Τρόποι πειθούς - μέσα πειθούς

«απευθυνόμενος στο μαζοχισμό του» λέτε....αν είναι δυνατόν να καταλάβει κανείς, μέσα σε 2 μέρες όπως μας περιγράφει η zinnia, πως έχει απέναντί του κάποια/ον που διαθέτει μαζοχισμό και σε ποιό βαθμό..... 

 

Συμφωνούμε. Αυτό πραγματεύω στο θέμα, που άνοιξα (και χαίρομαι για την συμμετοχή και την κατάθεση τόσων απόψεων)

Ούτε καν αντίο! Γιατί να δώσεις ευγένεια ή οτιδήποτε άλλο, σε κάτι που δεν το αξίζει?

Σε κάποιες περιπτώσεις, μπορείς να το κατευθύνεις στο πως θα σκέφτεται, τι θα σκέφτεται, ακόμα και στο πότε.

 

Το κύριο μέσο πειθούς του υποτακτικού είναι, σαφέστατα, για μένα, η σαγήνη.

Σαγήνη για τον Κυρίαρχο, φορέα του BDSM στα μάτια του νεοφώτιστου υποτακτικού, ή σαγήνη για το ίδιο το BDSM.

Έπεται η απόλαυση.

Ως τεχνική, προτιμώ την επίκληση της λογικής, όποτε χρειάζεται. Της δικής Του λογικής. Από πείρα μου, η λογική υπογραμμίζει τη σαγήνη, δεν την υποσκάπτει.

Έχω όμως μια βασική απορία:
τι ακριβώς την θέλει την πειθώ ο Κυρίαρχος απέναντι στο "υ";
Στην αρχή το "υ" πρέπει να αποφασίσει περί συναίνεσης συνειδητά και νηφάλια. Μετά, υπάρχει η υπακοή, πιστεύω όλοι θυμόμαστε τη λέξη αυτή, όχι;  

 

Μάλλον δεν σου απάντησα μια χαρά και μάλλον ήταν και η δική μου σύνταξη θολή, γιατί προέκυψε τελικά παρανόηση. Επαναδιατυπώνω: Αυτό που δεν με γοητεύει είναι η καθυπόταξη επειδή η συναίνεση της αφαιρεί κάθε ρεαλιστικό στοιχείο, όχι η συναίνεση καθεαυτή. Αν απέρριπτα τη συναίνεση δεν θα πρέσβευα πως ο έλεγχος δέον είναι όπως παραχωρείται. Συνεπαγωγικά ούτε η συνειδητότητα του υποτακτικού με απογοητεύει.

Δεν είναι δυνατό να προκύψει αξιόπιστο ψυχογράφημα εντός δύο ημερών, αλλά το ενδεχόμενο να είναι ο υποτακτικός και μαζοχιστής και να απολαμβάνει τον ψυχικό πόνο είναι πιθανό, επομένως για τον κυρίαρχο που προσπαθεί (ανεπιτυχώς και απελπισμένα, πράγματι) να βρει σημεία λαβής, στρατηγικά είναι μία ορθή κίνηση.

 

Το ενδεχόμενο να είναι ο "κυρίαρχος" ένας βλαξ και μισος το λαμβανουμε στα υποψη μας; ή όχι;

 

Και αν το "υ" συνειδητά και νηφάλια δεν μπορεί να σκεφτεί επαρκείς λόγους για να παραχωρήσει τα κλειδιά; Και αν ο κυρίαρχος δεν εμπνεύσει εξ αρχής στο "υ" την αίσθηση ότι αξίζει τον τίτλο του κλειδοκράτορα (αν δεν υπάρχει δηλαδή η σαγήνη που ανέφερες);

Από την άλλη πλευρά κρίνακι, μία μεγάλη μερίδα κυρίαρχων, κυρίως άνδρες, έχουν τόση αυτοπεποίθηση (δεν είναι κακός ο ρομαντισμός, μα όταν αγγίζει τα όρια του υπερρεαλισμού προσωπικά πιστεύω ότι καλό είναι να εκφράζεται μόνο μέσα από την Τέχνη) ώστε να πιστεύουν ότι εισέρχονται γκρεμίζοντας τείχη και όχι διαβαίνοντας ανοιχτές πόρτες...

