Η έλξη του νοσηρού

soutzoukakia (επιμένω ότι το nick σου είναι εκπληκτικό αλλά αν δεν δοκιμάσεις ποτέ τα δικά μου σουτζουκάκια εσύ θα χάσεις ):

Πρώτη φορά μένω άναυδη.Πίστευα έως τώρα ότι είμαι εξαιρετικά ετοιμόλογη. Συνήθως απαντώ εν βρασμώ και ποτέ δεν χτενίζω τα ποστ μου, ο αυθορμητισμός δεν είναι αδυναμία ξέρεις αλλά ένδειξη ότι κάτι υπάρχει ατόφιο και ακατέργαστο που αντιστέκεται στην όποια μορφή (αυτο)κυριαρχίας. Αυτό μόνο όταν το αποτέλεσμα θυμίζει μουλαρίσια κλωτσιά ή χάδι από δροσερό χέρι γυναίκας. (Υπόψιν: έγραψα τα άνθη της κερασιάς σε 10 λεπτά, αλλά για να απαντήσω στο «φως» σου έκλεισα όλους τους διακόπτες μέσα μου για δύο μέρες και σήμερα που ξύπνησα το πρωί ήξερα την απάντηση.)

Χαίρομαι που κατάλαβες κι εσύ ότι τα δεκανίκια είναι παντελώς άχρηστα σε όσους έμαθαν να πατάνε γερά στη γη. Η μόνη χρήση που έχω πλέον για ένα δεκανίκι είναι να το φέρνω στο κεφάλι όσων πιστεύουν ότι χρειάζομαι ένα. Σ’ αυτό ταιριάζουμε καλή μου. Κάπως έτσι γινόμαστε το κέντρο του σύμπαντος.*

Η στροφή προς τα έξω είναι πράγματι κάτι το μαγικό, οι μάγοι με τα δώρα (Δώρα; ) ξέρουν πολύ καλά τι κάνουν. Ο ναρκισσισμός έχει συγκεκριμένα όρια, πολύ στενά όταν τα δεις να ξεμακραίνουν πίσω σου στο ταξίδι προς τον Άλλον. Όχι σε αναίτια κόντρα, ούτε με τον εαυτό μας ούτε με τον σημαντικό Άλλον.**

Οι κόντρες ανήκουν μόνο σε γρήγορα αυτοκίνητα και καλούς οδηγούς που γουστάρουν την αδρεναλίνη της ταχύτητας. Όταν κάνω έρωτα στον αγαπημένο μου το κάνω αργά αλλά με πάθος, έχω ατελείωτη υπομονή με τα βίτσια του (που είναι και δικά μου), and I’m having the time of my life.*** Ελπίζω το ίδιο να ισχύει και για σένα στη δική σου σχέση. Αλλιώς δεν αξίζει να ζει κανείς.****

Πάμε τώρα στα δύσκολα: στο φως. Πρώτη μου σκέψη, η σκηνή από το έργο Seven, ο "τεμπέλης", δεμένος στο κρεβάτι του για ένα χρόνο στο σκοτάδι, με σχεδόν πλήρη στέρηση αισθήσεων, πεθαίνει μόλις ξαναβλέπει απότομα το φως. Γι αυτό κι εγώ φορούσα τα γυαλιά μου του ηλίου και η μόνη μου έγνοια ήταν τουλάχιστον να φοράω Yamamoto. Εμπεδωμένη αδράνεια και τεμπελιά; Ίσως. Εξαρτήσεις, πάθη, ανάγκες; Μπορεί. Ενοχές, τα δικά μου φρικτά σκοτάδια; Σίγουρα. Απραξία, ατροφία, αδυναμία, ανικανότητα; You bet your ass, baby.

