Τιμωρία - Ειναι μια υπηρεσία που προσφέρει μια σκλάβα

Ως δίκαιο αναγνωρίζω και την αλήθεια των άλλων και ας μην είναι η δική μου.

Ως κριτής αποφαίνομαι εγώ τελικά, για την ορθότητα της λύσης που θα αποδεχθώ.

50% λάθος και σωστό για ‘μένα και 50% λάθος και σωστό για τον Λόρδο.

Πάντα δύο οπτικές Καπετάνιε.

 

Είναι το ίδιο να αναγνωρίζεις τήν αλήθεια των άλλων με το να πράττεις σεβόμενος αυτή?

Τις τελευταίες μέρες διαβάζω πολύ για το αν ο Αφεντης είναι δίκιος. Για μένα ένα ισχύει. Ο Άφέντης είναι δίκιος αμα ο ιδιος επιθυμεί να είναι. Αλλά πολλές φορές ίσως να μην επιθυμεί να είναι και δεν νομίζω να πέφτει λόγος στη σκλάβα με την έννοια..δεν ειστε δίκιος γι αυτο δεν υπακούω.

Πόσο δίκιο μπορεί να έχει ο Αφέντης μου όταν αναίτια, για την καύλα του και μόνο (χωρίς να έχει προετοιμάσει εμένα ώστε να απολαυσω τον πόνο), με μαστιγώνει? η απάντηση μου είναι "Απόλυτο δίκιο".
Είναι Σαδιστής οπότε ανάμεσα στις υπηρεσίες μου προς ένα Σαδιστή είναι να προσφέρω το σώμα μου προς εκφραση του Σαδισμού του. Ένας σάκος του μποξ στην τελική. Αν δεν είμαι άξια να του προσφέρω κάτι τέτοιο τότε τι δουλειά έχω με ένα Σαδιστή?

 

Κάποιες φορές αυτό που αναγνωρίζεις, θα το σεβαστείς και κάποιες φορές όχι. Δεν μιλώ για πράξεις μέσω του σαδιστικού πλέγματος.

Πόσο δίκιο μπορεί να έχει ο Αφέντης μου όταν αναίτια, για την καύλα του και μόνο (χωρίς να έχει προετοιμάσει εμένα ώστε να απολαύσω τον πόνο), με μαστιγώνει? η απάντηση μου είναι "Απόλυτο δίκιο".

Αυτή σου η εικόνα και μόνο με ερεθίζει.

Και όχι μόνο αναίτια, αλλά και επιτηδευμένα για «λάθος» λόγο. Το πρόβλημα μου όμως είναι το εξής. Τι κάνεις όταν η σκλάβα βλέπει μόνο ως σωστό, αυτό που διατυπώνει ο Αφέντης της;

 

Θα μπορούσες να το αναπτύξεις λίγο αυτο σε παρακαλώ?

 

"Σκλάβα τράβα τις κουρτίνες.
Μάλιστα Κύριε.
Τι βλέπεις έξω;
Τον ήλιο Κύριε.
Τι σχήμα έχει σκλάβα;
Σφαιρικό Κύριε.
Τετράγωνο σκλάβα.
Μάλιστα Κύριε.
Τι χρώμα έχει;
Λευκό Κύριε.
Πράσινο σκλάβα.
Μάλιστα Κύριε.
Έλα πάλι πίσω.
Τι βλέπεις σκλάβα;
Τον Κύριο μου, Κύριε.
Δεν υπάρχει κανείς σκλάβα, παρά μόνο εσύ.
Μάλιστα Κύριε.
Άρα το παραδέχεσαι ότι είσαι μόνη σου στο δωμάτιο;
Μάλιστα Κύριε.
Και παίρνεις εντολές από τον κανένα.
Μάλιστα Κύριε.
Άρα είσαι τρελή.
Μάλιστα Κύριε.
Και εγώ είμαι ο κανένας; Είμαι κάποιος ανύπαρκτος;
Με ρωτάτε Κύριε;
Ναι σκλάβα.
Είστε ότι αποφασίσετε εσείς, να είστε για εμένα."

Πώς γίνεται να «τιμωρήσεις» ένα τέτοιο πλάσμα ; Με ποια «αιτία»;

Υ.Γ. Μη με βάλετε στην διαδικασία να εξηγήσω γιατί έβαλα σε εισαγωγικά το τιμωρήσεις και τα αίτια. Είναι προφανές.

 

Δεν είναι σε θέση (κυριολεκτικά) να θεωρήσει το σχήμα του ήλιου τρισδιάστατα. Αν τον θεωρεί μόνο οπτικά και δεν χρησιμοποιεί εγκυκλοπαιδικές γνώσεις της, θα πρέπει να τον βλέπει ως κυκλικό δίσκο. Συνεπώς είναι ηλίου φαεινότερο ότι κάνει επίδειξη γνώσεων στον Αφέντη της (ο οποίος είναι είναι λιγότερο καταρτισμένος σε θέματα γεωμετρίας από την ίδια καθώς φρονεί πως ο ήλιος είναι δυδιάστατος και δη τετράγωνο...). Εδω γίνεται λόγος για απερίστροφη προσβολή!  

