Η λανθασμένη αυτοστοχοθέτηση του κυρίαρχου ενάντια στη βιωσιμότητα της σχέσης.

Όταν η μικρή μου κόρη στα 9 της μου λέει πως θέλω τον αντρα μου να είναι έτσι κι αλλιώς και...λίγο υπηρέτης, ή για να προστατεύει μια καινούρια συμμαθήτρια της ζήτησε σαν αντάλλαγμα να γίνει η δούλα της, δηλαδή να της φέρνει το σαντουιτς να της κουβαλα τη βαλιτσα κ.ο.κ. σημαίνει πως έχει συνειδητοποιήσει τη σεξουαλικότητα της?

 

Δεν ταύτισα τις δύο έννοιες, ανέφερα τη μία ως παράδειγμα της άλλης. Η αναγνώριση και αποδοχή της ερωτικής μας ταυτότητας δεν επιδέχονται boolean τιμές, είναι διαδικασίες κατά τη δική μου αντίληψη, όχι status. Αν μιλήσω για τη δική μου περίπτωση αποκλειστικά, θα έλεγα ότι από τα 8 μέχρι τα 13 έτη είχα αποσαφηνίσει σε μεγάλο βαθμό τι θέλω θεωρητικά, και από τα 14 και έπειτα είχα σεξουαλική δραστηριότητα πράττοντας όσα εξ αυτών ήταν εφικτά κατά περίπτωση. Στα 8, η εκπλήρωση του "θέλω να είμαι κακή" μεταφράζονταν σε έντονη χαρά, ενώ συμπτώματα ερωτικής διέγερσης παρατήρησα στα 10 περίπου.

Δεδομένου πως η συνειδητότητα αναφορικά με την σεξουαλικότητά μας δεν αποκτάται στιγμιαία άπαξ, όχι. Πέρα από αυτό, όσα περιγράφεις είναι κατ εμέ ενδείξεις κυριαρχικότητας, και στο μέλλον ίσως συσχετιστούν με τη σεξουαλικότητά της. Ίσως όχι.

Νομίζω πάραυτα ότι ο σαδισμός και ο μαζοχισμός έχουν συμπτώματα κυρίως σε μικρές ηλικίες και αυτά είναι πιο διακριτά από τα αντίστοιχα της κυριαρχικότητας και της υποτακτικότητας. Επίσης νομίζω ότι η κυριαρχική/υποτακτική διάθεση αναπτύσσεται με τρόπο ηπιότερο, πιο σταθερά και με πιο διακριτά συνήθως αίτια. Η συσχέτιση σαδισμού/κυριαρχικότητας, μαζοχισμού/υποτακτικότητας είναι ακόμη πολύ θολή για μένα.

 

την σεξουαλικη μου ταυτοτητα την βρηκα σε μικρη ηλικια χωρις να ξερω γιατι μου αρεσει αυτο που σκεφτομαι μετα απο συζητηση για ποιο λογο συνεβαινε αυτο μου ειπαν οτι προηλθε ειτε απο καποιο ερεθισμα απο την τηλεοραση ειτε απο καποιο παιχνιδι που παιζαμε σαν παιδια. αρα η ηλικια των 8 ειναι κατι που δινει το εναυσμα για τις επιλογες μας στο μελλον.

 

Τρίτη δημοτικού πηγαίνουμε στα 8 μας. Πράγματι και εγώ τότε είχα το πρώτο μου ερέθισμα, παρατηρώντας κάτι που μου άρεσε ενώ καθόμουν στο πρώτο θρανίο μπροστά από την έδρα της κυρίας και μάλιστα δεν γνώριζα γιατί μου άρεσε αυτό, απλώς έμενα να το παρατηρώ. Αν και θα έλεγα ότι είχε να κάνει κυρίως με τον προσδιορισμό του πρώτου φετίχ, που από την παιδική μου ηλίκια από ένα σημείο και έπειτα πάντοτε με... "κατέτρεχε"

 

Είναι όμως πιθανον μια μαζοχιστική ή σαδιστική φύση να εκφραζονται ένα μεγάλο μέρος της ζωής μας, χωρίς συνειδητοποίηση?

