Περι ελευθερίας...

Κάτι δε μου πάει καλά...

Ή θαυμασμός ή έρωτας ή ό,τι θέλω να βάλω;
Όλα είναι το ίδιο δηλαδή;
Ή είναι όλα τόσο εύκολο να γίνουν; Δηλαδή έκανα D/s σχέση άρα είμαι ερωτευμένος;

Κι αν κάποιος είναι ερωτευμένος ή/και έκανε σχέση D/s, ελευθερώθηκε κιόλας από taboo και προκαταλήψεις κι άνοιξε το πνεύμα του;
Ακόμη δεν κατανοώ για ποιο λόγο οι υπερβολές... Δε νομίζετε πως όλοι θα είχαν παρατηρήσει όλες αυτές τις αλλαγές στα χαρακτηριστικά από κάποιον γνωστό τους υποτακτικό αν όντως συνέβαιναν;

 

/..λυπαμαι..δεν ξερω καλυτερα ελληνικα να σου εκφρασω αυτα που νιωθω , γι αυτο σταματαω εδω  

 

Δεν είναι θέμα του τι νιώθω εγώ κι εσύ zinnia όπως είπα και στον john_slave69 πιο πάνω.
Συζητάμε για την ύπαρξη ή όχι ελευθερίας σε σχέσεις του χώρου.

Τα νιώθω, δε νιώθω, νομίζω πως νιώθω, έπρεπε να νιώθω αν ήμουν αυτός ή ο άλλος κλπ, δεν είναι πειστικά επιχειρήματα σε μια συζήτηση.

 

Απάντηση: Re: Περι ελευθερίας...

Απλα εισαι ερωτευμενη ομορφια μου, και μιλας στην γλωσσα των ερωτευμενων,και η γλωσσα των ερωτευμενων ειναι διεθνης και οχι Ελληνικη............. 

 

Απάντηση: Περι ελευθερίας...

Μια ακόμη απόπειρα εξήγησης για την εντός D/s αίσθηση ελευθερίας.

Δε ξεχνώ ότι το νήμα αφορά την ατομική αίσθηση ελευθερίας. (δλδ το πώς “νιώθει” κάποιος άσχετα αν ταιριάζει σε κάποιους όπως τον Lost boy το συγκεκριμένο ρήμα να εμπεριέχεται σε επιχείρημα)

Ξεκινώ με ένα παράδειγμα (ακραίο, προκειμένου να γίνει ξεκάθαρο αυτό που θέλω να αναδείξω. Λογικά βιώσιμες, όχι τόσο ακραίες καταστάσεις μπορούν να νοηθούν κατ αναλογία):
Αν κάποιος (συναινέσει και) καταφέρει να αποδεχτεί ότι θα ζει όλη του τη ζωή φιμωμένος και δεμένος χειροπόδαρα τότε είναι ελεύθερος να κάνει τα πάντα που τα δεσμά του επιτρέπουν.
Πχ να κουνήσει τα δάχτυλα των χεριών και των ποδιών του, να αναπνεύσει, να ανοιγοκλείσει τα μάτια του, να σκέφτεται κλπ
Τα πάντα!
Είναι ελεύθερος.

Για τους συλλογισμούς μου παρακάτω δέχομαι ότι:
1. κάθε επιλογή είναι ένας «αυτοπεριορισμός», αφού αν διαλέξω το «Α» σαφώς περιορίζω τον εαυτό μου από το να διαλέξω το «μη Α».
Και
2. μέτρο της εσωτερικής ελευθερίας είναι η χρήση ή όχι αυτοπεριορισμων.

Για τη συνήθη περίπτωση υπό δλδ για έναν «φύσει ενοχικό τύπο» (όπως διάβασα τελευταία, σε ένα παλαιότερο νήμα, ότι είναι κυριότερο και σαφέστερο κριτήριο διάκρισης ενός υπό… αχ!), κάθε επιλογή εμπεριέχει την πιθανότητα λάθους και ενοχών (εντέλει πόνο αλλά δεν μας ενδιαφέρει εδώ αυτό). Και κάθε του επιλογή (=αυτοπεριορισμός) αντί απόλαυση ελευθερίας μάλλον του προκαλεί την υπενθύμιση (συνείδηση) της ανελευθερίας του.
Για έναν τέτοιου τύπου υπό (ενοχικό) ο χειρότερος δεσμώτης είναι ο εαυτός του. Οποιαδήποτε δεσμά τον απελευθερώνουν από τον εαυτό του, του δωρίζουν μια ελευθερία πρωτόγνωρη.

