Η κουζίνα μας

δεν πειράζει, γι αυτό είμαστε εδώ  

 

Στα γούστα του καθενός. Άλλοι το στραγγίζουν πρώτα, άλλοι το προτιμούν ζουμερό!

Σημασία έχει το κρέας να είναι καλά αλεσμένο γιατί αλλιώς κάθεται στα δόντια.

 

Αίσχος...
Το θέμα είναι να νιώθεις τη σάρκα που σκίζετε και το αίμα να σου πιτσιλάει τον ουρανίσκο.
Αλλιώς καλή είναι και η τοματόσουπα.

 

Απάντηση: Re: Η κουζίνα μας

Κανίβαλε  

 

Re: Απάντηση: Re: Η κουζίνα μας

Με κολακεύεις cherie.

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Η κουζίνα μας

Είμαι στις καλές μου σήμερα  

 

Kαλό φρικασέ ποιά κυρία ξέρει να φτιάχνει ????

 

Re: Μαγειρεύετε?

ΣΚΩΤΣΕΖΙΚΟ ΜΠΡΕΚΦΑΣΤ ΜΕ ΜΟΥΣ ΣΟΛΩΜΟΥ ΚΑΙ ΧΤΥΠΗΤΑ ΑΥΓΑ
===========================================

Όπως και στη ζωή, έτσι και στη μαγειρική, timing is everything.

Βρείτε μια γοητευτική γυναίκα, βγείτε μαζί της, ακούστε μαζί υπέροχη μουσική, πιείτε κρασί, περάστε καλά.

Γυρίστε μαζί στο σπίτι σας. Να φροντίσετε να γαμιέστε για τουλάχιστον 2 ώρες, αλλιώς το μους σολωμού θα βγει νερουλό.

Το πρωί, μαζέψτε τα υλικά:

ΓΙΑ ΤΟ ΜΟΥΣ:
-----------------

- 200 gr σολωμός σε φέτες, δηλαδή 4 φέτες περίπου (δεν είναι για χόρταση)
- 1/2 φλυτζάνι του τσαγιού χυμός από φρέσκο λεμόνι
- 1/2 φλυτζάνι του τσαγιού λευκό κρασί, προς Θεού όχι ρετσίνα, κατα προτίμηση Chardonnay που σας έχει περισέψει από το προηγούμενο βράδι
- μια κουταλιά της σούπας μαγιονέζα (όχι light, θα κόψει το μους, *και* θα νομίζουν οτι είστε αδερφή -- πάμε για Heinz που τη βρίσκεις και εύκολα στο S/M (SuperMarket) σε ΒΑΖΟ όχι σε αυτή τη μαλακία που τη ζουλάς και βγαίνει.)
- Άνηθος ψιλοκομμένος κατα βούλησιν.
- Μια κούπα του καφέ του Νες (150 ml) κρέμα γάλακτος
- Αλατοπίπερο κατα βούλησιν.

Βάλτε το λεμόνι, το κρασί και τη μαγιονέζα σε ένα μπωλ και βαρέστε τα με ένα πηρούνι. Φανταστείτε οτι μαλακίζεστε, θα βγει καλύτερο. Στην πορεία χώστε τον άνηθο και το αλατοπίπερο.

Πετάξτε μέσα το σολωμό και αφήστε να μαλακώσει λίγο (10 λεπτά).

Βάλτε τα όλα σε ένα μίξερ και αφήστε να γίνει της πουτάνας (υψηλή ταχύτητα) για περίπου 20 δευτερόλεπτα.

Θα έχετε μπροστά σας μια νερουλή μαλακία. Χύστε το σε μια γαβάθα, προσθέστε την κρέμα, ανακατέψτε με ένα κουτάλι της σούπας, και δείτε την πλήρη μεταμόρφωση σε πηχτό, πεντανόστιμο φλόκι.