Κοιτώντας πίσω, τη διαδρομή μου βλέπω πως η ανάγκη να ικανοποιώ, να είμαι όπως με επιθυμούσε να είμαι τότε ο πατέρας μου, με τις αυξημένες απαιτήσεις του γιατί όπως έλεγε και λέει πιστεύει στις ικανότητες μου ξυπνούσε μέσα μου αντιδράσεις έντονες και όσο θυμάμαι τον εαυτό μου πάλευα ενάντια στην επιθυμία μου αυτή, νιώθοντας την ανάγκη να γίνω αποδεκτή και αγαπητή άνευ όρων με την ταυτόχρονη σιγουριά και την δυστηχία που πήγαζε απ΄αυτή πως τον απογοητεύω συνέχεια.

Οι πρώτες μου ερωτικές φαντασιώσεις γύρω στα 9, τότε που άρχισα να χαϊδευομαι συνειδητά με στοχο την ευχαριστηση μου, αφορούσαν κάποιο δυνατό άντρα ο οπόίος με "επαιρνε" σαν πειρατής.
Υπήρξε στη συνέχεια σεξουαλική παρενόχληση στα 9-10, μέχρι σεξουαλική κακοποίηση στα 12 με μένα να νιώθω ένοχη πως κατά κάποιο τρόπο προκάλεσα. Από τα 14 και μετά που άρχισα να έχω σεξουαλικές επαφές με άντρες, πάντοτε δρούσα ως pleaser νιώθοντας άβολα να ασχολούνται περισσότερο μαζί μου παρά εγώ μαζί τους, υπήρχε μια απίστευτη ανικανότητα να πω όχι, ακόμη κι αν η ίδια δεν επιθυμούσα συνεύρεση και ήδη από τα 16 και μετά ανακάλυψα πως το να είμαι στα 4 και να πονάω κατά τη διάρκεια του σεξ με απογείωνε.
Ερωτεύτηκα κατ΄εξοχήν κυριαρχικής φύσης άντρες, και πάντοτε υπηρχε αναγκη να ικανοποιήσω εκείνους, και ένα μπράβο τους ή η ικανοποίηση και ευχαρίστηση στο βλεμμα τους μου έδινε κίνητρο να προσπαθήσω ακόμη περισσότερο.

Αυτά και πολλά άλλα, βλεποντας τα σήμερα, αναγνωρίζω πως ο μαζοχισμός και η υποτακτικότητα δεν ήταν κάτι που ξύπνησε στα 30 κατι μου επειδή έτυχε να ανακαλύψω και να αρχίσω να ψάχνω το bdsm.
Αλλά τότε ήταν που άρχισα να δίνω ονόματα και να έχουν αυτά που είμαι λογική. Τότε είναι που ένιωσα πως επέστρεψα σπίτι μου.

Πέραν τούτου το μεγαλύτερο μέρος της ενίληκης μου ζωής το πέρασα νιώθοντας μειονεκτικά που δεν ήμουν ικανή να απολαυσω τον ερωτα και το σεξ με συμβατικούς τρόπους, θύμωνα με την ανικανότητα μου να λέω όχι και θεωρούσα όλες τις εκφράσεις του μαζοχισμού και υποτακτικότητας μου, αδυναμίες που έπρεπε να παλέψω να ξεπεράσω.

Καμιά φορά αναρωτιέμαι, αν αποδεχόμουν την φύση μου νωρίτερα, θα κατόρθωνα ίσως να γλυτώσω από τόση δυστηχία και καταθλίψεις και αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές, οι οποίες άφησαν κατάλοιπα τέτοια που ακόμη με βασανίζουν.

Γιατί ναι μεν είχα συνειδητοποιήσει την φύση μου, αλλά δεν είχα τα εργαλεία να την κατανοήσω και να την αποδεχτώ.

Τώρα δηλαδή βλέπω τι ήμουν, αλλά τότε απλά ήμουν χωρίς να γνωρίζω το τι.

