Το Δέος

Ο σαδομαζοχισμός τρέφεται από αυτό. Το τρέφει επίσης. Πιθανολογώ ότι η είναι η κινητήρια δύναμη. Το έχω παρατηρήσει στις αποχρώσεις, στους απόηχούς του, στην ανάσα του.

Το Δέος ελκύει και ανθρώπους που βρίσκονται έξω από το χώρο. Είναι άραγε το Άγιο Δισκοπότηρο; Για αυτούς που το κατέχουν και για αυτούς που κατέχονται από αυτό;

Πόνος το τροφοδοτεί, ταπείνωση, εξευτελισμός επίσης και άλλες εκφράσεις του Bdsm που υποβοηθούν στην μεγέθυνσή του. Πρωτόκολλα που προσπαθούν να το τονίσουν. Ένας σκλάβος ντοπάρεται από αυτό όταν νιώσει ότι είναι αντικείμενο του Κυριάρχου του.

Το Δέος ξεκινά εγκεφαλικές διαδικασίες, που σαν ντόμινο ξεκινούν χημικές απελευθερώσεις. Γιατί; Συναισθήματα που γεννιούνται από τις μνήμες τέτοιων βιωμάτων. Όλα μία αλυσίδα που ξετυλίγεται απλά και κατανοητά. Θυμηθείτε, σκεφθείτε, αναλύστε.

Ποια είναι η άποψη σας;
Ποια είναι η εμπειρία σας;
Ποιες είναι οι σκέψεις σας;

 

Δεος??? Στις ημερες μας???? Μαλλον ανυπαρκτο το βρισκω οσον αφορα τους αντρες σκλαβους!!
Το μονο δεος που αισθανονται ειναι αν θα τους αρεσει η οχι η Κυρια πριν την συναντησουν, η αν θα αρεσουν εκεινοι σε Αυτην, κατι που μαλλον σε αγωνια μεταφραζεται.
Πρεπει να ειναι απολυτα συνηδειτοποιημενος ο υπο για να νοιωσει δεος!

 

ή μήπως συμβαίνει όταν είσαι εντελώς νέος - αύθαρτος!! (όχι ηλικιακά)

υποθέτω..
δεν ξερω...

νομίζω το άγνωστο και όλο αυτο το "παραμύθι" είναι που προκαλεί το "ΔΕΟΣ" ...
ισως..
δεν είμαι και τοσο σίγουρη πλέον...

 

Απάντηση: Το Δέος

Κατοπιν Αδειας Του Κυριου μου

Δεος. Μπενοντας στον χωρο, πριν ακομα νιωσω την ελευθερια της υποταγης προς τον Κυριο μου ενιωθα Δεος για τους ανθρωπους που μπορουσαν να κρατησουν τοσο ευθραυστες ισορροπιες. Μεσα σε μια ζωη διαφορετικη.

Γνωριζοντας Εκεινον και προχωρωντας στην σχεση μας αρχισα να νιωθω Δεος προς Εκεινον που απλα και φυσικα Μπορουσε να Παρει αυτα που εχω να προσφερω. Μπορουσε να Καθοδηγησει το μυαλο μου και το σωμα μου σε σοκακια του εαυτου μου που ουτε καν ποτε ειχα φανταστει πως υπαρχουν. Προχωροντας στην πρωτη μου συνεδρια και κατ ουσιαν την πρωτη μου σαδομαζοχιστικη εμπειρια ενιωσα Δεος για Εκεινον που Μπορουσε να μου Προσφερει την ηδονη που ειχα ονειρευτει και την ιδια στιγμη να ξεπεταξει τις τυψεις απο πανω μου για αυτο που ζητουσα. Ενιωσα σαν ενα μικρο παιδακι που μολις ανακαλυψε το βαζο με τις καραμελες της μαμας του. Το Δεος για Εκεινον, το αποτιναγμα των τυψεων μου, η απλευθερωση, με εφτασαν σε ενα εγγεφαλικο σημειο, μια εμπειρια η οποια ηταν μοναδικη...

