Η αδιαφορία Του

Re: Απάντηση: Η αδιαφορία Του

Καλά αλλά μη φωνάζεις γιατί πονάει το κεφάλι μου (και πήρα και 3 depon)  

 

Η πρώτη πρόταση μου θυμίζει τις τιμωρίες μου...
Το να κάνω ότι θέλω και δεν Τον Απασχολεί είναι η τιμωρία που εισπράττω για ατοπήματα.

Από κει και πέρα, μπορεί να μην επιθυμεί κάποιες περιόδους το ίδιο στενή επαφή μαζί μου γιατί έχει άλλες ασχολίες, (άραγε δεν μπορεί να συμβεί κάτι ανάλογο και με τη σκλάβα, άσχετο αν το εκφράζει ή όχι?). Τότε δεν το εκλαμβάνω ως αδιαφορία αλλά ως αναφαίρετο δικαίωμα του να ορίζει και να καταμερίζει το χρόνο του όπως ο Ίδιος επιθυμεί.

 

Ίσως η αδιαφορία κάποιου Κυρίαρχου προς την υποτακτική του, για οποιονδήποτε ανόητο ή σοβαρό λόγο και αν συμβαίνει, να είναι μια εξαιρετική ευκαιρία για την υποτακτική να δουλέψει μέσα της τυχόν ανασφάλειες και αμφιβολίες για την σχέση υποταγής της, ή ακόμη και για τον εαυτό της. Γιατί θα έπρεπε σώνει και καλά να έχει την συνεχή επιβεβαίωση του Κυρίου της ότι αυτός είναι εκεί γι αυτήν; Δεν το ξέρει; Και γιατί χρειάζεται την εξωτερική επιβεβαίωση κάποιου για το ποια είναι; Αυτή δεν το ξέρει;

Νομίζω πως το μόνο αντίδοτο μιας υποτακτικής στην αδιαφορία είναι η εμπιστοσύνη στον Κυρίαρχο και στην απολυτότητα της σχέσης και η πίστη στον εαυτό της ως άτομο άξιο, με σωστές επιλογές και δυνάμεις ανάλογες του Κυρίου της.

Η μόνη μου ίσως ερώτηση θα είχε να κάνει με το κατά πόσο ένας Κυρίαρχος θα επιθυμούσε την εκδήλωση του συναισθήματος της υποτακτικής σχετικά με το πόσο τον έχει επιθυμήσει. Αυτό θα έδειχνε αδυναμία και εξάρτηση; Πώς μπορεί η υποτακτική να δηλώσει την δύναμή της και την αυτοπεποίθησή της καθώς και την ικανότητά της για αυτόνομη λειτουργία όταν προκύψει ανάγκη, ταυτόχρονα με την αγάπη της και την επιθυμία της να βρίσκεται σε συχνή επαφή με τον Κυρίαρχο;

Τί θέλουν τελικά οι Κυρίαρχοι από μία υποτακτική; Μία δυνατή υποτακτική που να είναι παρούσα όταν της ζητηθεί και τις υπόλοιπες στιγμές να λειτουργεί άριστα, κάτι σαν stand-by; Ή μία υποτακτική που να είναι προσηλωμένη συνεχώς στην ύπαρξη του Κυρίαρχου και να νοιώθει δυστυχισμένη χωρίς την επαφή μαζί του;

 

Ο καθενας Κυριαρχος ή όχι όταν δειχνει (κ αυτο μπορει να το ξερει μονος εκεινος, στην αντιθετη οχθη κανουμε εικασιες για το τι συμβαινει) πως αδιαφορεί κάτι έχει στο μυαλό του, το πιστευω. Όταν όμως αδιαφορεί πραγματικά πλέον κ όχι στο βωμο της πολυ καλης τιμωριας (γιατι ειναι κ μαλιστα κατ εμε από τις πιο σκληρες, ειδικα οταν ξερεις πως το "υ" Σου τρεφερει καποια αισθηματα για σενα) σημαινει πολυ απλα πως ολα τελειωσαν.
Τουλαχιστον αμα υφισταται το πρωτο... ειναι επικινδυνο παιχνιδι. Το "υ" κανει εικασιες κ δεν ξερει αν ειναι τιμωρια η πραγματικη αδιαφορια, βγαινει απο τα νερα του κ ο λογος... γενιεται η ανασφαλεια! κ οπου ανασφαλεια κανονικα ο καθε "Κ" πρεπει να ειναι εξισου ετοιμος να δεχτει τα αποτελεσματα τα οποια αμα γνωριζει καλα την "υ" ειναι περα για περα προβλεψημα.... γιατι οπου δραση προς καποιον, υπαρχει κ η αντιδραση του.

