Περι ελευθερίας...

Απάντηση: Re: Περι ελευθερίας...

Καλά σε είδα με το πλακάτ να διαμαρτύρεσαι έξω από κεντρικό κινηματογράφο για τον Κώδικα DaVinci..  

Χαίρε ξανά  

 

Μια και το θέμα έχει κάποια ιστορική βαρύτητα, θα απαντήσω με κάποια καθυστέρηση για να το σκεφτώ με λίγη μεγαλύτερη σοβαρότητα.

​

 

Πολύ ωραίο το νήμα MasterJp αν και ανήκει σε φόρουμ φιλοσοφίας. Η ελευθερία, ως το υπέρτατο αγαθό, αξίζει – και έχει απολαύσει – ατέρμονες, και μάταιες σαφώς, φιλοσοφικές αναζητήσεις ανά τους αιώνες. Όπως λέει και ο LordDragonal:

Ο δρόμος φυσικά περνάει μέσα από την κατάργηση του χωροχρόνου, του πλαισίου στο οποίο τα ανθρώπινα όντα είναι αναγκασμένα να κινούνται, αναζητώντας εις μάτην την ελευθερία μέσα σε ένα κλειστό σύστημα χωρίς παρατηρητή, εκτός βέβαια αν περάσουν για training από το Θιβέτ και αρχίσουν να ανυψώνονται οκλαδόν κατά βούληση και τρώνε μια χούφτα χιόνι κάθε έξι μήνες. Καλή επιτυχία Lord 

Μέσα στο πλαίσιο όμως της αναζήτησης της ολοκλήρωσης μιας ατελούς (τελικά) ύπαρξης ο blindfold και ο Sartre τα λένε καλά:

Αυτό θα μπορούσε ενδεχομένως να συνδεθεί και με το BDSM, όχι απαραίτητα, εκτός αν αποτελεί την αποκλειστική ερωτική έκφραση κάποιου. Εξαιρούνται οι συνεδρίες των 180 ευρώ την ώρα σε “Mistress” με πλαστικό strap-on ή ένα ψεύτικο μαστιγωματάκι σε κλαμπάκι στο πλαίσιο ενός show για να περνάει η ώρα ευχάριστα μέσα στην έρημο μίας ανούσιας ζωής που απλά περιμένει τον θάνατο και την απόλυτη ελευθερία που – εξ ορισμού – δεν μπορεί να βιωθεί εν θανάτω από την συνειδητότητα του ανθρώπινου όντος. (Αν υπάρχει τίποτε beyond, θα γυρίσω και θα σας το πω «ρίχνοντας» το σάιτ την επομένη της κηδείας μου, πιο πολύ για να βουρλίσω τον Κωνσταντίνο)  

Αν λοιπόν συνδέσουμε την έννοια αυτής της επιθυμητής και σχετικής ελευθερίας με το BDSM θα πρέπει να καταλήξουμε σε αυτό που λέει η zinnia:

Τείνει αρκετά καλά προς την αναζήτηση της ελευθερίας. Αυτογνωσία και αποδοχή. Δεν ξέρω αν το αποτέλεσμα είναι η ευτυχία. Η tender_lilly επισημαίνει:

Δεν έχω ιδέα για τις μάζες, αλλά θα πρέπει να παραδεχτώ ότι όντως η ελευθερία (έστω και σχετική) και η γνώση του εαυτού και της ανθρώπινης πραγματικότητας, που ουσιαστικά είναι ΚΑΙ η αποδοχή της ανελευθερίας, ακόμη και για ένα «Κ» (χαχα, καλό έ; ) είναι πολύ απαιτητικά πράγματα, μπορεί να σε βοηθούν να πετάξεις, και να τείνεις προς κάτι άξιο, μια ολοκλήρωση ως άνθρωπος βρε αδερφέ, αλλά η ευτυχία δεν είναι επακόλουθη. Μια λοβοτομή θα βόλευε καλύτερα. Ή έστω αυτή η τόσο βολική άγνοια των μαζών. Ακολουθώντας κάποιος το κοινωνικό σύνολο και την επικέντρωση στην απόκτηση και έλλειψη υλικών αγαθών και επιφανειακών απολαύσεων η μικρή του ζωή θα περάσει σχεδόν ανώδυνα και στο πι και φι θα τελειώσει πριν καν καταλάβει ότι υπήρξε.

