«Διαβολάκι Σειρήνα»

«Διαβολάκι σειρήνα» σας τριγυρίζει και σας τσιγκλάει να προκαλέσετε την τιμωρία σας.

Ποιος είναι ο δικός σας λόγος που επιτρέπει την ύπαρξή του;
Καταφέρνει να σας σαγηνεύσει;

 ​

 

Απάντηση: «Διαβολάκι Σειρήνα»

υπάρχει... απλά και χωρίς λόγο... αλλά το έχω υποτάξει

 

Αγαπητή wanderer, δεν ξέρω αν το πρόσεξες, αλλά το δικό σου ποστ αποτελεί ένα "διαβολάκι σειρήνα".

Κοίτα πόσοι το διάβασαν και πόσοι απάντησαν. Αυτό και μόνο λέει πολλά.

Θα έλεγα επομένως, πέρα από το προφανές που είπε και η sapfw, ότι α) υπάρχει και β) η δράση απαιτεί αντίδραση ή αδιαφορία (είτε είναι εσωτερική αντίδραση είτε εξωτερική).

1. Γιατί να σε σαγηνεύσει ένα διαβολάκι σειρήνα αν δεν είναι σαγηνευτικό;

2. Γιατί να το υποτάξεις σε αγγελούδι, για να μοιράζετε φυλάδια στο κατηχητικό; Η καλή σκλάβα είναι αγγελική σκλάβα;

3. Πώς μπορείς να μην επιτρέψεις την ύπαρξή του, ιδίως όταν φτιάχνεις ολόκληρο νήμα γι αυτό;

Και άρα πρέπει να απαντήσεις πρώτα εσύ που το έκανες νήμα. Και μετά όσοι δεν αδιαφορούν (μπορεί απλά να είναι "ψοφοδεείς" - Syrah, κούκλα μου, με φτιάχνεις συνεχώς με την λεξιλαγνεία σου).

Και πώς μπορείς να τιμωρήσεις ένα διαβολάκι;

Φυσικά εγώ έχω την απάντηση (και είναι πολύ απλή). Θα την καταθέσω μόλις δω τις απαντήσεις των υπολοίπων (κι αν δεν υπάρξουν, θα πω απλά την άποψή μου περί τιμωρίας διαβόλων και τριβόλων).

 

Απάντηση: «Διαβολάκι Σειρήνα»

Εγώ για να απαντήσω dora, πρέπει να νιώσω την παρουσία του, και για να γίνει αυτό έχω να περάσω άλλα στάδια, αν ποτέ τα περάσω. Δεν είμαι σκλάβα, ούτε καν εκπαιδευόμενη, μια υποτακτική είμαι  
Για να αφήσει παράθυρο κάποιος/α σ΄αυτό το περιβόητο διαβολάκι κάποιος λόγος θα υπάρχει για τον καθένα. Δεν αμφισβητώ πως πετάει γύρω από το κεφάλι του/της σκλάβου/ας, δεν αμφισβητώ ότι για αρκετούς/ές καλώς υπάρχει, δεν αμφισβητώ ότι για άλλους/ες κακώς υπάρχει, δεν αμφισβητώ ότι κάποιοι/ες μπορεί να το έχουν υποτάξει όπως λέει και η αγαπητή sapfw.

Με λίγα λόγια δεν αμφισβητώ τίποτα, γιατί από τη θέση μου εγώ δεν γνωρίζω  

 

Re: Απάντηση: «Διαβολάκι Σειρήνα»

Αν δεν γνωρίζεις, τότε πώς έθεσες το συγκεκριμένο ερώτημα; Γιατί; Πού το είδες το γαμημένο το διαόλι; Σε ποιον; Μια υποτακτική βλέπει οράματα; Το είδες σε άλλους; Και αν ναι, τί σε νοιάζει εσένα; Εσύ νάσαι καλά. Κάνω λάθος;

Αυτό που εννοώ είναι, γιατί οι άγγελοι να αναρωτιούνται τί παίζει στην κόλαση; Δεν τους αρκεί η Εδέμ;

Η αρχική απάντησή μου είναι"Ανοίξτε το παράθυρο, θα σκάσουμε εδώ μέσα" (ιδίως αν έχετε φάει φασολάδα guys). Θα ακολουθήσει και η διατριβή περί τιμωρίας (έχει γραφτεί πριν μήνες, αλλά περιμένουμε να ωριμάσει και να πέσει σαν το σάπιο φρούτο από το δέντρο του βδσμ).