Με βάσει αυτά, η αποδοχή του μεγαλύτερου δυνατού (έξωθεν ή άνωθεν ορισμένου) περιοριστικού πλαισίου δίνει ταυτόχρονα τη μεγαλύτερη ελευθερία εντός του (μια που δεν υπάρχει περιθώριο για πολλές ατομικές επιλογές δηλαδή αυτοπεριορισμούς).
Το όριο της ελευθερίας, εντός πλαισίου, είναι η αποδοχή του ίδιου του πλαισίου, ως η μόνη επιλογή που συνδέει την εντός και εκτός πλαισίου ελευθερία.
Έξω από το πλαίσιο της σχέσης ο υπό είναι αναγκασμένος σε επιλογές δηλαδή σε αυτοπεριοσμους.

Έτσι όπως εννοείται μια τυπική σχέση D/s το μόνο αυτοπεριορισμό, που επιβάλει κάποιος υπό στον εαυτό του, είναι: να είναι υπό σε μια σχέση D/s.
Εφόσον από τον κυρίαρχο επικοινωνηθει με σαφήνεια και ακρίβεια το πλαίσιο και ο υπό το αποδεχτεί ουσιαστικά, βαθιά, αμετακίνητα τότε μέσα σε αυτή τη σχέση είναι ελεύθερος να κάνει ότι το πλαίσιο της σχέσης του επιτρέπει (δλδ ακραία   να ξυστεί αν έχει φαγούρα).
Αν μάλιστα για κάποιον η υποταγή γίνει αποδεκτή ως ανάγκη (και όχι επιλογή) ή είναι αποτέλεσμα επιβολής (ισχύει περιορισμός άνωθεν και στις δυο περιπτώσεις) αλλά παρόλα αυτά αυτός καταφέρει να αποδεχτεί το πλαίσιο, τότε δεν χρειάζεται καν να παραδεχτεί τον αρχικό αυτοπεριορισμό που επιβάλει στον εαυτό του (να είναι υπό σε μια σχέση D/s).
Δεν τον επέβαλε αυτός!
Είναι εσωτερικά ελεύθερος!

Δεν θα φέρω αντίρρηση αν αυτή η εντελώς σχετική ατομική βίωση ελευθερίας θεωρηθεί προϊόν αδυναμίας ή σοφιστείας, δλδ ψευδής, στην οποία αυτοπειθεται κάποιος προκειμένου να αφαιρέσει από τον εαυτό του την ευθύνη της επιλογής.
Θα την ονόμαζα μάλιστα εμμονή στη γοητεία του παιχνιδιού της αθωότητας που αφαιρεί κάθε ευθύνη (και βεβαίως αν η περιοριστική σχέση μείνει εκεί, δεν είναι το D/s που εγώ αποδέχομαι)




…
Όπως όμως έχω αναφέρει και σε άλλο νήμα μια σχέση D/s είναι για τον υπό η πορεία προς την ελευθερία.
Πως γίνεται αυτό;
Παρόλα όσα ανέφερα παραπάνω για τον υπό ο περιορισμός σε μια σχέση D/s έχει σαφέστατη λειτουργικότητα.
Μπορεί να αποκλείσει προϋπάρχοντες και έντονους δυσλειτουργικούς αυτοπεριορισμούς.
Να αφήσει περιθώριο να δημιουργηθεί η άλλη εμπειρία, η πραγμάτωση αυτού που πριν δεν ήταν εφικτό λόγω διάχυσης ή μπλοκαρίσματος, να αφήσει περιθώριο στην συγκέντρωση προσοχής σε συγκεκριμένα θέματα κάθε φορά έτσι ώστε να καταστεί δυνατή η συνείδηση τους, η εμπειρική γνώση και η αυτογνωσία.
Να απελευθερώσει!* Από κοινωνικά ταμπού, αγκυλώσεις, ενοχές.

(*Σαφέστατα είναι διαφορετική η έννοια της απελευθέρωσης από την έννοια της ελευθερίας.)

