To A και το Ω η μια φανταστικη ιστορια

Απλα μια ιστορια. Tην δημοσιευω κατοπιν Αδειας Του


Αυτη η ιστορια ισως να μην εχει να πει και πολλα. Ισως να εχει να πει και τα παντα. Ολα στα πλαισια ενος φανταστικου τελειου/ατελη κοσμου που ζει μεσα μας. Εκεινες τις ωρες entre chien et loup που ολα φανταζουν αληθινα, ολα φανταζουν ψευτικα.

Αυτη η ιστορια αρχιζει οπως ολες οι ιστοριες. Ενας αντρας, μια γυναικα, και ισως καποια ερωτικη ελξη, ισως κατι παραπανω. Εκεινη ποτε δεν θελησε να το καταλαβει (ισως να ειχε τους λογους της). Εκεινος ηξερε παντα πολυ καλα. Ισως παλι και να μην ηξερε ουτε εκεινος. Το παιχνιδι προκαθορισμενο, εστω και αν εκεινοι δεν το ηξεραν απο την αρχη. Οι κανονες δεδομενοι, απαραλαχτοι, ομως μαλλον ουτε αυτο το ηξεραν. Ισως εκεινη να το υποψιαστηκε καποια στιγμη και να κρατησε το στομα της κλειστο, εκεινος παντα πιστευε πως φταιει ο κακος του χαρακτηρας. Τελικα οι ενοχες ειναι αυτες που φευγουν δυσκολοτερα πανω απο εκεινους τους φυσει και θεσει ανθρωπους που αλλο δεν ζητησαν εκτος απο την ηρεμια της ψυχης τους. Εκεινου του ανυσηχου μικρου σατανα μεσα τους.

Μακρυγορω.

Και αυτη η ιστορια λοιπον αρχισε απο εκει που αρχιζουν ολες. Ενας αντρας, ας τον πουμε Α και μια γυναικα ας την πουμε Λ. Οχι οτι εχει σημασια πως ονομαζονται. Ετσι μονο για ευφημισμο. Για το καλο του κειμενου. Οι ψυχες που χανονται στα σκοταδεια, στα σοκακια της φαντασιας μας νομιζω δεν εχουν ονοματα. Δεν ειναι τιποτα αλλο εκτος απο σκιες. Σκιες του ιδιου τους του εαυτου μετα απο καποιο καιρο ισως. Προσπαθουν να βρουν το φως. Ομως η ιδια μας η μνημη δεν θελει να τις οδηγησει προς εκει. Αμυνες του εαυτου; Δεν ξερω. Αποφασιστε εσεις.

Οι κανονες του παιχνιδιου ηταν απο την πρωτη μερα προκαθορισμενοι, δεν χρειαστηκε καν να συζητηθουν μεταξυ τους. Ενα ενστικτο ηταν εκεινο που τους οδηγουσε περισσοτερο παρα η γνωση του καλου παιχτη. Ισως θα μπορουσε να συζητηθει για ωρες. Οι παιχτες γεννιονται; Γινονται; Εξελισσονται; Δεν ειναι ομως αυτο που εξεταζουμε σε αυτη την ιστορια. Αυτη απλα ειναι μια φανταστικη ιστορια. Δεν θελει να διδαξει κατι. Δεν εχει καν ηθικη. Εχει εναν και μονο σκοπο. Την διασκεδαση του εαυτου μας. Των φοβων μας.

Οι κανονες του παιχνιδιου λοιπον. Εκεινος ηταν απλα και μονο εκεινος, εκεινη δεν ειχε να κανει ερωτησεις για εκεινον. Που ειναι τι κανει, ποιος ειναι, πως περναει την ζωη του. Τιποτα. Ηταν εκει απλα και μονο για την ευχαριστηση του και μονο οταν εκεινος το ηθελε και με οποιο τροπο και να ηταν αυτο. Αν δεν της αρεσε μπορουσε καθε στιγμη να ανοιξει την πορτα και να φυγει, κανεις δεν θα την σταματουσε κανεις δεν θα της κρατουσε κακια. Μιας και κανεις δεν ενδειαφεροταν για εκεινη. Εκεινος απλα ηταν μια παραλληλη στην προυπαυπαρχουσα ζωη της, δικια της επιλογη ηταν η θα ειναι στην συνεχεια της ιστοριας να μην ειναι απλα μια παραμετρος της ζωης της αλλα η ιδια της η ζωη. Ομως αυτο ειναι δικια της επιλογη...και κανεις δεν φερει την ευθυνη των επιλογων της. Κανεις εκτος απο την ιδια....

