Ποιήματα

Και τα τρία είναι από τον Στράτο Προύσαλη

“Αλήθεια μέσα στο ψέμα”

Καθισμένος σε μια γωνιά,
μαζεμένος σαν το φίδι που γύρισε ηττημένο από μια άνιση μάχη
μια μάχη δίχως όρια,δίχως κανόνες,μια μάχη συνεχούς πάλης
γλείφεις τις πληγές σου περιμένοντας να ξαναμπείς στην αρένα

Όπως στ’ αρχαία χρόνια οι μονομάχοι,εκείνοι…
στερημένοι την ελευθερία,μάχονταν κάτω από το βλέμμα κάποιου αυτοκράτορα
προς τέρψη κάποιου όχλου εθισμένου στη θέα του ζεστού αίματος
μάχονταν για λίγα λεπτά ελευθερίας

Βγές έξω.Κοίτα γύρω σου…ο ίδιος όχλος,τα ίδια πρόσωπα
όπου κ αν πας,όπου σταθείς βλέπεις συνεχώς πόνο,αγωνία,θυμό
όλοι σου λένε τι να κάνεις,σκέφτονται για σένα πριν απο εσένα
κοίτα καλά,αυτό θεωρείς ελευθερία;Ναι,αυτή την αρένα

Για να ξεφύγεις χάνεσαι μέσα σε παραμύθια
κυνηγάς δράκους κ αναζητάς μυθικές πριγκήπισες
ζείς σ’ ένα κόσμο που έχεις πλάσει εσύ,για να ξεφύγεις από τον πραγματικό
δε θες να σηκώσεις το κεφάλι,ν’ ανοίξεις τα μάτια προς την αλήθεια

Γίνεσαι κ εσύ ένας απ’ αυτούς,τρέχεις μανιασμένος όλη μέρα
γίνεσαι ένα με τον όχλο εκείνο,εξαφανίζεσαι μέσα του γεμάτος δειλία
νοιώθεις σιγουριά κ ασφάλεια,όλα όμως προκατασκευασμένα κ ψεύτικα
περνάς το χρόνο σου υπνωτισμένος μπροστά από αυτό που κάποιοι έφτιαξαν για να σε “ψυχαγωγεί”

Ναι,πέσε λίγο ν’ αποκοιμηθείς το θάνατο να ξεγελάσεις
Ναι,γι’ άλλη μια φορά κλείσε τα μάτια
φτιάξε το δικό σου κόσμο,τη δική σου πραγματικότητα ελπίζοντας πως θα ξεφύγεις
Ξαναζήσε το ψέμα σου.Η αυριανή μέρα σε περιμένει.

“Όνειρα”

Ένα δάκρυ κύλισε,ο ουρανός συννεφιασμένος
τα πλακώστρωτα δρομάκια υγρά
περπατάει μόνος στον πανικό της πόλης
λίγες λέξεις μόλις που βγαίνουν απ’ τα χείλη του

”Σκηνές χάους γύρω μου
θυσίες σε αμάξια,εγκατελειμένα κτήρια
μάχες στους δρόμους κ στις γωνιές
σκόνη παντού,κομμάτια από γυαλιά στο έδαφος”

Αίμα στους τοίχους για πεθαμένα συνθήματα
ένα ρίγος απελπισίας,απόγνωσης σε διαπερνά
σε κάθε άκρη παραμονεύει ο φόβος,ο θάνατος
δίνουν κ τη ζωή τους για λίγα γραμμάρια ονείρων

”Η ψυχή μου δε σας φτάνει,είναι μακρυά
πίσω σε εκείνες τις μέρες όπου όλα ήταν πιο απλά
και πιο πολύπλοκα.Ακούγεται ο απόηχος μιας καμπάνας…
το δωμάτιο τώρα πια υγρό,μικρό.Φεύγω.”

Δόξα,πλούτη,φήμη - υστεροφημία
απαλοί ταξιδιώτες,αργοί κ άγριοι
σαν κάποιο καινούργιο έπος - ή μια καινούργια θρησκεία;
το δάκρυ στέρεψε,η αυλαία έπεσε.

Η φωταγωγημένη πόλη ζωντάνεψε…





... κι αυτό... αφιερωμένο.......