ΓΙΑ ΤΑ ΧΤΥΠΗΤΑ ΑΥΓΑ
--------------------------

2-3 αυγά (να προσέχουμε και τη χοληστερίνη)
50 gr βούτυρο, αν βρείτε Κερκύρας ακόμα καλύτερα, αλλιώς Βιτάμ (γαμήθηκε η χοληστερίνη)
Ένα ποτήρι γάλα ολόπαχο (μην είσαι φλώρος)

Βάλε το βούτυρο να λιώσει στο τηγάνι. Όσο λιώνει κοπανάτε τα αυγά με ένα πηρούνι σα να φτιάνετε ομελέττα (φανταστείτε οτι μαλακίζεστε πάλι, μόνο σε καλό θα σας βγει). Τους ρίχνετε και το γάλα μέσα και συνεχίζετε να μαλακίζεστε.

Ρίξτε το μείγμα στο λιωμένο βούτυρο. Ανακατέψτε βίαια. Σε 2 λεπτά πρέπει να έχετε scrambled eggs, δηλαδή μια κομματιασμένη ομελέττα η οποία έχει την πυκνότητα του cottage cheese και το χρώμα της φανέλας της ΑΕΚ όταν έπαιζε ο Αρδίζογλου.


ΚΑΙ ΤΙ ΝΑ ΤΑ ΚΑΝΩ ΟΛΑ ΑΥΤΑ;
-------------------------------------

Επειδή είσαι μάστορας έχεις φροντίσει να έχεις προμηθευτεί φρέσκο καρβέλι απο το φούρνο στη γωνία.

Κόβεις τέσσερεις φέτες φαρδιές-πλατιές.

Φορτώνεις απάνω πρώτα το χτυπητό αυγό, και το καπακώνεις με γενναίες κουταλιές μους. Αν είσαι πολύ καβλιάρης έχεις και φυλλαράκια δυόσμο να το διακοσμήσεις. Νουβό κουιζίν κι έτσι.

====================

Το πας στη γκόμενα που ακόμα χουζουρεύει στο κρεβάτι και αρχίζεις να την ταϊζεις. Τρώει τρεις μπουκιές, τρως κι εσύ άλλη μία, και μετά αποφασίζετε οτι δεν πεινάτε άλλο και θέλετε να ξαναγαμηθείτε. Βγάζετε τα μάτια σας για κανα-δυο ώρες και μετά λυσσάτε της πείνας, αλλά το μπρεκφαστ έχει κρυώσει και το μους έχει κόψει και γενικά έχει γίνει μαλακία. Έτσι κι αλλιώς έχει πάει μια η ώρα και αποφασίζετε να πάτε σε ταβέρνα και να φάτε παϊδάκια.

Χαιρετισμούς,
DocHeart

 

Pablo Neruda - Oda a las papas fritas

Oda a las papas fritas

Chisporrotea en el aceite hirviendo
la alegría del mundo:
las papas fritas entran en el sartén
como nevadas plumas de cisne matutino
y salen semidoradas
por el crepitante ámbar de las olivas.

El ajo les añade su terrenal fragancia,
la pimienta, polen que atravesó los arrecifes,
y vestidas de nuevo con traje de marfil,
llenan el plato con la repetición de su abundancia
y su sabrosa sencillez de tierra.


Ωδή στις τηγανητές πατάτες

Τσιτσιρίζει το λάδι ζεσταίνοντας
τη χαρά του κόσμου,
οι τηγανητές πατάτες μπαίνουν στο τηγάνι
σαν χιονισμένα φτερά πρωινού κύκνου
και βγαίνουν χρυσωμένες
από το τσιτσιριστό κεχριμπάρι της ελιάς.

Το σκόρδο τους προσθέτει το γήινο άρωμά του,
το πιπέρι, σκόνη που πέρασε από τους υφάλους,
και ντυμένες ξανά με φιλντισένιο κοστούμι,
γεμίζουν το πιάτο με την επανάληψη της αφθονίας τους
και γήινη γευστική τους απλότητα.