Σας βλεπω σκεπτικους; Πως μπορεσε να δεχτει αυτους τους κανονες του παιχνιδιου; Μα καλα ποιο ειναι το παιχνιδι; Αφου εκεινη δεν παιζει κανεναν ρολο... Ουτε του αντιπαλου αλλα ουτε και του συμπαικτη...Ουτε καν του κομπαρσου....Που ειναι οι κοινωνικες αξιωσεις; Τα κοριτσιστικα ονειρα; Ο πριγγηπας πανω στο λευκο ατι; Ο γαμος; Τα παιδια; Ποσα πραγματα λειπουν απο αυτο το παραμυθι; Ειπαμε ειναι μια ιστορια...Τιποτα αλλο....

Η απαντηση ειναι πολυ απλη. Δεχτηκε τους κανονες γιατι απλα της φανταζαν οτι πιο φυσικο εχει ακουσει στην ζωη της. Δεχτηκε αυτους τους κανονες γιατι μεσα στα ματια του, μεσα στη φωνη του βρηκε ακριβως εκεινο που εψαχνε. Τι ηταν τελικα αυτο που εψαχνε; Απλα η αισθηση πως γυρισε σπιτι. Μεσα στα ματια του ακουγε το γελιο των παιδιων που δεν θα αποκτουσε ποτε μαζι του. Δεν ειχε σημασια τι θα αποκτουσε και αν θα αποκτουσε κατι...Μαζι του, στην σκεψη του, ενιωθε απλα ολοκληρη, ζωντανη. Και ηθελε απλα να κανει αυτο που εκεινος περιμενε απο εκεινη. Αυτοι ηταν οι λογοι της. Τιποτα περισσοτερο και τιποτα λιγοτερο απο αυτο.

Ειναι μονο δικαιο να παραθεσω μια απο τις φρασεις οι οποιες με οδηγησαν σε αυτη την ιστορια. Μια απο τις φρασεις που με εκαναν να σκεφτω. ¨Ποιος ειναι εκεινος ο οποιος θα κριθει ως Ημιθεος απο εσενα; Ποιος ειναι εκεινος που θα αφεθεις να σε υποταξει, θα σε υποταξει και δεν θα τον μισησεις για αυτο που εκανε;" Θελετε να το σκεφτειτε λιγο; Μα γιατι να τον μισησεις; Αφου η υποταγη ειναι το ζητουμενο; Ποιο ζητουμενο; Το δικο σας; Υποταγη κατα παραγγελια; Συνεχιζω απλα την ιστορια μετα απο αυτη την παρενθεση, μην κρινετε πριν απο το τελος.


Εκεινος ειχε κριθει απο εκεινη προ πολλου ως Ημιθεος. Δεν χρειαζοταν αποδειξεις. Δεν χρειζοταν παιδικα ονειρα ουτε κοινωνικες καταξιωσεις. Εκεινος της μιλουσε, εκεινη σιωπουσε μιας και ο χρονος της μαζι του ηταν παντα περιορισμενος. Τον θαυμαζε για αυτο που εκεινος ηταν αλλα και για εκεινα που εκεινος δεν ηταν. Δεν ειχε ψευδαισθησεις και δεν την ενδειεφερε να εχει. Ποτε δεν της ζητησε εκεινος να γινει το νοημα της ζωης της. Εκεινη ομως δεν μπορουσε να κανει αλλιως. Η κοπελα εξελιχθηκε σε γυναικα, βελτιωθηκε παντα στα προτυπα που εκεινος της εδινε. Και συνεχιζε τη ζωη της περιμενοντας. Προσπαθωντας να του αποδειξει πως ηταν αξια της ενασχολησης του. Ενασχολησης που εκεινος οριζε. Στη θεση που εκεινος περιοδικα της εδινε. Εκεινη η θεση μπορουσε να ειναι τα παντα μπορουσε να ειναι και τιποτα. Ποτε δεν ηξερε εξ αρχης ουτε την ενδειεφερε να ξερει. Το μονο που επι χρονια προσπαθουσε ειναι απλα να μην χαθει εστω και απο το ελαχιστο χιλιοστο του μυαλου του. Απλα και μονο να εχει παντα την πιθανοτητα πως εκεινος θα της εδινε σημασια. Αυτα τιποτα αλλο.

