Σαδομαζοχισμός ή BDSM ; Η Κυριαρχία και τα μασκαρέματα της.

[Από τότε άρχισαν τα ακατάληπτα]

 

Τα λες πολύ ωραία Dolmance. Και φυσικά έχεις δίκιο, όπως και όλοι.

Αν επιχειρούσα να αναλύσω - καθαρά βιωματικά ασφαλώς - μία ιδεατή BDSM σχέση (αυτή που φαίνεται να βδελύσσεσαι), θα έλεγα ότι πρόκειται για μία σχέση ανάμεσα στον Άντρα και στη σκυλίτσα του. Τόσο απλά.

Αν θέλεις και βιβλιογραφία, ορίστε (είμαι βέβαιη ότι ο Δήμου σου σπάει τα νεύρα πλήρως και γι αυτό τον επέλεξα - είχα και άλλα σπασαρχίδικα κείμενα, αλλά αυτό θα την κάνει καλύτερα τη δουλειά):

"Το ζώο στη ζωή μας δεν είναι υποκατάστατο. Η σχέση μαζύ του είναι μια πρότυπη, αυθεντική, πρωταρχική σχέση, υπαγορευμένη από την ίδια την φύση.

Θα προχωρήσω όμως πάρα πέρα. Όχι μόνο το ζώο δεν είναι υποκατάστατο - αλλά για τον άνθρωπο είναι αναντικατάστατο. Η σύνδεση με αυτό προσφέρει κάτι που δεν μπορεί να το αντλήσουμε από αλλού. Ούτε από την σχέση με άλλον άνθρωπο.

Για τον Μίλαν Κούντερα, στον οποίο χρωστάμε μια από τις βαθύτερες αναλύσεις της ζωοφιλίας (στο μυθιστόρημά του "Η Αβάσταχτη Ελαφρότητα του Είναι") η αγάπη ανάμεσα στο ζώο και τον άνθρωπο είναι ανώτερη από την αγάπη μεταξύ των ανθρώπων.

"... η αγάπη του άντρα και της γυναίκας", γράφει "είναι εξαρχής ενός είδους κατώτερου απ' αυτό που μπορεί να είναι () η αγάπη ανάμεσα στον άνθρωπο και στον σκύλο, αυτή η παραδοξότητα της ιστορίας που ίσως ο Πλάστης να μην την είχε προβλέψει."

Και ο Κούντερα αναλύει τα χαρακτηριστικά αυτής της αγάπης. Άδολη, εκούσια, καθαρή, ελεύθερη. Ειδυλλιακή. Η λέξη ειδύλλιο αναφέρεται στον Παράδεισο.

Γιατί το ζώο είναι αναντικατάστατο;

Αρκετά χρόνια πριν από τον Κούντερα είχα γράψει στο "Βιβλίο των Γάτων":

Τα ζώα είναι αυτά που είναι:
Καθαρή φύση. Τίμια κοιτάνε,
κατάματα. Ο άνθρωπος, έξω από την φύση αναζητά.
Το ζώο είναι. Ο άνθρωπος γίνεται. Αν μπορεί.

Το ζώο είναι αναντικατάστατο διότι παρέχει στον άνθρωπο την επαφή με το καθαρό 'Ον. Μπορείτε να το ονομάσετε φύση ή παράδεισο.

Το ζώο ΕΙΝΑΙ. Απόλυτα, αυθόρμητα, τέλεια. Μια ύπαρξη πλήρης. Ο άνθρωπος, από τότε που γεύτηκε το δέντρο της Γνώσης, δεν είναι πλήρης. Διότι ξέρει πως θα πεθάνει.

Η γνώση του θανάτου και της φθοράς, υπονομεύει το ανθρώπινο ον. Το κάνει αβέβαιο, παροδικό, αμφίβολο.

Δίπλα στον άνθρωπο, το κάθε ζώο είναι ένας βράχος σιγουριάς και τελειότητας.

Ο άνθρωπος, με τη γνώση, αλλοτριώθηκε. Αποξενώθηκε. Δεν βρίσκεται μέσα στη φύση - είναι απέναντι. Δεν κάνει ένα με το παν - είναι άλλος, ξένος.

Το ζώο ανήκει στο παν. Είναι η γέφυρα που μας συνδέει με την ζωή πριν απο τη γνώση. Ίσως και με τη ζωή μετά τη γνώση...

Οι ταπεινοί σκύλοι, οι αθόρυβες γάτες, είναι πρεσβευτές του όντος κοντά μας. Είναι αγγελιαφόροι της άλλης όχθης.

Αν ρωτήσετε τους περισσότερους ζωόφιλους, τι τους ελκύει στα ζώα, θα σας μιλήσουν για την σταθερότητα, την εμπιστοσύνη. Το ζώο, θα σας πουν, δεν σε προδίδει ποτέ.