(Μετάφραση: Ρήγας Καππάτος)

 

Ode to a Large Tuna in the Market



Among the market greens,
a bullet from the ocean depths,
a swimming projectile,
I saw you,
dead.


All around you were lettuces, sea foam of the earth,
carrots,
grapes,
but of the ocean truth,
of the unknown,
of the unfathomable shadow, the depths of the sea,
the abyss,
only you had survived,
a pitch-black,
varnished witness to deepest night.



Only you, well-aimed
dark bullet
from the abyss,
mangled at one tip, but constantly reborn,
at anchor in the current,
winged fins
windmilling in the swift flight of the marine shadow,
a mourning arrow,
dart of the sea,
olive, oily fish.


I saw you dead,
a deceased king of my own ocean,
green assault,
silver submarine fir,
seed of seaquakes,
now only dead remains,
yet in all the market
yours
was the only purposeful form
amid the bewildering rout of nature;
amid the fragile greens
you were a solitary ship,
armed
among the vegetables
fin and prow black and oiled,
as if you were still
the vessel of the wind,
the one and only pure ocean machine:

unflawed,
navigating the waters of death.





Pablo Neruda

​

 

Χεχε, ευρηματικότατος. Επίσης έχει γράψει ωδή στο καλαμπόκι, το αλάτι, το κρασί, ποιήματα που τιτλοφορούνται "το λεμόνι", "το νερό" κ.α. Σκέπτομαι πως αναμοχλεύοντας την εργογραφία του ενδέχεται να ανακαλύψω και την ωδή στο ωμό μοσχαρίσιο φιλέτο. Η παράλειψή της θα κριθεί ως ανεπίτρεπτη αμέλεια, καθώς δεν στέκει να πλέκει το εγκώμιο του καλαμποκιού και να απαξιώνει το Βασιλιά της Πρωτεΐνης. Συμφωνείς;

Έχει γράψει και ένα ωραίο πόιημα περί ποδιών (όχι δεν είναι ποδολάγνος), θα το αναρτήσω στο νήμα «Ποιήματα». (Ανακάλυψα το πρωί ένα βιβλίο με ποιήματά του στη βιβλιοθήκη της εταιρίας στην οποία εργάζομαι και διαβάζω μανιωδώς.)

 

Δεν ξέρω πως το εκλαμβάνεις εσύ.

Δεν είμαι χορτοφάγος, αν και δεν τρελλαίνομαι για κρέας. Θα επαναλάβω άλλη μια φορά κάτι που μάλλον δεν θεώρησες σημαντικό. Όπως είπε κάποτε και ο Μαυροβασίλης, έχει μεγάλη σημασία ΠΩΣ κάνεις κάτι. Επίσης, θα προσθέσω πως έχει σημασία το κίνητρο, το γιατί το κάνεις. (Ξέρω, ξέρω, γίνομαι βαρετή, λολ...)



Εκλαμβάνω λοιπόν αυτό το ποίημα ως ένα εξαιρετικό "πώς" θωρεί ο Νερούδα αυτό που κάποτε υπήρξε ζωντανό. Θαυμάζει τη ζωή του ακόμα και στο θανατό του. Τιμά τη ζωή και την περηφάνεια του νεκρού ψαριού, κάπως όπως οι πρωτόγονοι τιμούσαν το ζώο που είχαν μόλις σκοτώσει για να τραφούν.



Μπορεί να σου φαίνεται, ίσως, περίεργο, αλλά το "πώς" είναι που κάνει κάποιον ποιητή και κάποιον όχι. Ακόμα και το πως τιμάει μέσα του τη ζωή ενός πανέμορφου ψαριού που βρίσκεται νεκρό, θυσία.


Το βάθος των συναισθημάτων του ποιητή ταξιδεύει μέσα από την ενατένιση του ψαριού που ταξίδευε και ήταν σπίτι του στα βάθη των ωκεανών, άπιαστα και μυστηριώδη για τον, όντως, μεγάλο ποιητή...

"a deceased king of my own ocean"
​

​