 

Απάντηση: Η αδιαφορία Του

Συνεχής επιβεβαίωση ίσως δεν χρειάζεται. Αλλά βαθιά πεποίθηση σε βαθμό γνώσης είναι απαραίτητη. Πως αλλιώς όμως θα μπορούσε αυτή να αποκτηθεί χωρίς επανειλημμένες κρίσιμες επιβεβαιώσεις; Ας μας απαντήσουν οι κυρίαρχοι.

Εξ ορισμού dora_salonica. Και όχι «κάποιου». Του κυρίαρχου της.
(απαντώ επηρεασμένη από νήμα που διάβασα πρόσφατα: The Healthy Submissive - Η υγιής υποτακτική )

Κυκλική απόδειξη, ικανοποιητική για όσο λειτουργεί. Αν έχει εμπιστοσύνη στον εαυτό της και στις σωστές της επιλογές τότε καλώς έχει εμπιστοσύνη στον κυρίαρχο που επέλεξε.
Όταν η υποτακτική κατά μια από τις προσφιλείς της συνήθειες (μια απ αυτές που την κάνουν υποτακτική), αρχίζει και αμφιβάλει για τον εαυτό της πως επιβεβαιώνεται για τον κυρίαρχο αν όχι από το δικό του ενδιαφέρον και τις δικές του επιβεβαιώσεις;
(συνεχίζω κάτω από την επήρεια του: The Healthy Submissive - Η υγιής υποτακτική )

Ε όχι βέβαια. Αλίμονο αν η υποτακτική δεν επιθυμούσε τον κυρίαρχο της. Και γιατί να μη το δείχνει; Πως θα ήταν ειλικρινής σε μια τέτοια περίπτωση;
Η μη εκδήλωση τέτοιων συναισθημάτων, αν δεν απορρέει από σαφή εντολή, μάλλον για vanilloειδες παιχνίδι ανταγωνισμού και «γοητείας» μου μοιάζει.

Οι δηλώσεις αυτών δεν είναι απαραίτητες, η πράξη σύμφωνα με αυτά όμως ναι, εν γένει.

Δεν ξέρω αν κανείς κυρίαρχος θα σου απαντούσε θετικά στο δεύτερο σκέλος της διαζευκτικής σου ερώτησης. Και μάλιστα έτσι όπως το διατυπώνεις που προϋποθέτει τη δυστυχία της υποτακτικής. Θα ήταν σα να ομολογεί ανασφάλεια και γενικότερα ανωριμότητα.
Προσωπικά πιστεύω πως η διαρκής προσήλωση είναι επιθυμητή, με τρόπο όμως που να μην την κάνει δυστυχισμένη η για όποιον λόγο έλλειψη φυσικής επαφής.
Με άλλα λόγια (μια μικρή συνταγή: ) αυτό που μπορεί να την διατηρεί ευτυχισμένη μακριά του είναι η ανεπαίσθητη μετακίνηση της προσήλωσης από το πρόσωπο καθαυτό, στην βαθιά αγάπη της για το πρόσωπο του κυρίαρχου της.

Αν δεν θέλεις να μπλέξεις την «αγάπη» ονόμασε το «ενδοβολη». Μόνο που η ενδοβολη είναι αυτόματος αμυντικός μηχανισμός, μη ελέγξιμος κατά συνέπεια (αν είναι να ‘ρθει θε να ‘ρθει), ενώ η αγάπη συνειδητή ενέργεια, που εμπεριέχει και τη δύναμη του προσώπου να αγαπά.

Βεβαίως σε αυτήν την ερώτηση πιο κατάλληλοι να απαντήσουν τι θέλουν είναι οι ίδιοι οι κυρίαρχοι.

