Το Δέος

Άλλοι πάλι προτιμούν την αποκαθήλωση. Έχει χάσει τη μαγεία του ο κεραυνός από τότε που μάθαμε πως δεν είναι παρά ηλεκτρική εκτόνωση και κατασκευάσαμε αλεξικέραυνα; (Βλέπε αβατάρ L_Strike.)



​

 

Απάντηση: Το Δέος


Μισόβγαινε ἀπ' τὸν ὕπνο ἡ πολιτεία. Τῶν καμπαναριῶν αἰχμὲς
Κοντοὶ σημαιῶν καὶ κάτι πρῶτα πρῶτα τριανταφυλλιὰ
Στοῦ μικροῦ παραθύρου σου — ποὺ ἀκόμη φώταγε — τὸ μαρμαράκι
Ἄ κεῖ μονάχα νὰ 'ταν
Ἕνα κλωνάρι μὲ δαφνόκουκα νὰ σοῦ ἄφηνα γιὰ καλημέρα
Ποὺ τέτοιας νύχτας τὴν ἀγρύπνια πέρασες. Καὶ τὴ γνωρίζω
Πάνω σ' ἄσπρα χαρτιὰ πιὸ δύσβατα κι ἀπ' τοῦ Μεσολογγιοῦ τὶς πλάκες

Ναί. Γιατί σ' εἶχε ἀνάγκη κάποτε τὰ χείλη σου χρύσωσε ὁ Θεὸς

Καὶ τί μυστήριο νὰ μιλᾶς κι οἱ φοῦχτες σου ν' ἀνοίγονται
Ποὺ κι ἡ πέτρα νὰ ποθεῖ ναοῦ νέου να' ναι τὸ ἀγκωνάρι
Καὶ τὸ κοράλλι θάμνους λείους νὰ βγάνει γιὰ ν' ἀπομιμηθεῖ τὸ στέρνο σου

Ὄμορφο πρόσωπο! Καμένο στῆς λαλιᾶς ποὺ πρωτάκουσες τὴν
ἀντηλιὰ καὶ ἀνεξήγητα τώρα
Γινωμένο μέσα μου δεύτερη ψυχή. Τὴ στιγμὴ ποὺ ἡ πρώτη
Σὲ μιὰ γῆ μπλέ τῆς βιολέτας μ' ἄγριες χαῖτες τρικυμίας
Ὄστρακα κι ἄλλα τοῦ ἥλιου εὑρήματα νὰ γυαλίζει καταγίνονταν
Ὡσὰν τὰ ἐκμαγεῖα τοῦ νοῦ σου νὰ μὴν εἶχαν κιόλας
Φύση βγάνει περασμένη ἀπ' ὅλες τοῦ θυμοῦ τῶν θεῶν τὶς ἀστραψιὲς
Ἤ γιὰ λίγο νὰ μὴν εἶχε ἀπὸ δική σου χάρη μέσα μου
Μισάνοιχτο μείνει τὸ Ἀκοίταχτο!
Ἀλλ' ὁ λέων περνάει σὰν ἥλιος. Οἱ ἄνθρωποι μόνο ἱππεύουν
Κι ἄλλοι πεζοὶ πᾶνε• ὥσπου μέσα στὶς νύχτες χάνονται. Παρόμοια

Κεῖνα ποὺ σκυφτὸς ἐπάνω στὸ γραφεῖο μου ζητοῦσα νὰ διασώσω ἀλλ' Ἀδύνατον.
Πῶς ἀλλιῶς. Ποὺ καὶ μόνο ἡ σκέψη σου γινωμένη ἀπὸ
καιρὸ οὐρανὸς
Καὶ μόνο ἡ σκέψη σου μοῦ 'κάψε ὅλα τὰ χειρόγραφα
Καὶ μιὰ χαρὰ ποὺ ἡ δεύτερη ψυχή μου
Πῆρε σκοτώνοντας τήν πρώτη, κίνησε μὲ τὰ κύματα νὰ φεύγει
Ὁ ἄγνωστος ποὺ ὑπῆρξα πάλι ὁ ἄγνωστος νὰ γίνω
Φοβερὰ μαλώνοντας οἱ ἄνεμοι
Ἐνῶ τοῦ ἥλιου ἡ λόγχη πάνω στὸ σφουγγαρισμένο πάτωμα ὅπου
Σφάδᾳζα
μ' ἀποτελείωνε.