 

Μιλώντας για συνειδητοποίηση κάνεις λόγο για την πραγμάτευση εντός μας του πώς θέλουμε να διαχειριζόμαστε τον πόνο ή για την αναγνώριση της ιδιότητάς μας ως δόκιμη σεξουαλική ταυτότητα, έστω μίας μειονότητας;
Αν ισχύει το δεύτερο, φρονώ πως ασφαλώς είναι πολύ πιθανό να αντιλαμβάνεται κανείς την ερωτική του ταυτότητα με σαφήνεια, αλλά να μην γνωρίζει τις λέξεις που θα την περιγράψουν, με ό,τι φυσικά αυτή η άγνοια συνεπάγεται (ενίοτε χρειάζομαι τη λέξη για να οριοθετήσω ένα πεδίο κάποιας θολής έννοιας, και το πλούσιο λεξιλόγιο για μένα σημαίνει δυνατότητα αντίληψης λεπτών διακρίσεων μεταξύ συναφών νοημάτων). Να αντιλαμβάνεται τι του αρέσει, αλλά να σκέπτεται πως δεν στέκει να του αρέσει. Να ικανοποιείται με τρόπους παράπλευρους, ασυναίσθητα και ενοχικά. Ύστερα αποκτά πρόσβαση στην επικοινωνία με ανθρώπους συμβατής σεξουαλικότητας και συνειδητοποιεί πως ό,τι του συμβαίνει παρατηρείται συχνότερα από όσο πίστευε, και μαθαίνει τη σχετική ορολογία που θα του επιτρέψει να εκφράζει με σαφήνεια τελικά αυτό το οποίο είναι και θέλει.
Αν ισχύει το πρώτο, φρονώ πως άπτεται της αναλυτικότητας του υποκειμένου το κατά πόσο και πόσο νωρίς θα αναγνωρίσει σαφή ροπή του εαυτού του προς τη διαχείριση πόνου. Επιμένω πως ο σαδισμός και ο μαζοχισμός εκφράζονται συχνά κατά τρόπο τόσο κραυγαλέο που είναι σχεδόν αδύνατον να μην παρατηρηθούν. Αυτό προκύπτει από τη βιωματική μου γνώση.

Συνειδητοποίησες πρώτα το μαζοχισμό σου ή την υποτακτικότητά σου; Για το μαζοχισμό χρειάζεσαι μόνο ένα κριτήριο: αν σου αρέσει να πονάς. Για την υποτακτικότητα όμως, πόσο καιρό χρειάστηκες για να δομήσεις τα κατάλληλα κριτήρια ώστε να την αντιληφθείς ως υπάρχουσα και να την αξιολογήσεις σε μέγεθος; Και είναι τυχαίο πως νοούμε όλοι το μαζοχιστή κατά τον ίδιο τρόπο (έχοντας αυτό το μοναδικό κριτήριο) ενώ για τον υποτακτικό καθένας εξ ημών δίνει έναν διαφορετικό ορισμό; Μήπως είναι η διαφορά του πλήθους των κριτηρίων και της σαφήνειας των κριτηρίων αυτή που κάνει το σαδισμό/μαζοχισμό μας ξεκάθαρο από την παιδική ηλικία και την κυριαρχικότητα/υποτακτικότητα να έρχεται ως διάγνωση μέσα από περίπλοκους μηχανισμούς αξιολόγησης με κριτήρια αισθητικά/ηθικά κ.α.;

 

Δεν θυμάμαι να υπήρξε πραγμάτευση εντός μου και ειλικρινά αναρωτιέμαι κατά πόσο όντως δεν υπήρξε ή είναι ένα από τα απίστευτα πολλά του παρελθόντος μου που βολικά «ξέχασα».
Στο χώρο μπήκα με τόσο τρομερές αναστολές λες και εκείνο που ουσιαστικά προσπαθούσα να αποδείξω στον εαυτό μου είναι πως ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ. Μια απίστευτη άρνηση της ουσίας μου και προσπάθεια να ορίζω αυτή την ουσία ως παρέκκλιση που έχριζε ψάξιμο για να μπορέσω να το «διορθώσω».
Ειλικρινά τώρα αναρωτιέμαι γιατί επέλεγα να είμαι τυφλή? Όλα ήταν εκεί, πως εγώ που θεωρούσα τον εαυτό μου διορατικό, στάθηκα ανίκανη να κάνω την πρόσθεση?
Για να απαντήσω στα ερωτήματα που θέτεις, έφτασα στο σημείο να ρωτήσω τον πρώην σύζυγο μου πως ήμουν στο σεξ!!!
Λες και όλα σβήστηκαν…
Ίσως μέσα σ΄ αυτή την αντίδραση ήμουν όταν δήλωσα στον Κύριο μου πως «δεν είμαι του πόνου».

