Περι ελευθερίας...

Διακρίνω μια εμμονή από τον lost boy σε έννοιες που έχουν εξηγηθεί αλλά δεν μπορεί να τις καταλάβει. Συμφωνώ με τον MasterJP, όμωςθα πρέπει να λάβει υπόψη του ότι ο lost boy δεν μπορεί να δει τα πράγματα από τη μεριά του υποτακτικού ή του κυρίαρχου διότι, απλούστατα, δεν είναι τίποτε από τα δύο. Άρα δεν μπορεί να καταλάβει ότι ο υποτακτικός θέλει να υποταχθεί, αν αυτό δε γίνει τότε κάτι δε θα πηγαίνει καλά, θα είναι καταπιεσμένος, από τον εαυτό του (διότι πιστεύει ότι κάτι δεν έκανε σωστά και τιμωρήθηκε με το να είναι αδρανής) και από τον κυρίαρχο (διότι δε θέλει ή δεν μπορεί ή δεν επιτρέπει να τον υποτάξει). Τα πράγματα είναι απλά. Αν αντικαταστήσεις την υποταγή με το πήδημα, σε μια βανίλα σχέση, τότε μπορείς να το καταλάβεις.

 

Αν είχαν εξηγηθεί (αποσαφηνιστεί) οι έννοιες δε θα είχε δημιουργηθεί καν αυτό το thread.

Επιχειρήματα του στυλ αν ήσουν έτσι ή αλλιώς θα καταλάβαινες, δε μου λένε πολλά  
Το θέμα όμως του νήματος δεν έχει να κάνει με το τι καταλαβαίνω εγώ και τι όχι.

 

Όταν μέσα από βαθύτερη γνώση όλων όσων συνιστούν την υποκειμενική προσωπική αίσθηση ελευθερίας, βρίσκεσαι πλέον σε θέση να αξιοποιήσεις αυτή σου τη γνώση έτσι ώστε να την απολαμβάνεις άμεσα κι αυθόρμητα -> νιώθεις ελεύθερος.
Δηλαδή η ελευθερία είναι η συνειδητοποιημένη αξιοποίηση της ίδιας σου της γνώσης, της αναγκαιότητας εκπλήρωσης εκείνων των όρων μέσα από συγκεκριμένες καταστάσεις, που σε καθιστούν ελεύθερο.

Αν αυτή σου η γνώση των πραγματικών προσωπικών σου αναγκών, σε οδηγεί στην σκλαβιά, τότε και μόνο τότε μπορείς σαν άτομο να νιώσεις ελευθερος (ελεύθερος ακόμη κι από την ίδια την αναγκαιότητα προσαρμογής της προσωπικής σου αντίληψης, με την κοινωνική γενικότερη αντίληψη, ελευθερία=ανεξαρτησία).

 

Re: Απάντηση: Re: Περι ελευθερίας...

Από ότι έχω καταλάβει μέχρι τώρα, η ελευθερία ενός ατόμου σε κατάσταση επιλεγμένης σκλαβιάς προέρχεται ενδεχομένως από τις εξής παραμέτρους:

Ο υποτακτικός σε κάποιο τελικό στάδιο της εκπαίδευσής του αποδέχεται την φύση του, αφού την γνωρίσει πρώτα, αφού δηλαδή φτάσει σε ένα πολύ υψηλό επίπεδο αυτογνωσίας, με την καθοδήγηση του Κ που σαφώς θεωρούμε ότι επίσης γνωρίζει και αποδέχεται τον εαυτό του, και γνωρίζει τον τρόπο με τον οποίο μπορεί να καθοδηγήσει τον υποτακτικό του να κάνει το ίδιο. Η αποδοχή του εαυτού δεν θα πρέπει να παίρνεται σαν δεδομένο, από ότι βλέπω γύρω μου ελάχιστοι άνθρωποι αποδέχονται τον εαυτό τους και ελάχιστοι τον γνωρίζουν (συγκαταλέγω τον εαυτό μου σε αυτούς, δεν έχω πάρει ακόμη το πτυχίο μου)  Συναισθηματική ελευθερία επομένως, αλλά λειτουργεί και σε πρακτικό επίπεδο εφόσον η αποδοχή του εαυτού οδηγεί στις κατάλληλες επιλογές σχετικά με τον τρόπο ζωής του υποτακτικού, στα πεδία τουλάχιστον όπου του επιτρέπεται να ακολουθεί τις δικές του επιλογές.