 

Re: Απάντηση: Η αδιαφορία Του

Ας απαντήσουν λοιπόν οι Κυρίαρχοι. Ποια πεποίθηση είναι τόσο βαθιά ώστε να αποτελεί γνώση; Φαίνεται ότι πιστεύεις πως η πεποίθηση είναι το αποτέλεσμα επανειλημμένων επιβεβαιώσεων του Κυρίαρχου. Αυτές είναι δεδηλωμένες δημόσια ή δίνονται προσωπικά, είναι δημόσια αμφισβητήσιμες ή αποτελούν αναμφισβήτητο γεγονός (σχέση παντρεμένου με ερωμένη π.χ. όπου ο παντρεμένος διαβεβαιώνει την ερωμένη για την μοναδικότητα της σχέσης τους που πρέπει να παραμείνει κρυφή, κάτι σαν βόλεμα ένα πράμα, ή μάλλον κοροϊδία, η ερωμένη πρέπει να είναι απελπισμένα ερωτευμένη – ακόμη και η λέξη πλέον μου προκαλεί σύγκρυο – για να μην καταλαβαίνει ότι δεν βιώνει μία ρομαντική σχέση Ρωμαίου και Ιουλιέτας και ότι κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανίας), η σχέση Κυριαρχίας – υποταγής είναι ατομικά βιωμένη σε κοινωνικό κενό (υπάρχουν τέτοια πράγματα έξω από τη ζούγκλα; ) ή ανοιχτή στον κοινωνικό κύκλο των δύο ενεχομένων, είναι ξεκάθαρες επιβεβαιώσεις ή συγκαλυμμένες, έμμεσες και διφορούμενες; Με άλλα λόγια ποιες επιβεβαιώσεις οδηγούν στην βαθιά πεποίθηση σε βαθμό γνώσης; Και με ποια κριτήρια αποφασίζει ένας Κυρίαρχος να δώσει τις συγκεκριμένες επιβεβαιώσεις στην συγκεκριμένη υποτακτική; Βάσει της δικής του επιθυμίας, βούλησης και αισθητικής (γιατί έτσι γουστάρω αγαπητή μου) ή βάσει συνειδητής επιλογής της μεθόδου που κρίνει ο ίδιος ότι θα οδηγήσει την συγκεκριμένη υποτακτική με την συγκεκριμένη ιδιοσυγκρασία, όπως την κατανοεί ο ίδιος, στην βαθιά πεποίθηση σε βαθμό γνώσης; Και αν επιλέξει τις κρυφές, αμφισβητήσιμες, διφορούμενες, έμμεσες και συγκαλυμμένες, εξήγησέ μου σε παρακαλώ ποια υποτακτική έχει την ιδιοσυγκρασία που θα τις δεχτεί ως επιβεβαιώσεις που οδηγούν σε βαθιά πεποίθηση σε βαθμό γνώσης; Αυτό θέλω να το ακούσω (μαζοχισμός σουμπίτσας στο φόρτε του, σόρρυ).

Κατ’ αντιδιαστολή, πώς είναι βέβαιος ο Κυρίαρχος για την αγάπη και σιγουριά της υποτακτικής του; Δηλώνεται, διαφαίνεται; Το ξέρει από μόνος του; Είναι τηλεπαθητικός; ΕΛΕΓΧΕΙ; Ή βασίζεται κι αυτός σε επανειλημμένες κρίσιμες επιβεβαιώσεις από την πλευρά της υποτακτικής; Και τι είδους επιβεβαιώσεις θα είναι αυτές; (βλ. ανωτέρω) Ή βασίζεται μόνο στις πράξεις της; Καλά όσον αφορά την υποταγή, το συναίσθημα όμως, την εκδήλωση συναισθήματος, δεν το θέλει;

Καταλαβαίνω απόλυτα. Ας υποθέσουμε ότι ο Κυρίαρχος γνωρίζει ότι η υποτακτική δεν τις πάει τις κυκλικές αποδείξεις, ότι δεν αμφιβάλει ούτε για τον εαυτό της ούτε για τον Κυρίαρχο με τον οποίο αλληλοεπιλέχτηκαν, αποφάσισαν τέλος πάντων να πάρουν το ρίσκο να δώσουν την ψυχή τους ο ένας στον άλλον, να μπερδέψουν τα μπούτια τους, τα κορμιά τους, να βγάλουν τα μάτια τους (έχω κι άλλα αλλά θα μας πάρει όλη μέρα αυτή η ανάποδη τούμπα). Και αφού ξέρει ότι αυτή δεν αντιμετωπίζει τέτοιου είδους προβλήματα και ανασφάλειες τότε σταματάει τις επανειλημμένες κρίσιμες επιβεβαιώσεις που οδηγούν στην βαθιά πεποίθηση σε βαθμό γνώσης; Εκείνες π.χ. τις συγκαλυμμένες, έμμεσες κλπ. που οδήγησαν στην εσωτερική γνώση χωρίς την υιοθέτηση μιας τετριμμένης και ανούσιας εξωτερίκευσης (αγαπημένη εκδήλωση στον χώρο, ακόμη και από μένα ζητήθηκε). Τότε αδιαφορεί; (συνεχίζω κάτω από την επήρεια ισχυρών παραισθησιογόνων). Την εκπαιδεύει για Μίστρες; Θέλει να της ξεριζώσει τα χαρακτηριστικά της υποτακτικότητας; Ισότιμη σχέση θέλει; Ή θέλει μία «μικρή» Κυρίαρχη που να γράφει τα πάντα (including his fucking interest) στα τέτοια της αλλά να επιλέγει να είναι παρόλα αυτά γονατιστή μπροστά του; Δεν είναι λίγο παρανοϊκό το σενάριο; Άντε να φωνάξουμε και τον David Lynch να το γυρίσει ταινία μπας και καταλάβουμε την τύφλα μας (ναι, αυτός θα τα ξεκαθαρίσει όλα τώρα) και καταλάβουν και οι δόλιοι άφωνοι συμφορουμίτες τι είδους Κυριαρχική σχέση (θα) είναι αυτή.