 

Η σαγήνη αυτούσια μπορεί να μεταστρέψει μια παγιωμένη - έως τότε - θέση; Επικεντρώνει την δράση της στην λογική* ή ωθεί το υποκείμενο να συμπεριφερθεί πιο "συμβατά" προς αυτόν που το σαγηνεύει;

*πείθω = κάνω κάποιον να δεχτεί τη γνώμη μου, να συμφωνήσει μαζί μου προβάλλοντας επιχειρήματα
πειθώ = η ικανότητα προσώπου να πείθει με το λόγο τους άλλους
Πηγή: Λεξικό Τριανταφυλλίδη
http://www.greek-language.gr/greekLang/modern_greek/tools/lexica/triantafyllides/index.html

Εκτιμώ πως η σαγήνη και η όποια επίκληση σε συναισθήματα λειτουργούν ως επικουρικά στοιχεία για την πειθώ, τα οποία και χρησιμοποιούνται κατά περίπτωση. Συμφωνώ πως το ένα δεν υποσκάπτει το άλλο, θεωρώ όμως σαφές πως "πρώτο βιολί" στην "ορχήστρα" της πειθούς παίζει η λογική.

Ερώτηση:
Πείθεσαι, κατά κανόνα, λόγω του συναισθηματικού "εξαναγκασμού" της σαγήνης;
(Η ερώτηση αυτή δεν είναι προβοκατόρικη και δεν αφορά αυστηρώς προσωπικά την tender lilly, αλλά όσους αναγνωρίζουν πως το κύριο στοιχείο για να πεισθούν είναι το - όποιο - συναίσθημα).

Μέσω της πειθούς και της μεταστροφής, ο Κυρίαρχος βλέπει ένα δικό Του "εμφύτευμα" στην υποτακτική.
Δεκτό το σχόλιο περί υπακοής.  

 

Σαφώς. Κυριαρχικές τάσεις μπορεί να έχει οποιοσδήποτε, ανεξάρτητα από το αν παίδευσε αρκετά εαυτόν ώστε αυτές να αντιστοιχηθούν και σε κυριαρχικές ικανότητες. Και κυρίαρχος εντός μίας σχέσης δεν είναι κατά κανόνα ο έχων μεγαλύτερη ευφυία/κοινωνική μόρφωση/αναπτυγμένη αισθητική αντίληψη/εκφραστική δεινότητα και εκείνος που εν γένει ορθολογιστικά αξίζει να έχει τον έλεγχο, αλλά εκείνος που επιθυμεί περισσότερο να έχει τον έλεγχο.

Οπωσδήποτε δεν διαφωνώ στο ότι μεγάλες ασυμμετρίες αναφορικά με τη συναισθηματική ευφυία κυρίαρχου και υποτακτικού δύνανται να καταστήσουν τη σχέση τους δυσλειτουργική. Αλλά οι ασυμμετρίες δεν ορίζονται μονοσήμαντα από τους χαμηλού πνευματικού επιπέδου κυρίαρχους αλλά και από ιδιαίτερα υψηλής συναισθηματικής ευφυίας υποτακτικούς. Πώς να ελέγξει λόγου χάρη ο μέσος άνδρας υποτακτικές τύπου tender_lilly ή dora_Salonica;

Θα μου απαντήσεις, ενδεχομένως, πως η απόφαση ενός ανθρώπου σχετικά με το αν επιθυμεί να παραδώσει τον έλεγχο προκύπτει από αυτοαναφορικά κριτήρια, γι αυτό δευτερολογώ εδώ:

Ο υποτακτικός μπορεί να αποφάσισε ότι επιθυμεί (εν γένει) να παραδώσει τον έλεγχο, αλλά επιλέγει βάσει λογικής αυτόν στον οποίο θα τον παραδώσει. Και επειδή τα τείχη δεν γκρεμίζονται, όταν μιλάμε για περιπτώσεις υποτακτικών που έχουν όντως τον έλεγχο του εαυτού τους - και επιθυμούν να τον παραδώσουν-, αν ο υποψήφιος κυρίαρχος δεν κρίνεται από τον υποτακτικό ως αξιόπιστος, δεν πρόκειται να περάσει ποτέ το κατώφλι. Εκεί ενδέχεται να συναντήσει κανείς και την περίπτωση του κυρίαρχου-ανόητου που αναφέρεις, ο οποίος θα αρχίσει να χτυπά με δύναμη τα τείχη. Ας πούμε πως στο πιο αισιόδοξο σενάριο η βιτσιόζα υποτακτική προς στιγμήν θα ερεθιστεί από τη brutal σκηνή που θέλει το "Master με το ρόπαλο" -όπως μου αρέσει να αποκαλώ παρόμοιας αισθητικής και φιλοσοφίας κυριαρχικούς άνδρες- να ιδρώνει ματώνοντας τις γροθιές του, και ενδεχομένως να του "επιτρέψει να γκρεμίσει τα τείχη" για να μπει, να της κάνει brutal sex και στη συνέχεια ερωτευμένος να της στέλνει αυστηρά sms στα οποία ποτέ δεν θα λάβει απάντηση. Φαιδρότητες...

