Τα Παραμύθια της D

Στην πρααγματικότητα πρόκειται για μια αυτοαναφορική τριλογία της Ντόρας αρχίζοντας με τους πειραματισμούς της στα σκοτεινά δάση αναζητώντας τους μαύρους λύκους που αργότερα την φόβισαν λίγο και την έστειλαν να ψάχνει για τον γκρινιάρη βασιλιά της που θα την προφύλαγε από την γύρω σκληρή πραγματικότητα με πολλαπλά άνετα στρώματα αλλά όταν ανακάλυψε πόσσα πολλά μπιζέλια έκρυβε αυτός κάτω από τα στρώματά του –μιλάμε για πάρα πολλά, όπως όλοι μας δηλαδή, τύφλα να έχει ο παραδοσιακός μπακάλης με σακκί μπιζέλια χύμα στην οδό Αθηνάς- και πόσσο την ενοχλούσαν αυτά και άλλα όσπρια του, που ανακάλυψε με τον καιρό την ύπουλη ύπαρξή τους, την έκανε για άλλους τόπους και καινούριες αναζητήσεις που –φευ- φαίνοταν ελκυστικές πια μόνο όταν προτείνοταν από φρέσκια νεανική αρκουδίσια σάρκα σπασπαλισμένη με εκείνο το βλέμμα –σκανταλιάρικο και έκπληκτο συνάμμα- που έχουν μόνο οι νέοι όταν θωρούν τον πρωτόγνωρο για αυτούς κόσμο και έτσι την κάνουν και την ίδια να τον βαριέται κάπως λιγότερο…για λίγο…

 

Τα γκρινιάρικα παραμυθάκια της κακομαθημένης (που αργεί να καταλάβει τα αυτονόητα) απέκτησαν ερμηνευτή και βαφτίστηκαν τριλογία. Αμ τι καλά να γινόμουν ο Μπέκετ του BDSM. Αν ήταν τόσο εύκολο..

Αυτοαναφορική: ναι, αλλά όχι μόνο. Άνετα μπορεί κάποιος να ταυτιστεί, είτε με τον γκαυλιάρη Λύκο (που μπορεί να κουτσαίνει ελαφρώς αλλά τιμή του που δεν ζητά δεκανίκια, plus έχει το χάρισμα να μην "μυγιάζεται", plus χαϊδεύει και ψιθυρίζει γλυκόλογα με τόση μαεστρία που οι δαγκωνιές ξεχνιούνται - μέχρι την επόμενη), είτε με τον μπιζελοφέροντα βασιλιά, είτε με μία από τις 3 αρκούδες του παραμυθιού (σόρρυ για τη φαγούρα, δεν μπόρεσα να αντισταθώ). Όσο για αθώες Κοκκινοσκουφίτσες, πριγκιποπούλες και Goldilocks έχουμε πολλές κι από δαύτες. Να μας ζήσουν. Τί θα κάναμε χωρίς αυτές;

Όποιος μπαίνει στο σκοτεινό δάσος, καλά θα κάνει να μην φοβάται. Περί εμπιστοσύνης μας μίλησε εύγλωτα η tender lilly, αν και επικεντρώθηκε στους σκορπιούς και στα βατραχάκια. Γιατί να φοβάσαι κάτι του οποίου τη φύση γνωρίζεις εκ των προτέρων; Αν φοβάσαι κάτσε στο σπίτι σου.

Πόσα στρώματα χρειάζεται κάποιος για να φυλαχτεί από την πραγματικότητα; Μα αγαπητέ μου astrologman, δεν θα έδινα ποτέ, σε κάποιον που εκτιμώ, κάτι λιγότερο από την πραγματικότητα, δηλαδή το μπιζέλι. Η πριγκίπισσα ήταν απαιτητική και στριμμένη. Και ο βασιλιάς το ίδιο. Η διαφορά έγκειται στο ποιος έχει το μπιζέλι. Και στο ποιος μπορεί να το εκτιμήσει στο ΕΠΑΚΡΟ. Η ύπαρξη των μπιζελιών δεν είναι ύπουλη αλλά απαραίτητη. Και ο βασιλιάς δεν είναι μπακάλης, αλλά (δια)χειριστής της πραγματικότητας.