Ο Κυρίαρχος δηλαδή επιθυμεί την εκδήλωση αδυναμίας και εξάρτησης της υποτακτικής; Αν ναι, δεν την έχει εκπαιδεύσει σωστά. Και αν ναι, δεν είναι Κυρίαρχος ο ίδιος. Άλλο σε αποθύμησα και άλλο σε έχω ανάγκη.

Τότε, γιατί αδιαφορεί ο Κυρίαρχος; Μήπως αυτός παίζει το παιχνίδι του ανταγωνισμού και της «γοητείας»; Μήπως αρνείται να δώσει τον Βόσπορο, δίνοντας μόνο την πεθυμιά του Βόσπορου γιατί κρίνει ότι μόλις δοθεί ο Βόσπορος η υποτακτική θα ξινίσει τα μούτρα της και θα αποχωρήσει γι’ άλλη γη, άλλα μέρη, άλλες θάλασσες των Σαργασσών; Με άλλα λόγια, ένας Κυρίαρχος βέβαιος για τον εαυτό του, και βέβαιος για την βεβαιότητα της υποτακτικής του, τι έρεισμα έχει να αδιαφορήσει (πέραν της τιμωρίας βέβαια, εφόσον δεχτούμε ότι η υποτακτική απλά θα τον αποθυμήσει); Ιδίως ένας Κυρίαρχος που δεν χρειάζεται τίποτα και κανέναν και μία υποτακτική που ομοίως δεν χρειάζεται τίποτα και κανέναν, απλά θέλει την σχέση. Μήπως η σχέση Κυριαρχίας – υποταγής πρέπει να εμπεριέχει ισχυρές δόσεις αδιαφορίας για να δηλώνεται σε συμβολικό επίπεδο η επιλεγμένη ασυμμετρία των ενεχομένων μελών; Αυτός δηλαδή δεν θέλει την επαφή; Βαριέται να είναι μαζί με αυτήν που επέλεξε; Αστείο δεν είναι; Λίγο σαν μπούμερανγκ λειτουργεί, θα του έρθει κατακέφαλα. Ή θέλει η επαφή να υφίσταται όποτε και όσο και με όποιο τρόπο θέλει αυτός; Η αδιαφορία είναι σύμβολο; Μα τότε η υποτακτική που είναι σίγουρη και όσον αφορά τον Κυρίαρχο και το ενδιαφέρον του (αγάπη του κλπ.) και τον εαυτό της (αξία κλπ.) δεν θα έπρεπε να επηρεάζεται στο παραμικρό από την αδιαφορία του. Ένα σύμβολο που δεν λειτουργεί παύει να είναι σύμβολο. Μας αφήνει με δύο ανθρώπους αυτάρκεις, που αγαπούν ο ένας τον άλλον βαθύτατα αλλά δεν έχουν επαφή γιατί του ενός του γκαύλωσε να χρησιμοποιήσει ένα σύμβολο που δεν είναι σύμβολο. Πέταμα πολύτιμων στιγμών, if you ask me, η ζωή είναι πολύ μικρή. Πίστεψέ με.

