Επιθετικότητα και ανωτερότητα

Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Επιθετικότητα και ανωτερότητα

@dora salonica:

Πιεση σαν αντιβαρο ενος (συγκεκριμενου καθε φορα) δυσλειτουργικου αυτοματισμου αναγκαιοτητας:
Δηλαδη καποια εντολη που χρειαζεται προσπαθεια απο την υπο αφου για να την εκτελεσει οφειλει να νικησει τη ροπη αδρανειας που την ωθει εκεινη τη στιγμη σε αντιθετη κατευθυνση.
Τη στιγμη της ισορροπιας η υπο αποκτα συνειδηση της μηχανικης (αυτοματης μη συνειδητης και προιον αναγκαιοτητας) της προηγουμενης της κινησης. Και ως εκ τουτου η καθε κινηση της μετα ειναι προιον ελευθερης επιλογης.


Κατι πρεπει να ηταν ιδιαιτερως δυσνοητο στο παραπανω quote γιατι ειλικρινα δε βρισκω συνδεση με οτι γραφεις μετα το "επομενως" στο δικο σου ποστ.

 

Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Επιθετικότητα και ανωτερότητα

Είχα στο νου μου μία πραγματική σχέση που έπεσε στην αντίληψή μου. Γυναίκα με υποτακτικές τάσεις, χωρίς σχεδόν καθόλου γνώσεις για τον χώρο του βδσμ και χωρίς καμία εκπαίδευση επιλέγεται από κάποιον Κυρίαρχο με στόχο την εκπαίδευσή της και την εξέλιξη της σχέσης. Η εν λόγω γυναίκα δεν έχει καν συνείδηση της υποτακτικής της φύσης αλλά έχει ερωτευθεί τον Κυρίαρχο. Ο Κυρίαρχος εκμεταλλεύεται αυτό το γεγονός και της θέτει τελεσίγραφο: ή θα καθήσεις στη σχέση σύμφωνα με τους δικούς μου όρους ή δεν θέλω να έχουμε σχέση.

Πού ακριβώς υπάρχει η συνειδητή επιλογή στο παράδειγμα αυτό;

Η ροπή αδράνειας που χαρακτηρίζει την συγκεκριμένη γυναίκα έχει να κάνει με τις έως τώρα συνήθειές της να κάνει σχέσεις όπου αυτή έχει το πάνω χέρι, σχέσεις μια βραδιάς ως επί το πλείστον, σχέσεις που την αφήνουν αδιάφορη και τελειώνουν πριν καν εξελιχθούν. Η γυναίκα αυτή δεν έχει μάθει να κάνει ουσιαστικές σχέσεις, δεν "βλέπει" τον άλλον παρά μόνο τον εγωισμό της και είναι βαθύτατα δυστυχισμένη. Η προσωπική μου άποψη είναι ότι εν καιρώ θα αποκτήσει συνειδητότητα και θα έχει την δυνατότητα να επιλέξει αυτό που αυτή τη στιγμή εκβιάζεται να ακολουθήσει. Και θα έχει την ευκαιρία να φτιάξει μια όμορφη σχέση που να την γεμίζει.

Το "επομένως" ακολούθησε τον ανωτέρω συλλογισμό. Γιατί ο Κυρίαρχος στην συγκεκριμένη φάση δεν μπορεί να είναι απολύτως ειλικρινής, αυτό δεν θα έχει το επιθυμητό αποτέλεσμα, η σχέση θα λήξει πριν καν αρχίσει και η γυναίκα θα συνεχίσει να είναι αγκυλωμένη στην εγωιστική μαλακία της και θα δυστυχήσει στην ζωή της παραμένοντας μόνη ή κάνοντας σχέσεις που δεν την γεμίζουν ή δεν ταιριάζουν στην υποτακτική της φύση. Επισημαίνω ότι ο Κυρίαρχος πραγματικά θέλει να κάνει τη σχέση και έχει στο νου του το καλό της υποτακτικής και την μελλοντική της εκπαίδευση με έναν σωστό τρόπο.

Για άλλο μιλούσες εσύ, το βλέπω τώρα, αλλά είχα αυτή την φάση στο νου μου και γι αυτό το ανέφερα. Συμπέρανα από αυτό το αληθινό περιστατικό ότι ένας Κυρίαρχος ίσως αναγκάζεται να φερθεί κάπως ανέντιμα, ίσως και να αποκρύψει κάποιες αλήθειες ή ακόμη και να πει ψέματα μέχρι να εξελιχθεί η συμπεριφορά της υποτακτικής σε συμπεριφορά ελεύθερης επιλογής.

 

Ίσως θα έπρεπε να διακρίνουμε στην επιθετικότητα, τις έννοιες της βιαιότητας/ορμητικότητας, δραστικότητας/αποτελεσματικότητας κ.α. ώστε να αναπτυχθεί το νήμα προς τη σωστή κατεύθυνση.