Επαιξε πολλους ρολους. Εκεινον της ερωμενης καποιες στιγμες. Εκεινον της φιλης, της ακροατριας, του κομπρασου και πολλους αλλους. Δεν επιτρεποταν να νιωσει ζηλεια ουτε να την εκφρσει. Μπορουσε ομως την ζηλεια της να την κανει παραγωγικα διεκδιτικη ετσι ωστε να γινει καλυτερη για εκεινον. Ποσες νυχτες περασε που εκεινος της ελειπε τοσο πολυ. Που εκεινος ειχε φτασει να γινει η ανασα της. Και δεν μπορουσε να ανασανει. Ποσες νυχτες περασε πονοντας τον εαυτο της. Τιμωροντας τον εαυτο της επειδη εκεινος εινια μακρια. Που εριχνε ολα τα φταιξιματα πανω της γιατι δεν ηταν αρκετη για εκεινον. Ποσες σπασμωδικες κινησεις εκανε. Χαζομαρες για μπορεσει να δραπετευσει απο τον ιδιο της τον εαυτο. "Οι σπασμωδικες κινησεις μιας σκλαβας;". Αν ηξερε τοτε τους ορισμους και τους κανονες ισως να ηταν ολα διαφορετικα μεσα της. Ομως δεν τους ηξερε. Θυμαστε; Ενστικτο τους οδηγουσε και τους δυο.

Η αληθεια ειναι πως τον μισησε πολλες φορες. Τον μισησε, προσπαθησε να τον αποκαθηλωσει απο τον θρονο τον οποιον τον ειχε ανεβασει. Νομιζε πολλες φορες πως εκεινος της εκανε πολυ κακο. Ενιωθε συνεχεια πως περπαταει σε ενα τεντωμενο σκοινι. Εναν εξαισιο ιλιγγο. Δεν μπορουσε ομως να κατανοησει τον ιλλιγγο και το ποσο εξαισιος ηταν τελικα. Προσπαθησε πολλες φορες να φυγει απο την "καταρα" της υποταγης της. Ποτε δεν το μπορεσε. Θυμαστε; Δεν ηξεραν το παιχνιδι, ενστικτο οδηγουσε και τους δυο....


Και τελικα αυτο με κανει να σκεφτομαι την υποταγη. Εκεινη την ανιδιοτελη αγαπη. Και γυρναω και στη παρενθεση που ειχα ανοιξει. Πως μπορεις λοιπον να λατρεψεις εκεινον που σε υποταξε; Η υποταγη...παραπανω και περα μιας σχεσης, των τυπικων κοινωνικων, αναμεσα στην υπαρξη και την ανυπαρξια. Οταν δεν ειναι ολα ροδινα... οταν η γωνια ειναι μια σκονισμενη αραχνιασμενη γωνια στο μυαλο καποιου και οχι ο θρονος οσο και να το λεει και ισως μερικες φορες να το πιστευει; Ποια ειναι η επιλογη μιας υποταγμενης γυναικας;

Στα τελη φανταζομαι πως της ειπε:

"Ειχες επιλογες, παντα ειχες, ποτε δεν σου εκοψα τους δρομους σου. Μονο που ολες σου οι επιλογες ηταν μια. Εγω"

Χαμηλωσε τα ματια και συμφωνησε. Δεν μπορουσε να διαφωνει πια ουτε να πολεμαει...Ομως μη βιαζομαστε....Το τελος δεν εχει φτασει ακομα....