Μέσα από αυτήν την σταδιακή απελευθέρωση τα μπλοκαρίσματα λύνονται, τα κοινωνικά ταμπού πάνε περίπατο, οι ενοχές εξοβελίζονται, η γνώση και η αυτογνωσία προχωρά, η συνειδητοτητα ανεβαίνει, η ικανότητα διάκρισης της επιλογής αυξάνεται.
Και τότε η επιλογή-απόφαση που εμπεριέχει ευθύνη αντί να ενοχλεί μας μεγαλώνει.

Πότε όμως η επιλογή σε ένα δίλημμα (παρόλο που την νοώ ως αυτοπεριορισμό όπως ανέφερα παραπάνω), είναι ελευθερία και όχι ανελευθερία;
Όταν η επιλογή καθιστά πιο δυνατό αυτόν που την κάνει και η δράση σύμφωνα με αυτή την επιλογή πιο ικανό για νέες επιλογές.
Όταν η επιλογή κάποιου τον καθιστά πιο δυνατό και πιο ικανό τότε από το μόνο που αυτοπεριορίζεται αυτός είναι από την ανελευθερία του.
Τελικά η κάθε επιλογή του καταλήγει να του προσδίδει μεγαλύτερη ελευθερία.
Σε καμία περίπτωση δε σημαίνει ότι, σύμφωνα με αυτά, ένας υπό δεν επιλέγει, ως δρόμο για την ελευθερία, την υποταγή του.

Και μια που πιστεύω ότι υποταγή επιλέγεται και δεν επιβάλλεται άνωθεν (ως ανάγκη ή επιβολή προσώπου),
ότι υποταγή είναι το συνειδητό άνοιγμα και αποδοχή, το αγκάλιασμα με όλο το είναι του Κυρίαρχου από τον υπό,
ότι υποταγή είναι η γνώση και η αποδοχή της κατεύθυνσης που προσωποποιείται και συμβολίζεται στο πρόσωπο του κυρίαρχου και η συνειδητή κίνηση προς αυτόν,
στη σχέση D/s ο κυρίαρχος οφείλει την πρόκληση της ελεύθερης επιλογής του υπό μπροστά σε κάθε δίλημμα.
Όταν η απάντηση/ ελεύθερη απόφαση του υπό είναι σταθερά συγκλίνουσα στον κυρίαρχο, (και αυτό τον καθιστά συνεχώς δυνατότερο και ικανότερο σε νέες επιλογές), αυτό είναι υποταγή στη σχέση D/s.
Κίνητρο της υποταγής (για να το συνδέσω με ότι η zinnia αναφέρει) είναι ο έρωτας. Ο έρωτας (κατά τη Διοτίμα) ως "επιθυμία για κατάκτηση και διαρκή κτήση του αγαθού" (αγαθό εν προκειμένω η ελευθερία, προσωποποιημένο στον κυρίαρχο)

Σε κάθε σκαλοπάτι/πλαίσιο ελευθερίας εξακολουθεί να ισχύει το:
Όριο της ελευθερίας, εντός πλαισίου, είναι η αποδοχή του ίδιου του πλαισίου, ως ο μόνος αυτοπεριορισμος που συνδέει την εντός και εκτός πλαισίου ελευθερία.

Όσο κι αν η αποδοχή ενός στενού περιοριστικού πλαισίου κάνει τη λειτουργία μέσα σ αυτό ευχάριστη, το πλαίσιο οφείλει να διαστέλλεται, συνεχώς. Και να γίνεται αποδεκτό, συνεχώς.
Μέχρι να συναντήσει το τελικό «περιοριστικό» (; ) πλαίσιο αυτό των δυνατοτήτων της ανθρώπινης φύσης σε πλήρη ανάπτυξη.
Η εμμονή σε προηγούμενα στάδια/πλαίσια γίνεται τροχοπέδη για την ανάπτυξη του εαυτού και το απαντεμα (αν τυχόν ποτέ θα μπορούσε να συμβεί) της πραγματικής ελευθερίας.

Όπου:
«Απόλυτη συνειδητοτητα» είναι η πλήρης αντίληψη και γνώση του εαυτού και του εξωτερικού απ αυτόν κόσμου. Η απουσία κάθε αναγκαίου αυτοματισμού αντίληψης, σκέψης ή λειτουργίας. Κάθε τι ορίζεται και αποφασίζεται κάθε στιγμή.





