Που πάνε οι παλιές αγάπες;

Δύο μονόλογοι είναι ένας σουρρεάλ διάλογος.

ΥΓ. Σε ποιες παλινωδίες αναφέρεσαι Dolmance;

 

Πολυφίλητέ μας,

για να καταλάβω -- ο Παίκτης γαμάει με αυστηρή λογική σκέψη; Συναίσθημα μεδέν; Όχι, όχι, δεν αναφέρομαι στα μέλια και στα σορόπια ασφαλώς. Ούτε στο 'αίσθημα', ούτε στο συναισθηματικό δέσιμο, ούτε στη συναισθηματική εξάρτηση.

Γίνεται να υπάρχει, σε τελική ανάλυση, αυστηρή λογική σκέψη άνευ οιουδήποτε είδους συναίσθημα; Ούτε καν στον στυγνό επιστήμονα, θα μπορούσα να πω, ούτε καν στον αποστειρωμένο τεχνοκράτη, ο οποίος, κλείνοντας κάποια συμφωνία προς συμφέρον του δεν αποκλείεται να νοιώθει τόσο (ερζάτς) "κατακτητής" όσο ένας γαμιάς. Κάθε λογική δεν ενέχει συναισθηματικό υπόβαθρο; Δεν πρόκειται για τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος;


Ασφαλώς κατά τη διάρκεια του γαμισιακού στιγμιοτύπου, τουλάχιστον, ακόμα και ο Παίκτης επενδύει κάποια συναισθήματα, αυτά που προκύπτουν από τις αισθήσεις, ζωώδη πιθανώς, αρνητικά ακόμα, απαραίτητα για τη δική του απόλαυση. Αλλιώς, το γαμίσι χωρίς απολύτως κανενός είδους συναίσθημα μου φέρνει στο νου μηχανιστική εκτέλεση τύπου ρομπότ. Ασφαλώς δεν μπορεί να αναφέρεσαι σ' αυτό -- μόνο και μόνο η "προσαρμογή" στον τύπο (εμφάνιση, σωματοδομή, χαρακτήρας, τρόπος του γαμείσθαι) των γυναικών που ο Παίκτης χρησιμοποιεί σεξουαλικά, δείχνει μια, έστω στοιχειώδη, συναισθηματικοσεξουαλική προσαρμοστικότητα.


Φυσικά όλα τελειώνουν μετά το πέρας της απόλαυσης. Ασφαλώς η συναισθηματική επένδυση του Παίκτη (μάλλον Παίκτη-Συλλέκτη θα τον χαρακτήριζα) είναι εστιασμένη σε συγκεκριμένο έργο -- την απόλαυσή του με εκάστη περιστασιακή "οριζοντίωση". Αυτό που βδελύσσεται, υποθέτω, είναι το να διατηρήσει οποιοδήποτε συναισθηματικό δεσμό με συγκεκριμένο θήλυ -- το "αίσθημα"-"λαδωμένη γραβάτα", που λες. Και τίποτα δεν τον φρικάρει περισσότερο από ένα συναισθηματίζον, μελωμένο, κολλητικό θήλυ. Είναι το γνωστό σε όλους τους άντρες -- μετά το χύσιμο ακριβώς, θα 'θελε να πατούσε ένα κουμπί και η άλλη να εξαφανιζόταν δια παντός χωρίς ίχνη.




​

 

Το "ε κοντά έπεσα" είναι δική μου ατάκα, αγαπητή Syrah. Το "ε μακριά έπεσα" είναι του Dolmance...

