ξανά και ξανά μέχρι να το εμπεδώσω, και κατ' επέκταση να βελτιωθώ σύμφωνα με τις προσδοκίες Του/μου, αυτό θα με καταρρακώσει πολύ περισσότερο από το αν με βάλει πεσμένη στα τέσσερα να ψάχνω για truffles στον Χολομώντα με μία βούρτσα τουαλέτας μπηγμένη στον κώλο.

 

Μόλις γύρισα από το σινεμά όπου είδα μία ταινία στο πλαίσιο του αγαπημένου μου Φεστιβάλ Κινηματογράφου εδώ στη Θεσσαλονίκη. Ήταν μία Ισπανική ταινία της Ιθιάρ Μπογιαϊν, παραγωγής του 2003, με τίτλο "Μέσα από τα μάτια σου." (Τe doy mis ojos, η πιστή μετάφραση είναι σου δίνω τα μάτια μου).

Η Πιλάρ είναι μία γυναίκα η οποία υφίσταται κακοποίηση από τον άντρα της τον Αντόνιο. Έχει μερική απώλεια όρασης από το ένα μάτι, σωματικές βλάβες, έχει υποστεί κλωτσιές στα νεφρά και σε διάφορες φάσεις αναγκάστηκε να νοσηλευτεί. Αγαπάει πολύ τον άντρα της και αυτός την αγαπάει επίσης. Η ερωτική τους ζωή είναι πάνω από ικανοποιητική. Από τις καλύτερες σκηνές σεξ που έχω δει τα τελευταία χρόνια, η γυναίκα προσφέρει στον άντρα όλο της το σώμα κομμάτι κομμάτι, λέγοντας τα μάτια μου είναι δικά σου, το στήθος μου είναι δικό σου, τα πόδια μου είναι δικά σου κ.ο.κ. καθώς κάνουν παθιασμένο έρωτα. Όμως ο Αντόνιο δεν μπορεί να ελέγξει τον θυμό του. Αισθάνεται κατώτερός της, την ζηλεύει και θέλει να ελέγχει συνέχεια τις κινήσεις της. Δεν μπορεί να την εμπιστευτεί και φαντάζεται ότι αυτή θα τον απατήσει με την πρώτη ευκαιρία. Αναζητά την βοήθεια ενός ψυχολόγου και προσπαθεί να μάθει να ελέγχει τον θυμό του μέσα σε μία ομάδα ανδρών που κακοποιούν τις γυναίκες τους.

Δεν τα καταφέρνει. Σε κάποια φάση και ενώ η γυναίκα του έχει καταφέρει να βρει ένα είδος αξιοπρέπειας και πίστης στον εαυτό της, γίνεται ξεναγός και ετοιμάζεται να πάει για την πρώτη της δουλειά στη Μαδρίτη, ο άντρας της την ξεγυμνώνει και σέρνοντάς την την βγάζει έξω στο μπαλκόνι, σε κοινή θέα σε όλη τη γειτονιά, θεόγυμνη. Η γυναίκα φρικάρει και ουρλιάζει να την αφήσει να μπει μέσα. Πράγματι την φέρνει μέσα και την κρατάει από το λαιμό έτοιμος να την χτυπήσει και η γυναίκα απλά κατουριέται από το φόβο της. Πολύ ωραία σκηνή εξευτελισμού. Φυσικά η γυναίκα τον εγκαταλείπει.

Δυνατό και ρεαλιστικό έργο με πολύ καλή σκηνοθεσία και καλούς ηθοποιούς, αλλά πέρα από αυτό θυμήθηκα αυτό το νήμα της ταπείνωσης. Και σκέφτηκα ότι η ταπείνωση μπορεί να έχει ολέθρια αποτελέσματα στον ψυχισμό ενός ανθρώπου, όταν καταρρακωθεί η ιδέα που έχει για τον εαυτό του, η αξιοπρέπειά του και η εικόνα που θέλει να προβάλλει στους άλλους. Μπορεί να χαλάσει και η ίδια η σχέση, όπως στην ταινία όπου ο έρωτας της γυναίκας απλά έπαψε να υφίσταται.