Η μοναδική απάντηση που μπορώ να σκεφτώ είναι πως η άρνηση εξυπηρετούσε την ανάγκη στήριξης της ψευδαίσθησης πως οι επιλογές του παρελθόντως ήταν ορθές.

Θεέ μου πόσο λατρεύω τη λογική σου!!!

Όλως παραδόξως γράφοντας αυτό το ποστ αντιλήφθηκα πως την υποτακτικότητα μου συνειδητοποίησα πρώτα, στην ηλικία των 9 χρονών.
Ένιωσα πως με θυματοποιεί και επιτρέπει στους άλλους να με μειώνουν, να με παραμερίζουν από όσα είχα κάθε δικαίωμα να απολαμβάνω. Τότε ήταν το να παίζω κι η ίδια με τα παιγνίδια που η ίδια έφερνα στο σχολείο, ή να ζωγραφίζω στον πίνακα και να μην επιτρέπω σιωπηλά κάποια συμμαθήτρια να τα σβήσει για να βάλει τα δικά της. Έφτασα τότε στο συμπέρασμα πως αν θέλω να έχω καλύτερη αντιμετώπιση πρέπει να αντιδράσω, να θυμώσω. Πως πρέπει να με φοβούνται και τότε ίσως αν με φοβούνται θα μπορώ να έχω κάποιου είδους σεβασμού.
Και αντέδρασα αρπάζοντας και σπάζοντας τη φλογέρα με την οποία προσπάθησε να με κτυπήσει μια συμμαθήτρια μου, την ίδια αυτή φλογέρα με την οποία με είχε κτυπήσει στο παρελθόν.
Από τα 9 μου και μετά, αυτό το «αδύνατο» σημείο του χαρακτήρα μου το «θεράπευα» με θυμό, ανταγωνιστικότητα και επιθετικότητα. Ο θυμός μου χάριζε την απαραίτητη «μαγκια» να αντιδράσω όταν καταπατούνταν τα δικαιώματα μου.
Έκρυβα πίσω από τη μάσκα της δυναμικής, αδιάφορης, σκληρής, οργισμένης λάρας, κάθε αυθεντικό συναίσθημα, το πόσο ευαίσθητη, ευάλωτη ήμουν και πόσο ποθούσα να ευχαριστώ τους πάντες, πόσο ποθούσα να ακούσω ένα μπράβο. Έδειχνα πως δεν έχω ανάγκη κανένα και τίποτα, είμαι αυθύπαρκτη και επιθυμώ να ορίζω και να οδηγώ και όχι να ορίζομαι και να ακολουθώ. Έφτασα να το κάνω τόσο πειστικά που οι πλείστοι άντρες που με προσέγγιζαν ήταν υποτακτικής φύσης, για να ερωτεύομαι μόνο τους 2-3 κυριαρχικής που κατόρθωναν να «σπάνε» μέρος αυτής της ασπίδας, αλλά με το που έσπαγε δεν είχαν ούτε την εμπειρία, ούτε τη γνώση να χειριστούν αυτό που κρυβόταν από κάτω, με αποτέλεσμα να πονάει διπλά η απόρριψη και ολοένα να δυναμώνει η ασπίδα σε σημείο που έχασα αυτή που κρυβόταν πίσω της.
Έφτασα να το κάνω τόσο καλά που σχεδόν έπεισα και τον εαυτό μου.
(Αυτό ονόμασα χειρότερο κι από θάνατο….τον θάνατο της ουσίας μας).

Τον μαζοχισμό μου, χωρίς να τον ορίσω βέβαια τον ανακάλυψα λίγο αργότερα, στα 14 όταν άρχισα να είμαι σεξουαλικά ενεργή.
Απλά συνειδητοποίησα πως μου άρεσε να πονάω, να είναι το σεξ βίαιο (απολάμβανα δαγκώματα έντονα, πυγοραπίσματα, τράβηγμα μαλλιών, ακινητοποίηση χεριών αλλά και να προκαλώ πόνο, γδέρνοντας δαγκώνοντας, τσιμπώντας και αρκετά αργότερα ουρολαγνεία, καυτό κερί). Κάποια στιγμή αναρωτήθηκα γιατί όσο κι αν δοκίμασα να κατανοήσω πως νιώθουν στις ταινίες που δείχνουν όλη εκείνη την τρυφερότητα όταν κάνουν έρωτα, όταν το δοκίμαζα με άφηνε απλά αδιάφορη. Τότε αναρωτιόμουν μήπως αυτό ήταν μια δική μου αναπηρία προσωπική να αποδεχτώ τρυφερότητα. Ποτέ δεν είχα ανάγκη για προκαταρτικά που να διαρκούν, αντίθετα απολάμβανα την βίαιη διείσδυση, επειδή ο πόνος στον στεγνό μου κόλπο με διέγειρε άμεσα.