Το υποτακτικό άτομο που επιτρέπει στον Κυρίαρχο την προβολή μίας ψευδούς ταυτότητας έχει αναλογιστεί το ενδεχόμενο να είναι τόσο (όχι απαραίτητα αδικαιολόγητα) εγωκεντρικό ώστε να επιθυμεί να υποταχθεί από έναν οποιονδήποτε κυρίαρχο/μπαλαντέρ;

Στην αναγνώριση των κριτηρίων, με τα οποία ερωτεύτηκε τον κυρίαρχο και στην αξιολόγηση της εκπλήρωσής τους ως έχουσα μεγαλύτερη σημασία από ό,τι απαιτείται ώστε να εξασφαλίσει την εγγύτητά της στο αντικείμενο του πόθου της - δηλαδή από την υποταγή της.

 

Η καλή μας soutzoukakia δεν δέχτκε τον όρο επιθετικότητα αλλά μίλησε για επεκτατικότητα. Η αλήθεια είναι ότι είχα στο νου μου κάτι πιο κοντά στην ορμητικότητα, την επιμονή, την σιγουριά, την θετική ενέργεια και σίγουρα όχι την τυφλή, αναίτια και καταστροφική βιαιότητα προς πάσα κατεύθυνση. Διαχωρίζω ανάμεσα σε δύο γενικές στάσεις ζωής, την ενεργητική και την παθητική. Η επιθετικότητα μάλλον ανήκει στην πρώτη παρά στην δεύτερη.

Μπορεί να μην του έχει δοθεί άλλη επιλογή πέραν της αποχώρησης. Ακριβώς επειδή δεν επιθυμεί οποιονδήποτε κυρίαρχο/μπαλαντέρ, αλλά τον συγκεκριμένο, βάσει διαίσθησης, δυνατών συναισθημάτων και βεβαιότητας επιλογής, ακόμη και αναγνωρίζοντας ότι βασίζεται σε ελλιπή δεδομένα, ίσως συνεκτιμώντας την συγκεκριμένη προσέγγιση και τα αίτιά της, παραμένει με τον "δύστροπο". Νομίζω πως δεν μπορούμε να γενικεύσουμε αλλά ίσως πρέπει να κρίνουμε κατά περίσταση.

Σε αυτή την περίπτωση της γνωστής μου η άποψή μου είναι ότι απλά χειρίζονται ο ένας τον άλλον. Είναι μία κλασσική σχέση όπου ο ένας χρησιμοποιεί τον άλλον για την επίτευξη των προσωπικών και εγωϊστικών στόχων τους. Αυτό ίσως εξηγεί και την διαφοροποίηση του "δύστροπου" Κυρίαρχου στο παραπάνω παράδειγμα ο οποίος αποφεύγει αυτού του είδους τους εκατέρωθεν χειρισμούς, εφόσον το "υ" δεν μπορεί να (προσπαθήσει να) αποκτήσει αυτό το οποίο δεν υφίσταται αλλά και ο Κ δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει την πραγματική του ταυτότητα ως μοχλό πίεσης. Είναι τόσο διεστραμμένο που δύσκολα μπορεί να γίνει κατανοητό από οποιονδήποτε εκτός από τους μετέχοντες.

soutzoukakia, όπως είπα και πριν καταλαβαίνω την πίεση που ασκείται για διαφορετικές αγκυλώσεις, αλλά θεωρώ ότι η ειλικρίνεια δεν αποτελεί απαραίτητη παράμετρο στην διαδικασία υπέρβασης της αγκύλωσης. Δεν το θεωρώ ανέντιμο, απλά "ανέντιμο" σύμφωνα με τις συμβατικές σχέσεις και τον τρόπο που τις βλέπουν οι περισσότεροι και το επισημαίνω.

zinnia, οι γυμνοί βασιλιάδες είναι η αδυναμία μου. Δεν τους θεωρώ ένα τίποτα και μακάρι όλοι να είχαν το κουράγιο να πετάξουν τις χαζομάρες που φοράνε και να σταθούν απλοί στο φως του ήλιου. Ως άνθρωποι με τις φοβίες τους, τα όνειρά τους, τις επιθυμίες τους, τις ατέλειές τους. Δεν θα ήθελα να είμαι η βασίλισσα ενός βασιλιά, αλλά η σύντροφος ενός απλού ανθρώπου.