Η ηρωίδα των ιστοριών, παρά τα άπειρα ελαττώματά της, έχει το ένα και μοναδικό προτέρημα που απαιτείται: χωράει στο παραμύθι. Γι αυτό είναι πάντα το ίδιο. Δεν φεύγει για άλλα παραμύθια, γιατί τότε θα χάσει την υπόστασή της. Δεν θα είναι τίποτα. Η αναζήτηση είναι πάντα η ίδια: ο εαυτός. Ο εαυτός δεν μπορεί να νοηθεί - ίσως για όλους μας - άνευ του βλέμματος. Αναλογίσου το κίνητρο του βασιλιά με το μπιζέλι. Γιατί δεν κάθεται στ' αυγά του; Τί την θέλει την στρίγγλα; ΘΕΛΕΙ ΑΥΤΗ ΠΟΥ ΘΑ ΤΟΥ ΠΕΙ, ΓΑΜΩ ΤΟ ΜΠΙΖΕΛΙ ΣΟΥ, ΓΑΜΩ ΤΟ ΚΕΡΑΤΟ ΣΟΥ, ΜΕ ΤΣΑΚΙΣΕΣ. Τί να την κάνει κάποια που δεν θα καταλάβει τίποτα;

Η μόνη σωστή αντιμετώπιση του βασιλιά φυσικά είναι να πει, ναι μου κάνεις, but you ain't seen nothing yet.

Η αναφορά σου στην φρέσκια νεανική αρκουδίσια σάρκα είναι άστοχη, αλλά κατανοώ το κίνητρό της. (Note: οι αρκούδες δεν τρώγονται. Με τίποτα.) Η νεανική σάρκα είναι καλή ως κατανάλωση νεανικής σάρκας. Την θεωρώ λίγη σαν κίνητρο, και οι στόχοι μου συνήθως είναι πιο πολύπλοκοι και κατ' επέκταση πιο δύσκολοι, πράγμα που κάνει τον χρόνο μου να αξίζει τον κόπο (and vice versa) και καταπολεμά την ανία (την δική μου - και του άλλου - αν εχει λίγο νιονιό στο κεφάλι του).

Η πλήξη ή η απουσία της δεν εξαρτάται από την φρεσκάδα ή μη της σάρκας. Εξαρτάται από τον συμπαίκτη (όσο και αν ενοχλεί αυτό το "συν", έτσι είναι) και από τους κανόνες του παιχνιδιού. Το ότι έχω καταφέρει να καταστρατηγήσω σχεδόν όλους τους κανόνες του παιχνιδιού έως τώρα, μου λέει δύο πράγματα: α) ότι όντως έχω τα ελαττώματα που γνωρίζω και ίσως και άλλα τόσα που δεν γνωρίζω και καλό θα ήταν να στρώσω γουνίτσα τώρα και β) ότι ο συμπαίκτης δεν πλήττει μαζί μου ή ότι απλώς με ανέχεται προς το παρόν έχοντας καταστρώσει την ανάλογη στρατηγική για το μέλλον. Η δική μου στρατηγική αρχίζει και τελειώνει στην δυνατότητα να καταγράφω αυτό που έχει συμβεί όταν ήδη έχει συμβεί. Καθως και στο να ξανασηκώνω το κεφάλι εκεί που ο άλλος αρχίζει να ανησυχεί ότι πάει, she choked on the fucking pea. Είμαι σχεδόν έτοιμη να προτείνω ένα νέο είδος BDSM, το Punk BDSM, αλλά θέλει αντοχές και από τα δύο μέρη και φοβούμαι ότι απαιτεί κάτι περισσότερο από αυτό που παρέχεται στα αντίστοιχα φόρουμ.