Ο μαζοχισμός μου αποδείχτηκε δυσκολότερος να «δαμαστεί» από την υποτακτικότητα ίσως γιατί είναι άρρητα συνδεδεμένος με την σεξουαλικότητα μου, την οποία επίσης προσπάθησα με διάφορους τρόπους να περιορίσω, αλλά πάντα έβρισκε τρόπους να ξεφεύγει.

Εκείνο που συνειδητοποίησα πρόσφατα, είναι πως όλα αυτά τα θεωρούσα ένα σκοτεινό κακό μου κομμάτι. Θεωρούσα πως είμαι «κακή», πρόστυχη. (Αυτός ίσως είναι ένας από τους λόγους που εκλαμβάνω τον πόνο στις συνεδρίες σαν τιμωρία η οποία με λυτρώνει από τις ενοχές του πόσο κακή και πρόστυχη είμαι).

Συνειδητοποιώ τώρα πια πως την ανάγκη για έλεγχο την είχα συνειδητοποιήσει, χωρίς να την ονοματίσω από τότε. Και έχοντας έντονα αυτή την ανάγκη και κανένα να την ασκήσει, προσπάθησα με όσα μέσα διέθετα να την ασκήσω μόνη μου στον εαυτό μου για να καταφέρω να επιβιώσω, άσχετα αν οι τρόποι αλλά και τα αποτελέσματα ήταν και παραμένουν καταστροφικοί.

Το λυπηρό είναι πως επειδή το μεγαλύτερο μέρος της συνειδητής μου ζωής το έζησα παλεύοντας, αμυνόμενη να επιβιώσω, όσο κι αν αντιλαμβάνομαι την αναγκαιότητα εξόντωσης αυτών των μηχανισμών που δημιούργησα όχι απλά επειδή μου είναι πλέον άχρηστοι, αλλά δημιουργούν απίστευτα εμπόδια στο να γίνω αυτό που είμαι και αυτό που Εκείνος Βλέπει, όσο κι αν 5 χρόνια σχεδόν το παλεύω, δεν το κατόρθωσα σε αρκετά σημαντικά για Μ/μας σημεία.

 

Ειναι πολυ δυσκολο να αποβαλλεις αμυνες που δημιουργει ο οργανισμος ειδικοτερα στην παιδικη ηλικια.Προσωπικα σου βγαζω το καπελο επειδη απλα και μονο πρσπαθεις να το κανεις.Ευχομαι να φτασεις συντομα στην "νιρβανα"(να το καταφερεις δηλαδη)

 

Μία άλλη απάντηση θα μπορούσε ίσως να είναι η πηγαία επιθυμία σύγκλισης με το μέσο όρο; Δεδομένου του ούτως ή αλλιώς αρνητικού φορτίου που η λέξη "απόκλιση" φέρει; Δες, αν θέλεις, στο παρακάτω νήμα, πως αντιδρά ο συνομιλητής μου όταν του κάνω φιλοφρόνηση αναφορικά με τον πρωτότυπο τρόπο με τον οποίο σαρώνει τις νέες ιδέες, γράφοντάς του πως έχει "αποκλίνουσα" σκέψη, συνυπολογίζοντας ότι ο συγκεκριμένος άνθρωπος έχει ένα αξιόλογο επιστημονικό υπόβαθρο στα μαθηματικά συνεπώς του είναι θεωρητικά ευκολότερο, να θεωρήσει αυθόρμητα τη λέξη 'απόκλιση", αν όχι αμιγώς τουλάχιστον σε μεγάλο βαθμό κυριολεκτικά:
https://www.greekbdsmcommunity.com/forums/showthread.php?t=9473