Σολωμοῦ συντριβὴ καὶ δέος
Οδυσσέας Ελύτης

 

Όχι δεν την έχει χάσει  

Πάντοτε ήμουν υπερ της αποκαθήλωσης. Μόνο εκεί μπορείς πραγματικά να δεις αν απέναντι σου έχεις πραγματικά ένα "Κεραυνό".

Ειλικρινά με τις "επιθέσεις" που δέχεται το εξ αποστάσεως τον τελευταίο καιρό, άρχισα να αναρωτιέμαι. Μήπως κατι δεν πάει καλά με το μυαλό μου και την ικανότητα αντίληψης μου γενικά?
Μέσα στο μυαλό μου κουμπώνει απόλυτα η δυνατότητα να γνωρίσεις τον άλλο βαθιά και αληθινά, αν είναι ειλικρινής άσχετα με το αν υπάρχει απόσταση και αντίστοιχα να είσαι δίπλα του μια ζωή και ποτέ να μην τον "δεις". Είναι καθαρά θέμα ικανοτήτων και δυνατοτήτων των εμπλεκομένων μερών να συσχετιστούν. Και υποθέτω είναι και θέμα αντίληψης και διορασης.

Το Δέος που νιώθω απέναντι Του σίγουρα έχει διαφοροποιηθεί από το δέος που ένιωθα αρχικά επειδή πατούσα σε άγνωστο έδαφος. Το ότι Τον γνωρίζω, δεν άλλαξε το ποιος Είναι, το πόσο Έξυπνος, Καταπληκτικός, Ζεστός, Απαιτητικός, Διορατικός, Έντονος, Βαθύς και ένα σωρό άλλα που Είναι.
Είναι Αυθεντικός και το αυθεντικό ποτέ δεν φοβάται την όποια αποκαθήλωση και ποτέ δεν απειλείται απ΄ αυτή, αντίθετα θα έλεγα την επιδιώκει, για να είναι βέβαιος πως όποια συναισθήματα και συμπεριφορές δεν προέρχονται από μια φαντασίωση στο μυαλό του άλλου, αλλά από την ειλικρινή αποδοχή της αληθινής του ουσίας.
Αναρωτιέμαι πόσο αληθινά είναι το δέος ή μια υποταγή όταν η σκλάβα υποτάσσεται όχι στον Κυρίαρχο αλλά στην εικόνα που έχει φτιάξει μέσα στο μυαλό της γι΄ αυτόν και πόσο Μαστερ είναι εκείνος αν φροντίζει να διατηρεί αυτή την εικόνα?

Πραγματικά πιστεύω πως το κλειδί σε όλα όσα συζητιούνται τον τελευταίο καιρό πάνω σ΄αυτά αφορούν την αυθεντικότητα και ειλικρίνια πρωτα με τους ίδιους μας τους εαυτούς και στη συνέχεια με τον σύντροφο μας.

 

Μα καλά τσιπάκι στον εγκέφαλο μου έχεις βάλει καλή μου???? Πώς γίνεται πάντα σχεδόν να εκφράζεις όσα σκέφτομαι??? Συμφωνώ όσο δεν κανει τίποτα για να στερεώσει ένα στατους τόσο πιο Αληθινός και Σημαντικός είναι. Η αυθεντικότητά Του δεν έχει να κάνει με τύπους και πρωτόκολα ούτε με τασκς και με τελετουργικά είναι ετσι γιατί είναι Εκείνος.
Αν κι εσύ κάνεις καλύτερη ανάλυση από τα μισόλογά μου  

 

Απάντηση: Re: Το Δέος

+1

@lara. Δυστυχως οι περισσοτερες/οι σκλαβες/οι υποτασσοντε στην εικονα που εχουν φτιαξει στο μυαλο τους και οχι στον Κυριαρχο/η τους, γι' αυτο και οι σχεσεις αυτες δεν διαρκουν για πολυ, απ' οτι ξερω λιγα ειναι τα ζευγαρια με σχεσεις Ds η S/M που οι σκλαβες/οι υποτασσοντε στον Κυριαρχο/η και οχι στην εικονα, και πραγματικα μονο εκει η σχεση εχει διαρκεια χρονου,γιατι εκει υποτασσοντε κατ' ουσια και οχι κατα φαντασια........