 

 

ακριβως! Αρα μηπως εχουμε μια ατυπη "αναστροφη" ρολων;

 

τον τελευταιο καιρο δεχομαι κατηγοριες οτι εχω στο φουλ το "Συνδρομο Του Αντωνακη" το περιφημο "εγω περνω το καπελακι μου και φευγω" (Μ.Κοντου/Γ.Κωσταντινου) ... δεν ξερω αν τελικα ο Αντωνακης το μετανιωσε και παραδεχτηκε το σφαλμα του ... αλλα σιγουρα ειναι ενας αριστος τροπος για να γνωστοποιησεις το αδιαπραγματευτο των αποψεων σου

 

Διάβασα προσεκτικά όλες τις απόψεις που κατατέθηκαν. Περί συναίνεσης και συνειδητότητας καταλαβαίνω γιατί ένας Κυρίαρχος θα τις απαιτούσε ως προϋπόθεση μίας D/s ή M/s σχέσης. Βλέποντας την κατάσταση που επικρατεί στον χώρο χαίρομαι που δεν είμαι Κυρίαρχος, θα είχα καραφλιάσει κυριολεκτικά και μόνο η αυτάρκειά μου θα με έσωζε από το να δαγκώσω τις φλέβες μου και να αυτοκτονήσω αργά αργά μέσα σε μία λίμνη από το πολύτιμο αίμα μου.  (Τα λέω λίγο χαριτωμένα, μην με παρεξηγείτε παρακαλώ.)

Περί καθυπόταξης όμως ενός άλλου ανθρώπινου όντος, που διακατέχεται από συνειδητότητα (μέσα στα όρια του εφικτού, εξελισσόμενη ίσως με την καθοδήγηση ενός Κυρίαρχου) καθώς και από την διάθεση για παράδοση του εαυτού του (δεν το συζητώ καν για τον έλεγχο της σχέσης - θα τα πούμε στο νήμα με τα ανέκδοτα), πιστεύω ότι η συναίνεση δεν αρκεί. Το Εγώ είναι ένα φοβερό πράγμα, ζωντανό, δυνατό, περιχαρακωμένο πολύ γερά. Ακόμη και αν επιθυμεί διακαώς ο υποτακτικός την άμεση και ανεπιφύλακτη παράδοση του εαυτού του, το Εγώ έχει γερές αντιστάσεις. Χρόνια ολόκληρα κτίζει τα τείχη του για να προστατεύσει τον εαυτό του. Τί ανασφάλειες, τί ματαιοδοξίες, τί διαστρεβλώσεις της εικόνας του εαυτού, των άλλων, της ζωής της ίδιας....Τί να κάνει το καημένο, πώς να επιβιώσει αλλιώς; Αμύνεται.

Ναι, σαφώς ο Κυρίαρχος δεν θα γκρεμίσει τα τείχη. Θα μπορούσε, αλλά τότε δεν θα κέρδιζε τον υποτακτικό του, αλλά ένα σωρό συντρίμμια. Τα τείχη του Εγώ γκρεμίζονται από το ίδιο το υποτακτικό άτομο, με εσωτερικές διεργασίες, καθοδηγούμενες από τον Κυρίαρχο.

Σε αυτό αναφέρομαι όταν μιλώ για μια επώδυνη, χρονοβόρα και απολαυστική διαδικασία. Αλλά δεν βλέπω πώς η πειθώς και η επίκληση στη λογική θα βοηθούσε στο γκρέμισμα των τειχών εκ των έσω. Προσωπικά θα επέλεγα βιωματικές μεθόδους. Χωρίς να προσποιούμαι ότι δεν θα μου άρεσε και μια ωραία συνομιλία με τον Κυρίαρχο (ιδίως αν δεν φορώ το φίμωτρο εκείνη τη στιγμή).