Λυπάμαι που καταφεύγω σε παραμύθια για να εκφράσω αυτά που με ζορίζουν. Ο καθείς με τα όπλα του. Ελπίζω μόνο και άλλοι να βρίσκουν κάποια αντιστοιχία με δικές τους σκέψεις και δικά τους συναισθήματα.

Ευχαριστώ astrologman για την ευκαιρία.

 

"Punk BDSM"

Το είδος που προτείνεις υπάρχει και έχει λανσαριστεί ήδη

Mόνο που είναι Νεο Punk ΒDSM ή μάλλον Mετα Punk BDSM (όχι σκέτο punk)

επίσης υπάρχουνε και τα εξής που φοριούνται τελευταία Ελλάδα (και πολύ στο φόρουμ)

Εmo BDSM
ψευτοGoth BDSM
Νεοναζί BDSM
PowerMetal (και γενικά όλα τα παρακλάδια του μέταλ) BDSM
φιλοσοφοKoυλτουρέ BDSM
NεοΡεμπετομαγκίτικο BDSM
rnb BDSM (δυστυχώς ή ευτυχώς το αυθεντικό Hip Hop την γλύτωσε)
BDSM ως θεραπευτικό μέσο δια των vanilla έγγαμο βίο (παρανομίες, γκαρσονιέρες... νούμερα)

Τα παραμύθια της D

θα έπρεπε να γίνουνε πρόταση (26 επεισόδια για αρχή είναι καλά) στο τμήμα παιδικών εκπομπών διεύθυνσης προγράμματος ΕΡΤ, ύπο το concept "ENHΛΙΚΟΣ ΠΑΛΙΜΠΑΙΔΙΣΜΟΣ".
θα ήτανε σχετικά χαμηλού μπάτζετ (καρέκλα με μια δεμένη παρουσιάστρια που τα εξιστορεί με στατικές εικονογραφήσεις που παρελαύνουν από τους δέκτες, συνοδεία ακουστικής κιθάρας (στις κουβέντες ο Ζουγανέλης), ή ακόμα και με την βοήθεια του κουκλοθέατρου της οικογένειας Σοφιανού

http://www.mabrida.com/ )

επεισόδια πιλότοι :

O Παραμυθάς και το μαγικό (και ιπτάμενο) Strap On (αυστηρά για straponistes)
Κλούβιος subarei Σουβλίτσα (Eνήλικο Maledom)
Στούντιο Φούσκοι (οι κούκλες θα δίνουνε μπάτσες η μια στην άλλη switching)
Η Χιλιοποδαρούσα (επεισόδιο για φετιχιστές)
Eυγενία (de sade) Xρυσοβελλόνη (αμιγώς needle play)

 

ξερει μηπος κανεισ ενα παραμυθη ονομαζομενο το διαμαντολουλουδο??

 

Έχεις δίκιο εν μέρει, ξερόλα Seirios. Κάτσε τώρα που σε βρήκα να τ' ακούσεις κι εσύ όμως γιατί σου διαφεύγουν μερικά πράγματα.

Παρέθεσες ένα λινκ στον Παραμυθά. Το μελέτησα με προσοχή και το βρήκα χρήσιμο και ενδιαφέρον για κάποια πραγματάκια που ήθελα, κάτι χαζομάρες με κακές συνήθειες κλπ. Όμως παρατήρησα το εξής: από την μία ο Παραμυθάς υποστηρίζει ότι πρέπει λέει να έχουμε πλήρη επίγνωση των πράξεών μας, έτσι ώστε να μπορούμε να τις χειριστούμε και να μην είμαστε σκλάβοι της ρουτίνας. Και λίγο παρακάτω παραθέτει ένα ποίημα που αναφέρεται στον ηθοποιό που ταυτίζεται με τον ρόλο. Εκεί λοιπόν παροτρύνει, από ότι κατάλαβα, να μην αναλύουμε αυτό που βιώνουμε, γιατί έτσι αποστασιοποιούμαστε και αυτό χαλάει το βίωμα. Μα αυτό έρχεται σε αντίθεση με την αναλυτική προσέγγιση. Λέει και ξελέει.