 

Και όμως σάρκα ο μύθος μπορεί να έχει. Και τότε προκαλεί τρόμο!!! Ξέρεις τι σημαίνει η φράση «Θέλω να φύγω μακριά σου, γιατί είσαι too much»

Και όταν ρωτάς σε τι, να σου απαντούνε…
«Δείχνεις ότι τα όνειρα μου μπορούν να πραγματοποιηθούν , εσύ ο ίδιος τα έχεις πραγματοποιήσει και αυτό με τρομοκρατεί. Δεν θέλω, σου λέω…»

Κάποτε είπα στον MasterJp ότι η Μεταξένια μου με φοβάται.
Ο Όμορφος γέλασε και την ρώτησε το γιατί.
Του απάντησε…
«Εσείς τον διαβάζετε, εγώ τον ζω.»

Αν γνωρίζατε τα τείχη και τα εμπόδια που μου στήνει αυτός ο τρόμος, θα καταλαβαίνατε, ότι μόνο για κολακεία πια δεν τον αντιλαμβάνομαι, αλλά με απωθεί και με πικραίνει. Μου προκαλεί ναυτία και σχεδόν στερεές σκιές που μου μοιάζουν ενοχές… Πως το διάολο τον αποτινάσσουν από πάνω τους αυτόν τον Μπαρόκ και δύσχρηστο μανδύα; Σα να βγαίνεις, για κυνήγι Ελαφίνας με τανκς. Ακόμα και να την πιάσεις, πολτοποιημένη θα είναι. Άρα πέρα ως πέρα άχρηστος…

Άστα να πάνε στο διάολο…
Τα λόγια μου έχουν σωθεί και τίποτα άλλο δεν έχω για να πω…

 

Αυτό που λες , προσδίδει μια απόχρωση πλασματικού στην όποια επικυριαρχία την οποία οι Κυρίαρχοι αρέσκονται να δηλώνουν.Όσο πλασματική μπορεί να είναι δηλαδή , από τη στιγμή που ο υποτακτικός αποφασίζει για δικούς του λόγους να τη δεχτεί ως έχουσα γνήσια και αληθή βάση.Αν τουλάχιστον το έπιασα σωστά , αλλιώς διόρθωσέ με.
Δεν αντιλέγω...δεν αντιλέγω.

Συμφωνώ με τη δυνατότητα την οποία αποδίδεις σε μια σχέση εξ' αποστάσεως , να αναπτύξει ένα υπόβαθρο βαθύ και αληθινό.
Δε μπορώ όμως παρά να αναρωτηθώ το εξής.
Αν όπως συμφωνούμε , η απόσταση δεν παίζει ρόλο ,τότε δε θα μπορούσε άραγε να σταματήσει να υπάρχει σε αυτή σε κάποια δεδομένη στιγμή χωρίς να αλλάξει τίποτε σε αυτή τη σχέση ? Ή μήπως όχι ? Ρωτάω και κατόπιν της απαντήσεώς σου , ακολουθεί δεύτερη επερώτηση.(με την άδειά σου πάντα φυσικά)

 

Geisha,

Περί δέους, ναι. Περί ερωτικής σχέσης, όχι.

α)
Of Mere Being

The palm at the end of the mind,
Beyond the last thought, rises
In the bronze distance.


A gold-feathered bird
Sings in the palm, without human meaning,
Without human feeling, a foreign song.


You know then that it is not the reason
That makes us happy or unhappy.
The bird sings. Its feathers shine.


The palm stands on the edge of space.
The wind moves slowly in the branches.
The bird's fire-fangled feathers dangle down.