 

Επαναδιατυπώνω: τρείς μονόλογοι είναι μία σουρρεάλ συζήτηση. Δεν βαυκαλίζομαι πως σας βοήθησα να πραγματευτείτε το εν λόγω θέμα. :Ρ

 

Re: Απάντηση: Που πάνε οι παλιές αγάπες;

Φίλε καλέ

απαντώ, όπου δύναμαι

Με το 1 και το 2, πλήρως συμφωνώ. Το 'γουστάρω' είναι η μόνη δυνατή φιλοσοφική απάντηση αν θέλουμε να αποφύγουμε την εις άπειρον αναδρομή. Δεν πρότεινα, λοιπόν, ένα δέον, κατέδειξα ένα λογικό μηχανισμό. Σε θέτω, όμως, προ των ιστορικών ευθυνών σου: προτιμάς εντέλει τον 'σαβουρογάμη' ή τον 'φραπόγαλο';

Και στο 3 εντελώς καταφάσκω. Δεν είχα λάβει υπ' όψη μου, ατυχώς, ότι τα ΚΤΕΛ δεν λειτουργούν τη νύχτα ούτε υπολόγισα το κόστος 5 ουίσκι σε συνθήκες νεοδημοκρατικών 'μεταρρυθμίσεων'. Αν είναι να τα πληρώσεις για μια φόλα με άποψη καλύτερα να τα δώσεις σε έναν νταβά- ντελίβερι που θα βάλει και τον ταξιτζή να παραλάβει τη συντροφιά σου, όταν βαρεθείς.

Εδώ κι αν συμφωνώ! Είσαι από τους ελάχιστους που έχουν αντιληφθεί ότι δεν υπάρχουν ορθολογικά ή ανορθολογικά αξιώματα παρά μόνον τρόποι υπεράσπισης τους. Ως αξίωμα, η θέση: 'Ο κόσμος είναι ανορθολογικός διότι οι νόμοι του υπόκεινται στο ευμετάβλητο της παντοδύναμης βούληση του Κυρίου' [βουλησιοκρατική θεολογία, αναβάθμιση της έννοιας του θαύματος] δεν είναι ούτε ορθολογιστική, ούτε το αντίθετο. Ο ορθολογισμός ή ο ανορθολογισμός άπτονται της επιχειρηματολόγησης - δια της τυπικής λογικής ή με την ανορθόλογη (μη ελέγξιμη διυποκειμενικώς) επίκληση της διαίσθησης, φερ' ειπείν - υπέρ ή κατά της θέσης και όχι της θέσης καθ' εαυτήν. Δι' ό και ο αξιολογικός μηδενισμός δεν είναι λογικώς υπερβάσιμος.
Τώρα, η ζωή αρχίζει, κατά τεκμήριο, πέρα από τους κανόνες της λογικής, γι' αυτό και κανένα βίωμα δεν είναι στην ουσία ανακοινώσιμο ή, ας είμαστε επιεικέστεροι, δεν αποτελεί βάση συζήτησης. Αμολάς το ειδοποιητήριο ότι σου έλαχε κι όποιος θέλει ας καταλάβει όσα προαιρείται.
Έλα όμως που έχω ένα βίτσιο: απολαμβάνω τον εφιάλτη του ιμπεριαλιστή λόγου περί μεθόδου, όταν εξοντώνει τις ηλίθιες κλαψομουνιές της 'ερωτευμένης καρδιάς', την περισπούδαστη 'ενδοσκόπηση' ενός λογοτεχνικού μοντερνισμού περιωπής ψησταριάς, τα ανθρωπιστικά ιδεολογήματα και τις ειρηνιστικές δοξασίες.

 

Ερη ψαχνει να δει αν φυτρωσε κανα τσουτσουνι η αν εξαφανιστηκαν τα βυζια της......

 