Και σκεφτομαι τα ματια πολλων υποτακτικων που εχω δει μεχρι σημερα. Δεν συμπεριλαμβανω τα δικα μου μιας και για την δικια μου ματια δεν μπορω να την δω. Τα ματια εκεινον των υποτακτικων που νιωθουν τον πονο. Δεν εχει σημασια πως εκφραζεται αυτος. Αν ειναι σωματικος, αν ειναι ψυχικος αν ειναι οτι ειναι. Δεν εχει σημασια η εκφραση του πονου εχει απλα σημασια η βαρυτητα στον χωρο για δυο τετοια ατομα. Την ταπεινωση, την ολοκληρωτικη ταπεινωση. Η Σαδικη θεωρηση δεν χωραει ορισμους του πονου. Η υποταγμενη που απλα ειναι δεκτης αυτου του πονου οποιος και να ειναι. Οπως εκεινος ο πονος που ενιωθε αυτη η κοπελα της ιστοριας μας απο την αρχη...εκεινος ειχε καταλαβει ποιο ηταν το αδυνατο σημειο της απο την πρωτη μερα. Εκει παντα την πονουσε. Δεν θα σας το πω. Ας αφησουμε κατι για την φαντασια. Ετσι για το καλο του κειμενου. Αυτα τα ματια λοιπον, μια πονεμενη ψυχη, ενα πονεμενο κορμι που κοιταει Εκεινον με λατρεια, με εκεινη τη λατρεια που θα ταιριαζε σε εναν Θεο. Κατι αναμεσα στην ματια ενος πληγωμενου ζωου, και την ματια ενος συνειδητου ανθρωπου που λατρευει. Λατρευει και κανει τα παντα. Η δεν κανει και τιποτα...Αυτο δεν ειναι που ποναει περισσοτερο; Η απραξια....

Ομως, οπως ειπα, και οι δυο τους τοτε δεν ειχαν ιδεα πως ονομαζεται το παιχνιδι. Ουτε τους κανονες τους. Ομως το ενστικτο τους οδηγουσε. Ποτε σε καλες, ποτε σε κακες εποχες. Εκεινη ειχε πια αρχισει να ψυχανεμιζεται ποιο μπορει να ειναι αυτο το παιχνιδι. Δεν ηξερε. Δεν ειχε βρει τροπο ακομα να του το πει. Δεν ηξερε καν τι να πει. Σε ολα εκεινα τα μοναχικα της διαστηματα προσπαθουσε να καταλαβει σιγα σιγα. Καταλαβαινε. Ακομα ομως δεν μπορουσε να τα εξηγησει....

"Εχω χασει πια την ικανοτητα μου να αγαπω"

"Μην το λες αυτο. Απλα αγαπας πιο δυσκολα, ποσο δυσκολο ειναι τελικα για μια γυναικα να αποκτησει την αγαπη και την μοναδικοτητα στο μυαλο ενος Κυριαρχου; Τι πρεπει να κανει;"

"Τιποτα"

"Αυτο δεν ειναι το πιο δυσκολο για μια γυναικα τελικα; "

Ας γυρισουμε στην ιστορια και ας αφησουμε τους φανταστικους διαλογους. Εκεινους του διαλογους που φανταζομαι για εκεινη ηταν ολη της η ζωη. Οι στιγμες που αγγιζε το Θεο μεσα της.

Καποτε εκεινος εκρινε πως ολη αυτη η αναμονη, η απραξια, η επιμονη αυτης της γυναικας πια ειναι αξια επαινου. Τοτε εκρινε πως για λιγο δεν θα της δωσει τη θεση του κομπαρσου σε αυτο το παιχνιδι, ουτε απλα και μονο του συμπεκτη. Θα της δωσει τη θεση της Βασσηλισας διπλα Του. Την πηρε αγγαλια, της εδωσε ενα χαδι. Της χαρισε μια μαγεια διαφορετικη. Μια μαγεια που δεν ειχε φανταστει ουτε στα πιο τρελλα της ονειρα. Ενιωσε παλι πως γυρνουσε σπιτι. Το ενιωσε τοσο βαθεια που οι νυχτες κοντα του ηταν επιτελους ειρηνικες. Τις πρωτες νυχτες που θυμαται πως κοιμηθηκε αληθεια. Κοιμηθηκε με την σιγουρια και την ασφαλεια του σπιτιου που ενιωθε κοντα του. Κοιμηθηκε χωρις εφιαλτες. Χωρις ονειρα. Κοιμηθηκε. Εκεινος ηξερε, μαντεψε. Δεν χρειαζονταν πια λογια...

