Μικρή θεωρία για τον μαζοχισμό

Στο σεμινάριό του σχετικά με το άγχος (1962-1963) ο Λακάν διευκρινίζει ότι ο αληθινός στόχος του μαζοχιστή δεν είναι να προκαλέσει jouissance στον Αλλον αλλά να του παράσχει το άγχος του.

Αυτό σημαίνει πως μολονότι ο μαζοχιστής υποτάσσεται στα βασανιστήρια του άλλου, μολονότι θέλει να υπηρετήσει τον Αλλον ορίζει ο ίδιος τους κανόνες υποδούλωσης του.

Κατά συνέπεια ενώ μοιάζει να προσφέρεται ως εργαλείο της jouissance του Αλλου στην πραγματικότητα εκθέτει την δική του επιθυμία στον Αλλον και έτσι του προκαλεί άγχος – για τον Λακάν το αληθινό αντικείμενο του Αγχους είναι ακριβώς η (υπερβολική) εγγύτητα της επιθυμίας του Αλλου.

Σλαβόι Ζίζεκ, "Καλωσήρθατε στην Ερημο του Πραγματικού".​

 

Δεν νομίζω να είναι έτσι, ο ένας συμπληρώνει τον άλλον για να έρθει η jouissance.

 

Επειδή αντιλαμβάνομαι πως οι περισσότεροι από σας έχετε με τις εγκύκλιες σπουδές σας (και ακόμη χειρότερα, κάποιοι με πανεπιστημιακές) απωλέσει προ πολλού την ικανότητα να διαβάζετε, και σας φταίνε στα ποστς το κουλτουριάρικο στυλ, οι περίτεχνες λέξεις, τα fonts, ο ανάδρομος Ερμής, ο πούστης ο Πραξιτέλης, κλπ. κλπ. (όπως άλλωστε η στραβή ψωλή μέμφεται τις τρίχες που την τραβούν μονόμπαντα) έκρινα σκόπιμο να βάλω ορισμένες υποσημειώσεις.

Τις είχα ετοιμάσει πριν μάθω ότι ο εύνους και ευνόητος απών οσονούπω επανακάμπτει, πλην όμως, είπα να τις βάλω, για να μην τον κουράσετε με το "καλώς όρισες".

0) Η λέξη jouissance είναι γαλλική και περίπου αντιστοιχεί με το δικό μας "απόλαυση". Είναι όμως νοηματικά πολύ "φορτωμένη" από την γαλλική ψυχανάλυση και γι αυτό παραμένει σε όλες τις γλώσσες αμετάφραστη. Περισσότερα ξεκινώντας από εδώ: http://en.wikipedia.org/wiki/Jouissance

1) Ο Ζίζεκ παρατηρεί, το κατ' εμέ προφανές, ότι ο μαζοχιστής επιδιώκει να μεταφέρει το άγχος του στον σαδιστή (άνθρωπο ή ρόλο, αδιάφορο).

Το άγχος αυτό γεννιέται -όπως κάθε άγχος, στη ρίζα του- από την αβεβαιότητα. Η κατεξοχήν αβεβαιότητα του ανθρώπου δεν είναι ο θάνατος (αυτή είναι η κατεξοχήν βεβαιότητα): η κατεξοχή αβεβαιότητα είναι η αβεβαιότητα της απόλαυσης. Πώς, πότε ακριβώς και πόσο, θα απολαύσω;

Σε διάλεκτο πνευματικού νιανιά: "Ο μαζοχιστής λέει: Πάρε από πάνω μου την ευθύνη και την αγωνία για το αν, πώς, και πόσο θα χύσω!!!"

2) Αν το άγχος αυτό το έχει ο μαζοχιστής, είναι αυτομάτως ιδρυτική συνθήκη του σαδιστή (ανθρώπου ή ρόλου, αδιάφορο) να ΜΗΝ έχει δικό του άγχος αβεβαιότητας για την απόλαυσή του.

Αυτή η παρατήρηση μπορεί να οδηγήσει σε ενδιαφέρουσες σκέψεις για την σεξουαλική συμπεριφορά των Κυριαρχικών ατόμων.