Προχωρωντας καθημερινα με Εκεινον, συγχρωνιζοντας μαζι Του τις σκεψεις μου, το κορμι μου, ακομα και την ανασα μου ανακαλυπτα στην δικια Του Ανασα μια αποχρωση που μπορουσα να την παρομοιασω με την δικια μου του Δεους. Διαφορετικη, ωστοσο τοσο ιδια. Δυο διαφορετικοι κοσμοι οι οποιοι αλληλεπιδρουν ο ενας στον αλλον. Ενιωθα και νιωθω καθημερινα Δεος προς Εκεινον που Μπορει να Παρει αυτα που εχω να προσφερω απλα και φυσικα, χωρις φανφαρες, χωρις περιπλοκες τεχνικες. Δεος που ακομα και μεσα σε πραγματα που στην παλιοτερη ζωη μου ενιωθα ασχημα, εγκλωβισμενη σχεδον απο την επιθυμια μου και μονο να τα δωσω για Εκεινον αποτελουν κατι το αυτονοητο. Ελευθερη μεσα σε αυτη την εκφραση νιωθω ακομα Δεος για την ιδια μου την ελευθερια που προσφερεται μεσα απο τις αλυσιδες μου και μεσα απο την εκφραση του μαζοχισμου μου. Στα Ματια Εκεινου βλεπω καθε στιγμη την απολυτη τρυφεροτητσ που Εχει να μου Δωσει....νιωθοντας ομορφα στην εκφραση αυτου.

Το Δεος που νιωθω παντα μπροστα στην προοπτικη του Πονου, του Εξευτελισμου, της Ταπεινωσης ειναι απιστευτο. Και κατ επεκταση προς Εκεινον που Μπορει και Θελει να μου τον Προσφερει. Αυτο ναι ξεκινα τετοιες εγγεφαλικες διεργασιες οι οποιες καταληγουν παντα σε απιστευτη Ηδονη. Ηδονη με τροπους διαφορετικους, ισως οχι παντα τοσο κοινοτυπους.

Γραφωντας αυτα και ξαναδιαβαζοντας τα πιστευω πως το Δεος ειναι η κινητηρια δυναμη του μαζοχισμου μου, της υποταγης μου προς Εκεινον.Τα πρωτοκολα που Χ/χρησιμοποιουμε Εκεινος και εγω (που ισως να μην ειναι και τοσο κοινοτυπα) τονιζουν απλα ολα αυτα που θα ηθελα να Του πω ομως ποτε δεν θα μπορουσα να εκφρασω με λογια. Δεν ειναι σημαντικα για να τονιζουν την θεση του καθενος,οσο για να πουν εκεινα τα ανειπωτα μεταξυ μας. Τα Δικα Του και τα δικα μου. Ζωντας εξ αρχης μεσα σε μια Μ/ς σχεση πιστευω πως το Δεος πολλες φορες κρατα ισοροπιες οι οποιες ισως να ηταν αδυνατο να κρατηθουν οταν αυτο εκλειπει.

 

Θα συμφωνήσω με την Ελβίρα. Η προοπτική του πόνου και του εξευτελισμού γεννάει ένα μεγάλο κομμάτι του δέους. Αλλά έχω αισθανθεί δέος και μπροστά στην βιαιότητα των συναισθημάτων του. Και μπροστά στην έντασή τους.

Αισθάνομαι δέος όταν ξέρω ότι έχω κάνει ή έχω πει κάτι που τον δυσαρέστησε και απλά περιμένω να με γδάρει. Δεν μπορώ να προβλέψω τις αντιδράσεις του, γιατί δεν είμαστε ίδιοι. Μπορώ μόνο να τις ψυχανεμιστώ. Τι να πω; Δεν είμαι μία εκπαιδευμένη σκλάβα. Ποτέ δεν είπα ότι είμαι. Δρω αυθόρμητα. Όταν με πονάνε σηκώνω το χέρι να προστατευθώ (ή να γρατζουνίσω) αντί να καθήσω ακίνητη. Δεν έχω μάθει ακόμη.

Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να ψελίσω να μην με γδάρει ζωντανή. Να βάλει λίγη ξυλοκαϊνη αν του βρίσκεται διαθέσιμη. Και σαφώς, θα μάθω να κάθομαι ακίνητη και να απολαμβάνω το ΔΕΟΣ...

 

Νομίζω πως το BDSM βασίζεται πράγματι κατά ένα μεγάλο μέρος στο δέος. Αν γνωρίζεις επακριβώς τί πρόκειται να (σου) συμβεί είναι λίγο δύσκολο να αισθανθείς δέος. Ίσως γι αυτό οι υποτακτικοί που πληρώνουν για τις υπηρεσίες μίας Αφέντρας και συμφωνούν από πριν τι θα τους κάνει, να χάνουν πολλά. (Θα πρότεινα να μην το κάνουν αυτό, τουλάχιστον να μην γνωρίζουν, κι ας έχουν συζητήσει από πριν για γενικές προτιμήσεις, εμπειρίες τους και σκληρά όρια).