Μία μορφή σχετικής ελευθερίας, ιδωμένη μέσα από τα μάτια ενός «υ», μπορεί να επιτευχθεί μέσα από το BDSM, σύμφωνα με την wanderer:

Η τελευταία ελευθερία σε μία ανελεύθερη ύπαρξη. Άσε τον Κ να τα βγάλει πέρα ως Σαρτρικός άνθρωπος και Νιτσεϊκός υπεράνθρωπος. Αν μπορεί και την βρίσκει κιόλας, χαζή είμαι να στεναχωριέμαι για το ζόρι του; Φυσικά κι εγώ θα φτύσω αίμα μέχρι να αποφασίσει ότι όντως επιλέγω, αποφασίζω, έχω κρίση και συνείδηση και παραδίδω υπεύθυνα τον εαυτό μου (κι εγώ επομένως γίνομαι Σαρτρικός άνθρωπος). Αξίζει τον κόπο σε σύγκριση με τις oblivious μάζες ανωτέρω. Ξέχασα να πω ότι το τείνειν προς την αυτογνωσία και την αποδοχή του εαυτού θα μπορούσε να οδηγήσει σε έκσταση, ιδίως μέσα από την συντροφικότητα της εναρμόνισης της βούλησης με έναν Κ (εναλλασσόμενη με περιόδους πόνου και απόγνωσης). Not bad για κάποιον σκλαβωμένο στα δεσμά του χωροχρόνου. Και ναι, Lord, το παραδέχομαι, είναι σωστός ο δρόμος (δεν φτάνεις ποτέ αλλά αξίζει να βαδίζει κανείς εκεί).

Από την σκοπιά ενός «υ» επομένως, η ελευθερία βρίσκεται ακριβώς εκεί που δεν θα το περίμενε κανείς, όπως επισημαίνει και η female:

Αχα. Η ΑΙΣΘΗΣΗ της ελευθερίας. Συμφωνώ. Μόλις είδα το Edmond, δεν ενθουσιάστηκα, αλλά μου έκανε εντύπωση το ότι ο τύπος, που στην αρχή αισθανόταν ότι “This is not my beautiful wife, this is not my beautiful house, this is not my beautiful life”, με άλλα λόγια δεν ήταν εκεί όπου ανήκε, βρήκε τελικά μία αίσθηση γαλήνης και συντροφικότητας στην φυλάκα, αγκαλιά με έναν μαύρο συγκρατούμενο που τον σοδόμιζε και κάνανε και σχέση και λέγανε κι ένα σωρό κοτσάνες περί ελευθερίας day in and day out. Αίσθηση ελευθερίας. Ίσον ελευθερία, ακόμη και για έναν παρατηρητή, το είδα.

Δεν μπορώ να μην κλείσω αυτή την μικρή διατριβή περί ανελευθερίας χωρίς να αναφερθώ στον Hunger Artist του Κάφκα. Στην ιστορία αυτή η ελεύθερη βούληση εκφράζεται μέσα από την άρνηση του εαυτού του καλλιτέχνη και τον μαζοχισμό του. Έχει τον απόλυτο έλεγχο του εαυτού του και των επιθυμιών του (υπάρχει και ένας «μάνατζερ» που τον καθοδηγεί βεβαίως βεβαίως) και έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την καπιταλιστική κοινωνία, που τον βλέπει ως διασκεδαστικό αξιοθέατο (οποιαδήποτε ομοιότητα με BDSM lifestylers είναι εντελώς συμπτωματική). Είναι ένα είδος τέχνης της ζωής, σε σχετική απομόνωση από την ζωή των υπολοίπων, κάτι που το κάνει επειδή τον εκφράζει. Αν και τελικά παραμένει ανικανοποίητος, δεν θα μπορούσε να κάνει οτιδήποτε άλλο αν θέλει να παραμείνει πιστός στον εαυτό του. Ολοκληρώνεται μέσα από την τελική εξόντωση του εαυτού του. Το κοινό χειροκροτεί, αδυνατώντας να καταλάβει. Πάει και ο παρατηρητής. Το πάθος βιώνεται ατομικά. Σπανιότατα, επικοινωνείται μέσα από την τέχνη.