Μου θύμισε λοιπόν το πιο βασικό γνώρισμα των Κ. Είναι ανικανοποίητοι. Ότι κι αν κάνεις θα φυσήξουν και θα ξεφυσήξουν και θα σου την πούνε. Αν αναλύεις θα σου πουν βίωσε. Αν βιώνεις θα σου πουν δεν σκέφτεσαι. Αν υποχωρείς εύκολα θα σου πουν όχι δεν θέλω να χαρίζεις την υποταγή σου. Αν αντιστέκεσαι σε λένε γκρινιάρα. Αν γράφεις τις σκέψεις σου κανονικά σε λένε ξερόλα. Αν γράφεις παραμύθια σου λένε ότι παλιμπαιδίζεις.

Με εννοείς; Δεν υπάρχει τρόπος να κάνω κάτι σωστά. Οπότε τα γράφω όλα where the sun don't shine και συνεχίζω. Αυτό εννοώ punk. Και τί άλλο θα μπορούσα να κάνω πέρα από το να είμαι ο εαυτός μου;

Μεταξύ μας τα παραμύθια είναι σούπερ. Μια χαρά τα πιάνουν όσοι πρέπει να τα πιάνουν. Όσοι τα ξέρουν κι από πριν, ας μην τα διαβάζουν. Τσάμπα εκνευρίζονται. 

ΥΓ. Θα ακολουθήσουν και άλλα παραμύθια. Όταν μου γκαυλώσει. Θα το ψάξω και το διαμαντολούλουδο, κάπου εδώ το πήρε το μάτι μου.

 

....

 

dora_salonica wrote:
"Και τί άλλο θα μπορούσα να κάνω πέρα από το να είμαι ο εαυτός μου"

Ο Picasso είχε πει κάτι παρόμοιο σε μια έκθεση του 1933 νομίζω

Keep going με τα παραμύθια (αλήθειες με άλλη μορφή)

δεν στην είπα λάθος εννόησες

και ο παλιμπαιδισμός δεν είναι κακός (κάπου κάπου κρίνεται απαραίτητος)

 

 

Καστάνκα

Στο χιονισμένο πεζοδρόμιο έτρεχε ανήσυχη μια σκυλίτσα. Κοντοστεκόταν, κλαψούριζε, σήκωνε πότε το ένα και πότε το άλλο της ποδαράκι ξεπαγιασμένη και προσπαθούσε να καταλάβει πώς είχε χάσει το δρόμο της.

Η μέρα της είχε αρχίσει όπως συνήθως: ο αφέντης της, ο Λουκά Αλεξάντριτς την είχε πάρει μαζί του βόλτα στην πόλη. Ήταν μαραγκός και είχε να παραδώσει κάπου μια δουλειά. Όμως στον δρόμο σταματούσε σχεδόν σε κάθε ταβέρνα, ρουφούσε την μία βότκα μετά την άλλη, πείραζε τα κορίτσια, χαχάνιζε με γνωστούς και φίλους, γιατί ήταν πολύ αγαπητός σε όλους, αφού όλοι ήξεραν πόσο καλός ήταν στην τέχνη του, και η καημένη η σκυλίτσα τον ακολουθούσε πιστά από πίσω, τρέχοντας όσο μπορούσε με τα μικρά της ποδαράκια. Αλλά ο Λουκά Αλεξάντριτς δεν κοιτούσε πίσω να σιγουρευτεί ότι η Καστάνκα τον ακολουθούσε, γιατί την είχε για δεδομένη. Κι όταν ο αφέντης της έγινε κουρούμπελο από τις βότκες και επιδόθηκε σε πιο άμεσα χαριεντίσματα με τις χοντρές πόρνες της κεντρικής λεωφόρου, σε κάποια φάση χωρίστηκε από την Καστάνκα και συνέχισε βιαστικός το δρόμο του για την ταβέρνα στην επόμενη γωνιά του δρόμου και η Καστάνκα έμεινε μόνη να κλαψουρίζει ανάμεσα στα πόδια των περαστικών.