Οποιοσδήποτε αριθμός μονολόγων μπορεί να συγκροτήσει ή να μη συγκροτήσει διάλογο. Τα πάντα εξαρτώνται από τον ορισμό του 'διαλόγου'. Αν είναι αυθεντικός και όχι στρεβλός, αν αποκρίνεται δηλαδή στις κατά Habermas ενδιάθετες στην έννοια του προϋποθέσεις, όσες απορρέουν από μια ιδανική-ιδεατή επικοινωνιακή κοινότητα ή είναι, όπως εγώ πιστεύω, μια συνεχής προσπάθεια καταδολίευσης του συνομιλητή, με συναποδοχή των λογικών κανόνων διεξαγωγής του επιχειρηματολογείν αλλά στην προοπτική της ρητορικής άλωσης των οχυρών του.
Πρώτη φορά, αγαπητή Syrah, που συλλαμβάνεσαι σφάλλουσα σε θέματα ποσοτικά, όπως η καταμέτρηση των μονολογούντων 'διαλεγομένων'.
Κατά τα λοιπά, οι παλινωδίες είναι αναμενόμενες: προκύπτουν από την σωκρατική-πλατωνική (ουσιοκρατική) προσέγγιση του ορθολογισμού που τον φέρει σε ασυμβίβαστη λογική αντίθεση με τον σκεπτικιστικό αποδιαρθρωτικό λόγο, σε οποιαδήποτε εκδοχή (βλ. έτερο νήμα).
Δεν πραγματευόμασταν κάτι, άρα μοιραία δεν μπόρεσες να μας επικουρήσεις στην πραγμάτευση του.
Θα σου εξομολογηθώ το ακόλουθον: μεταξύ τόσων κοριτσίστικων ευαισθησιών που κατοικοεδρεύουν σε αυτό το ενδιαίτημα η δική σου - και ολίγων γυναικών ακόμη - αναλυτική δεινότητα και επιμέλεια με ανακουφίζει, ακόμα και όταν κατά την άποψη μου χάνει το στόχο της, σε επί μέρους θέματα.

 

Αναρωτιέμαι γιατί είναι τόσο σημαντικό να διασχίζουμε τη βασιλική οδό της αιωνίως ασυγκίνητης ορθολογικής ανάλυσης, τρέμοντας μήπως μια υποψία συναισθήματος ή συγκίνησης επηρεάσει την κρίση μας προς την πλευρά της υποκειμενικότητας...
Ποιος κατέβηκε από το πουθενά, ώστε να είναι σε θέση να απαλλάσσεσαι από τα δεδομένα της κατασκευής-παραμυθίας που έχει εστερνιστεί και να παρουσιάζεται άσπιλος, αμόλυντος, ανέγγιχτος στις επιδράσεις του προσωπικού βιώματος.
Γιατί τόση υποτίμηση για τα δεδομένα της εμπειρίας; Μέσω αυτής απολαμβάνουμε την προσωπική μας απόλυτη φύση των πραγμάτων, αρώματα και δυσωδίες, συμπλοκές και αναφλέξεις, αρμονία, γαλήνη, πάθη, μίση, πάσης φύσεως παραισθήσεις που μας αποκαλύπτουν την ομορφιά και το μυστήριο της ζωής.
Η μπουρδολογία, βεβαίως παρουσιάζεται όταν γενικεύουμε το προσωπικό βίωμα, προσδίδοντάς του καθολική ισχύ, όταν όμως παραμένει στη θέση που του αρμόζει και επεξεργαστεί καταλλήλως μπορεί κάλλιστα να γίνει ισχυρό διεγερτικό, ικανότατο να μας εξελίξει, να μας απαλλάξει από πάσης φύσεως παρηγοριές και συναισθηματικές αγκυλώσεις.

Μήπως '' το εγχειρίδιον του Σαδιστή Λιμπερτίνου''; Για όποιον δεν τον γαργαλάει απλώς αλλά τον καταβροχθίζει το κατιτίς του...

 

Απάντηση/σχόλιο στο ποστ 222.


(No offence intended!)

 