Αν πάρεις ένα άτομο που έχει υποβληθεί (για διάφορους λόγους) σε στέρηση αισθήσεων, σε στέρηση φωτός για την ακρίβεια, και με υπομονή, επιμονή και σκληρή φυσιοθεραπεία (πρέπει να είναι σκληρή για να έχει αποτελέσματα) του δείξεις το φως, μέσα από σχισμές αρχικά, αποσπασματικά έστω, όλο και περισσότερο μετά, δεν θα συνηθίσει σιγά σιγά να αντέχει το φως; Δεν θα αρχίσει να το αποζητά; Δεν θα το λατρέψει; Πώς μπορεί κάποιος που μαθαίνει να αφήνεται στη ζεστασιά του φωτός να επιστρέψει στη νοσηρότητα των σκοταδιών (του);

Δεν μπορεί. Δεν μπορεί εφόσον τα μάτια του αντέχουν. Εφόσον τα μάτια του είναι φτιαγμένα έτσι, να είναι φωτεινά.

Επειδή «το βάθος του πάθους είναι θρησκευτικό» (ή κάτι τέτοιο, δεν θυμάμαι πια ποιος το είπε αυτό), ίσως το ακόλουθο να είναι χρήσιμο για όλους μας:

Όχι με ηθικοπλαστική διάθεση, απλά επειδή αναγνωρίζω τις αδυναμίες μου, που ίσως είναι και όλων μας ως ένα βαθμό, και ως υπενθύμιση για όσους από μας έχουν την τάση να γλιστρούν στο σκοτεινό. Τα ταξίδια του φωτός είναι πιο μαγικά.

soutzoukakia μου, λούσε τα μαλλιά σου στο φως. Είμαι βέβαιη ότι ασημίζουν με έναν μοναδικό τρόπο. Σ’ ευχαριστώ για τη φωτεινή σου απάντηση στο ερώτημά μου. Κατάλαβα επιτέλους γιατί επιμένω να χαμογελώ μέσα στις σκιές που με τρομάζουν (και με γοητεύουν).

Και κάτι ακόμη: υπάρχουν μόνο δυο τρόποι να αντιμετωπίσεις μια αλεπουδίτσα (δεν είναι δόλιο ζωάκι αλλά χαδιάρικο): ή την εξημερώνεις και την κάνεις δικό σου κατοικίδιο ή την κάνεις….μπρελόκ.

________________

*Κι εγώ χάρηκα που έλυσες μόνη σου την δική σου απορία. Εγώ δεν είχα.
**Πάντα μου άρεσε να γίνομαι μέλος σε exclusive clubs, αλλά δεν είχα ποτέ πριν την απαιτούμενη υπομονή. Φαντάζομαι πως θα πρέπει απλά να ολοκληρώσω τις διαδικασίες της αίτησης και ίσως έως την άνοιξη να έχω γίνει δεκτή.
***Η μέθοδος D για την αποφυγή της υπέρμετρης ηδονοληψίας δεν λειτουργεί τόσο καλά όσο θα έπρεπε αλλά δεν με νοιάζει. Η λέξη oscillation με καλύπτει.
****Περί αξίας, αν και έχεις δίκιο, ας μη μας διαφεύγει η ουσία των πραγμάτων.

 

Η άποψή μου αναφορικά με τον Carotenuto είναι πως όνομά του τον καθιστά εξ ορισμού vanilla. Επί του θέματος που θέτεις θα επανέλθω εντός των ημερών.

 

Ότι πρόκειται για ανοησίες δυσπερίγραπτου μεγέθους.

Ένα μέρος αυτού που αργκοτικά ονομάζομε το 'σύνδρομο της νοσοκόμας' κι ένα μέρος της φύση μαλακορέπουσας mentalitaet μιας τυπικής μικρο/μεσο/μεγαλο-αστής που φαντασιώνεται εσάνς κινδύνου ως μεθαδόνη για την ανία της ζωής της, οδηγούν στην εφαρμογή της υποστηριχθείσας παράκρουσης κατά την επιλογή ερωτικού συντρόφου. Δεν θα υπεισέρθω σε αντίστοιχη ανάλυση των κινήτρων για την έκφραση αυτής, καθώς τυγχάνουν τυχοδιωκτικού χαρακτήρα ή ανησυχητικού βαθμού πνευματικής σύγχυσης.