...
Και για να απαντήσω στο ερώτημα περί ευτυχίας που προστέθηκε αργότερα στο νήμα:
Αν ευτυχία είναι η κατάσταση που αληθώς αντιλαμβάνομαι
τον εαυτό μου σε κατάσταση εσωτερικής γαλήνης,
το εξωτερικό περιβάλλον ένα με μένα, το εμπεριέχω και με εμπεριέχει
και τον χρόνο ταυτόχρονα στιγμή και «πάντα»
τότε ναι η ελευθερία είναι ευτυχία!

Μέχρι την κατάκτηση της ελευθερίας μπορούμε να βιώνουμε στιγμές ευτυχίας, που να μας θυμίζουν ότι μπορούμε να είμαστε, αλλά ταυτόχρονα δεν είμαστε, ελεύθεροι.

 

Δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω 100% με την soutzoukakia (η οποία το αναλύει εν εκτάσει, κάτι που δεν είχα χρόνο να το κάνω εγώ). Και θα ήθελα να προεκτείνω λίγο τη συζήτηση, να μου επιτρέπετε. Αυτή η ελευθερία του υποτακτικού, η οποία γίνεται δεκτή από τον κυρίαρχο, δε θα πρέπει να γίνει σεβαστή (σαν επιλογή) από ανθρώπους που δεν συμφωνούν με τις επιλογές του; Πράγμα που σημαίνει να μην χλεύαζεται, ειδικά σε αυτό εδώ το φόρουμ, αν εκδηλώσει κάποιες συμπεριφορές που θέλει να κάνει (και που, φυσικά, του επιτρέπεται). Σαν προβληματισμός μόνο.

 

Re: Απάντηση: Περι ελευθερίας...

χμμμ θα συμφωνούσα με αυτό το κομμάτι τα υπόλοιπαπου αναφέρεις απλά πλαισιώνουν αυτό το κομμάτι   κατά τη γνώμη μου !

 

Re: Απάντηση: Περι ελευθερίας...

Δεν μπορώ να μην μακρυγορήσω, όποιος βαριέται ας το προσπεράσει. 

Υποθέτω πως στην πρώτη περίπτωση αναφέρεσαι στην επίλυση του προβλήματος των ενοχών μέσα από μία σχέση όπου ο Κ φορτώνεται το βάρος των επιλογών του υπό και τον απαλλάσσει από τις ενοχές του. Μου θυμίζει λίγο κουταβάκια πεταμένα σε κάδο σκουπιδιών. Τα λυπάσαι και τα παίρνεις στο σπίτι σου. Τα φροντίζεις, σε κοιτάζουν με τα αθώα τους μάτια και σε λατρεύουν. Τα αγαπάς, αν και χέζουν παντού, τραβάς τα λιγοστά μαλλιά που σου έχουν απομείνει, και λες ανάθεμα την ώρα και την στιγμή που τα συμμάζεψα. Τα κουταβάκια περνούν καλά βεβαίως βεβαίως. Όμως:

Επειδή τα καταλαβαίνω καλύτερα μέσα από την ποίηση (η φιλοσοφία δεν είναι my cup of tea), θα επιχειρήσω να αποδώσω το συναίσθημα – αφού μιλούμε για την αίσθηση της ελευθερίας και όχι την ίδια την ελευθερία - με ένα ποίημα του Robert Frost:

The Road Not Taken

Two roads diverged in a yellow wood,
And sorry I could not travel both
And be one traveler, long I stood
And looked down one as far as I could
To where it bent in the undergrowth.

Then took the other, as just as fair,
And having perhaps the better claim,
Because it was grassy and wanted wear;
Though as for that the passing there
Had worn them really about the same.

And both that morning equally lay
In leaves no step had trodden black.
Oh, I kept the first for another day!
Yet knowing how way leads on to way,
I doubted if I should ever come back.

I shall be telling this with a sigh
Somewhere ages and ages hence:
Two roads diverged in a wood, and I--
I took the one less traveled by,
And that has made all the difference.