Το σχεδόν 'απόλυτο' της αναλυτικής ευστοχίας. Όλο το λάθος σου - αν μπορούμε να μιλήσουμε περί 'λάθους' - πηγάζει από την παρακάτω, ιδεοληπτική, διατύπωση: Δεν πρόκειται για τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος; .....
Όχι, δεν είναι το ίδιο νόμισμα. Πρόκειται για άσχετες αναμεταξύ τους όψεις εντελώς διαφορετικών νομισμάτων. Ένα χάρτινο ασινιάτο του 1791 και μια σημερινή μεταλλική ρουπία. Κοινό είναι απλώς το πάθος της κατάκτησης. Αλλά όταν πρόκειται για τη Γνώση το πάθος αυτό δεν ανέχεται συναισθηματικές μολύνσεις - οφείλει να σταθεί, προς εαυτόν και αλλοτρίους, ψυχρό, αποστασιοποιημένο, οιονεί αρχιμήδειο, πέραν της ζέουσας πραγματικότητας, απαλλαγμένο από τον ερμηνευτικό ορίζοντα των ιστορικών προκαταλήψεων, με έμβλημα ένα νυστέρι. Ειδάλλως δεν θα καταλάβει τίποτα και, το χειρότερο, θα τείνει να συσσωματώσει τις παρανοήσεις του σε έναν κανονιστικά δομημένο κόσμο, συγκροτημένο από αυταπάτες - έναν κόσμο ετοιμοπαράδοτο, προσδιοριστικό του συλλογικού 'αυτονόητου', στους κόλπους του οποίου η κατανόηση είναι, υποτίθετται, δυνατή επειδή καθείς γνωρίζει πώς να ενεργήσει (Wittgenstein). Έχει ήδη να αντιπαρατεθεί σε ένα στοιχειώδες γνωστικό κεκτημένο, ένα 'πρόχειρο απόθεμα γνώσης' (βλ. Schutz, φαινομενολογική κοινωνιολογία, αλλά και πλήθος άλλων διανοητών). Ο διανοητής είναι ή δυνητικά καθίσταται ον της σχόλης, απόκοσμο, αμέτοχο, ασυγκίνητο, κυνικό, ταγός του 'άχρηστου', κυνηγός την 'παραδοξότητας όταν αυξάνει το γνωστικό περιεχόμενο μιας θεωρίας. Είναι αξιολογικός μηδενιστής: δεν προτείνει το παραμικρό, δεν πιστεύει τίποτα, δεν ομνύει σε αξίες, δεν δέχεται την καθεστηκυία τάξη των ιδεών, σαρκάζει όταν κάποιος αδαής επικαλείται την επιστήμη για να υποστηρίξει μια φιλοσοφική θέση ή μια κοινωνική συμπεριφορά (βλ. τον καθημερινό οχετό γελοιοτήτων για τα γονίδια, την κληρονομικότητα, το υγιές αδυνάτισμα, το καινούριο παραμύθι για την 'τρύπα του όζοντος' στις παντός είδους λαϊκές φυλλάδες και βαθμιαία στα επιστημονικά περιοδικά) δεν συγκρίνει παρά μόνο με κριτήρια τα εσωτερικά στο υπό έρευνα παράδειγμα του κι ένα μονάχα ταπεινό ερώτημα έχει, πρωταρχικώς, να διαυγάσει: ανταποκρίνονταν τα μέσα στην ευόδωση του σκοπού; - όποιος κι αν ήταν ο σκοπός, όποια κι αν υπήρξαν τα μέσα. Το θέτω έτσι για να υπογραμμίσω την ιστορικότητα του και την αυτοτέλεια του ερωτήματος, σε σχέση με τις τεχνολογικές σκοπιμότητες. Ο αυθεντικός στοχαστής κλειδώνει το Εγώ του στο ντουλάπι και πετάει το κλειδί στους υπονόμους, εκεί όπου ζήτησε να σκορπίσουν την τέφρα του ο Ηλίας Πετρόπουλος. Με άλλα λόγια είναι ο Παίκτης, στον σχετικώς διαπερατό ορίζοντα των Ιδεών και των αφηρημένων εννοιών.