 

Θα συμφωνήσω μαζί σου όσον αφορά την τυπική αστή στην οποία αναφέρεσαι. Γνωρίζω πλέον ότι οι περισσότεροι άνθρωποι (κυρίως οι άντρες) είναι πολύ απογοητευμένοι από τις γνωριμίες τους.

Αλίμονο αν οι άνθρωποι με τους οποίους συναναστρεφόμαστε μας έβλεπαν με μέτρο σύγκρισης τον μέσο όρο. Ο πήχυς θα ήταν τόσο χαμηλά που οποιοδήποτε νοήμον ον θα γυρνούσε επιδεικτικά την πλάτη και θα αποχωρούσε χωρίς ούτε ένα αντίο.

Η φράση που παρέθεσα προς συζήτηση αναφέρεται από τον Carotenuto στην εισαγωγή ενός βιβλίου που επιχειρεί να αναλύσει τον τρελό έρωτα. Δεν ασπάζεται την φράση, την επεξηγεί ως μία ανάγκη, την οποία ο συγγραφέας θεωρεί παθολογική, και όπου ο άλλος αντιπροσωπεύει την δική μας "αρρώστια". Θεωρεί ότι συνήθως έτσι γίνεται στον έρωτα, δεν υποστηρίζει ότι έτσι πρέπει να γίνεται, απλά παρατηρεί ένα φαινόμενο.

Όταν την έθεσα προς συζήτηση, επέλεξα, πολύ προσεκτικά θεωρώ, ως τίτλο την έλξη και όχι την επιλογή. Don't put things in my mouth, αγαπητέ Mavrobasilis.  Αναρωτήθηκα λοιπόν, αν οι περισσότεροι εξ ημών, έλκονται αρχικά από αυτό που προβάλλουν στον Άλλον και που είναι έκφραση της δικής τους "νοσηρότητας" (απαραίτητα τα εισαγωγικά).

Ο Afentis_Epi8ymiwn αναφέρει: "Δεν διαλέγουμε, λοιπόν, κάποιον για τα ΄χειρότερά΄του αλλά και γιατί ταιριάζει με τα δικά μας 'χειρότερα'."

Η Μιρέλλα επίσης έβαλε τα πράγματα into BDSM perspective: "...εάν πρόκειται για bdsm σχέση βλέποντας και τα κακά απλά τον - την τσακίζουμε, αν μας ενοχλούν." Θεωρώ πως είναι ειλικρινής, από την δική της πλευρά. Βλέποντας τα πράγματα από την δική μου σκοπιά, μπορώ μόνο να αποδεχθώ τον Άλλον, και να παραδεχθώ ότι τον αποδέχομαι στο σύνολό του, ακόμη και με την μαλακία που τον δέρνει - που αυτός θεωρεί υπέροχη και μοναδική ενώ εγώ μαλακία (έχω την αντίστοιχη της) και υπέροχη και μοναδική. Γι αυτό η ερώτηση. Η οποία ήταν "ακαδημαϊκού" ενδιαφέροντος και καθόλου τυχοδιωκτική ή αλεπουδίσια. Αναφερόταν στην αρχική έλξη ανάμεσα σε δύο ανθρώπους. Το "όμοιος ομοίω αεί πελάζει" δεν ισχύει πλέον;

Ας πάρουμε για παράδειγμα έναν κυνικό. Δεν θα τον ελκύουν οι κυνικοί; Έναν ρομαντικό. Δεν θα τον ελκύουν οι ρομαντικοί; Έναν ευαίσθητο. Ένα καθίκι. Και ούτω καθ' εξής. (Αν θεωρήσουμε ότι ο καθένας έχει και από καμιά μαλακία που τον δέρνει - ή όλες μαζί).