Γιατί δεν προδίδει ούτε τον εαυτό του. Είναι αυτό που είναι. Ξέρει αυτά που ξέρει, απόλυτα. Δεν ταλαντεύεται. Δεν παλινδρομεί. Δεν αμφιβάλλει ούτε αμφισβητεί. Δεν έχει άγχος θανάτου ούτε ζωής.

Και η αγάπη του είναι σταθερή και διαυγής. Δεν έχει προϋποθέσεις, ούτε διαθέσεις, ούτε διακυμάνσεις.

Το ζώο είναι και η σταθερότητα μέσα στο χρόνο - η υπέρβαση της ιστορίας. Πορεύεται δίπλα μας μέσα στην ιστορία αλλά δεν της ανήκει. Ανήκει στη φύση. Η φύση είναι ανιστορική. Εμείς αλλάζουμε συνέχεια - όμως ένας σκύλος από την Ασσυρία και μια γάτα από την αρχαία Αίγυπτο, είναι ίδιοι με τους σημερινούς.

Το πιο συγκινητικό περιστατικό που έχει ποτέ γραφτεί για συμπεριφορά ζώου, αριθμεί ηλικία τριών χιλιάδων ετών: Ο 'Αργος ο σκύλος του Οδυσσέα περίμενε είκοσι χρόνια να δει τον άνθρωπό του, για να ξεψυχήσει.

Εκεί και ο 'Αργος κείτουνταν τσιμπούρια φορτωμένος
Και τότε, όπως μυρίστηκε κοντά του τον Οδυσσέα
κούνησε λίγο την ουρά, κατέβασε τ' αυτιά του,
όμως δεν είχε δύναμη να τρέξει πια κοντά του

Και ο σκληρός Οδυσσέας, έτοιμος για εκδίκηση, παραλίγο να προδοθεί. Κλαίει για πρώτη φορά (απομόρξατο δάκρυ). Κι ευθύς ως φεύγει, ο 'Αργος πεθαίνει.

'Αργον δ'αυ κατά μοίρα λάβεν μέλανος θανάτοιο
αυτίκ'ιδόντα Οδυσύα εεικοστώ ενιαυτώ.

Μοίρα έχει και ο 'Αργος. Σαν τους ανθρώπους. Τον μαύρο θάνατο. Περίμενε είκοσι χρόνια. Πέστε μου μετά πως ο σκύλος έρχεται μόνο για το κόκαλο, κι η γάτα για το ψάρι.

Αυτή την σταθερότητα, αυτή την πίστη, σπάνια - η ποτέ - δεν την βρίσκεις σε άνθρωπο. Στο ζώο πάντα. Εκεί ισχύουν νόμοι ενός άλλου κόσμου.

Το κοντινό μας ζώο είναι ό,τι μας απόμεινε από τον παράδεισο. Από την κατάσταση της σιγουριάς, της αθωότητας και της απλότητας που κάποτε εγκαταλείψαμε.

Ήδη οι ψυχίατροι έχουν αποδείξει πως ένας τετράποδος σύντροφος είναι το καλύτερο αντίδοτο στο άγχος της ύπαρξης. Ο άλλος άνθρωπος δεν μπορεί να σας δώσει αυτό το αίσθημα του απόλυτα απλού. Ίσως μόνο ένα βρέφος, που κι αυτό στην αρχή, είναι καθαρή φύση.

Ο Κούντερα έγραψε: "κανένα ανθρώπινο πλάσμα δεν μπορεί να κάνει σε ένα άλλο την δωρεά του ειδυλλίου. Μόνο το ζώο μπορεί, επειδή δεν το έδιωξαν από τον Παράδεισο."

Να γιατί το ζώο είναι αναντικατάστατο.

Αποτελεί τον ομφάλιο λώρο που μας συνδέει με την αθώα και άδολη ύπαρξη, με τον αρχέγονο εαυτό μας, τις ρίζες μας.

Κι όσο περισσότερο απομακρυνόμαστε από τη φύση, τόσο πιο πολύ θα μας χρειάζονται τα ζώα. Για να εξισορροπούν την αμφιβολία. Να μας βοηθάνε να ξεχνούμε την αλλοτρίωση. Να αποκαθιστούν μέσα μας την αρμονία και την ενότητα."

Πηγή: http://doncat.blogspot.com/

ΥΓ1. Το μόνο που σου μένει να κάνεις, είναι να μάθεις πώς να μετατρέψεις ένα ανθρώπινο ον σε ζωάκι. Δεν είναι και τόσο δύσκολο όσο ακούγεται ξέρεις. Αν και μερικοί προτιμούν την μετατροπή του ανθρώπου σε res. Δεν γνωρίζω το γιατί. Ίσως τους ενοχλεί η λατρεία.

ΥΓ2. Πιθανές επιλογές ζώου: σκύλος, γάτα, πουλάκι, τίγρης, λιοντάρι, φίδι κολοβό κ.ο.κ.