Ηλία, υπάρχει πάντα τρόπος να υποσκελίσεις έναν σκλάβο αν το ζητούμενό σου είναι να εκτονώσεις το σαδισμό σου, χρησιμοποιώντας ηθικά προκαλύμματα. Άπτεται μόνο της ικανότητάς σου να αποδέχεσαι τα προκαλύμματα και ως ηθικά αίτια.

 

εμένα πάλι μου θύμισε το "ημέρωμα της στρίγκλας".. στο πολύ απλοϊκό του...

 

Αναρωτιέμαι αν και δεν είμαι στον χώρο πολύ καιρό,αν ενα τέτοιου είδους άτομο (σκλάβος/σκλάβα) που περιγράφεται στο παραπάνω ποίημα και που σε τελική ανάλυση δέχεται τα πάντα η σχεδόν τα πάντα από τον κυρίαρχο/η μπορεί να τον κρατήσει σε ένα συνεχές ενδιαφέρον.¨Θέλω να πώ σε πολλές περιπτώσεις η σύγκρουση των προσωπικοτήτων με την υγιή έννοια είναι αυτή που κρατά ζωντανή μια σχέση,στο επίπεδο του ποιήματος που βρίσκεται αυτή?

 

Θα ήθελες να μας πεις ποια είναι αυτή η υγιής σύγκρουση που αναφέρεις, με ποιους τρόπους εκφράζεται?

 

Σε πρώτη φάση θα ήθελα να πω πως είμαι της άποψης ότι υπάρχουν τιμωρίες κ "τιμωρίες"... αυτές που είναι (θα το πω ωμά) για την καύλα κ αυτές που είναι αποτέλεσμα κάποιου παραπτώματος της υποτακτικής/σκλάβας...
Τώρα ας πιάσουμε το άλλο θέμα... όσον αφορά τον προβληματισμό σου κ θα απαντήσω, απλά κ εν συντομία, όσο αν είναι totally devoted στον Κ. της, της θυμίζουμε ότι δεν είναι γλάστρα 24/7, αλλά άνθρωπος με μια κρίση που οφείλει να χρησιμοποιεί, ειδάλλως I rest my case... είναι άξια της μοίρας της.

 

Εννοώ ότι αν και δηλώνει υποτακτικός το άτομο έχει γνώμη και προσωπικότητα.Αυτό σημαίνει ότι δεν δέχεται a priori όλες τις απόψεις του κυρίαρχου (όπως στο παραπάνω ποίημα) αν και έχει παραδεχτεί εσωτερικά ότι ο κυρίαρχος είναι πιο ισχυρή προσωπικότητα και άρα δίνει πολυ μεγαλύτερη βαρύτητα στην γνώμη του.Ωστόσο πιστεύω ότι ακόμα και στην πιο ακραία σχέση εξουσίας είναι υγιές να υπάρχει διγνωμία,ανταλλαγή και διάλογος.Θέλω να πώ ποιος κυρίαρχος θα ήθελε ένα υποτακτικό άτομο που έχει χάσει εντελώς την προσωπικότητά του μέσα στην δικιά του?Ενα άτομο που λέει σε όλα ναι?Η ηδονή έρχεται από έναν υποτακτικό που δεν έχει γνώμη η από έναν υποτακτικό που πείθεται στην γνώμη του κυρίαρχου? Η ηδονή έρχεται από έναν υποτακτικό που κάθεται παθητικά να δεχτεί ότι έρθει στο μυαλό του κυρίαρχου η από έναν υποτακτικό που προκαλεί με την συμπεριφορά του ερεθίσματα στον κυρίαρχο?
Πιστεύω ότι σε κάθε ανταλλαγή ενέργειας υπάρχουν δύο πόλοι και αν ό ένας συγχωνευτεί απόλυτα μέσα στον άλλον,η διμερής σχέση δενμπορεί να διατηρηθεί ζωντανή.

Υ.γ. Να συμπληρώσω ότι αυτα που θίγω μπορεί να έχουν ξανασυζητηθεί στο forum αλλά εγώ δεν έχω προλάβει να διαβάσω όλα τα posts.

 

... εμπιστεύτεται, όμως τον λόγο Του Κυρίαρχου και συνεχίζει βάσει αυτού. Δεν παραβλέπει τα όσα η λογική του υπαγορεύει, επιλέγει να αφεθεί στην κρίση Του.

Η ηδονή δεν έρχεται αποστειρωμένα από μια εκδοχή ή μια παράμετρο μόνο, όπως επίσης δεν μπορεί να χαρακτιριστεί μονοσήμαντη.

Εάν ο ένας εκ των δυο πόλων συγχωνευτεί στον Δεύτερο, προκύπτει μια νέα σχέση. Συνεπώς, η πρώτη καταλύεται και στην θέση της ιδρύεται μια νέα, η οποία ανταποκρίνεται περισσότερο στις επιθυμίες των (ίδιων μεν) μετεχόντων. Η συγχώνευση του πρώτου δεν σηματοδοτεί την εξαφάνισή του.