Η σκυλίτσα στριμώχτηκε απελπισμένη στο κατώφλι μιας πόρτας και αποκοιμήθηκε από την κούραση. Και σ’ αυτόν τον ύπνο τι όνειρα ήρθαν καλύτερα να μην τα πούμε.

Ξαφνικά ένας άντρας άνοιξε την πόρτα και άθελά του την κλώτησε.

«Αχ κακόμοιρο σκυλάκι!» φώναξε. «Σε πόνεσα;»

Η Καστάνκα είδε έναν κοντό, χοντρούλη άνθρωπο με καλοξυρισμένο πρόσωπο να σκύβει από πάνω της και να την χαϊδεύει πίσω από τα αυτάκια. Του έγλειψε το χέρι και κούνησε την ουρά της όσο μπορούσε καλύτερα.

«Τι παράξενο σκυλάκι που είσαι» είπε ο άγνωστος. «Μοιάζεις με αλεπού! Εντάξει, έλα μαζί μου, μπορεί να σε μάθω καναδυό κόλπα και σένα.»

Μισή ώρα αργότερα η Καστάνκα ήταν σε ένα μεγάλο δωμάτιο και έβλεπε τον άγνωστο να τρώει το βραδινό του.Την τάισε κι αυτήν τ΄ απομεινάρια και η σκυλίτσα έμεινε ευχαριστημένη. Και ο άγνωστος ήταν καλός μαζί της, δεν την μάλωσε ούτε μια φορά.

Ξαφνικά, από το διπλανό δωματιάκι εμφανίστηκαν ένας χήνος και ένας άσπρος γάτος. Αυτοί αμέσως τα έβαλαν με την σκυλίτσα. Ο χήνος ήρθε καταπάνω της με ανοιχτές τις φτερούγες, ξεφυσώντας τις ακαταλαβίστικες ανοησίες των χήνων. Η Καστάνκα δεν φοβήθηκε καθόλου και ετοιμάστηκε να ορμήσει.

Τότε ακούστηκε η φωνή του αγνώστου:

«Τι είναι αυτά τα πράγματα Ιβάν Ιβάνιτς; Στη θέση σου γρήγορα.»

Μετά μάλωσε τον άσπρο γάτο, που ήταν ένας πολύ όμορφος γάτος, αλλά είχε καμπουριάσει κι αυτός και είχε ορθώσει τις τρίχες του.

«Φιοντόρ Τιμοφέιτς, αυτό δεν το περίμενα από σένα.» Και ο γάτος ντράπηκε και άρχισε να γλείφει τα πόδια του, κοιτάζοντας ταυτόχρονα με το κίτρινο βλέμμα του προς την μεριά της σκυλίτσας.

Έτσι γνώρισε τα άλλα ζωάκια του σπιτιού η Καστάνκα.

Αργότερα, ο άγνωστος έβαλε τον χήνο να κάνει κολπάκια ενώ ο Φιοντόρ Τιμοφέιτς απλά παρακολουθούσε. «Κάνε υπόκλιση» του έλεγε ο άγνωστος και ο χήνος σκιζόταν να κάνει υπόκλιση. «Πήδα. Κάτσε. Κάνε τον πεθαμένο.» Έκανε χίλια δυο καμώματα σαν αληθινός θεατρίνος. Και η Καστάνκα γέλασε δυνατά.

Σε λίγο ο κύριος έφερε μέσα στο σαλόνι και ένα μεγάλο, άσχημο, μαύρο γουρούνι. Το γουρούνι μύρισε λίγο την Καστάνκα αλλά αυτή γάβγισε δυνατά μέσα στο αυτί του κι αυτό έγρουξε και απομακρύνθηκε παριστάνοντας το αδιάφορο.