Ας δαγκώσω την ουρά μου:

«Η φιλοσοφία έχει δοκιμάσει τα πάντα στην προσπάθεια να βοηθήσει το άτομο να υπερβεί τον εαυτό του αντικειμενικά, πράγμα που είναι ένα εντελώς αδύνατο κατόρθωμα. Η ύπαρξη ασκεί την ανασταλτική επιρροή της, κι αν οι φιλόσοφοι σήμερα δεν είχαν γίνει απλοί γραφιάδες στην υπηρεσία μιας φανταστικής σκέψης, θα είχαν αντιληφθεί πριν από πολύ καιρό ότι η αυτοκτονία ήταν η μοναδική ανεκτή πρακτική ερμηνεία της προσπάθειάς της.

Η σύγχρονη φιλοσοφία των γραφιάδων περιφρονεί το πάθος. Κι ωστόσο το πάθος είναι το αποκορύφωμα της ύπαρξης για ένα υπάρχον άτομο – και είμαστε όλοι μας υπάρχοντα άτομα. Στο πάθος, το υπάρχον άτομο γίνεται άπειρο κι ωστόσο είναι ταυτόχρονα πολύ καθοριστικά ο εαυτός του.» (Kierkegaard)

Έτσι συνδέω την έννοια της ελευθερίας με το BDSM.

 

Πολύ όμορφα όσα έγραψε η Δώρα. Τόσο η ελευθερία όσο και η άρνησή της (η ανελευθερία, όπως τη λέει η Δώρα και όχι η σκλαβιά, όπως θα ήταν σωστό γραμματικά) είναι μια ψυχική ανάταση. Διαφωνώ ότι είναι απαλλαγή ευθυνών. Ακριβώς το αντίθετο. Οι ευθύνες είναι μεγάλες (μιλάω από την πλευρά του υποτακτικού), τα "εγώ" του υποτάσσεται στο "πρέπει" που δεν είναι μόνο του Κυρίαρχου, αλλά εκφράζεται από αυτόν. Σε αυτή, λοιπον, την ψυχική ανάταση υπάρχει το σπέρμα της ευτυχίας. (Είμαι κουρασμένος μετά από ένα ξενύχτι, ένα γεμάτο Σάββατο δουλειάς, μια Κυριακή με δουλειά και μια θεατρική παράσταση, άρα Δώρα δεν μπορώ να κάνω, σήμερα, την κόντρα που σου έλεγα. Έτσι ή αλλιώς εσύ έχεις κάνει διατριβή...)

 

από την οπτική ενός υποτακτικού ,συγκεκριμένα άνδρα θεωρώ πως είναι πολύ απλό

με την προϋπόθεση ότι μιλάμε για έννομο και ένλογο σαδομαζοχισμό ,λέμε για παράδειγμα, κάποιος βρίσκετε δεμένος και φιμωμένος και κάποια γυναίκα τον βασανίζει δεν βρέθηκε εκεί επειδή τον υπνώτισε η γυναικά και ξύπνησε σε αυτή τη κατάσταση δεμένος ,αλλά γιατί ο ίδιος το δέχθηκε ,ήδη είχε το δικαίωμα της επιλογής βασική αρχή της ελευθερίας θαρρώ

σε μία ερωτική πράξη σαδομαζοχιστικού χαρακτήρα καλό είναι να έχει και ο υποτακτικός τον έλεγχο των οριών του για να μην έχει άσχημα αποτελέσματα η συνάντηση ...