Δεν χρήζει διευκρίνησης πιστεύω η επακόλουθη ελευθερία στην σεξουαλική έκφραση, απαλλαγή από ενοχές, διεύρυνση των ερωτικών οριζόντων, συναισθηματική και ερωτική πλήρωση που είναι επακόλουθα της γνώσης και αποδοχής του εαυτού και των επιθυμιών μας. Ακόμη και στην πλήρη ταύτιση των επιθυμιών του υποτακτικού με αυτές του Κυρίαρχου, και την εξάρτηση της απόλαυσής του από την απόλαυση του Κυρίαρχου, τα ανωτέρω πρέπει να ισχύουν.

Παρακάμπτει με την διαδικασία της παράδοσης του εαυτού και την αίσθηση της πλήρους υποταγής στον σημαντικό Άλλο όλες τις αγκυλωμένες ανοησίες που πέρασαν μέσα στο υποσυνείδητο καθώς και στον συνειδητό εαυτό του από την στιγμή που βρέθηκε ως ματωμένο μωρό στον κόσμο τούτο. Μαμάδες, μπαμπάδες, δάσκαλοι, εκκλησίες, φιλαράκια, ότι έμαθε ή αναγκάστηκε να μάθει κάποιος, ότι είδε και του σάπισε το μυαλό, ότι άκουσε και τον άλλαξε, ότι έζησε και τον πλήγωσε και τον έκανε αυτό που είναι, μπορεί εν δυνάμει να παρακαμφθεί. Υπάρχει τρόπος για να ξεπεράσει ένα υποτακτικό άτομο όλη την ανοησία που συσσωρεύθηκε μέσα του χρόνια ολόκληρα και να κρατήσει μόνο ότι είναι ατόφιο, χρήσιμο, λογικό, ευγενές, άξιο. Ο δρόμος της υποταγής σε κάποιον Κυρίαρχο που ξέρει τι κάνει συμπεριλαμβάνει το άδειασμα της σαβούρας των ψυχοπνευματικών (και σωματικών) αγκυλώσεων, κόμπλεξ και ταμπού, εκεί που τους πρέπει: στον κάδο των αχρήστων. Το άτομο ελευθερώνεται από αιώνες κοινωνικών πρέπει και δεν πρέπει και τρίχες κατσαρές.

Τέλος, σε υπαρξιακό επίπεδο, το άτομο ελευθερώνεται από την ανθρώπινη κοινή μοίρα της μοναξιάς. Η απόλυτη ταύτιση της βούλησης και της απόλαυσης και της ύπαρξης του υποτακτικού με τον Κυρίαρχο επιφέρει το πιο απόλυτο δέσιμο (αυτό είναι bondage, όχι αηδίες με ροζ μπονμπον χειροπέδες) με έναν άλλο άνθρωπο. Πώς να μην νοιώθει ο υποτακτικός λατρεία για τον Κ του; Πώς να μην αγαπάει βαθύτατα, ανυστερόβουλα και συχνά με αυτοθυσία ο Κ τον υποτακτικό του; Δεν αξίζει μια τέτοια ζωή; Δεν είναι κάθε δευτερόλεπτο πολύτιμο; Δεν μοιάζει με αιωνιότητα; Δεν αδιαφορεί κανείς ακόμη και για τον θάνατο όταν είναι τόσο απόλυτα δεμένος με τον Άλλο;

Ναι, "ολοκληρωτικά", ή ακόμη και ολοκληρωτικά. Ο νους χωράει μέσα του το άπειρο, το απόλυτο, το ιδεώδες. Αν το υλοποιήσεις κιόλας, είσαι ελεύθερος.