Ο ίδιος άνθρωπος μέσα στην εγκόσμια συνάφεια μεταμορφώνεται ή εξαφανίζεται υπό την επιστημονική μορφή του. Αλλιώτικα δεν μπορεί καν να επιζήσει. Το πολύ πολύ διατηρεί ψιχία της επιστημονικής ουδετερότητας και του μηδενισμού του, με την περιβολή του σαρκαστικού πνεύματος - ενδέχεται ταυτοχρόνως να είναι φανατικός καθολικός ή αμετακίνητος σταλινικός, δεισιδαίμων αδυνατεί να είναι.
Ίσταται, στην ουσία, ως Άλλος άνθρωπος. Τσακώνεται, φτύνει, χύνει, καταπίνει.
Και απαντά, σε όσους του επισημαίνουν την ασυνέπεια λόγων και έργων: αφού αφετηρία του μηδενισμού είναι πως όλα επιτρέπονται επειδή δεν έχουν αναμεταξύ τους αξιακές διαφορές, έπεται ότι και για τον αξιολογικό μηδενιστή όλα επιτρέπονται - δεν μπορεί να εξαιρείται αποκλειστικώς αυτός, ο ριζοσπαστικός σκεπτικιστής στη θεωρία. Πρωτίστως, να φορά όποιο ιδεολογικό ένδυμα γουστάρει, όταν γουστάρει, να μην υπολήπτεται την αποκτήνωση του σεξ-αναπαραγωγή, να διαμαρτύρεται επειδή το μητρικό φίλτρο δεν φτιάχνει γαλλικό καφέ ή αντιθέτως να είναι θαμών εκκλησιών και να επιθυμεί να κατασπαράξει τον προηγούμενο ανατροπέα. Ο σκεπτικισμός δεν οδηγεί λογικά στην ανοχή: όλοι κατέχουμε από ολίγη αλήθεια, ας ζήσουμε αρμονικά σε έναν ανεκτικό κόσμο. Αντιθέτως παροξύνει τις συγκρούσεις διότι ο καθείς επιχειρεί να επιβάλλει απολυτοποιημένη τη 'σχετική' αλήθεια του. Επίσης, ο ριζοσπαστικός σκεπτικιστής/αξιολογικός μηδενιστής διατηρεί το προνόμιο να επιδιώκει συνέπεια λόγων/έργων ή να προκαλεί τους μικροαστούς και τα ανθρωποειδή της ευταξίας με τις ασυνέπειες του. Μια ενδιαφέρουσα - και περίπου υπαρκτή - μεταλαμπάδευση του στο καζάνι των υλικών/ιστορικών περιδινήσεων φάνηκε να είναι ο ντανταϊστής σταλινικός - κάτι μου πέμπει πρωινιάτικα μυρωδιές από πούρο Αβάνας και διακρίνω να εναγκαλίζονται ο πατερούλης των λαών με τον Φιντέλ και κείνο το άμυαλο σκατόπαιδο, τον Τσε. Αλλά το πάντρεμα ουδέποτε ευδοκίμησε. Το υπονόμευσαν ακόμη και οι σουρεαλιστές με τις αερολογίες της αυτόματης γραφής και την 'ερμηνεία των ονείρων'.
Μπροστά στο ουσιώδες λοιπόν, που συνέλαβες, η καθέκαστη συμπεριφορά του Παίκτη - Συλλέκτη στα κρεβάτια των ηδονών ή της ανίας των γυμνών κορμιών, παύει να έχει έστω και την ελάχιστη (βαρύνουσα) σημασία. Είναι μια υπαρξιακή επιλογή, κοντά ή κόντρα σε οποιαδήποτε άλλη. Συνεπιφέρει συνήθειες και αγκυλώσεις, στραβοψωλιάσματα και ψυχικές ανατάσεις. Τίποτ' άλλο.

 

Εσείς οι δύο βρωμονοούσες (dirtyminded), η δαιμονιώδης και η έρι, ανακαλύψατε το καλύτερο βιντεοκλίπ της ηγεσίας των αναρχοπριαπιστών. Τώρα, of course, παρεχωρήθη η ηγεσία σε νέον φέρελπι, Τσούπραν ονόματι. Ωραιότατος, αλλά φαλτσάρει με το [μουσικόν] όργανον του, indeed.

ΥΓ Το μονόπετρον δεν το παρέλαβε και περισσεύει.

 

Για ρίξε και μια μετάφραση please...

Υ.Γ. και πού να έβλεπες το βιντεάκι που είχα βάλει αρχικά... αλλά το άλλαξα για να μην παρεξηγηθείς... πολύ