Για παράδειγμα, θα επέτρεπε στον καθένα να συνειδητοποιήσει το γιατί είναι εύλογο (αλλά όχι απαραίτητο) μια Lifestyle Mistress να ΜΗΝ επιδιώκει / αποδέχεται την διείσδυση. Να αρνείται δλδ. η απόλαυσή της να διακυβεύεται από το μέγεθος, τις κινήσεις, την τεχνική κ.τ.λ. μιας ψωλής, ιδιότητες που ορίζουν έναν "αβέβαιο" δρόμο οργασμού, λόγω της γυναικείας φυσιολογίας.

Θυμηθείτε (και καταλάβετε, επιτέλους...) το βασικό σύνθημα της ανάκτησης κυριαρχίας από τον ιταλικό φεμινισμό του 70: "Col dito! Col dito! Orgasmo garantito!" (Col dito σημαίνει "Με το δάχτυλο", η έμφαση δική μου)

Σε διάλεκτο πνευματικού νιανιά: "Το Κυριαρχικό άτομο λέει: Δεν θα εξαρτάται από σένα το αν, πώς, και πόσο θα χύσω!!!"

3) Αφού το άγχος πηγάζει από την αβεβαιότητα απόλαυσης θα πρέπει να σκεφτούμε ξανά την "αυθαιρεσία" της πατριαρχικής εξουσίας.

Ισως θα πρέπει οι καλλίπυγες νεαρές του φόρουμ που μελετούν τα δήθεν gender studies, είτε με παλαιομαρξιστικούς όρους φεμινισμού της Αγοράς (π.χ. female) είτε με μεταμοντέρνους / ψωλομετρητικούς όρους φεμινισμού (π.χ. dora_salonica), είτε με όρους φιλοσοφίας της Κατίσχυσης (π.χ. tender_lilly) να ξανασκεφτούν την "νομοτελειακότητα" της ανδρο-κυριαρχικής κοινωνίας.

Λέω δλδ. ότι με βάση την (βιολογική) αβεβαιότητα της γυναικείας απόλαυσης θα περιμέναμε (αν παίζαμε GOD v. 0.99) να αναπτυχθεί μεν μια Οικονομία της Αγοράς, με την διαφορά ότι αυτή δεν θα είχε να κάνει με φραγκάτους, σέξι εικόνες, μήντια-στρήντια και λοιπά ψωλομετρικά, αλλά θα ήταν μια Ψυχική Οικονομία, στην οποία το νόμισμα (currency) θα ήταν το άγχος.

Μια Αγορά στην οποία "πληρώνεις" μεταφέροντας άγχος (αν είσαι "υπό") στο άτομο που φέρει την ταμπέλα "Δέχομαι άγχη, με αντάλλαγμα την επιβολή (της απόλαυσής) μου".

(Εκτός από την ταμπέλα "Δέχομαι άγχη" υπάρχει και η ταμπέλα "Δέχομαι μπάζα" - οι συνειρμοί ελεύθεροι...)

Περί αυτής της ψυχικής συναλλαγής πρόκειται, το άγος της οποίας την αναγκάζει να μασκαρεύεται (μέρες που 'ναι...) σε μετρήσιμη άρα φραγκοποιήσιμη συναλλαγή...

Και συνεπώς οι γυναίκες, σε αυτόν τον "υποθετικό" κόσμο, έχουσες άγχος απόλαυσης, θα αναζητούσαν άνδρες, που δεν θα είχαν άγχος απόλαυσης, για να αναλάβουν το άγχος τους δλδ. να τις κυριαρχήσουν, οι οποίοι άνδρες με τη σειρά τους θα αναζητούσαν υποτακτικές και για να ικανοποιηθούν αλλά και για να μπορούν να αξιοποιηθούν!

Μου φαίνεται πολύ φυσικό, το μέρος που αναλαμβάνει να σηκώσει το άγχος να θεωρεί την δική του απόλαυση αδιαπραγμάτευτη και συνεπώς να επεκτείνει διαρκώς την Κυριαρχία του. Μη στέκεστε στα γιαλατζί προϊόντα που κάθε Αγορά πρέπει να έχει (ακόμη και η Ψυχική). Μιλάμε για την γενική περίπτωση.