Τέλος θα συναινέσει στα πραγματικά δεδομένα μόνο ο άνθρωπος που αγαπάει ειλικρινά. Που αναγνωρίζει την αφοσίωση του άλλου και τον αποδέχεται με ευγνωμοσύνη και σεβασμό για όσα του έδωσε με τον δικό του τρόπο. Αυτή είναι η αληθινή αγάπη. Σου είναι περιττός και όμως πεθαίνεις γι αυτόν. Και θα πάρουν και οι δύο αυτό που τους αξίζει. Μία ανθρώπινη σχέση σε όλο της το μεγαλείο. Κι αν δεν κάτσει η φάση, σηκώνεσαι και προχωράς βρε πουλάκι μου. Η απόγνωση είναι αλλού...

 

Δικοι σου λοιπον Δωρα μου (οι συγκεκριμενοι) Χαρισμα σου.  

θα μου επιτρεψεις να εχω αλλη αποψη περι γυμνιας και φτωχειας .. δεν εννοω υλικης , στα παληα μου τα παπουτσια.


ΥΓ. Αληθεια πως να κατσουν (οι συγκεκριμενοι παντα) απλοι , κατω απο το φως του ηλιου, αφου ουτε οι ιδιοι ξερουν ποιοι ειναι? Αφου δεν αντεχουν αυτο που ειναι και αλλαζουν ρουχα σαν τους χαμαιλεοντες? Αφου κι οι ιδιοι κατω απο τις πολλες μεταμφιεσεις εχουν ξεχασει πως ειναι το σαρκίο τους.. με τι μοιαζει.. αυτο ειναι οντως ενα μεγαλο ερωτημα..

και δεν ειμαι καταλληλη να το λυσω.. υπαρχουν πιο ειδικοι απο εμενα  

 

Μιλάς για ειλικρίνεια ή για αλήθεια; Το ποιες αλήθειες δικαιούται να γνωρίζει ο σκλάβος άπτεται της ιδιοσυγκρασίας του κυρίαρχου και της εκάστοτε περίστασης, σε τούτο πιστεύω πως όλοι συμφωνούμε. Ειλικρίνεια όμως δεν είναι η παραδοχή της αλήθειας, αλλά η αγάπη ενός ανθρώπου για την αλήθεια θεωρητικά και ικανότητά του να ορθώνει το ανάστημά μου εμπρός στην αλήθεια (που ενδεχομένως δεν τον ευνοεί) πρακτικά.

Αν δεν υπάρχει ειλικρίνεια από την πλευρά ενός κυρίαρχουυ προκύπτουν δύο θεμελιώδη ερωτήματα:

α) Πώς ανέχεται να μην ορθώνει το ανάστημά του εμπρός στην αλήθεια;

β) Πώς θα εμπνεύσει στον υποτακτικό του ειλικρίνεια; Έχοντας αποσαφηνίσει τη διαφοροποίηση μεταξύ παραδοχής αλήθειας και ειλικρίνειας η ερώτησή μου δεν αφορά στους τρόπους με τους οποίους θα επιβάλλει στον υποτακτικό να λέει την αλήθεια.

Η πρώτη ερώτηση για τη D, οι δύο τελευταίες ρητορικές, αν η απάντηση στην πρώτη είναι «αλήθεια».

 

αν υποθέσουμε ότι ανατρέφονται ως λιγότερο επιθετικές ....
μμμ .... για να σκεφτω .... Ολμπραϊτ (Σερβια) , Θατσερ (Φωκλαντς) , Κοντολιζα .....
φαντασου να ητανε και επιθετικες τι θα γινοτανε .....
με αλλα λογια αγαπητη Ντορα δεν θα συμφωνησω με το σκεπτικο σου ... σας θεωρω το ιδιο επιθετικες και κυριως ανεξελενκτες και επικυνδινα εκδικητικες ....

 

Καλό θα ήταν η ιδιότητα της εκδικητικότητας να αξιολογηθεί συνυπολογίζοντας την μικρότερη κοινωνική και μυική της γυναίκας έναντι του άνδρα. Αντίποινα επιβάλλει εκείνος που δεν δύναται να επιβάλλει ποινή.

 

Ευχαριστώ πολύ για την βοήθεια. Προφανώς δεν έγινα κατανοητή από τους υπόλοιπους, δεν πειράζει, έγινα κατανοητή από αυτούς που έπρεπε.

Δυστυχώς δεν μπορώ στον χώρο αυτό να διαπραγματευθώ προσωπικά παραδείγματα και έτσι αναγκάζομαι να γενικεύω και να αοριστολογώ.

Μιλάω σαφώς για την αλήθεια. Η οποία και πρέπει κατά περίσταση: α)να μην δίνεται ως έτοιμη τροφή στο υποτακτικό μέλος της σχέσης αλλά να του δίνεται η δυνατότητα να φτάσει στην αλήθεια από μόνο του και β) όπως σε ένα παιδί δεν αρχίζεις να εξηγείς τα μυστικά της ζωής δείχνοντάς του πτώματα σε αποσύνθεση και εξηγώντας του περί θνητότητας αλλά δέον να ξεκινάς από τα πουλάκια και τις μέλισσες και σιγά σιγά να προχωράς στα πιο σύνθετα και ενδεχομένως επώδυνα πάνω από τον βαθμό αντοχής στο συγκεκριμένο στάδιο.