Όμως υπάρχει μία σημαντική διαφοροποίηση. Στις BDSM σχέσεις δεν μπορούμε να μιλήσουμε για κακοποίηση γιατί υπάρχει συναίνεση. Και οι δύο αντλούν κάποια ικανοποίηση από τέτοιες πρακτικές, οι οποίες αν είναι ελεγχόμενες από τον Κυρίαρχο μέσα σε κάποια λογικά όρια δεν θα βλάψουν τον ψυχισμό του υποτακτικού. Μπορεί απλά να ταρακουνήσουν λίγο την μαλακία που τον δέρνει και να βελτιωθεί και σαν άτομο. Να χτίσει και αντοχές. Να αντλήσει και απόλαυση από την φάση. Αν ξέρω ότι με γουστάρει έτσι κι αλλιώς, τί με πειράζει αν φάω στο πάτωμα; Ίσα ίσα που μου αρέσει αυτό. Αν με αναγκάσει να κοιτάζομαι στον καθρέφτη φορώντας μία αποκρουστική μάσκα για 2 ώρες κάθε μέρα επί 2 χρόνια, να ξέρετε ότι θα σηκωθώ και θα φύγω μετά τα πρώτα 15 λεπτά. Είπαμε να το ταπεινώσουμε το ζωάκι αλλά όχι να το πληγώσουμε ανεπανόρθωτα. Πολύ νιονιό θέλει για να το καταλάβει κάποιος αυτό;

Σε κάποια φάση ο σύζυγος μιλάει με τον ψυχολόγο και τον ρωτάει: "Μα γιατί είναι μαζί μου η γυναίκα μου; Ούτε καλή δουλειά έχω, ούτε μορφωμένος είμαι, δεν έχω να της προσφέρω τίποτε." Και ο ψυχολόγος λέει: "Γιατί την αγαπάς. Γιατί την σέβεσαι, δεν την χτυπάς, δεν την ταπεινώνεις..." κλπ. Και σκέφτηκα ότι εμείς του BDSM δεν μπορούμε ποτέ να γίνουμε δεκτοί από την κοινωνία γιατί σε μας ο ψυχολόγος θα έλεγε: "Γιατί την αγαπάς. Την χτυπάς, την ταπεινώνεις..." Με συναίνεση φυσικά, σε λογικά πλαίσια ναι, αλλά το κάνουμε. Spanking, μαστίγωμα, εξευτελισμούς, κάνουμε διάφορα πράγματα που είναι στο όριο της κακοποίησης. Δεν μπορεί να καταλάβει αυτός που είναι απέξω ότι εμείς καβλώνουμε.

Και μετά σκέφτηκα γιατί το κάνουμε; Μία απάντηση είναι ότι βαριόμαστε. Περάσαμε από βανίλα σχέσεις και μας είναι πλέον βαρετές. Θέλουμε κάτι πιο έντονο. Είναι σαν να πηγαίνεις στο λούνα παρκ και αντί να μπεις στην βαρετή ρόδα που απλά γυρνάει γύρω γύρω μπαίνεις στο τραίνο φάντασμα ή στο τρενάκι που τρέχει με αβυσαλλέα ταχύτητα ή σε εκείνο που είναι σαν σφυρί και γυρνάει ανάποδα, δεν ξέρω πώς το λένε. Διέγερση, αδρεναλίνη, λίγος φόβος, έξαψη, το απρόβλεπτο, όλα μαζί. Μετά σκέφτηκα ότι έτσι όπως ψάχνουμε να βρούμε τον εαυτό μας και να γίνουμε πιο δυνατοί και να έχουμε μεγαλύτερο αυτοέλεγχο, όλοι μας όσοι ασχολούμαστε με ένα μη θεατρικό BDSM, παίζουμε ένα δυνατό παιχνίδι με την πραγματικότητα. Φαντασθείτε δηλαδή κάποιον που αντικρύζει τις αδυναμίες του, υπερβαίνει την (ψεύτικη, φτιαχτή) ιδέα που έχει για τον εαυτό του και ανακαλύπτει τον πραγματικό του εαυτό που είναι πολύ καλύτερος και πιο δυνατός. Παίζουμε με την προσωπικότητα, το Εγώ, την ψυχή, το συναίσθημα, την βούληση. Πάιζουμε σε ένα πραγματικό ταμπλώ, την ίδια την ζωή. Φαντασθείτε κάποια η οποία ζει ΟΛΗ ΤΗ ΖΩΗ ΤΗΣ, χρόνια ολόκληρα, υποτάσσοντας τη βούλησή της στη βούληση κάποιου άλλου. Σε οτιδήποτε, από το πιο απλό ως το πιο σημαντικό πράγμα. Φαντασθείτε τον δεσμό ανάμεσά τους. Δεν είναι φοβερό; (Μωρέ υπέροχο είναι, το φοβερό θα ήταν να το ήθελες και να μην έβρισκες τον Άλλον).