 

Απάντηση: Περι ελευθερίας...

Την ελευθερια δεν θα πρεπει να την προδιορισουμε αναφορικα με καποιες αξιες,με καποια δικαιωματα;
Ενας "υ" ελευθερα επιλεγει κατ'αρχην να ειναι "υ".Παει καλα ως εδω.Λειτουργοντας ομως σε μια σχεση Κ/υ πραττει ελευθερα;Εκφραζεται ελευθερα; Βουλεται ελευθερα;Σκεπτεται ελευθερα;
Προσωπικα δεν θα απαντουσα θετικα στα ερωτηματα αυτα,εκτος ισως απο το τελευταιο.Η σκεψη οντως δεν υποκειται σε περιορισμους,εκτος αν εισαι πολυ φανατικος,δογματικος η...ερωτευμενος.Οποτε παυει να ειναι ελευθερη...
Η ταυτιση (εαν και οταν αυτη επιτευχθει) της βουλησης,της απολαυσης, της υπαρξης εν τελει του "υ" με αυτην του¨"Κ" μπορει να τον κανει ευτυχισμενο, ενταξει,τον κανει μως ελευθερο; Απο τι; Απο τις κοινωνικες δουλειες και προκαταληψεις; Εστω.Δεν χρειαζεται ομως ενας Κυριαρχος για να το καταφερει αυτο,εκτος εαν ο "υ" εκτος απο Κυριαρχο αναζητα και μεντορα.

Μα ο "υ" θα μου πειτε αισθανεται ολοκληρωμενος σαν ατομο μεσα στη σχεση του αρα ,ελευθερος.
Μαλιστα.Αισθανεται.Ενας παρατηρητης της σχεσης του ομως θα συμφωνουσε;
Ειναι η ατομικη ελευθερια εν τελει απολυτα υποκειμενικη εννοια,που κοβεται και ραβεται στα μετρα του καθενα;
Αν τελικα δεχθουμε αυτη την υποκειμενικη αντιληψη της ελευθεριας σε ατομικο επιπεδο γιατι την "αντικειμενικοποιουμε" σε κοινωνικο;Η κοινωνια δεν ειναι ενα συνολο ατομων;

Εν κατακλειδι, η θεωρηση του Lost boy επι του θεματος δεν νομιζω οτι στερειται βασης.

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Περι ελευθερίας...

Κάπου σε ζήλεψα..Πραγματικά ..και όχι σε σχέση με την απάντηση σου,την οποία τη θεωρώ εξαιρετική,αλλά σε σχέση με τη χημεία σου και τον τρόπο που την εξέφρασες πραγματικά μας την πέταξες στα μούτρα για να σε θαυμάσουμε..Σε συγχαίρω..

Υπέροχη απάντηση..Υποκλίνομαι και σε ευχαριστώ για το χαμόγελο που μου χαρισες..

 

Re: Απάντηση: Re: Περι ελευθερίας...

Με άλλα λόγια, 2 ανθρωποι που γνωριζουν την αληθινη τους φύση και τιμουν μαζι τον Ερωτα.(οχι σεξ και μπουρδες- ε-ρω-τας, τρεις συλλαβες , ενα τριπτυχο: μυαλο (πνευμα) , καρδια και σωμα.

 

Θα συμφωνούσα με τις παραπάνω απόψεις αν δεν τις θεωρούσα υπερβολές, έστω κι αν είναι όμορφα γραμμένες...  

 

ο Ερωτας δεν ειναι ποτέ υπερβολή  

 

Ναι αλλά το θέμα του thread έχει να κάνει με την ελευθερία σε σχέσεις D/s στις οποίες δεν υπάρχει κατ' ανάγκη έρωτας...

 

αν δεν υπαρχει ο Ερωτας, ο θαυμασμος, ο,τι θελεις βαλε, θα ειναι απλα και ξερα ενα σεσιον..δηλ το απολυτο τιποτα. χυνεις και τελος. η ελευθερια φευγει απο το παραθυρο αφου παραμενεις μονος..