Ο Κυρίαρχος δεν μπορεί παρά να είναι ειλικρινής, πρώτα από όλα αναφορικά με τον εαυτό του. Μα εκεί πιστεύω ότι οδηγείται και η υποτακτική, ταξίδι αυτογνωσίας είναι. Τί θα ενώσεις με τον Άλλον αν δεν ξέρεις τί είσαι; Αυτό εννοώ και με τον γυμνό βασιλιά (που μου τον κάνανε και χάρισμα, ευχαριστώ σας, μάλλον γυαλάκια χρειαζόσασταν, πολύ αργά πια, θα αργοτρώμε ο ένας τον άλλον μέχρι την Δευτέρα Παρουσία). Αν ο Κυρίαρχος δεν έχει επίγνωση των ατελειών του, πώς τις παλεύει; Δεν έχει; Γιατί βρε παιδιά, δεν είναι άνθρωπος; Μην είναι Θεάνθρωπος; Άντε καλέ, συνέλθετε. Πώς κυριαρχεί αν δεν γνωρίζει; Κρύβοντας την αλήθεια από τον εαυτό του; Και έτσι καθοδηγεί και την υποτακτική στο ταξίδι της αυτογνωσίας; Όχι βέβαια, δεν θεωρώ έναν Κυρίαρχο δειλό ούτε ανειλικρινή. Τον θεωρώ όμως χειριστή, σχεδιαστή, χαράζει πορεία, καθοδηγεί. Μέσα σε τέτοιο πλαίσιο ο ίδιος δεν θα μπορούσε όπως είπα και πιο πάνω να πασάρει έτοιμη τροφή στον υποτακτικό, θα πήγαινε χαμένη, τζίφος και τα σχέδια και όλα. Και φυσικά, DRS, έχεις δίκιο ότι η ειλικρίνεια εμπνέεται. Φαντάσου έναν Κ που θα μου έλεγε, ξέρεις, εγώ είμαι Θεός, ξέρω τα πάντα, πρέπει να αισθάνεσαι δέος για μένα, γι αυτό να μου λες πάντα την αλήθεια. Τί θα έκανε η DRD; Θα έγραφε καμία γελοία ιστορία να γελάσει και το παρδαλό κατσίκι, πάει και ο Κ, πάνε κι οι υποταγές, πάνε όλα. Αν όμως ήταν ειλικρινής απέναντί της και έλεγε, κοριτσάκι μου γλυκό, μην φαντάζεσαι τίποτε εξωπραγματικό, ένας απλός άντρας είμαι, θνητός, με ατέλειες, απλά τις κουτσοκαταφέρνω (understatement of the year, για όποιον έχει μάτια είναι ορθάνοιχτο βιβλίο ο ακέραιος άνθρωπος, ακόμη και αν παριστάνει την σαυρούλα για χάρη σου, μέχρι να ορθοποδήσεις λιγάκι και να αφήσεις κατά μέρος την μαλακία και τον εγωϊσμό και την τυφλότητα που σε έδερνε ως τώρα).

Δεν επιβάλλει ο Κ στο "υ" να είναι ειλικρινές. Η ακεραιότητα του Κ εμπνέει τον σεβασμό (δεν μου αρέσει η λέξη, κάτι σαν δέος θα ήταν προτιμότερο, συνδέεται με την πηγή του πάθους) και ο σεβασμός εμπνέει την ειλικρίνεια. Και αν και η ερώτηση δεν έγινε, καμία τιμωρία δεν μπορεί να έχει καλύτερα αποτελέσματα από την εκ των έσω αφοσίωση στον Κυρίαρχο όσον αφορά την ειλικρίνεια.

 

http://students.ceid.upatras.gr/~akis/jotd18/0413.html

 

Αγαπητέ isnogood η εν λόγω αναφορά δεν αποτελεί επιχείρημα υπέρ της άποψης που ενστερνίστηκες νωρίτερα καθώς δεν αφορά στην πλειοψηφία των περιπτώσεων. Αν έχεις αποκρυσταλλωμένη άποψη επί της μη ορθότητας του τελευταίου πάραυτα δεν θα επιμείνω.

 

Απάντηση: Επιθετικότητα και ανωτερότητα

male part

δεν ξέρω για sub και dommes πάντως μια εβδομάδα (της περιόδου)
όλα τα θυληκά βγάζουν μια κάποια επιθετικότητα (ορμονικό βλέπεις το θέμα..)!!