 

Δεν εξισώνω την ανελευθερία με την σκλαβιά. Η ανελευθερία είναι η πραγματικότητα όλων των ανθρώπων. Η σκλαβιά είναι μία επιλεγμένη κατάσταση στην οποία φτάνει κανείς μέσα από ποικίλες και επίπονες και μακρόχρονες διαδικασίες και προσφέρει στον υποτακτικό μία αίσθηση ελευθερίας χωρίς να αναιρεί την ουσιαστική ανελευθερία του που δεν έχει σχέση με την σκλαβιά του αλλά προέρχεται από την ανθρώπινη φύση του. Παρόλα αυτά, από ότι καταλαβαίνω σε αυτό το πρώιμο στάδιο η επιλογή της παράδοσης των υπόλοιπων επιλογών του οδηγεί τον υποτακτικό σε έναν τρόπο ζωής και μία αντίληψη της ζωής που τείνει κατά πολύ να πλησιάσει έναν κατά μία έννοια "ελεύθερο" άνθρωπο. Είναι κατά βάση η απόλυτη αναρχική πράξη που κανονικά, αν είχαν μυαλό οι έχοντες την εξουσία, και αν μπορούσαν, θα την απαγόρευαν.

 

Απάντηση: Re: Περι ελευθερίας...

Συμφωνώ..

Των (τραγικά)περισσότερων θα έλεγα..Κατ΄ουσίαν συμφωνώ όμως..

Υποκλίνομαι..

Συναισθηματικά , σημειοκρατικά ή "ολοκληρωτικά" ελεύθερο;Αν θες παρακαλώ διευκρίνισε..

Μας γμσες (με την κάλλιστη έννοια) τώρα ..   

Άσχετο..Αυτό το εμότικον που κλείνει το μάτι μπορούμε να το αλλάξουμε με ένα πιο έξυπνο;Σαν το παλίοτερο πχ...Έχει μια φάτσα λες και συναινεί σε ομαδικό μπάρμπεκιου..

 

Κάπου πρέπει όμως να βρούμε μια κοινή βάση. Αν δεν την ορίσουμε κοινωνιολογικά, την καθιστούμε έρμαιο   στους ορισμούς του καθένα μας. Δεν μπορεί να έχουμε όλοι δίκιο ή να υπάρχουν πολλοί ορισμοί.
Ένας «πρόχειρος» αλλά πολύ κοινός ορισμός που βρήκα στη wikipedia είναι πως: ελευθερία είναι η κατάσταση στην οποία το άτομο δρα αυτόβουλα.
Είναι λάθος ο ορισμός αυτός σε ένα bdsm forum; Αν δεν είναι, δεν αναιρείται αυτόματα η όποια ελευθερία του υποτακτικού σε μια D/s σχέση;

Μάλλον δεν έχουμε αποσαφηνίσει τους ορισμούς (ή ίσως κι εγώ δεν τους έχω κατανοήσει καλά).

Έχουμε ακούσει λογικά όλοι την έκφραση «Μου αρέσει να με καταπιέζει μια Αφέντρα...».
Επομένως αν η καταπίεση έχει μόνον αρνητική επίπτωση σε κάποιον, συμφωνώ πως είναι προτιμότερο να αυτοκαταπιεζόμαστε (δηλ. να δεχόμαστε το είδος της καταπίεσης που θέλουμε κι από αυτούς που θέλουμε). Αλλά η καταπίεση παύει να ισχύει μόνο και μόνο επειδή μας ευχαριστεί;;;

 

Μια χαρά σαν επιλογή  Αλλά ο παραπάνω ορισμός λογικά δεν έχει λάβει υπόψη του πως κάποιος μπορεί να έχει την επιθυμία να σκλαβωθεί και δεν θα έχει την δυνατότητα έπειτα, «να είναι ο εαυτός του». Εκτός αν ο εαυτός μας είναι να κάνουμε πάντα και μόνο ό,τι θέλει ο άλλος...

Καταλαβαίνω πως σε μερικούς ανθρώπους δεν αρέσει να είναι ελεύθεροι. Κι αυτό πιστεύω πως πρέπει να έχουν δικαίωμα να το αποφασίσουν οι ίδιοι. Δε διαφωνώ σε αυτό.
Αλλά έπειτα από αυτήν την επιλογή τους, είναι δυνατόν να τους θεωρούμε ελεύθερους;

Γιατί πολλοί υποτακτικοί τότε υποστηρίζουν πως τους αρέσει να τους καταπιέζουν; Δεν εκφράζονται σωστά;