Παρατηρώ αξονυχιστικά εδώ και χρόνια την ανάγκη του ανθρώπου να αποτελεί μέρος συνόλου και κατά προτίμηση, συνόλου στο μέσο όρο των τιμών των στοιχείων του οποίου, συγκλίνει σε πολύ μεγάλο βαθμό. Γιατί πέρα από την επιθυμία του να διακρίνεται, έχει ανάγκη να είναι "κανονικός". Μήπως θέλεις να βρίσκεσαι σε μία BDSM κοινότητα γιατί εκεί δεν είσαι abnormal; Και όταν τελικά αντιλαμβάνεσαι πως και εκεί είσαι μειονότητα πληγώνεσαι; Και κάθε προσπάθεια να κρύψει/αναχαιτίσει/διορθώσει κανείς όποιο στοιχείο του δεν συμπεριλαμβάνεται στα καθεστώτα "κανονικότητας" της δομής στην οποία ζει, δεν είναι το σύνδρομο του μετανάστη που προσπαθεί να συγκλίνει αισθητικά και συμπεριφορικά στους αυτόχθονες τόσο όσο χρειάζεται ώστε οι ίδιοι και και άλλοι μετανάστες να τον περνούν για γηγενή;

Και για να επιστρέψω στο αρχικό μου θέμα, αναρωτιέμαι το κατά πόσο στη συνειδητότητα ενός κυρίαρχου (και ενός υποτακτικού) θα συνέβαλε αρκετά η απάντησή του στο ερώτημα: Είμαι εδώ γιατί θέλω να αισθάνομαι κανονικός ή γιατί θέλω να διακριθώ (από τους vanilla);

Περί ορθού/κανονικού/μέσου όρου συναρτήσει του τί είναι υγιές, θα γράψω εκτενέστερα σε νέο νήμα που είχα κατά νου να αναρτήσω. Πιθανότατα εντός των επόμενων 4 ημερών.

Η δόμηση οχυρού γύρω από ένα ευάλωτο ον πέρα από παραδοσιακή τεχνική της φύσης, που απαντάται στη φυσιολογία των νοστιμότερων θαλασσινών, είναι και λογικότερη τακτική του υποτακτικού που δεν επιθυμεί απλώς να σκύψει το κεφάλι εμπρός στον κομπάρσο της σκηνής, αλλά να συντριφτεί συθέμελα από τον πρωταγωνιστή. Θα μου πεις πως η ίδια φύση δίνει τη λογική στον υποτακτικό. Γι αυτό ας ονομάσουμε συνεπαγωγικά φυσική την κατάσταση οχύρωσης που περιγράφεις. Περί "φυσιολογικού" θα επεκταθώ στο νήμα που ανέφερα νωρίτερα.

Και ένα σχόλιο από τη σκοπιά του κυρίαρχου: Η οχύρωση (ακόμη και αν αυτή είναι συνονθυλευμένη με άγνοια, άρνηση και ενοχικότητα) καλλιεργεί τον αυτοέλεγχο. Και ακριβώς η άλωση αυτού του ελέγχου είναι το ζητούμενο του κυρίαρχου. Γράφω και λέω συχνά: "Αν δεν έχεις τον έλεγχο, τότε τι παραδίδεις;"

 

Ευχαριστώ θερμά για τις ευχές  

Ναι. Το είχα μάλιστα όχι απλά σκεφτεί αλλά καταγράψει στα γραπτά μου, σαν ένα από τους λόγους και σήμερα γράφοντας το ποστ δεν μου ήρθε στο μυαλό.

Η ανάγκη της κοινωνίας να κτυπά να προσπαθεί να εξοντώσει ότι παρεκκλίνει από αυτό που η ίδια θεωρεί νόρμα και ορθό, είναι κάτι που ο Χεμινγουεϊ είπε καλύτερα από μένα και θα ψάξω να το βρω.
Στα 18 μου κουράστηκα να παλεύω να επιβιώσω, κουράστηκα να γλύφω και να προσπαθώ να επουλώσω πληγές, από τα κτυπήματα της κοινωνίας τότε.
Προσπάθησα συνειδητά να γίνω καθωσπρέπει, να μπορώ να χαθώ μέσα στη μάζα να πάψουν να με βλέπουν και να ασχολούνται μαζί μου.
Ως αποτέλεσμα αυτού, ένας γάμος και + 60 τόσα κιλά. Τρομερά αποτελεσματικός τρόπος να γίνεις αόρατος.
Για 12 χρόνια προσπαθούσα, φυλακισμένη στο ίδιο μου το σώμα να γίνω «σωστή» Ανεχόμουν τα πάντα στο βωμό της προσπάθειας μου και ούτε το γεγονός πως ήμουν τόσο απέραντα δυστυχισμένη δεν με ξύπνησε μέχρι που έφτασα στο χείλος της αυτοκτονίας.
Και άρχισα να αλλάζω όλα όσα επέλεξα στο παρελθόν. Οδυνηρά και δύσκολα χρόνια.