Η soutzoukakia βέβαια μίλησε και για την συνύπαρξη - ή μάλλον την τελική υπεροχή - της φωτεινής πλευράς. Κι εκεί θα πρέπει να υπάρχει αντιστοιχία ανάμεσα στους δύο συντρόφους. Όπου πλέον μπορούμε να μιλήσουμε για επιλογή και όχι έλξη.

Θα ήταν ενδιαφέρον, πέραν της αρχικής έλξης, να συζητηθεί το ερωτικό πάθος, όταν η σκοτεινή πλευρά έρχεται αναπόφευκτα στην επιφάνεια (και φυσικά συνυπάρχει με την φωτεινή). Παράδειγμα: είναι δυνατόν να αγαπούμε και να μην μισούμε ταυτόχρονα; Είναι δυνατόν να μην θέλω να κόψω σε κομματάκια αυτόν που λατρεύω έτσι ώστε να μην τον έχει καμία άλλη; Είναι δυνατόν να μην νιώθω ότι και ο Άλλος αυτό θέλει; Μήπως κι αυτό είναι πνευματική σύγχυση; Ή ονομάζουμε πνευματική σύγχυση αυτό που δεν κατανοούμε;

Και κάτι ακόμα: άλλο σύντροφος και άλλο νοσοκόμα. Ου μπλέξεις τα δύο. Καταστροφικό και αντιαισθητικό. Πιο καλή η μοναξιά, φαντάζομαι πως συμφωνείς.

Και για να απαντήσω και στην αγαπητή Syrah, της οποίας την απάντηση περιμένω με αγωνία, πράγματι ο συγγραφέας έχει vanilla perspective, αν και τα βιβλία του είναι πολύ αξιόλογα και παρέχουν άφθονο υλικό προς συζήτηση και δημιουργική αντιπαράθεση.

 

α) Δεν εφαρμόζω διάσταση επιλογών και επιθυμιών σε ερωτικό ζήτημα. Άκυρη, λοιπόν, η σχετική διευκρίνιση.
β) Δεν αναγνωρίζω την φιλοσοφία, η ψυχανάλυση είναι ξεπερασμένη- ιδίως με επιρροές από Γιουνγκ (εν προκειμένω), έχω απαξιώσει προ ετών τη λογοτεχνία και σχετικές υπαρξιακές ανησυχίες είναι εκτός του πλαισίου ενδιαφέροντών μου. Προφανώς σχολίασα μονάχα για να σαρκάσω και όχι να συμμετάσχω σε συζήτηση. Apropos, ο Carotenuto είναι παπαρολόγος Coehliκών διαστάσεων που μου χρωστά δυο ώρες ζωής- mea culpa μα ποτέ δε δήλωσα δίκαιος. Θα τον εκτιμούσα αν γνώριζα προσωπικά πως είναι λαμόγιο και παπαρολογεί ώστε να διαβιεί μποέμικα, ως τροτσκιστής και σουλατσαδόρος.
γ) Οι άνθρωποι- ανοήτως- φλυαρούν περί έρωτος ως αποτέλεσμα ισχυρής εν κρανίω τρικυμίας ή βαθειάς σύγχυσης και ελλειπούς συγκρότησης.
δ) Κατανοώ- μα δε συμμερίζομαι ούτε και συμπάσχω με- την απογοήτευση των περισσοτέρων ανθρώπων από τις γνωριμίες των. Αντιθέτως εγώ ήμουν μάλλον χαριστικά τυχερός στο αυτό ζήτημα.

Προφανέστατα και δεδομένων των ανωτέρω δεν εξυπηρετεί σε κάτι η περαιτέρω ανάλυση. Οι διευκρινίσεις ήτο επί προσωπικού και ακολούθως της προσωπικής αναγωγής που εσφαλμένα έκανες. [Προφανέστατα δεν αφορούσαν εσένα τα επιτιμιτικά σχόλια που έκανα για τους θιασώτες της άποψης. Εκτός, βέβαια, αν κακώς σε εξαιρώ.]