-- Wallace Stevens, 1954

β)
Δρόμοι παλιοί

Δρόμοι παλιοὶ ποὺ ἀγάπησα καὶ μίσησα ἀτέλειωτα
κάτω ἀπ᾿ τοὺς ἴσκιους τῶν σπιτιῶν νὰ περπατῶ
νύχτες τῶν γυρισμῶν ἀναπότρεπτες κι ἡ πόλη νεκρὴ
Τὴν ἀσήμαντη παρουσία μου βρίσκω σὲ κάθε γωνιὰ
κᾶμε νὰ σ᾿ ἀνταμώσω κάποτε φάσμα χαμένο τοῦ τόπου μου κι ἐγὼ
Ξεχασμένος κι ἀτίθασος νὰ περπατῶ
κρατώντας μία σπίθα τρεμόσβηστη στὶς ὑγρές μου παλάμες
Καὶ προχωροῦσα μέσα στὴ νύχτα χωρὶς νὰ γνωρίζω κανένα
κι οὔτε κανένας κι οὔτε κανένας μὲ γνώριζε μὲ γνώριζε

Μανόλης Αναγνωστάκης

Ότι ισχύει για σένα ισχύει και για μένα. Και για όλους μας.

Δεν αναφέρομαι σ' αυτό, αυτό είναι δεδομένο. Είμαστε μεγάλα παιδιά. Το καλύτερο που μπορούμε να ελπίζουμε είναι αυτό:

Ἤ γιὰ λίγο νὰ μὴν εἶχε ἀπὸ δική σου χάρη μέσα μου
Μισάνοιχτο μείνει τὸ Ἀκοίταχτο!

 

Θα συμφωνήσω μαζί σου. Και ας χαθεί η αίσθηση του δέους που προκαλείται από τρικ ταχυδακτυλουργών. Τον άνθρωπο θέλω, όχι την μαγεία της σχέσης. Αλίμονο αν δεν μπορούμε να κάνουμε μια σχέση, όπου να μπορούμε να αγγίξουμε στιγμιαία τον άλλον και να του πούμε, "Ξέρεις, δεν θέλω να σου πω τίποτε, απλά έτσι θέλω να σου μιλάω γιατί είσαι ο άνθρωπός μου. Γιατί είσαι εσύ."

Πόσο μεγαλύτερο το δέος της μικρής στιγμής...Κι ας μην ξεκλειδώσεις το ανείπωτο, κι ας μην ονοματίσεις αυτό που δεν έχει όνομα.

 

Ακριβώς έτσι είναι. Κατά την ταπεινή μου άποψη είναι λάθος. Είναι μία τεχνική που ίσως είναι καλή για την αρχή μιας σχέσης (ανάλογα τον άνθρωπο, προσωπικά δεν μου είναι απαραίτητο να καταφύγω σε εντυπωσιασμούς για να εντυπωσιάσω κάποιον) και αποφεύγει την ουσία της σχέσης, η οποία θα πρέπει να βασίζεται στην αυθεντικότητα και των δύο, στον βαθμό που αυτή είναι εφικτή.

Με άλλα λόγια, ίσως να μην ξέρω ποτέ πραγματικά τον πυρήνα της ύπαρξης του άλλου, αλλά γαμώτο, θέλω να περάσω τα δάχτυλά μου ελαφρά πάνω από την ψυχή του. Δεν μπορώ να το κάνω με κάποιον που φροντίζει να παραμένει άγνωστος.

Ίσως να φταίω εγώ, ίσως να είμαι ιδιόρρυθμο υλικό BDSM. Πού να ξέρω; Μπορεί να τα βλέπω και βανιλοειδώς τα πράγματα και απλά να μην καταλαβαίνω. Γι αυτό ρωτώ.

 

Ο ερωτισμος απ την υποτακτικη οπτικη ειναι η διαλεκτικη του φοβου και της ελξης.