Η εξελικτική αυτή διαδικασία μπορεί να ονομαστεί "σπιράλ", από τον τρόπο που αυτοτροφοδοτείται η ανάπτυξή της, και ερμηνεύει / εξηγεί επίσης το ζωολογικό παράδοξο γιατί στο ανθρώπινο είδος εμφανίζεται μέσος όρος πέους 14,5 cm (λευκή φυλή), ενώ 5 cm επαρκούν για την γονιμοποίηση.

Πώς ακριβώς θα μπορούσε λοιπόν να αποφευχθεί η θεσμοθέτηση της πατριαρχικής κοινωνίας αν ο Λακάν έχει δίκιο και ο μαζοχιστής (άνθρωπος ή ρόλος, αδιάφορο) μεταφέρει το άγχος του; Μάλλον, δεν θα μπορούσε.

Σε διάλεκτο πνευματικού νιανιά: "Αφού θες να πάρω πάνω μου την ευθύνη και την αγωνία για το αν, πώς, και πόσο θα χύσεις, τότε θα κάθεσαι να σε γαμώ και να χύνω όπως και όσο γουστάρω εγώ - αν παρελπίδα χύσεις και συ, σκασίλα μου, πρόβλημά σου. Μια φορά, απ΄την ευθύνη σε απάλλαξα, οπότε δεν δικαιούσαι να γκρινιάζεις!!!"

4) Στο παραπάνω πνεύμα θα μπορούσα να ισχυριστώ ότι οι περισσότερες, αν όχι όλες, οι τριβές που δημιουργούνται στον κόσμο που αποκαλούμε βανίλα έχουν να κάνουν με την μερική (partial) μεταφορά (αντίστοιχα: αποδοχή) του άγχους στους κατάλληλους (ανθρώπους ή ρόλους, αδιάφορο) μέσα στο ζευγάρι.

Αυτή την καταφυγή αναζητούν οι BDSMers στο 24/7, στο total power exchange κλπ. κλπ. Την καταφυγή της ολικής μεταφοράς. Αρα, ένας (ακόμη) τρόπος διαχωρισμού βανίλα από ... τούτι-φρούτι είναι και αυτός: η απόφαση για την μη συνδιαχείριση του άγχους απόλαυσης που παίρνουν τα μέρη σε μια BDSM σχέση. Αυτή η συνδιαχείριση είναι ο ορισμός του βανίλα. Οι ρωγοσφίχτες και οι κνούτοι παρέλκουν, γι αυτό και χρησιμοποιούνται άνετα και από βανίλα που βλέπουν "Αληθινούς Ερωτες" στον Alpha και καβλώνουν.

Φυσικά, περιπτώσεις κακής μεταφοράς άγχους υπάρχουν και σε BDSM ζευγάρια και εκεί αναδεικνύονται παρόμοια προβλήματα (κάνουν "βανιλιές").

Σε διάλεκτο πνευματικού νιανιά: "Δεν μπορεί να σηκώνω εγώ όλο το άγχος (σου) και εσύ να χύνεις όποτε και όπως σου γκαβλώσει!!!"

5) Αν ο αναγνώστης μου δεν είναι εντελώς κόπανος θα έχει υποψιαστεί από τα παραπάνω πως όλη η (διεθνής) συζήτηση για το αν οι υποτακτικοί άντρες είναι "γυναικωτοί" ή όχι, και το αν οι Μίστρεσσες είναι "ψιλο-αντρούτσοι", είναι απολύτως βλακώδης και συγχρόνως κρισίμως σοβαρή, όπως προσπαθούσα να σας πω εδώ και δύο χρόνια.

Δεν υπάρχει εγγύηση ότι κάθε άνθρωπος θα αναπτύξει τον ψυχισμό που του υπαγορεύει η βιολογία του - αλλιώς ο Ναπολέων θα ήταν ένας ζουμπάς για σφαλιάρες στα καπηλειά της Μονμάρτης, και ναι, υπήρξαν και ψηλοί εξαίρετοι στρατηγοί και ήταν και παιδαράδες, δεν είναι το κόμπλεξ η μόνη κινητήρια δύναμη - ξεκολλήστε επί τέλους από την παρηγορητική ελπίδα του τέλειου ντετερμινισμού και ξεγκαβωθείτε!