“Εν Κατακλείδι”

Πές μου,πές μου ένα λόγο να μείνω
ένα λόγο να μη συνεχίσω αυτό που είμαι
παλεύω με μένα,με όλους,με σένα
συναισθήματα κρυμμένα σε σκοτεινές γωνίες.

Σκέψεις,ένα κουβάρι αδέξια τυλιγμένο
Λόγια,θαμένα καλά σ’ ένα αραχνοΰφαντο σεντούκι
κάθε νύχτα ένα πεδίο μάχης
και η αυγή με βρίσκει ηττημένο.

Μέθη,γλυκιά μέθη
διαφορετική,παράξενη,θολώνει τη λογικη
“γεύσου τη ζωή,αφέσου στην αγάπη”
η φωνή συνέχισε:”απόλαυσε τον έρωτα”.

Γράφω για σένα,για να σε κρατήσω μέσα μου
Γράφω για να εξιλεωθώ,ότι δεν είπα και δε θα πω πια
δεν άντεξες,χάθηκες στο λαβύρινθό μου,χωρίς διέξοδο
νιώθω εκείνο το άρωμα,ανοίγω τα μάτια..

Πίνοντας την τελευταία γουλιά
φτάνοντας στο τέλος και αυτού του ποτηριού
είμαι σίγουρος πια,έχω φτάσει στο ναδίρ
λίγο ακόμα…με βλέπεις;είμαι εγώ

Στέκομαι σαστισμένος,μια εικόνα χίλιες αναμνήσεις
ένιωσα να διαπερνάς κάθε κύτταρο του σώματός μου
ήμουν αυτο που είδες μέσα μου…θάφτηκε,χάθηκε
αργησα,συγχώρεσέ με…για σένα κράτησα μόνο την αλήθεια.

Ελπίζω,ελπίζω στο αύριο,σ’ένα καλύτερο αύριο
είμαι εδώ,μ’ακούς;ίσως πάλι όχι.
Η νύχτα χάνεται μέσα στην αυγή
το φως πλησιάζει και την καταπίνει αργά.

Φεύγω…

 

Απάντηση: Re: Ποιήματα

 

 

If You Forget Me


I want you to know
one thing.

You know how this is:
if I look
at the crystal moon, at the red branch
of the slow autumn at my window,
if I touch
near the fire
the impalpable ash
or the wrinkled body of the log,
everything carries me to you,
as if everything that exists,
aromas, light, metals,
were little boats
that sail
toward those isles of yours that wait for me.

Well, now,
if little by little you stop loving me
I shall stop loving you little by little.

If suddenly
you forget me
do not look for me,
for I shall already have forgotten you.

If you think it long and mad,
the wind of banners
that passes through my life,
and you decide
to leave me at the shore
of the heart where I have roots,
remember
that on that day,
at that hour,
I shall lift my arms
and my roots will set off
to seek another land.

But
if each day,
each hour,
you feel that you are destined for me
with implacable sweetness,
if each day a flower
climbs up to your lips to seek me,
ah my love, ah my own,
in me all that fire is repeated,
in me nothing is extinguished or forgotten,
my love feeds on your love, beloved,
and as long as you live it will be in your arms
without leaving mine.




Pablo Neruda


​

 

Μάταιη ψυχή, στην ατονία εσπέρας εαρινής,
ενώ θα κλείνεις τα χρυσά φτερά σου πληγωμένη,
την ώρα που σα λύτρωση κάτι θα καρτερείς,
φτωχή καρδιά, θανάσιμα μα αιώνια λυπημένη·

όταν, φτασμένη απάνω στον ορίζοντα, θα ιδείς
μίση να φεύγουν οι έρωτες, χολή τα πάθη σου όλα,
όταν ανέβει από τα εξαίσια τ' άνθη της ζωής
μύρον η απογοήτευση, ψυχή μου ονειροπόλα

την ώρα την υπέρτατη που θε να θυμηθείς
μ' ένα μόνο χαμόγελο τα φίλα και τα ενάντια --
μάταιη ψυχή, στο πέλαγο, στο αγέρι τι θα πεις;
ω, τι θα πεις, στενή καρδιά, στη χλωμή δύση αγνάντια;

Απιστευτοι στιχοι ...