Ανάλυση από μία BDSM προοπτική. Καινούργιο είδος κριτικής κινηματογράφου.  

 

Dora,δεν βαριομαστε, ετσι γενηθηκαμε..

 

Maley, γι αυτό δεν βαριόμαστε. Επειδή κάνουμε αυτό για το οποίο γεννηθήκαμε. Δίνω έμφαση στη λέξη "κάνουμε". Αν δεν το κάνουμε, πάπαλα η δουλειά.

Και μάλιστα, ίσως όλοι να είναι γεννημένοι έτσι. Απλά αντέχουν καλύτερα τη βαρεμάρα. Ή δεν έχουν τα κότσια να ψάξουν τον εαυτό τους λίγο καλύτερα.

 

Με βαση το ποστ 14 της δωρας ηθελα να πω σχετικα με τη γλαφυρη περιγραφή της ταινιας που παρακολούθησε πως οι σχέσεις Κυριαρχιας - υποταγής δεν απαντονται μονο στο χώρο του bdsm
Ειναι κατα βάση ενα φαινομενο που συναντάται στις βανιλια σχέσεις.
Ο ορος βανίλια είναι εξαιρετικα ήπιος για να περιγράψει την ωμότητα και τον συναισθηματικο εκβιασμό που παιζει στις so called βανιλια σχεσεις .
Ελλειψη συναινεσης, εκμετάλλευση συναισθημάτων αγαπης , εξάρτηση, κακοποίηση χωρίς ιχνος απολαυσης αυτο ειναι το σκηνικο που συνθέτει το χώρο των κατα τα αλλα αθωων βανιλια που ομως οταν παρεκτραπουν κακοποιουν ωμα.
Τα copyright του D/s τα εχει η βανιλια κοινοτητα συμφορουμιτες. Και για αυτο δεν μπορει να χαρακτηριζει το χώρο μας. Το σκεφτηκαν αλλοι πρωτα και το κανουν πράξη ως καθαρο μη συναινετικο εξουσιαστικο παιχνιδι ζωής εδω και εκατονταδες χρονια.

 

Απάντηση: Η Άλλη Όψη της ταπείνωσης

dora salonica
Δεν μιλησα ποτε για αυτοκτονιες κλπ.
Αυτο που αναφερεις:
« είσαι ανάξια της επιλογής μου και μην τολμήσεις να μου απευθύνεις τον λόγο μέχρι να σου πω εγώ»
δεν ειναι ταπεινωση για μια σκλαβα που ειναι συνηδητοπ[οιημενη υπο;
Αυτο που αναφερεις:
«με βάλει πεσμένη στα τέσσερα να ψάχνω για truffles στον Χολομώντα με μία βούρτσα τουαλέτας μπηγμένη στον κώλο»
Περισοτερη με τιμωρια μου φαινεται.