Και εκεινη φοβηθηκε. Ειδε ολες αυτες τις μοναχικες νυχτες, ολα τα πονεμενα απογευματα. Ολες εκεινες τις ωρες entre chien et loup που εγραφε μοναχικους στιχους ακουμπησμενη στα γονατα του Θεου. Την επιασε η μανια της αυτοκαταστροφης. Της ελευθεριας; Εφυγε....Ετρεξε οσο πιο γρηγορα μπορουσε την ωρα που ειχε τα παντα. Ετρεξε προσπαθωντας να βρει καταφυγιο στις ιδιες τις σκιες της. "Οι σπασμωδικες κινησεις μιας σκλαβας;". Εκεινη ηξερε πια για το παιχνιδι. Ηξερε πια τι ηταν αυτο. Περιμενε να περασει. Περιμενε να καταλαγιασει...Ηξερε πως τιποτα ουσιαστικα δεν θα αλλαξει. Κατι σαν την τελευταια επανασταση. Την τελευταια επανασταση που χρειαζοταν για να Τον λατρεψει χωρις να επαναστατησει ποτε πια.

"Εισαι χαζη, εισαι ηλιθια, εφυγες την ωρα που θα μπορουσες να εχεις τα παντα"

Εκεινη δεν μιλουσε. Ακουγε μονο...Τι θα μπορουσε να πει εξαλλου; Εκλεγε, εκλεγε ασταματητα.....Ο ψυχικος της πονος ηταν τοσο μεγαλος που ευχοταν, προσευχοταν να γινει σωματικος. Ετσι τουλαχιστον θα μπορουσε να καταλαβει ακομα πως ζει....

"Σε παρακαλω μη με λες χαζη, προσπαθουσα μονο να με προστατευσω"

"Μην κλαις, με τη φυγη σου με ολοκληρωσες σαν ανθρωπο, και αυτο ειναι κατι που θα κουβαλας παντα μεσα σου"

Δεν ρωτησε γιατι. Δεν εκανε επαναστασεις πια. Ηθελε να της δειξει πως δεν υπαρχει πια χαραμαδα που εκεινη θα μπορουσε πια να ριξει μια ματια στη ζωη του. Ηθελε να την τιμωρησει για την φυγη της. Εκεινη ομως δεν εκανε αλλες επαναστασεις. Δεν εφερνε αλλες αντιρησεις. Δεν διεκδικουσε κατι....

Την σκλαβια δεν την επιλεγεις. Σε επιλεγει. Δεν μπορεις να την πεταξεις σαν χρυσοσκονη απο πανω σου. Μενει παντα κολημενη. Οπου και να εισαι οτι και να κανεις. Ο Ιδιοκτητης σου δεν αλλαζει, δεν μπορεις να κανεις κατι για αυτο. Μπορεις μονο να το δεχτεις. Δεν μπορεις να το αποφυγεις. Οι επιλογες ειναι ενα παραμυθι. Ποτε δεν εχεις επιλογες οταν υποταχτεις. Η μονη επιλογη, ο μονος δρομος ειναι Εκεινος (ακομα και αν σαν αντιδραστικος ανθρωπος που ηταν παντα δεν του αρεσουν τα πεζοκεφαλαια. Ομως πως αλλιως θα μπορουσες να μιλησεις; ).. Εκεινος ειναι παντα μεσα σου. Σε ακολουθει παντου. Τα βηματα σου, οι πραξεις σου, ειναι παντα εκεινα που εκεινος περιμενει απο εσενα. Εχει σημασια αν ειναι διπλα σου η οχι; Σημασια εχει να ειναι ευτιχισμενος και καλα.