Σε διάλεκτο πνευματικού νιανιά: "Αν είσαι άντρας που έχεις άγχος απόλαυσης βρες μια γυναίκα που μπορεί και ξέρει να χύνει, ώστε να σε "γαμάει" !!!"


6) Αφησα τελευταίο το πιο δύσκολο, το οποίο δεν θα σας το γράψω σε διάλεκτο πνευματικού νιανιά, γιατί αν δεν το καταλάβετε έτσι, δεν θα το καταλάβετε κι αλλιώς. Υπάρχει μία και μοναδική περίοδος της ζωής όλων μας που το άγχος απόλαυσης είναι συντριπτικά αφόρητο και μόνον η (ολική) μεταφορά του μπορεί να μας σώσει. Προφανώς, είναι μια περίοδος που (τυχαίνει να  είμαστε άφυλοι (ψυχικά). Οσοι για κάποιο λόγο δεν μπόρεσαν ή δεν έτυχε να το "μεταφέρουν" τότε, το κουβαλούν ακόμη, και δε βγήκαν ποτέ ολοκληρωτικά από τον κόσμο του μαζοχισμού. Μερικοί απ΄αυτούς που βγήκαν, πισωγύρισαν αργότερα. Για λίγο. Για πολύ. Ή για πάντα.

Grow up. If you can. Αν δεν μπορείτε, τόσο το καλύτερο για μένα και τους ομοίους μου.

Καλά γαμήσια,

Dream

ΥΓ. Δεν ασχολήθηκα (ούτε εγώ, ούτε ο Ζίζεκ, ούτε ο Λακάν) καθόλου με κάποιους ανθρώπους που παρουσιάζουν ευαισθησία στα αισθητήριά τους, ή ιδιαίτερη ηλεκτρο/χημική δόμηση του εγκεφάλου ώστε πραγματικά να έχουν τα κέντρα ηδονής και πόνου ιδιαζόντως συνδεδεμένα, και να συμπλέκονται τα αισθήματα που λαμβάνουν τα αισθητήριά τους όργανα από τον έξω κόσμο. Ζω συνειδητά στον κόσμο του BDSM καμμιά 20αριά χρόνια και βρίσκομαι σε διαφορετικούς κάθε φορά BDSM χώρους εκτός ελλάδας 10 φορές τον χρόνο. Δεν έχω υποψιαστεί ότι έχω γνωρίσει πάνω από 6 τέτοιους ανθρώπους, αμφοτέρων φύλων. Ισως επειδή όλοι αυτοί έχουνε μαζευτεί εδώ μέσα. Ποτέ δεν ξέρεις.

-----------------
"Κοιμήσου εσύ κι εγώ θα ονειρεύομαι,
σαν ήσυχος θεός θα εκπορεύομαι,
απ΄ τ΄ άσπρο σου το χιόνι - δίχως σεντόνι
στα νύχια του κακού τη νύχτα αυτή,
κι ο θάνατος λυπάται να κρυφτεί"

Λίνα-Θάνος-Χαρούλα

 

ενδιαφέρουσα ανάλυση

 

Δεν ξέρω αν βοηθάει τους αναγνώστες να καταλάβουν τι εννοεί ένας μαζοχιστής λέγοντας ότι προσφέρει "jouuissance", αλλά θα ήθελα να συμπληρώσω ότι η λέξη ενίοτε μεταφράζεται στα ελληνικά και ως "επικαρπία".

Ο μαζοχισμός συνδέεται με την αβεβαιότητα που αφορά στην είσπραξη σεξουαλικής ευχαρίστησης; Και αν ναι με ποιο τρόπο; Την προϋποθέτει ή τη δημιουργεί; Από συζητήσεις με το γυνοκολόγο μου γνωρίζω, πως σε ό,τι τουλάχιστον αφορά στις γυναίκες το φαινόμενο της συχνής απουσίας οργασμών οφείλεται σπανίως σε ανατομικές παθήσεις και επίσης σπανίως σε ψυχολογικά αίτια, αλλά έχει ως σύνηθη αφετηρία την έλλειψη σχετικής παιδείας. Τουτέστιν, ακριβώς λόγω της πολυπλοκότερης φυσιολογίας των αναπαραγωγικών της οργάνων (πιθανώς και λόγω της μικρότερης αγάπης για το σεξ σε σύγκριση με τον άνδρα) δεν κατορθώνει (ή δεν προσπαθεί αρκετά) συχνά να αποσαφηνίσει τι ακριβώς της αρέσει. Αλλά δεν βλέπω πως αυτό έχει κάποια συνάφεια με το μαζοχισμό. (Με την υποτακτικότητα ναι.)