Φυσικά κάθε επιλογή που κάνουμε κλείνει την πόρτα στις υπόλοιπες επιλογές. Αλλά ο άνθρωπος που επωμίζεται το βάρος των δικών του επιλογών, αυτός δηλαδή που αντέχει να κουβαλήσει μόνος του τις αποσκευές του στο ταξίδι του, νοιώθει την χαρά του τελευταίου στίχου του ποιήματος (άσχετα με το ποιο δρόμο διάλεξε). Ο υπό της πρώτης περίπτωσης, ο «κουτάβης», δεν την νοιώθει αυτή τη χαρά, την στερείται. Δεν μπορεί να καταλάβει καν τι σημαίνει. Ίσως εξαρτάται από τον άνθρωπο, τις δικές του δυνατότητες, τις ευκαιρίες που του δόθηκαν, αυτές που πήρε μόνος του, από τον προσωπικό του μόχθο, ίσως από τις συγκυρίες. Δεν επιχειρώ να κρίνω ποιοτικά τους ανθρώπους. Αν όμως συγκρίνω τις δύο αισθήσεις, δεν μπορώ παρά να ξεχωρίσω ανάμεσα σε ένα ον που δεν ψυχανεμίζεται καν τι σημαίνει να είσαι Άνθρωπος (αλλά περνάει καλά σε μία σχέση όπου απελευθερώθηκε από τις ενοχές του, χωρίς να γίνει ελεύθερος άνθρωπος, όπως σωστά διευκρινίζεις) και σε έναν Άνθρωπο που έχει συνείδηση της ζωής του. Δεν πιστεύω ότι η ζωή είναι κάτι που μας συμβαίνει και μετά πεθαίνουμε. Είναι λίγο, δεν αξίζει τον κόπο (με προσωπικά κριτήρια σαφώς).

Ναι, με μία αντίρρηση. Ο «κουτάβης» δεν μπορεί ούτε να συλλάβει το δίλημμα. Δεν «παίζει» το παιχνίδι της αθωότητας, γιατί δεν ξέρει καν τους κανόνες του παιχνιδιού, δεν είναι παίκτης, είναι πιόνι που βρέθηκε σε ένα ταμπλώ και απλά ακολουθεί τη ροή των γεγονότων, γύρω γύρω ατέρμονα μέχρι να λήξει το παιχνίδι. Το παιχνίδι της αθωότητας δεν παίζεται από επιλογή, παίζεται σπασμωδικά. Νικητής είναι η σπατάλη της ζωής του, δηλαδή η απώλεια της δυνατότητας να ζήσει ως άνθρωπος. Από την άλλη, ο Άνθρωπος που το συλλαμβάνει, δεν μπορεί να παίξει το παιχνίδι. Δεν μπορεί να επιλέξει να ζήσει ως «κουτάβης». Από τη στιγμή που το έπιασε, έκλεισε μόνος του την πόρτα στην επιλογή μίας ασυνείδητης ζωής. And that has made all the difference.

Πολύ σωστό. Και για να απαντήσω στον Lost Boy, ναι, γνωρίζω υποτακτικούς στους οποίους οι αλλαγές είναι εμφανείς. Απλά πρέπει αυτός που κοιτάζει να γνωρίζει την διαφορά ανάμεσα στο να κάνεις επιλογές και στο να ζεις σαν να σου συμβαίνει η ζωή. Μα τότε θα είναι και ο ίδιος κάποιος που προχώρησε κάποια βήματα στο δρόμο προς την ελευθερία και άρα αρκεί να κοιτάξει τον εαυτό του για να καταλάβει ότι αυτό ισχύει. Αν δεν γνωρίζει την διαφορά, δεν μπορεί να αναγνωρίσει ούτε τις τυχόν αλλαγές στους άλλους γύρω του. Ή τουλάχιστον δεν μπορεί να κατανοήσει την αιτία τους.

…χωρίς ίσως να γνωρίζει εκ των προτέρων τον προορισμό (για προσπάθησε να εξηγήσεις στον «κουτάβη» την χαρά της επιλογής, το πολύ – πολύ να σε δαγκώσει), αλλά να έχει απλά μία γενική ιδέα για την κατεύθυνση (αφελής ερώτηση δική μου σε αρχικά στάδια, “is it good or is it evil?”- τώρα μπορώ να απαντήσω, it is good).

Με τρόμαξες προς στιγμήν soutzoukakia. Είδα κι έπαθα να ξεστραβωθώ από τον τρελλλλό έρρρρωτα….Μας έσωσε η Διοτίμα. Το αγκάλιασμα του Κυρίαρχου από τον υπό δεν εξισώνεται με τον έρωτα σαφώς. Και το αντίστροφο ισχύει (ο Κυρίαρχος αγκαλιάζει τον υπό χωρίς να είναι τυφλωμένος από έρωτα). Είναι η συνειδητή και ταυτόχρονα απόλυτη αποδοχή του άλλου, του ξένου προς το Εγώ άλλου.