 

Θα έρθει η ώρα που δεν θα είναι.

Μπορούμε να μιλήσουμε για πιο ενδιαφέροντα και πρακτικά θέματα. Έχω ένα εξαιρετικό γιατροσόφι για αιμορροϊδες. 

Αυτό με την απαξίωση της λογοτεχνίας μου θύμισε εκείνο το prose poem του Antonin Artaud, "Toute l' ecriture..." Ξεκινάει ως εξής (θα το παραθέσω στα Αγγλικά, δεν μπορώ να γράφω χωρίς τα accents):

"All writing is garbage. People who come out of nowhere to try to put into words any part of what goes on in their minds are pigs."

Όλα αυτά στις αρχές του προηγούμενου αιώνα. Και μάλιστα από κάποιον που μετά έγραψε εκείνο το αριστούργημα, τον Καλόγερο του Lewis. Αν πιστεύαμε ότι μας λένε οι άνθρωποι...

Τότε να επεκτείνω τη σκέψη μου:

Έναν σαρκάζοντα. Δεν θα τον ελκύουν οι σαρκάζοντες; (σαρκάζουσες εν προκειμένω). 

Μετά την ανάγνωση του ποστ μου τότε σου χρωστώ μερικά λεπτά. Ευτυχώς που εγώ είμαι όντως λαμόγιο.

Δεν φλυαρώ. Σύμφωνα με τον Artaud, είμαι ένα γουρούνι.

Όσον αφορά τις ισχυρές τρικυμίες, την βαθιά σύγχυση και την ελλιπή συγκρότηση, θεωρώ προτιμότερο να αποκτά κάποιος ιδίαν γνώση και να βγαίνει σώος με το καρυδότσουφλο που κουμαντάρει παρά να διαβιεί στο ασφαλές κενό της ολικής απαξίωσης. Υπάρχουν πολλά είδη μεθαδόνης.

Πάντα ήθελα να σου το πω αυτό: δεν πιστεύω ούτε λέξη σου. (Ωχ, τώρα θα θυμώσεις, κάτσε να βάλω χαμόγελα μπας και τη γλιτώσω).   

Προφανέστατα δεν αναλύω αλλά σου χώνομαι. Η βαθιά σύγχυση μας τελείωσε.

Όποιος έχει τη μύγα μυγιάζεται. Δεν πειράζει, θα το ξεπεράσουμε κι αυτό. Ιδίως με το sang-froid που σε χαρακτηρίζει (θα το έχανες αν σου έλεγα ότι σε συμπαθώ - καλά, σε ΕΚΤΙΜΩ λοιπόν).

Ρωτάς εμένα αν με κρίνεις λάθος; That's a first.

Η απάντησή μου είναι ότι έχεις ελλιπή στοιχεία για να κρίνεις. Και επίσης, ότι αδιαφορώ για τις κρίσεις των άλλων. Πλην ενός.

 

Αντιπαρέρχομαι τις επιμέρους παραδοξολογίες και σχολιάζω όσα χρειάζεται:

Αυθαίρετο συμπέρασμα βασισμένο σε μεταφυσικά αξιωματική ιδεοληψία.

Προφανέστατα υφίσταται σύγχυση καθώς δεν διατύπωσα καμία ερώτηση.
Μάλλον εξ αυτής ενέκυψε η ανέρειστη εικασία περί θυμού.

Ασφαλώς με την ανωτέρω συνθήκη δεν υπάρχει λόγος για περαιτέρω συζήτηση, ασχέτως θεματικού πυρήνα.
Στον παρόντα δε, εξέλειψε ούτως ή άλλως. Καλό βράδυ.

 

Όχι. Είναι η ωριμότητα που επέρχεται αναπόφευκτα με την ηλικία.

Όσο για τα υπόλοιπα....

