Πόσο μας απομονώνει, η bdsm μας έκφραση;

Όντας για την κοινωνία μία παρεκκλίνουσα ομάδα, στεκόμαστε μακριά, ως ένας τρόπος αντίδρασης ή κρύβουμε νιώθοντας καταπιεσμένοι αυτό που νιώθουμε για να ταιριάξουμε φαινομενικά μαζί τους, ως ένας άλλος.

Περιθωριοποιούμαστε; Απομονωνόμαστε;

Λόγω του ενθουσιασμού της αποκάλυψης ότι δεν είμαστε μόνοι, αλλά υπάρχουν και άλλοι, βουτάμε με τα μούτρα στις νέες γνωριμίες που κάνουμε στο forum και όχι μόνο, υποσκελίζοντας πολλές φορές το παρελθόν μας. Νιώθουμε ότι μπορούμε να μιλήσουμε ελεύθερα για θέματα, που τα ψιθυρίζαμε όταν ήμασταν μόνοι μας και παραμερίζουμε όποια άλλη διαλογιστική διαδρομή.

Υπάρχει κίνδυνος;

Είναι ένα φαινόμενο παροδικό και δεν αξίζει την προσωπική ή της συλλογικής μας ανησυχίας;

Ποια είναι η άποψη σας;

 

Εκτιμώ πως όταν κάποιος θέλει κάτι συγκεκριμένο και δεν το έχει, δεν αισθάνεται απομόνωση, αλλά την έλλειψή του. Εάν αυτή η αίσθηση υπερνικά την επιθυμία του προς το bdsm, μόνος του οδηγείται ώστε να καλύψει τον εαυτό του, βάσει του τι επιθυμεί περισσότερο.
Με την έννοια της απομόνωσης ως ένα μέτρο, θα μπορούσε κάποιος κάλλιστα να πει πως στον αντίποδα ελλοχεύει ο συμβιβασμός, κάτι - θεωρώ - εξίσου επώδυνο και επικίνδυνο.
Αυτογνωσία είναι η λέξη κλειδί από εμένα....

 

Έχει συμβεί να μου έχει αλλάξει προτεραιότητες τρέχουσες το εξιτάρισμα από τις συναναστροφές του χώρου, αλλά όχι σε ανησυχητικό επίπεδο. Πιστεύω ότι αυτό οφείλεται κυρίως στην εκπαίδευσή μου. Μου έγινε σαφές από την αρχή, με κάποια αυστηρότητα μάλιστα, το ποιές προτεραιότητες θα έπρεπε να έχω. Τον ευγνωμονώ.

Η άποψή μου είναι, ότι κίνδυνος να παραμερίσουμε πράγματα που αξίζουν για μας λόγω εξιταρίσματος και ν αφήσουμε «ανεπαισθήτως να μας κλείσουν από τα τείχη έξω» δεν υπάρχει, αρκεί να το προσέξουμε το θέμα. Το φαινόμενο είναι παροδικό, μόνο αν δεν το αφήσουμε να μας πάρει από κάτω. Αλλιώς, αν δεν το ελέγξουμε, από παροδικό κάλλιστα μπορεί να γίνει μόνιμο και τότε μπορεί να συντρέχει λόγος – ατομικής – ανησυχίας. Ανάλογα με το πόσο σκύλα γίνεται η ζωή του καθενός μας...

 

Και για μένα Σας ευχαριστώ L_Strike.  
Δεν μπορώ να πω πως η απομόνωση μου - γιατί είμαι σχετικά απομονωμένη- αφορά μόνο βανίλλα συναναστροφές. Την απομόνωση μου την ορίζω ως την επιλεκτικότητα με την οποία επιτρέπω να με πλησιάζουν άτομα πέραν του τυπικού.
Γνωρίζω ποια είμαι, γνωρίζω ποιες είναι οι ανάγκες μου και οι ανάγκες μου δεν συμπεριλαμβάνουν την επαφή με άτομα που κατατάσσω είτε στα φθονερά, είτε στα τοξικά, είτε σ΄αυτά που κουτσομπολεύουν (κάποιοι το κάνουν ονομάζοντας το κοινωνικό σχολιασμό)κ.ο.κ., άσχετα αν αυτά τα άτομα ανήκουν στο χώρο ή είναι βανίλλα.
Πέραν τούτου, μέσα στους βανίλλα έχω γνωρίσει πολλά άτομα που είναι πολύ πιο ανοιχτόμυαλα από εκείνους που δηλώνουν "του χώρου".
Οπότε αν κάτι με απομόνώνει δεν είναι η βδσμ μου έκφραση αλλά το ποια είμαι.
Και προσωπικά την απολαμβάνω και την χρειάζομαι για να μπορώ να σχετίζομαι και να ανακαλύπτω χωρίς παράσιτα και χάσιμο χρόνου αυτά που έχουν σημασία για μένα.