Επίσης νομίζω πως πέρα από την έννοια του απρόβλεπτου, ίσως και η απόσταση ανάμεσα στον Κυρίαρχο και στο "υ" να αυξάνει το δέος. Αν πηγαίνεις σινεμά μαζί του ή αν τρως πίτα γύρο καθημερινά στη γωνία με τον Κ σου είναι λίγο δύσκολο να αισθανθείς δέος. Τί δέος να αισθανθώ με ένα φιλαράκι που είμαστε κώλος και βρακί; Δεν είναι λίγο φαιδρό; (Ίσως γι αυτό, το καλύτερο session να μπορεί να γίνει με έναν άγνωστο, που απλώς εμπιστεύεσαι γιατί ενδεχομένως σε έστειλε ο Κ σου σε αυτόν - όσο και να τον εμπιστεύεσαι, το δέος / φόβος σίγουρα υφίσταται).

Ίσως αυτός να είναι και ένας λόγος που οι Κυρίαρχοι δεν φανερώνουν πολλά πράγματα για τον εαυτό τους. Αυτό που φανταζόμαστε είναι πιο δυνατό από αυτό που γνωρίζουμε. Προσέξτε σε έργα θρίλερ πόσο πιο πολύ φοβόμαστε το άγνωστο από αυτό που έχει πρόσωπο και όνομα. Το Blair Witch Project δεν έδειξε ποτέ τον εχθρό, και ήταν ένα από τα καλύτερα θρίλερ που έχω δει.

Αυτό που θέλω να πω είναι ότι μπορεί στον βωμό της έκστασης που προκαλεί το δέος να είναι πρόθυμος κανείς να θυσιάσει μια ανθρώπινη σχέση με ότι αυτή συνεπάγεται (συντροφικότητα, όμορφες καθημερινές στιγμές, κ. α.). Ίσως ένας Κυρίαρχος να μπορεί να προκαλέσει / διατηρήσει το δέος με κάποιες άλλες τεχνικές, πέραν της απόστασης, όπως με την χρήση πρωτοκόλλων, την αποφυγή της τρυφερότητας και κάποιου είδους σωματικής επαφής όπως το φιλί και η αγκαλιά, ή την απουσία συχνής συνεύρεσης. Ίσως ακόμη και η μερική διατήρηση της ανωνυμίας του (άρνηση να δώσει στο "υ" τρόπο επαφής, όπως ένα κινητό φερ' ειπείν, και να πρέπει το "υ" να περιμένει από τον Κ να επικοινωνήσει και να ορίσει τον τρόπο συνάντησης) να λειτουργεί υπέρ της διατήρησης του δέους.

 

στην ταινια που αναφερεσε στο τελος ολοι πεθαινουν.στην ουσια στο βδσμ ολοκληρονονται η φαντασιωσεις τον υπο και οχι τον κυριαρχων.χωρις εμας αυτη θα ηταν μαλλων κλησμενη σε κανενα κελλι.οποτε ασε το δεος στο κοσμο τις μακρινης φαντασιας.........αποψη μου.........

 

Δεν θα ήθελα να παραθέσω την άποψή μου για τις φαντασιώσεις των υπό, θα γίνω κακιά.

Η αναφορά μου στο συγκεκριμένο θρίλερ έχει σκοπό να δείξει την ισχύ του αγνώστου στην δημιουργία δέους. Δεν είπα ότι είμαι από αυτούς που θυσιάζουν τίποτε στον βωμό της έκστασης του δέους, απλά ανέφερα τους τρόπους δημιουργίας του και διατήρησής του, όπως τους αντιλαμβάνομαι. Και μάλιστα τους ανέφερα ολίγον επικριτικά, αν το αντιλήφθηκες. Ως πρακτικό άτομο, εν γένει.

 

Τωρα καταλαβαινω γιατι αυτες οι σχέσεις στην πλειοψηφια τους δεν "ευδοκιμούν" από κοντά αλλά τις "τρέφει" η απόσταση...

 

αυτο πρωτη φορα το ακουω απο καποιον εδω μεσα.... 

 

Είναι εξαιρετικά δύσκολο ομορφιά μου, να δώσεις σάρκα στο μύθο  , θέλει εμπειρία και τεχνική, διείσδυση στην ψυχολογία του άλλου και πυκνότητα ανάλογης της ποιότητας, των κειμένων. Τώρα έχεις καταλάβει πάρα πολλά...

 

Αν δώσεις "σάρκα" στο Μύθο, παύει να είναι μύθος. Γίνεται κάτι άλλο, δεν εξεταζω χειρότερο,καλύτερο, αδιαφορο κλπ.

ΥΓ. Ισως αυτό ακριβώς είναι που το κάνει τόσο σαγηνευτικό κι ερεθιστικό . Η συντήρηση και διατήρηση του "απιαστου" και "απρόσιτου" με μικρές -τσιγγούνικες δόσεις εκτόνωσης που τι κανουν; μεγαλώνουν και γιγαντώνουν την επιθυμία.