Εκεινον τον λενε Α, μηπως θα επρεπε να τον πουμε ΑΩ μιας και ειναι το Α και το Ω της. Η αρχη της και το τελος της. Και εκεινη την λενε Λ. Δεν ηταν τιποτα αλλο εκτος απο μια σταση στο ταξιδι του. Δεν ειναι πια συμπεχτρια, δεν ειναι πια κομπαρσος, δεν ειναι η Βασηλισσα. Ειναι απλα αυτη που ειναι και το εχει δεχτει. Η σκλαβα Του. Δεν ειναι ηττα, δεν εναι νικη. Ειναι αποδοχη και δεν τον μισει πια. Πως μπορει να ζησει με τις ενοχες των περασμενων; Πως θα μπορουσε να αντιμετωπισει την αληθεια; Η αληθεια και το ψεμμα ειναι τοσο σχετικα...Μερικες φορες φτιαχνουμε εναν φανταστικο κοσμο στον οποιο ζουμε. Στον οποιο νιωθουμε καλα. Διωχνουμε τις αληθειες στις σκιες. Και παιζουμε το θεατρο των σκιων... Αμυνες του εαυτου μας; Δεν ξερω....

Και καπου εδω τελειωνει η ιστορια...Η μηπως δεν ειναι το τελος παρα μονο η αρχη;...Δεν ξερω...Εγω απλα ειπα μια ιστορια.... Εσεις μπορειτε να αποφασισετε.....

 

Καταπληκτικά γραμμένο και εμφανώς δικό σου. Να πεις όμως στον φανταστικό χαρακτήρα της ιστορίας που γράφεις ότι την επόμενη φορά θα ήταν ίσως καλύτερο να πει:

"Μην κλαις, με τη φυγη σου με ολοκληρωσες σαν κυρίαρχο, και αυτο ειναι κατι που θα κουβαλας παντα μεσα σου".

 

Αρα, αυτο που μετρησε σ αυτην , δεν ηταν τα θελω εκεινου , παρ' ολα οσα πιστευει πως λεει...

Μετρησε αυτο που παντα εκεινη ειχε αναγκη και θα εχει , αν δεν βρει τις βαθυτερες αιτιες που το προκαλουν αυτο. .

Το ανικανοποιητο. Αυτο την καλυπτει και θα την καλυπτει. Οταν αυτο ικανοποιηθει, οπως ειδαμε στην ιστορια, παυει να προκαλει ευχαριστηση, την πανικοβαλει και την τρεπει σε φυγη.. Και αυτο-τιμωρειται γι αυτο , περισσοτερο απ οσο μπορει να την τιμωρησει κανεις αλλος. Μεσα απο την τιμωρια παιρνει αυτο που παντα ποθει κι αισθανεται διεγερση .... φαυλος κυκλος..

Σαν μονολογος..σαν παρασταση με εναν μονο πρωταγωνιστη σε διπλο ρολο. Του θυτη και του θυματος... Ο αλλος, ερημην του, παιζει το ρολο του κομπαρσου μονο και μονο για να στηθει η πλοκη...

 

Απάντηση: To A και το Ω η μια φανταστικη ιστορια

Τα θελω του ηταν καθαρα εξ αρχης

Με την συνατηση που αναφερεται τιποτα δεν αλλαξε στα θελω που εκεινος ειχε ορισει. Ηταν ενα μικρο διαλλειμα σε μια προκαθορισμενη πορεια για τους οποιους λογους η πορεια ηταν προκαθορισμενη. Το πως εκεινος ενοουσε "τα παντα" μενει στον καθενα να το μεταφρασει.

Δε το ειχα δει ποτε απο την οπτικη γωνια που το ειδες zinnia και μπορω να πω με εκανε να ξαναδιαβασω αυτα που εγραψα....Νομιζα πως ηταν ξεκαθαρο πως εκεινος ηταν οποιοδηποτε μετρο συγγρισης στη ζωη της και ο γνωμονας των πραξεων της και καθε αλλο παρα το ανικανοποιητο.


Στην φυγη της ουσιαστικα ηθελα να πω πως ολα πρεπει να κανουν τον κυκλο τους για να φτασουν εκει που θελουμε να ειναι.....Εξαλλου γυρισε... Τι λες; Εκεινος την δεχτηκε πισω;

 

Ποτέ δεν θα ειναι το ίδιο.

Πάντα θα υπαρχει η σκια της φυγης της.