«Και τώρα ήρθε η ώρα για την αιγυπτιακή πυραμίδα» είπε ο κύριος. «Ένα, δύο, τρία» Με το τρία ο χήνος χτύπησε τις φτερούγες του και ανέβηκε πάνω στο γουρούνι. Κι ο γάτος έδωσε μια και πήδησε πάνω στον χήνο. Έτσι, ο ένας πάνω στον άλλον, βάλθηκαν να κόβουν βόλτες μέσα στο δωμάτιο. Κι ο αφέντης τους τους υποχρέωσε να κάνουν κύκλους, ώσπου πια μάθανε να τρέχουν δίχως να μπερδεύονται και να πέφτουν. Και η Καστάνκα γέλασε δυνατά.

Έτσι πέρασε ένας μήνας. Τα βράδια η Καστάνκα ονειρευόταν έναν θαμπό ίσκιο. Θαρρούσε πως κάπου τον ήξερε, πως κάποτε τον αγαπούσε. Και ήταν όλο λυπημένη.

Μια μέρα ο αφέντης της αποφάσισε να της μάθει να στέκεται στα πίσω πόδια και να περπατάει όρθια. Ήταν καλή μαθήτρια και έμαθε γρήγορα. Ο δάσκαλός της έτριβε τα χέρια του ενθουσιασμένος. «Είσαι ταλέντο, είσαι ταλέντο» της έλεγε. «Θα σε χειροκροτήσουν όλοι, θα δεις.»

Ένα βράδι ο κύριος πήρε τα ζώα του και τα πήγε σε ένα μεγάλο και παράξενο αρχοντικό. Εκεί, σε ένα σκοτεινό δωμάτιο, ντύθηκε με παράξενα ρούχα, έβαψε το πρόσωπο κάτασπρο, τη μύτη κόκκινη και ζωγράφισε ένα μεγάλο γελαστό στόμα. Φόρεσε και μια περούκα στο κεφάλι του και ήταν έτοιμος. Έβαλε τα ζώα σε μια βαλιτσούλα και τα πήγε κάπου όπου ακουγόταν μεγάλος σαματάς.

Η βαλιτσούλα άνοιξε και η Καστάνκα πήδηξε έξω. Οι θεατές χειροκρότησαν και γέλασαν. Το φως την θάμπωσε. Ξαφνικά άκουσε μια φωνή από το κοινό:

«Καστάνκα! Καστάνκα! Εδώ!»

Ήταν η βραχνή, μεθυσμένη φωνή ενός άντρα. Μα ήταν αυτός! Όρμησε τρέχοντας με χαρούμενα γαβγίσματα για να τον φτάσει. Πήδηξε πάνω από τα κάγκελα, πάνω από τους ώμους των θεατών, κι έφτασε στον εξώστη. Ένιωσε χέρια να την σηκώνουν, όλο και πιο ψηλά, ώσπου βρέθηκε στην αγκαλιά ενός μεθυσμένου, μα γελαστού, Λουκά Αλεξάντριτς.

«Καστάνκα μου! Κορίτσι μου! Πού ήσουν τόσο καιρό;»

«Γαβ, γαβ, γαβ» απάντησε η σκυλίτσα του. Και ο Λουκά Αλεξάντριτς κατάλαβε.

Μισή ώρα αργότερα η Καστάνκα περπατούσε πίσω του, κουνώντας την ουρά της, και της φαινόταν πως πάντα έτσι περπατούσε πίσω του, χωρίς αυτή η ζωή να έχει διακοπεί ούτε για μια στιγμή. Ο άγνωστος, ο χήνος, ο Φιοντόρ Τιμοφέιτς…όλα αυτά δεν ήταν τώρα πια παρά ένα μεγάλο, θολό, μισοξεχασμένο όνειρο…

(Άντον Τσέχωφ, ελαφρώς διασκευασμένο)

 

Re: Καστάνκα

E ναι, βέβαια.

Εκπληκτικό. Και με εκπληκτικό τρόπο ελαφρώς διασκευασμένο.