 

(prose poem)

Baudelaire's The Eyes of the Poor

"ah! you want to know why i hate you today. it will probably be less easy for you to understand than for me to explain it to you; you are, i think, the most perfect example of feminine impenetrability that can possibly be found.

"we had spent a long day together, and it had seemed to me short. we had promised one another that we would think the same thoughts and that our two souls should become one soul; a dream which is not original, after all, except that, dreamed by all men, it has been realised by none.

"in the evening you were a little tired, and you sat down outside a new cafe at the corner of a new boulevard, still littered with plaster and already displaying its unfinished splendours. the cafe glittered. (about 10 lines further detail the gaslights and the people around)...."a paradise for gluttons. "exactly opposite to us, in the roadway, stood a man of about forty years of age with a weary face and a greyish beard, holding a little boy by one hand and carrying on the other arm a little fellow too weak to walk. he was taking the nursemaid's place, and had brought his children out for a walk in the evening. all were in rags. the three faces were extrordinarily serious, and the 6 eyes stared fixedly at the new cafe with an equal admiration, differentiated in each according to age.

"the fatther's eyes said: "how beautiful it is! how beautiful it is! one would think that all the gold of the poor world had found its way to these walls" the boy's eyes said: how beautiful it is! how beautiful it is! but that is a house which only people who are not like us can enter". as for the little one's eyes, they were too fascinated to express anything but stupid and utter joy.

"song-writers say that pleasure ennobles the soul and softens the heart. the song was right that evening, so far as i was concerned. not only was i touched by this family of eyes, but i felt rather ashamed of our glasses and decanters so much too much for our thirst. i turned to look at you, dear love, that i might read my own thought in you; i gazed deep into your eyes, so beautiful and so strangely sweet, your green eyes that are the home of caprice and under the sovreignty of the Moon; and you said to me: "those people are insupportable to me with their staring saucer-eyes! couldn't you tell the head waiter to send them away?

"so hard it is to understand one another, dearest, and so incommunicable is thought, even between people who are in love!"

 

Ο Κύκλος

Άσκοπα τα βήματα, άσκοποι κι οι δρόμοι
ήρθε το μεσάνυχτο, χάθηκε η ρώμη.
Γύρω-γύρω φέρομαι και πάλι απ’ την αρχή
μεγάλο μου ταξίδι χωρίς μεταβολή.

Δεν έχει σημασία το πόσο διαβατώ
αλλά μονάχα πόσο φρικτά οδοιπονώ.
Φαύλος και δεδομένος, μεγάλος ή μικρός
στρογγύλος, ζυγισμένος —μου έφυγε ο τροχός.—

Αλόγιστα ξοδεύω το χρόνο μου εδώ.
Παίζω, μαθαίνω, λεω, εργάζομαι, γελώ
ή κλαιω, αρρωσταίνω, αγχώνομαι, πονώ,
ομοία αλληλουχία —φέρε κι άλλο πιοτό.—

Αν είν’ καλή η τρίβος ευθεία κι ομαλή,
ή ανηφόρες, βράχια, ρύμες κι ατραποί,
η στράτα, σαν το φίδι που τρωει την ουρά
του, αυτοχωνεμένη —σιγά σπάνε τ’ αβγά!—

Η γλώσσα μου μια πήχη, ξεποδαριάστηκα.
Αργά πηγαίνω τώρα κι ας πρώτα βιάστηκα.
Αντίστροφα αν οδεύσω, ή ίσια αν χωρώ
στην ίδια αρχή γυρνάω —ή τέρμα είν’ αυτό;—

Ποια είναι η αξία αυτής μου της ζωής
αφού και χίλιες να ’χα δεν έρχεται αλλαγής.
Κύκλους ο χρόνος κάνει, κύκλους κι ο άνθρωπος,
κύκλους ο Αρχιμήδης και κύκλους ο Θεός.