Ακτινογραφίες.

Όνειρα.

Αυτό εξηγεί την αντίδρασή μου στα δύο τελευταία σημεία, δεν είναι δάγκωμα, αλλά η οπτική μου σκοπιά, από άλλο σημείο του δρόμου, κάπου μετά την αρχή. Προσεχώς καλύτερα.

 

Re: Απάντηση: Περι ελευθερίας...

Και κάτι ακόμη...

Χαίρομαι που μου δίνεις την δυνατότητα να εξηγήσω πώς εκλαμβάνω συναισθηματικά την αντικειμενική ανελευθερία του ανθρώπου, εξετάζοντας τον μεγαλύτερο περιορισμό, αυτόν της θνητότητας, πάλι μέσα από την ποίηση.

Is there no change of death in paradise?
Does ripe fruit never fall? Or do the boughs
Hang always heavy in that perfect sky,
Unchanging, yet so like our perishing earth,
With rivers like our own that seek for seas
They never find, the same receding shores
That never touch with inarticulate pang?
Why set pear upon those river-banks
Or spice the shores with odors of the plum?
Alas, that they should wear our colors there,
The silken weavings of our afternoons,
And pick the strings of our insipid lutes!
Death is the mother of beauty, mystical,
Within whose burning bosom we devise
Our earthly mothers waiting, sleeplessly

(απόσπασμα, Sunday Morning, by Wallace Stevens)

Ο ίδιος ο θάνατος δεν εμπεριέχει την φρίκη, ο φόβος του αγνώστου είναι αυτό που μας προκαλεί την φρίκη, ο θάνατος είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την αντίληψή μας του όμορφου, του ευγενικού και του άξιου. Ο φαινομενικός περιορισμός που επιβάλλει η θνητότητα στην ύπαρξη της προσδίδει την ελευθερία της. Μία ύπαρξη που θα στερούνταν της δυνατότητας να πάψει να υφίσταται, πέρα από απίστευτα μαρτυρική και ανούσια, θα ήταν απόλυτα δεσμευτική. No way out. Κόλαση δηλαδή. Η πραγματικότητά μας είναι εντελώς διαφορετική. Κάθε στιγμή είναι πολύτιμη, γιατί ενδέχεται να είναι η τελευταία. Όμορφη, γιατί δεν επιστρέφει ποτέ. Μοναδική, γιατί μόλις έφυγε. Θα έρθει άλλη, πιο όμορφη, θα την κάνω εγώ να είναι όμορφη. Αν δεν είναι, θα την αντέξω. Και μάλιστα, έτσι έχω μέτρο σύγκρισης. Αλλιώς, τί θα συγκρίνω;

Σε θεωρητικό επίπεδο, έτσι είναι. Σε πρακτικό, κι εγώ φοβάμαι το άγνωστο. Αλλά δεν είμαι τόσο ηλίθια ώστε να θέλω να πω «στιγμή, μείνε».

Έτσι αντιλαμβάνομαι το ερωτηματικό σου σχετικά με το "περιοριστικό" πλαίσιο της ανθρώπινης φύσης. Ίσως εννοούσες κάτι άλλο;

 

ΟΤΑΝ ΕΙΣΑΙ ΣΚΛΑΒΟΣ ΑΝΗΚΕΙΣ ΣΤΟΝ ΑΦΕΝΤΗ-ΤΡΑ ΣΟΥ ΕΙΣΑΙ ΓΕΝΝΗΜΕΝΟΣ ΣΚΛΑΒΟΣ-Α ΕΧΕΙΣ ΓΕΝΝΗΘΕΙ ΝΑ ΥΠΗΡΕΤΕΙΣ

 

Στη λίστα με τις γνωστότερες φοβίες βρήκα και αυτή.

Ελευθεροφοβία: Eleutherophobia Fear of freedom - this fear usually stems from focusing in on what can't be had, the need to have others control a situation, and lack of self worth.

Δεν μπορώ να είμαι σίγουρος αλλά μου θυμίζει ανάγκες και θέλω υποτακτικών ατόμων.


Θα με ενδιέφερε η άποψή σας...