Βρίσκοντας το χώρο, ένιωσα πως επιτέλους να ένα σπίτι για μένα για να ανακαλύψω στη συνέχεια πως κι εδώ ίσως σε μικρότερο βαθμό, μειονότητα ήμουν.
Και στην αρχή πληγώθηκα, πολλά από τα ποστ που έγραφα παλιά εκπέμπουν τον θυμό και την ανάγκη να ορίσω αυτό που είμαι ως κάτι φυσιολογικό για το χώρο, και πόνεσα και έκλαψα και σκέφτηκα να αποχωρήσω. Θεώρησα φρικτό το ότι σε ένα χώρο που αναμφισβήτητα έχω θέση, έστω και σαν μειονότητα, πρέπει να ανέχομαι επιθέσεις, προσβολές και κακόβουλα σχόλια, από άτομα που απλά έχουν διαφορετικές απόψεις.

Αυτό δεν ισχύει πια.
Αποδέχτηκα το δικαίωμα μου στη διαφορετικότητα, αποδέχτηκα η ίδια τον εαυτό μου και όλα όσα είναι (ίσως όχι όλα αλλά αρκετά εν πάση περιπτώσει) και το ανάλογο δικαίωμα στους άλλους.
Είδα πως ο καθένας κουβαλά το δικό του σταυρό και πως μόνο με την ανοχή και αποδοχή του εαυτού μου, των ελαττωμάτων μου ακόμη και αυτών που επιθυμώ να και θα βάλω τα δυνατά μου για να καλυτερέψω/αλλάξω, έχω κάποια ελπίδα να αντικαταστήσει η ειρήνη και η γαλήνη, το πόλεμο μέσα μου, που αν και μειώθηκε σε ένταση, δεν κόπασε εντελώς.

Η διάκριση από τους vanilla δεν είναι κάτι που είτε το θές είτε όχι συμβαίνει?
Το να ανήκω, να υπάρχει ένα μέρος που να είμαι εγώ και αυτό να είναι αποδεχτό ήταν ο λόγος που ήρθα εδώ νομίζω.

 

Νομίζω ότι:

α)
Αν έχεις συνειδητοποιήσει ότι το αισθητικό σου κριτήριο αναφορικά με τις ερωτικές σχέσεις παρουσιάζει τέτοια απόκλιση από το αντίστοιχο κριτήριο του μέσου όρου, ώστε να θεωρήσεις εαυτόν uncommon, ναι.

β)
Αν δεν το έχεις συνειδητοποιήσει, προσπαθείς να συγκλίνεις με το μέσο όρο για να αισθάνεσαι "φυσιολογικός". Στην πραγματικότητα βρίσκεσαι σε role play με comme il faut συμπεριφορικά στοιχεία, προσποιητούς οργασμούς και άλλα παραδοσιακά.

γ)
ι) Αν δεν απέχεις δραματικά από το μέσο όρο, ζεις μία ευτυχισμένη vanilla ερωτική ζωή.
ιι) Αν πάραυτα θέλεις να απέχεις από το μέσο όρο (γιατί λόγου χάρη δεν δύνασαι να διακριθείς από τη μάζα βάσει άλλων κριτηρίων), κατευθύνεσαι ενδεχομένως προς το BDSM. Στην πραγματικότητα και πάλι βρίσκεσαι σε role play, υιοθετώντας συμπεριφορές αυτή τη φορά απορρέουσες όχι από την προσωπική σου αίσθηση αναφορικά με το πώς κάνουν σεξ οι "φυσιολογικοί" άνθρωποι, αλλά από νουθετήσεις αυτοανακυρηγμένων (ένεκα υψηλής συχνότητας επισκέψεων στις Κάτω Χώρες, γήρατος και πλήθους post σε αυτό και άλλα παρόμοια fora) ειδήμονων του είδους, που μεταλαμπαδεύουν τις με κόπο (σκληρή μελέτη και copy-paste "εκπαιδευτικού χαρακτήρα" BDSMικών ιστοσελίδων) γνώσεις τους στους "αμύητους", αναφορικά με το πώς κάνουν σεξ (ή πώς και γιατί δεν κάνουν σεξ) οι "φυσιολογικοί" ανώμαλοι, γνωστοί αλλιώς και ως "'πραγματικοί Αφέντες" ή "πραγματικοί σκλάβοι".