Ζαλίστηκα να στρίβω και να ελίσσομαι.
«Κάποτε θα τελειώσει!», δειλά ορκίζομαι.
«Θα ’ρθεί πορεία ίσια χωρίς περιστροφές
αφού θα ’ναι μοιραία το τέλος» —Θες δε θες.—


LordRob​

 

Στις μεσονύχτιες στράτες περπατάνε
αποσταμένοι οι έρωτες
κι οι γρίλιες των παράθυρων εστάξανε
τον πόνο που κρατάνε

Στις στέγες εκρεμάστη το φεγγάρι
σκυμμένο προς τα δάκρυα του
κι η μυρωμένη λύπη των τριαντάφυλλων
το δρόμο της θα πάρει

Ολόρθο το φανάρι μας σωπαίνει
χλωμό και μυστηριώδικο
κι η πόρτα του σπιτιού μου είναι σα ν' άνοιξε
και λείψανο να βγαίνει.

Σαρκάζει το κρεβάτι τη χαρά τους
κι αυτοί λέν πως έτριξε·
δε λεν πως το κρεβάτι οραματίζεται
μελλοντικούς θανάτους.

Και κλαίνε οι αμανέδες στις ταβέρνες
τη νύχτα την αστρόφεγγη
που θα' πρεπε η αγάπη ναν την έπινε
και παίζουν οι λατέρνες.

Χυμένες στα ποτήρια καρτερούνε
οι λησμονιές γλυκύτατες·
οι χίμαιρες τώρα θα ειπούν το λόγο τους
και οι άνθρωποι θ' ακούνε

Καθημερνών χαμώνε κοιμητήρι
το πάρκον ανατρίχιασε
την ώρα που νεκρός κάποιος εκίνησε
να πάει στη χλόη να γείρει.

 

Πολυ ομορφο....

Ποιο μουσικο κομματι το συνοδευει?

 

"Σύναξη πάλι εκάμανε οι Ζωνιανοί στον Άδη.

Τους κάλεσαν οι 17 που πέσανε στ' Αρκάδι

Καλούν και τσ' άλλους Ζωνιανούς από τη Θεσσαλία

Θράκη Μωριά και Ρούμελη και τη Μακεδονία

Ήπειρο Κρήτη και νησιά και τη Μ. Ασία

όσους για την πατρίδα μας γενήκανε θυσία.

Γιατί στην επικράτεια δεν είναι ούτε στρέμμα

που να μην το ποτίσανε οι Ζωνιανοί με αίμα.

Για να μπορούμε σήμερο ελεύθερα να ζούμε

κι αιώνια τη μνήμη τους ως πρέπει να τιμούμε."

 

H μουσική, αχ ναι.. είναι η Lila Downs που τραγουδάει ένα tango (Alcoba Azul) απο την ταινία πάνω στην ζωή της Frida Kalho... La noche ira sin prisa de nostalgia ...

..εξαιρετική μουσική που αποτυπώνει το κόκκινο, το μαύρο, τη φωτιά και το αίμα της Φρίντα Κάλο...
..τραγούδι που μυρίζει έρωτα, αίσθηση, αγωνία, λυπημένη τρυφερότητα, απελπισία, τρέλα, και φυσικά τα χρώματα, τους ρυθμούς και τις κιθάρες του Μεξικού...

αν ενδιαφέρει..την έχω βάλει και σε άλλο βιντεο με τιτλο environmental tango...



Aλήθεια τί σχέση μπορεί να έχει το tango με το περιβάλλον;

Στο tango αποτυπώνονται όλες οι νότες του έρωτα, ειδικότερα η προδοσία, το πάθος και οι ανεκπλήρωτες επιθυμίες..

Μήπως και το περιβάλλον δεν είναι ένα διαρκώς προδομένο αγαθό, ένα διαρκώς αναλώσιμο και εν ανεπαρκεία αγαθό; Με χρώματα, αισθησιασμό αλλά και πολύ πόνο;

Τέλος έχουν και κάτι ακόμη κοινό: είναι μονίμως στη μόδα, έρμαια των κάθε λογής τυχοδιωκτών..

 

Σ'ευχαριστω για την απαντηση σου, θα ψαξω να βρω τη μουσικη.
Απο το βιντεο σου ειδα λιγακι μονο την αρχη... λυπαμαι, ομως δεν αντεχω να το δω ολοκληρο...