Το πρόβλημα που αναφέρεις στην πρώτη παράγραφο επιλύνεται εύκολα με την σωστή στάση - εκτός από το υπερβολικά μικρό μέγεθος μάλλον. Η λύση που προτείνεις στη δεύτερη δεν καταλαβαίνω τί έχει να προσφέρει σε μία γυναίκα με κολπικούς οργασμούς. Θα πεις ίσως, πως οι περισσότερες γυναίκες δεν έχουν κολπικό αλλά κλειτοριδικό οργασμό, μα αυτό είναι κάτι που διορθώνεται εντός ολίγων εβδομάδων με τη χορήγηση κατάλληλων ορμονών (ανεξάρτητα από το ότι οι περισσότερες γυναίκες δεν ζητούν τη βοήθεια του γυναικολόγου τους αλλά επιμένουν να προσποιούνται - αυτό ίσως συνδέεται με το μαζοχισμό). Αν από την άλλη πλευρά κάποιος έχει μεγαλύτερα δάκτυλα από το πέος του, τότε συμφωνώ με τη μέθοδο που προτείνεις, όχι τόσο εμφατικά, ελαφρώς απογοητευμένα, αλλά συμφωνώ.

Αυτή η θεωρία θα ενθουσίαζε τον MasterPerris και θα γίνονταν πολύτιμο εργαλείο σε επικείμενες επιχειρηματολογίες του υπέρ της άποψης ότι οι γυναίκες είναι φύσει υποτακτικές. Ας δεχτούμε ότι οι γυναίκες αντιμετωπίζουν προσκόμματα στο να συνειδητοποιήσουν τι τις ικανοποιεί, και ότι αυτό τις αγχώνει, και ότι κατά συνέπεια συνειδητά ή μη μεταβιβάζουν το άγχος τους στους άνδρες. Το μεταβιβάζουν με αντάλλαγμα τί; Τον έλεγχο; Αν αυτός (ή έστω μία έκφανσή του που αναφέρεται στο σεξ) είναι το άγχος τους (αν και άνθρωπος που δεν μπορεί να φέρει σε οργασμό τον εαυτό του σίγουρα αντιμετωπίζει και πολύ σοβαρότερα προβλήματα αυτοδιαχείρισης), τότε τι ακριβώς του παραδίδουν; Αν αυτό δεν είναι topping from the bottom (πάλι το φαινόμενο του Master-καταπιστευματοδόχου) τότε πώς περιγράφεται η σχέση τους; Η ίδια θεώρηση θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί από το συνομιλητή του MasterPerris για να του αντιτείνει πως εκείνος είναι το sex machine των σκλάβων του; Και αν ο Master τελικά δεν τις φέρει σε οργασμό, τότε γιατί του παραδίδουν τον έλεγχο; Αν ήθελαν να μην έρθουν σε οργασμό, δεν μπορούν να το καταφέρουν και μόνες τους;

ΥΓ. Να περιμένω και τη μικρή ιστορία για το σαδισμό;

 

και νόμιζα ότι είμαι μορφωμένος και ότι χειρίζομαι τη γλώσσα καλά! φοβερό κείμενο.

 

Απάντηση: Μικρή θεωρία για τον μαζοχισμό

Ντολμάνς θεμα: ζωή-θανατος
Ντριμ θεμα: διαχείριση της jouissance και μαζοχισμός και.... θα συμπλήρωνα (αυθαίρετα)"σηκωμένο φρύδι κ λυτο ζωνάρι"

Ηρθε η άνοιξη και στο φορουμ  

 

(Σε διάλεκτο πνευματικού νιανιά: )

εννοείτε οτι η ηδονή που προκαλεί ο πόνος προέρχεται απο την λύση του άγχους του οργασμού και οχι από τον πόνο? και οτι όλοι οι μαζοχιστές έχουν άγχος για το αν θα χύσουν ή οχι?