 

Απάντηση: To A και το Ω η μια φανταστικη ιστορια

Απαλη μου παλι ζωγραφισες, ηταν μια υπεροχη πινελια απολαυσης η ιστορια σου, απο αυτες τις πινελιες που μονο εσυ ξερεις να βαζεις οταν γραφεις, sory οταν ζωγραφιζεις ηθελα να πω.

 

Συμφωνω με τον προλαλησαντα. Είναι πολυ ομορφο κειμενο 


Οσο για τις δικες μου αναλυσεις..παρτες ως βιτσιο να ψάχνω το απο κατω.. το βαθύ αποκάτω.

Θα μου περασει  

 

Απάντηση: To A και το Ω η μια φανταστικη ιστορια

  Σε ευχαριστω.. Τις αναλυσεις σου τις πηρα σαν εναυσμα για σκεψη και οχι ως κριτικη και σε ευχαριστω επισης για αυτο.

Εξαλλου για αυτο αφησα τοσο ανοιχτη την ιστορια για να ακουσω και αλλες αποψεις...

Την καλημερα μου, μην σου περασει εισαι μια χαρα ετσι... 

 

Πολύ όμορφο. Μου άρεσε. Ταυτίστηκα σε πολλά σημεία εκτός από αυτό του μίσους (εκεί στην αρχή). Εγώ απλά βρίζω. Τον καριόλη, τον έτσι, τον αλλιώς...Βρίζω από τρυφερότητα. Από θαυμασμό. Μερικές φορές επειδή δεν καταλαβαίνω. Άλλες από απόγνωση. Άλλες επειδή το Εγώ μέσα μου βρυχάται.

Αλλά ποτέ δεν τόλμησα να την κοπανήσω.

"Δεν έχω πού να πάω...όλος ο κόσμος είσαι εσύ..." Λαϊκό μεν, σοφό δε. Το Α και το Ω. Εκεί που τελειώνει η αλφαβήτα.

 

Καταπληκτικό το κείμενό σου...Και παραδόξως αν και δεν έχω τάσεις σκλάβας είδα τον εαυτό μου μέσα σε αυτό, με ένα συγκεκριμένο άτομο που υπήρξε καταλύτης. Τελικά είναι αξιοπερίεργο πώς γίνεται κάποιοι άνθρωποι να είμαστε τόσο όμοιοι και παρ'ολ'αυτά τόσο διαφορετικοί μεταξύ μας. Και είναι εξίσου αξιοπρόσεχτο πώς γίνεται μέσα στις λέξεις κάποιου άλλου να βρίσκουμε κομμάτια του εαυτού μας που τόσο έντεχνα και προσεκτικά τα είχαμε απομονώσει στα πιό ερμητικά κλειστά συρταράκια του υποσυνείδητού μας. Well done και πάλι....

 

Απάντηση: To A και το Ω η μια φανταστικη ιστορια

 

 

Απάντηση: Re: To A και το Ω η μια φανταστικη ιστορια

Σε ευχαριστω για τα καλα σου λογια

Ισως το μισος να ηταν μια οχι τοσο ευστοχη λεξη. Ομως και αυτο ενα σταδιο ειναι οπως ολα τα αλλα. Οπως λες και εσυ ... απο απογνωση. Και η αμφισβητηση μεσα στο παιχνιδι ειναι...και φαντασου μετα απο τοση αμφισβητηση ακομα στον θρονο του μενει. Αυτο κι αν ειναι αξιοπεριεργο.


Το σοφο λαικο στο τελος. Ποσο δυσκολο ειναι να αποδεχτεις πως ολος ο κοσμος ειναι Εκεινος; Το να το αποδεχτεις ισως οχι τοσο δυσκολο, οσο το να ισσοροπησεις με αυτη την απλη ανακαλυψη...

Ευχαριστω   Και επι τη ευκαιρια καλως ηρθες


Κρυβουμε τις αληθειες στις σκιες και παιζουμε το θεατρο; Πιστευω πως ειναι μονο λογικο, ετσι δεν χρειαζεται να αντιμετωπισουμε τον εαυτο μας σε καποια πραγματα. Αν ειναι υγιες δεν ξερω.