Ο φοβος αφορα ενδεχομενη (αρα μελλοντικη) βλαβη του υποκειμενου, επομενως παραγει κινηση απομακρυνσης απ το αντικειμενο του. Απομακρυνση στο απειρο μηδενιζει τον φοβο. Μειωση της αποστασης τον μεγαλωνει, αλλα ο μηδενισμος της δημιουργει αποδοχη, μια και οι οποιες συνεπειες του πλησιασματος γινονται παρουσες κι οχι μελλουσες.

Ομοιως, η ελξη αφορα μελλοντικη ηδονη, και τεινει να μειωνει την αποσταση απ το δικο της αντικειμενο. Μειωση της αποστασης την μεγαλωνει, αλλα μηδενισμος της παραγει την ηδονη που επομενως δεν ειναι πια μελλουσα, αρα η ελξη εξαφανιζεται.

Το συστημα φοβου/ελξης χρειαζεται συνεχεις επανεισαγωγες αποστασης για να λειτουργει.

Το δεος ειναι μια μορφη φοβου που προκαλειται απο κατι πολυ μεγαλο. Επομενως επιτρεπει τον συνδυασμο αποστασης και εγγυτητας. Το αντικειμενο του δεους, εξ αιτιας του μεγεθους του μπορει να ειναι ταυτοχρονα πολυ κοντα και πολυ μακρια. Οριακα η επιφανεια του μπορει να ακουμπα το υποκειμενο, αλλα το κεντρο του (το βαθος του) μπορει ναναι απειρως μακρια.

Το δεος αποτελει την δυνατοτητα αειθαλους ερωτισμου.

Απ την αποψη που συζηταμε, δεν ενδιαφερει
το μεγεθος καθεαυτο, αλλα η υποκειμενικη του αντιληψη. Αυτη μπορει να ενεχει στρεβλωσεις. Η στρεβλωση στην αντιληψη μεγεθων αφορα μονο την σχεση μεγεθων. Αν δηλαδη ολα φαινονται ομοιως σμικρυμενα ή ομοιως μεγεθυμενα δεν υπαρχει στρεβλωση, κατι τετοιο δεν γινεται καν αντιληπτο.

Η πηγη της τροποποιησης στην αντιληψη σχεσεων των μεγεθων ειναι ο εγωκεντρισμος που παραγει μια μη γραμμικη σχεση μεταξυ αποστασης και μεγεθους. Ο εγωκεντρισμος δημιουργει ενα "φιλτρο αποστασης", απ το οποιο οτι δεν περναει ειναι πρακτικα αδιαφορο ενω οτι περναει ειναι τεραστιο.

Απο την υποτακτικη οπτικη ο εγωκεντρισμος δημιουργει ευκολα αντικειμενα δεους, που το ιδιο ευκολα χανουν τη σημασια τους. Η σημασια της αποστασης σ αυτες τις περιπτωσεις εγκειται στο οτι μηδενιζοντας το πραγματικο αντικειμενο επιτρεπει την ενασχοληση του υποκειμενου με την αναμνηση του δεους.

Η μεταβαση απ το αδιαφορο στο πολυ σημαντικο και αντιστροφα, σε τετοιες περιπτωσεις στρεβλης αντιληψης, ειναι πολυ αποτομη, δηλαδη βιαια.
Η παρουσια βιας στο δεος ειναι σχεδον απολυτη ενδειξη τετοιας στρεβλωσης.

 

Να χρίσουμε, λοιπόν, τον Μητσοτάκη ως τον πιο ερωτικό και αειθαλή βιδιεσεμομάστορα.  

Κατά τα άλλα με βρίσκεις πολύ σύμφωνο ως προς το υποκειμενικό αντιλαμβάνεσθαι της απόστασης και των σχέσεων αυτής με το μέγεθος του δέους.

Γίνεται να μετατοπίσουμε/κατευθύνουμε τον εγωκεντρισμό αυτόν, ούτως ώστε το κατά φαντασίαν εκλύον δέος ερέθισμα να ταυτίζεται κατά το δυνατόν με την πραγματικότητα; Γίνεται η αίσθηση της 'ανάμνησης' να μετουσιωθεί σε μια όλο δέος αντίληψη του βιώνειν;

Ερωτήματα/προ(σ)κλήσεις για Κ και υ...