 

Απάντηση: Re: Η Άλλη Όψη της ταπείνωσης

Όσο δεν αρκούμαστε η σεξουαλική διέγερση να είναι ακούσιο αποτέλεσμα τριβής των γεννητικών οργάνων και ο ερωτισμός είναι επιθυμητός το D/s είναι αναγκαίο
Έστω μη συνειδητό μη κατονομασμένο ή ακόμη και φαντασιακό
Το κάνεις και συ υπήρχε και θα υπάρχει
Το bdsm νομίζω διεκδικεί το copyright του συνειδητού (και ευσυνείδητου; ) D/s
Οι ρόλοι είναι τονισμένοι, διακριτοί και αποδεκτοί από τους συμμετέχοντες
Το συνειδητό και συναινετικό D/s είναι μοναδική οντότητα που δε νομίζω ότι συναντάται αλλού εκτός bdsm

 

Απάντηση: Η Άλλη Όψη της ταπείνωσης

soutzoukakia

«Το bdsm νομίζω διεκδικεί το copyright του συνειδητού (και ευσυνείδητου; ) D/s
Οι ρόλοι είναι τονισμένοι, διακριτοί και αποδεκτοί από τους συμμετέχοντες
Το συνειδητό και συναινετικό D/s είναι μοναδική οντότητα που δε νομίζω ότι συναντάται αλλού εκτός bdsm»

Συμφωνω απολυτα μαζι σου,μονο εδω οι ρολοι ειναι αποδεκτοι και ξεκαθαροι

 

Όσο περισσότερο καταλαβαίνω τι εστί βανίλα (θα επιμείνω πλέον συνειδητά στον όρο βανίλα και όχι βανίλια) επικροτώ την επιλογή μου για το bdsm lifestyle. Επιτέλους καταλαβαίνω γιατί ήμουν δυστυχισμένη στη ζωή μου. Έχω φρικάρει που έζησα την μισή μου ζωή λάθος. Φυσικά δεν είναι αργά. Απλά είναι ξημερώματα.

master, προφανώς δεν καταλαβαίνω τι είναι ταπείνωση. Φαίνεται πως δεν μου έτυχε ποτέ. Είναι απαραίτητο στο BDSM; Είπες ότι η ταπείνωση είναι η μεγαλύτερη τιμωρία. Άρα τώρα γιατί το διαχωρίζεις; Εννοείς μία ψυχική τιμωρία; Το παράδειγμά μου είναι σωματική τιμωρία;

soutzoukakia, ο ερωτισμός περνάει μέσα (και) από την ταπείνωση; Τελικά είναι τιμωρία ή όχι;

Αν ταπεινωθώ θα πονέσω πολύ;

Θα κλάψω; Θα καβλώσω; Τί; (Αφού δεν ξέρω, να μην ρωτήσω; )

 

Απάντηση: Η Άλλη Όψη της ταπείνωσης

dora salonica
Το να εισαι πεσμενη στα 4 με μια βουρτσα μπηγμενη στον κωλο για μενα ειναι μια απλη τιμωρια.
Η ταπεινωση και ο εξευτελισμος προφανως εχει και ψυχικες προεκτασεις πολυ πιο επωδυνες απο οποιαδηποτε τιμωρια.
Αν ταπεινωθεις ναι θα πονεσεις πολυ,για το εαν θα κλαψεις η θα καβλωσεις η οτιδηποτε αλλο εξαρταται απο την ψυχοσυνθεση σου την οποια την ξερεις εσυ και ο Κυριος σου.

 

ενδιαφέροντα τα όσα είπατε.από την δίκη μου οπτική γωνία ως σκλαβα όμως,παρόλο που δεν εχω βιώσει ακόμα τον εξευτελισμό από τον Κύριο μου,θα υπεμενα τα πάντα καθώς μια τέτοια διαδικασία πνευματικής υποταγής κ παιχνιδιού σπάει ο οποιοσδήποτε εγωισμός του υποτακτικού κ καταλαβαίνει ο Κυρίαρχος πόσο πολύ του ανήκει.Πέρα από το ότι μια ιδιαιτέρως ερωτική διαδικασία.

 

Re: Απάντηση: Η Άλλη Όψη της ταπείνωσης

Μάλιστα. Κατάλαβα. Ευχαριστώ για την απάντηση.