 

Έχω μείνει άναυδος! Από πού ξετρύπωσε τούτος ο 'ονειρικός', έμφορτος πάθους, σχεδόν θυμωμένος;
Αμείλικτε ψωλομέτρη, σε φιλώ και σε καλωσορίζω, καθ' ότι προηγήθηκα κατά δύο ημέρες. Δεν θα μπω τώρα στην ουσία, αντιλαμβάνεσαι ότι υπό τις συνθήκες που γνωρίζεις το ουσιώδες είναι απλώς η συνουσία.
Θα θέσω όμως το ερώτημα: γιατί να αποστούμε της φροϋδικής ορθοδοξίας, σύμφωνα με την οποία ο μαζοχισμός είναι 'σαδισμός, στραμμένος προς τα μέσα'; Τουτέστιν, παραιτημένη και έμφοβη κυριαρχικότητα, αναδιπλούμενη άμα τη διαπιστώσει ότι στην ατέρμονη πάλη για την εξόντωση του Εχθρού, δηλ. την αυτοσυντήρηση, δεν θα πάρει ποτέ το πάνω χέρι.
Τότε, η ηδονή του πόνου αποκτά την εξωτερική, τελετουργοποιημένη μορφή του αυτοεξευτελισμού, ως δήλωση απεριόριστης υποταγής. Εξασφαλίζει έτσι την ευμένεια που καθιστά ανεκτή την ύπαρξη του.
Ο Κυρίαρχος -σαδιστής παγιδεύεται εύκολα στην αλαζονεία της πιστοποιημένης κατίσχυσης και ο 'δουλικός' απεργάζεται τη χαμηλόφωνη, 'έρπουσα' εκδίκηση του, μετατοπίζοντας σε αυτόν το άγχος για την επιβίωση ή αναγορεύοντας τον διαχειριστή του οργασμού - της απόλυτης ψυχικής πλήρωσης, συνάμα με τη φυσική εξόντωση του Άλλου.
Θα επανέλθω, φυσικά.
Ave!

 

Ναι!! ηρθε επιτέλους η Ανοιξη.

Μ εναν Dolmance σε μεγάλα κέφια κι εναν Dream σαρωτικό .. σαν να μοιράζει με το καλησπέρα δεξια-αριστερα χαστουκια...

 

η χαμενη ανοιξη zinnia..

 

Απάντηση: Μικρή θεωρία για τον μαζοχισμό

Πολύ ενδιαφέρουσα η ανάλυση της αγοράς του άγχους της απόλαυσης. Μου φαίνεται κάπως υπερβολική η ερμηνεία των μαζοχιστικών- σαδιστικών σχέσεων αποκλειστικά στη βάση της αβεβαιότητας της απόλαυσης, ήτοι σε όρους πνευματικού νιανιά, πως "το γαμησι και το χυσι κάνουν (ολο) το αλισβερίσι". Φανταζομαι πως θα υπαρχουν κι αλλα άγχη, ανασφάλειες και ενοχές που εμπλέκονται. Αλλά δε θα τα χαλάσουμε εδώ.

Είτε δεχθούμε αυτή την ερμηνεία, είτε την κλασσική φροϋδική θεωρία που αναφέρει ο Ντολμανσέ, το κοινο συμπέρασμα είναι πως οι υποταγές δε δωρίζονται και οι υποτασσόμενοι είτε απαιτούν ευθέως την ικανοποίηση των αναγκών τους, είτε τρυπώνουν στη σκιά των άλλων προβάλλοντας την ισχυρή τους απαίτηση με πλήθος τρόπων. Η αγορά συνεπώς υφίσταται και πως θα γινόταν αλλιώς? Θα ήταν ρομαντικό και αφελές να τραβήξουμε διαχωριστική γραμμή μεταξύ σχέσης και συναλλαγής.

ΥΓ. Υποθέτω πως οι απεργίες σ΄ αυτή την αγορά είναι ατομικές και όχι οργανωμένες από συνδικάτα και η λύση τους συνοδεύεται από κάποιο άγχος επανάκαμψης. Όπως και να ‘ναι το προτιμώ και το χαιρετίζω. Καλώς επανήλθατε αγαπητέ Dream.