Η αγάπη προέρχεται από μέσα. Εγώ είμαι η πηγή (εννοώ ο καθένας που την βιώνει μέσα του). Το αντικείμενο λατρείας όμως είναι συγκεκριμένο. Δεν μπορώ να είμαι ευτυχισμένη επειδή ενασμενίζομαι με ένα δικό μου εσωτερικό συναίσθημα. Δεν αγαπώ την αγάπη μου. Αγαπώ εσένα (όχι εσένα soutzoukakia μου, δηλαδή σ’ αγαπώ και σένα, μην με παρεξηγείς), εννοώ αγαπώ τον Άλλον, τον ξένο προς εμένα Άλλον, και μάλιστα τον αγαπώ όπως είναι, ακόμη και με τα σύμβολα που δεν είναι σύμβολα, ακόμη και με την αναγνώριση της ανασφάλειάς του (σαφώς μεγαλύτερη της δικιάς μου όταν αυτός ελέγχει για να είναι σίγουρος ενώ εγώ ντιπ, μου αρκούν και οι μυστηριώδεις κρυφές επιβεβαιώσεις και τέλος ούτε καν αυτές δεν απαιτούνται), λοιπόν αυτός ο Άλλος είναι η αιτία της ευτυχίας. Βαρύ το φορτίο ε; Ας το κουβαλήσει (σαδισμός σουμπίτσας στο φόρτε του, σόρρυ).

Συμφωνώ για την ενδοβολή. Παιδικό. Αλλά δεν συμφωνώ με τον τρόπο που βλέπεις την αγάπη. Η αγάπη είναι μία άχρηστη ενέργεια (δεν υφίσταται) αν δεν έχει αντικείμενο. Όπως και το "αντικείμενο" είναι ουσιαστικά άχρηστο αν δεν λατρεύεται. Θα σε απογοητεύσω καλή μου, αλλά σε μία τέτοια σχέση κι ενώ πρόκειται για αυτόβουλα όντα, που λειτουργούν υπό μία βούληση, του Κυρίαρχου, και οι δύο εμπλεκόμενοι χοροπηδούν αενάως μέσα και έξω από ένα είδος αντικειμενοποίησης. Και οι δύο.

 

Re: Απάντηση: Η αδιαφορία Του

Το ακριβώς αντίθετο ισχύει και το ξέρουν/ξέρετε όλοι. Δεν νομίζω πως με δικηγορίστικα επιχειρήματα αξίζει να καταπίνετε μερικοί αυτό που θέλετε πραγματικά να πείτε. Η διαστρεύλωση της αλήθειας ευνοεί μόνο αυτήν που τα γράφει.

 

Απόψε κλείνω έναν παλιό λογαριασμό, με το νήμα αυτό, της "αδιαφορίας Του", που δεν είναι αδιαφορία, όπως κόπιασα να μάθω, αλλά στάση που τηρεί ο Κυρίαρχος, για κάποιους λόγους.

Αυτό το βρήκα σ' ένα παλιό ημερολόγιο:

" ... όλη εκείνη η εποχή ήταν στ' αλήθεια απίστευτα πολύ οδυνηρή... Ήταν ατόφια οδύνη που πήρε πολλές μορφές κατά καιρούς. Παθητικός μαζοχισμός, φόβος, ακραία ενοχικά φαινόμενα, μερικές φορές θυμός, κραυγαλέα σεξουαλική διέγερση που αντηχούσε σα φωνή βοούσας εν τη ερήμω, ανάγκεμα, ανάγκη να πέσω ικέτιδα, έστω και μόνο για τη χαρά της αίσθησης, ανάγκη να ομολογήσω τις ενοχές μου και να παραδωθώ χωρίς όρους, εξάρτηση, ψυχική κόπωση, αναποφασιστικότητα. Όλα εκείνα ήταν διάφορα είδη πόνου, τώρα που τελείωσαν όλα, πώς θα ζήσω χωρίς αυτούς τους πόνους; Στ αλήθεια χρειάζομαι τον ψυχικό πόνο και την πίεση; ή ίσως όχι;"

Δεν κρίνω, στάσεις και συμπεριφορές ίνα μην κριθώ   Αλλά και επειδή δεν γνωρίζω.

Δεν μπορώ παρά να σκεφτώ ότι η "αδιαφορία Του" παράγει ένα πλήρες μαζοχιστικό βίωμα για την εξαρτημένη σκλάβα. Κάτι που και αυτό της δίνει τον πόνο που χρειάζεται. Άλλωστε βία δεν είναι μόνο η άσκηση υπερβολικής δύναμης, βία είναι και η στέρηση του στοιχειώδους.