 

 

DRD, είθισται κάποιοι άνθρωποι να ερωτεύονται στα πρώτα στάδια της γνωριμίας τους. Όχι ακριβώς αυτόν που έχουν απέναντί τους, αλλά τα ολίγα στοιχεία του που διαθέτουν ως πληροφορίες, συν το συμπλήρωμα της φαντασίας τους, που ασφαλώς περιλαμβάνει όσα επιθυμούν. Αυτό το συμπλήρωμα αντιλαμβάνομαι εγώ ως σκοτεινά σημεία και όχι τα μειονεκτήματά του, ακριβώς επειδή τα μειονεκτήματά του ενδέχεται να ανήκουν τόσο στα ήδη γνωστά στοιχεία όσο και στα επιθυμητά κατά φαντασίαν στοιχεία του. Για τούτο και δεν καταλαβαίνω πώς προκύπτει η συνάφεια μεταξύ "σκοτεινού" και "νοσηρού". Νοσηρός είναι μόνο ο αλγόριθμος θεώρησης ενός υποψήφιου εραστή κατ αυτόν τον τρόπο.

Αναφορικά με την ερώτηση: "Ας πάρουμε για παράδειγμα έναν κυνικό. Δεν θα τον ελκύουν οι κυνικοί; Έναν ρομαντικό. Δεν θα τον ελκύουν οι ρομαντικοί;" φρονώ πως αναζητά κανείς συντρόφους με τους οποίους ταυτίζεται σε θέματα που αφορούν στις αρχές (ένας υπερήφανος άνθρωπος δεν έλκύεται από έναν χαμερπή διότι πιθανότατα τον λυπάται) ενώ σε άλλους τομείς ενδέχεται να αναζητά εκείνους που τον συμπληρώνουν. Συνεπώς οι ερωτικές σχέσεις είναι συσχετίσεις άλλοτε ταύτισης και άλλοτε συμπληρώματος. Και ορθώς συμβαίνει αυτό γιατί συμβατότητα δεν σημαίνει απαραίτητα ταύτιση.

"είναι δυνατόν να αγαπούμε και να μην μισούμε ταυτόχρονα;" Κατηγορηματικά ΝΑΙ, δεν είναι απλώς δυνατό, είναι υποχρεωτικό.

 

Βιωματικά το γνωρίζεις;

Στα υπόλοιπα δεν διαφωνούμε.

 

Είναι ζήτημα λογικών συνεπαγωγών Ντι μου:

Έστω:
αγάπη = Α (True)
μισος = Β (True)
μίσος = το αντίθετο της αγάπης
η απάντηση στην ερώτησή σου = Χ

=> "είναι δυνατόν να αγαπούμε και να μην μισούμε ταυτόχρονα;"
=> Αν Χ = Α and not (Β), τότε X; (δηλαδή, τότε X=True; )
=> Α and not (not (A)) = X
=> A and A = X
=> X = True, αν Α = True και X = False, αν Α = False
αλλά Α = True εκ των δεδομένων => X = True

 

Τα συναισθήματα δεν εξηγούνται έτσι απλά γιατί δεν είναι τόσο απλά. Οι μεταβλητές και οι συνθήκες είναι πολύ πολυπλοκότερες.

Η παραπάνω προϋπόθεση του συλλογισμού σου είναι απλοϊκή. Δέχεσαι μια απλοϊκή ερμηνεία του μίσους ως αντίθετου της αγάπης. Πολύ αμφιβάλλω πως είναι αυτό, ή μόνο αυτό, ή αυτό ακριβώς. Επιπλέον, οι όροι σ' αυτή την περίπτωση είναι τόσο γενικοί που παύουν να έχουν νόημα.




Είπαμε, από μαθηματικά δεν σκαμπάζω γρι, οπότε δεν μπορώ να σου πω αν υπάρχει περίπτωση το 1 (ή, κάποιου είδους "1") να είναι και 1 και 2, ή κάτι άλλο μαζί.

Στην πραγματική ζωή οι αντιφάσεις είναι μάλλον ο κανόνας παρά η εξαίρεση.



​