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: «Διαβολάκι Σειρήνα»

Βρίσκομαι σε forum BDSM αν δεν κάνω λάθος.

Ο εχθρός του καλού είναι το καλύτερο. Υποκειμενικό το "καλό" του καθενός.

Δεν υποστηρίζω ότι είμαι άγγελος.

 

Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: «Διαβολάκι Σειρήνα»

Είδες τί εύκολα που ανοίγει το παράθυρο;

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: «Διαβολάκι Σειρήνα»

Το θέμα δεν είναι το δικό μου το παράθυρο και για ποιο λόγο θα το ανοίξω.

Το θέμα αφορά αυτούς που τα έχουν ανοιχτά.

 

Το διαβολάκι το δικό μου,
είναι ο μεγαλοφυής μουγγός
που όλοι έχουμε μέσα μας.
Το υποσυνείδητο.
Είναι ποιητικό διαόλι, το δικό μου,
με αίσθηση της σωστής στιγμής,
έξυπνο και... συναισθηματικό πολύ.
Ξρει να γελάει.
Είναι ο γελωτοποιός της βασίλισσας.
Είναι καλό ν ακούω τα κουδούνια του να χτυπάνε κοροιδευτικά.
Για μένα.
Το ακούω πολύ προσεκτικά.
Αλλά τις τιμωρίες μου,
τις προκαλώ με το μουνί μου.
Το διαόλι τις βλέπει και γελάει...

 

Το υποσυνείδητο δεν είναι μουγκό. Απλά οι πιο πολλοί άνθρωποι είναι κουφοί.

 

δεν ειναι κουφοι.. Ειναι φοβισμενοι και κανουν πως δεν τ ακουνε..

 

Re: Απάντηση: «Διαβολάκι Σειρήνα»

DRD., ας θεωρήσουμε το θέμα αντιστρόφως (προσωπικά μόνο έτσι μπορώ να το σαρώσω). Δεν είμαστε άγγελοι και στους απαλούς μας ώμους δεν κάθονται διαολάκια. Αν αφεθούμε, τείνουμε προς το κακό, αλλά αν έχουμε την απαιτούμενη ευαισθησία (κυριολεκτικά ο όρος) αφουγκραζόμαστε (ψυχανεμιζόμαστε ίσως) τη φωνή των αγγέλων στους κουρασμένους ώμους μας, και αν έχουμε την απαιτούμενη πυγμή, υπακούμε σε αυτή.

Ο Σωκράτης έλεγε πως άκουγε συχνά μία φωνή εντός του που του απαγόρευε να πράξει οτιδήποτε κακό, και την ονόμαζε «δαιμόνιο». Και γιατί να λέμε ότι τείνουμε προς το κακό και όχι προς το καλό; Για να μειώσουμε την ενοχικότητά μας αναφορικά με τα σφάλματά μας; Θα έλεγα πως όχι, ο χαμηλός πήχης ουδέποτε ευνόησε όσους στόχευαν σε πρωταθλητισμό. Αλλά γιατί αυτή η θεώρηση είναι η δικαιότερη. Λογικά το κακό είναι μεγαλύτερο ενδεχόμενο έναντι του καλού. Δύο γενιές φιλοσόφων μετά το Σωκράτη, ο Αριστοτέλης πρέσβευε ότι "Καλοί μονάχα μ’ ένανε, κακοί με κάθε τρόπο". Αναζητά καθένας το δικό του μοναδικό δρόμο για το καλό, ανάμεσα σε άπειρους δρόμους, που πλην ενός στο κακό οδηγούν. Αν δεν τον βρει, δεν είναι πως τον είχε και τον έχασε από λανθασμένους χειρισμούς. Είναι απλώς πως δεν τον βρήκε ακόμα, ή πως τον βρήκε μα ήταν δυσβατος για τις δικές του αντοχές.

Η Κόλαση του Δάντη ξεκινά άλλωστε ως εξής:
Nel mezzo del cammin di nostra vita
Mi ritrovai per una selva oscura
Che la diritta via era smarrita.

(That’s4UD.)

Με τη διατύπωση του θέματος διαφωνώ επειδή, θέτει το υποκείμενο στη διαδικασία αιτιολόγησης των ατοπημάτων του, πάντα συναρτήσει του ευρήματος «διαβολάκι-σειρήνα», ενώ όπως εγώ αντιλαμβάνομαι τον εαυτό μου, το διαβολάκι είμαι εγώ, και το σπουδαίο της ανθρώπινης φύσης μου είναι πως αν και χωμάτινη, με κάνει να αναρωτιέμαι τί παίζει στον παράδεισο.