Μόνο που είναι ένα εύκολο μαζοχιστικό βίωμα, εν ου Παικτοίς. Είναι τόσο απλό για την σκλάβα που υποφέρει να νιώθει εκείνη την ώρα ότι - ακόμα κι έτσι - πραγματώνεται ως σκλάβα. Η πραγματικότητα μπoρεί να είναι διαφορετική και χωρίς καθοδήγηση δεν μπορεί πραγματικά να βρει ποιά είναι τα φράγματα εκείνα που θα πρέπει να υπερβεί. Υποφέρει μεν, αλλά μπορεί κάλλιστα να κάνει κύκλους γύρω από τον εαυτό της, δεν ξέρω αν προχωράει παραπέρα.

Και αναγκαστικά - εκτός και αν ζει καθημερινά σε περιβάλλον M/s - βανιλλίζει. Δεν υπάρχει ο Έτερος που να στηρίζει και να επιβεβαιώνει τους κώδικές τους. Λίγο λίγο, αυτοί δεν θα χλωμιάσουν;

Διάβασα πιο πάνω περί επιβεβαίωσης που (άξιον εστί να) προέρχεται από μέσα μας. Απελθέτω απ εμού το ποτήριον τούτο. Άλλα πράγματα ναι, να προέρχονται από μέσα μας, αλλά χρειάζεται και λίγη εξωστρέφεια  

Η γνώμη μου τελικά είναι, ότι όσο της δίνει ψυχικά πράγματα ή αυξημένη συνειδητότητα η "αδιαφορία Του" να την αποδέχεται η σκλάβα.

Αλλιώς, να μην την αποδέχεται και μόλις την καταλαβαίνει να κινεί γη και ουρανό για να την ανατρέψει. Ανοιχτά, φανερά, με δύναμη. Μετράει και η δική της βούληση.

Άλλωστε, καποια στιγμή το σημειωτόν θα γίνει τροχάδην, προς τη μία κατεύθυνση ή την άλλη...

 

Απάντηση: Η αδιαφορία Του

δεν ξερω πως λειτουργει ο καθενας ....εμενα παντως αν καποιος απομακρυνθει εχω φυγει ισως τελικα ν αλαζα το slave?????

ολα στο βδσμ τελικα ειναι τοσο προβλεψημα επαναληψη του ιδιου εργου παλι και παλι

 

Μου φαινεται απίστευτο να διαβαζω τόσο μακροσκελη κ κουραστικα μηνυματα για το τι ειναι αδιαφορια.Ο Κ δεν σας εχει εξηγησει πότε κ γιατι αδιαφορεί?γιατι το να θέλει απλά το χώρο του κ τον χρόνο για να κάνει κατι είναι εμφανέστατο ότι αυτο δεν ειναι αδιαφορια κ δεν ειναι δυνατόν να το εκλάβω έτσι.

 

Διάβασα πολλές γενικεύσεις ομολογώ.Οι γυναίκες αυτό,οι άντρες εκείνο,αλλά εμένα ποιος θα μου αλλάξει το γεγονός ότι η αδιαφορία,είναι αδιαφορία.Ένα ισχυρό μήνυμα ίσως πως η κάλυψη των συναισθηματικών αναγκών ενός ολοένα "πεινασμένου"υποτακτικού,μπορεί να γίνει για τον κυρίαρχο παγίδα;Nα του δημιουργήσει πρόβλημα,να θελήσει μια ανάσα;Να κουράσει;Κάτι δεν κατάλαβα;
Είναι mindcontrol game,a form of punishment ή μεταφρασμένη βαρεμάρα του κυρίαρχου άραγε;Mπορεί να συνυπάρχουν όλα;
Ίσως επιτηδευμένη αδιαφορία να είναι σωστότερος όρος;Eπιδεικτική αδιαφορία;Εμένα κάτι μου λείπει από το puzzle,αλλά θα ήθελα να ξαναδιαβάσω προσεκτικότερα.Σε πρώτη(και δεύτερη ομολογώ)ανάγνωση,δεν...
Αλλά αναίτια αδιαφορία,δε νοείται ως τακτική,πολλώ δε να κάνει τον λήπτη της(submissive)να έχει ενοχές,ενώ οι ενοχές θα αφορούσαν τον πομπό...

 

Re: Απάντηση: Η αδιαφορία Του

για να απομακρυνθεί σημαίνει ότι κι εσύ (εμείς) έχεις τις ευθύνες άρα πριν φύγεις (φύγουμε) δεν είναι λογικό να αναρωτηθείς (αναρωτηθούμε), ποιές είναι αυτές?