Είναι αξιοσημείωτο για εμένα το πώς ο άνθρωπος προτίθεται να απεμπολήσει όσα αυθεντικά του στοιχεία απαιτούνται, έτσι ώστε να ανήκει σε ένα σύνολο -β)-, ή να διακριθεί από αυτο μεταπηδώντας σε ένα άλλο που πιστεύει πως διαθέτει στοιχεία ελιτισμού -γ)ιι)-. Αυτό αφορά στο πώς αξιολογεί κανείς τη συσχέτιση του αποκλίνοντος από το μέσο όρο με το μέσο όρο, θέμα που σκέπτομαι επιστάμενα εδώ και καιρό, για τούτο και το πραγματεύτηκα σε αυτό το νήμα έστω και ακροθιγώς.

 

Ο "χώρος". Δηλώνουμε εν προκειμένω ένα σύνολο ανθρώπων, εμάς. Και οι δικές μας ιδιότητες δίνουν ως αποτέλεσμα ό,τι ονομάζουμε κουλτούρα του BDSM. Και οι δικές μας διαπροσωπικές σχέσεις δίνουν ως αποτέλεσμα ό,τι ονομάζουμε M/s και D/s σχέσεις. Και όλα αυτά τα θεωρούμε εν συνόλω, και αντιπαραβάλουμε τη γενική αίσθηση που μας προκαλούν με την αίσθηση που έχουμε για τον εαυτό μας, και αν αυτές είναι δραματικά διαφορετικές, συνεπώς αν αποκλίνουμε από το μέσο όρο, θεωρούμε και πάλι, ότι δεν ανήκουμε στο σύνολο, το οποίο προηγουμένως θεωρήσαμε συμπεριλαμβανομένης της δικής μας συμμετοχής.

Αν φτάσει όμως ένας άνθρωπος διαυγέστατα υποτακτικός και μαζοχιστής στο σημείο να μην αναγνωρίζει εαυτόν ως συναφή με το "χώρο", ενδεχομένως έχει θεωρήσει τους ανθρώπους που απαρτίζουν το "χώρο", με κριτήρια που δεν εστιάζουν στη συσχέτισή τους με τον πόνο, αλλά τους αξιολογούν σε θέματα αισθητικής, ηθικής, κοινωνικής μόρφωσης κλπ. Τομείς, που δεν αποτέλεσαν την αφετηρία για να γνωρίσει τους ανθρώπους του "χώρου", τομείς των οποίων τα αντίστοιχα κριτήρια οι άνθρωποι του "χώρου" δεν εκπληρώνουν απαραίτητα.

Εκείνος που αναζητά τη συναναστροφή με ανθρώπους του "χώρου" ξέρει πως κοινός τους τόπος είναι μόνο ο πόνος, και αυτός μάλιστα ειδωμένος από ενδεχομένως διαμετρικά αντίθετες θέσεις; Και με βλέμμα που φέρει το βάρος των τυχαία διαφορετικών τους ιδιοσυγκρασιών; Ή ελπίζει σε συντροφικότητα; Είναι προφανές ότι δεν βρίσκομαι εδώ γιατί αναζητώ υποτακτικό σύντροφο (έχω τον αγαπημένο μου), ούτε γιατί θέλω να ενημερωθώ αναφορικά με νέες τεχνικές πρόκλησης πόνου (δεν καλλλιεργώ το σαδισμό μου), ούτε γιατί θέλω να αποκτήσω νέους φίλους (δεν μου αρέσουν οι οικειότητες). Συνεπώς γιατί βρίσκομαι εδω; Ρητορικές οι ερωτήσεις, δεν στις απευθύνω προσωπικά.