 

dora,
αν έχω δίκιο, τότε δεν έχουν 'όλοι'. Είμαστε αλληλοαποκλειόμενοι και μοιρασμένοι σε ελάχιστες κατηγορίες, κατά μήκος μιας κλίμακας Εχθρότητας:Φίλοι, σύμμαχοι, αντίπαλοι, Εχθροί. Οι μεσαίες κατηγορίες με αφήνουν θεωρητικά αδιάφορο. Η Φιλία εξηγείται εύκολα - σύμπραξη αδυνάμων με τσιμεντοκονίαμα την επινόηση του συναισθήματος. Αλλά το καθοριστικό στοιχείο της ανθρώπινης ιστορίας είναι ο Εχθρός (με μια υποδιαίρεση: πραγματικός και Απόλυτος).
Ας τα αφήσουμε όμως αυτά, προς το παρόν. Είμαι περίεργος να δω αν θα γίνει κάποια συζήτηση, όπως όταν πρωτοαναρτήθηκε το νήμα και τί χαρακτήρα θα έχει.
Θα σου κάνω μιαν εξομολόγηση: Στην αιώνια διαμάχη μεταξύ γατόφιλων και κυνόφιλων, στους κόλπους της Αγίας Οικογένειας των ζωοφίλων, επιλέγω με αποφασιστικότητα τους σκύλους.
Αλλά κάνω και μια παραχώρηση, που μάλλον με συμπάθεια θα αντιμετωπίσεις: Η ζωοφιλία μου, αδιακρίτως είδους, είναι ο μόνος ανθρωπισμός που επιτρέπω στον εαυτό μου, στο επίπεδο της ακτιβιστικής εμπλοκής.

 

Μα φυσικά και όλοι έχουν δίκιο (εκτός ίσως από τους πολύ μαλάκες και τους ζοχαδιασμένους, που έχουν κι αυτοί τον πόνο τους). Υπάρχουν πολλές οπτικές γωνίες θέασης της πραγματικότητας. Ανάλογα την θέση που παίρνεις κάθε στιγμή αλλάζει και η πραγματικότητα. "Yo soy yo y mi circunstancia" (δεύτερο έτος στο Πανεπιστήμιο, πωπω, η μνήμη μου με εκπλήσσει). Παρά το γεγονός ότι είμαι με το ένα ποδαράκι στο βασίλειο των ζώων (και παρεμπιπτόντως περνώ υπέροχα).

Τώρα αν εσύ ισχυρίζεσαι ότι έχεις αρπάξει το ding an sich από τα αρχίδια, ίσως να έχεις μόνο εσύ δίκιο. Εγώ σπανίως το πλησιάζω, συνήθως μέσα από την ποίηση, κάποιες μοναδικές στιγμές μεγάλου πόνου και άλλες μεγάλης έκστασης στη ζωή μου (θάνατος πατέρα, γέννηση γιου, μια βραδιά που ο Κύριός μου ξεπέρασε την πάρτη του για χάρη μου, α ναι, και χθες το βράδυ ακούγοντας ένα σαξόφωνο). Καμία σχέση με την ωμή περιγραφή που προτείνεις, ο αέρας πράγματι μυρίζει σπουργίτια την Άνοιξη, και λυπούμαι όσους δεν το καταλαβαίνουν. Δεν είναι θέμα συναισθήματος, αλλά μάλλον ένα είδος ολικής συναισθησίας, που πλησιάζει τόσο κοντά στο innomable, που διαφεύγει της περιγραφής.

Αντιθέτως, με το να αναγνωρίζω και να κατανοώ (στα πλαίσια του εφικτού) την πολλαπλότητα όσων περισσότερων perspectives μπορώ να κατανοήσω, συμπεριλαμβανομένου του δικού σου, πιστεύω ότι πλησιάζω πολύ περισσότερο στην αλήθεια από ότι κάποιος που δεν. Νομίζω πως πρόκειται για ένα είδος Νιτσεικού perspectivism, αν και δεν με ενδιαφέρει ιδιαίτερα η φιλοσοφία, συνήθως κάνω αυτό που γουστάρω έτσι κι αλλιώς, ανεξαρτήτως θεωρίας.

Χαίρομαι που είσαι κυνόφιλος, άρα καταλαβαίνεις άριστα το δικό μου perspective, και κατανοείς ασφαλώς την αναφορά στον σκύλο του Οδυσσέα.

ΥΓ1. Αντιμετωπίζω όλο το σύμπαν με συμπάθεια, πόσο μάλλον εσένα που είσαι γλυκύτατος όταν το θέλεις και παλιόπαιδο όταν μπορείς.

ΥΓ2. Ωραία η συζήτηση και ωραίο το θέμα. Πολύ θα ήθελα να ακούσω και άλλες τοποθετήσεις επί του θέματος από το υπόλοιπο αγαπημένο σκυλολόι.

 

φοβερη λογοτεχνικη ικανοτιτα.δορα...αν ειμουν εκδοτης θα σου εκανα κλειστο συμβολειο για 5 τουλαχιστον βιβλεια.θα σου δινα 5% απο τις πωλεισεις και ολα τα βραβεια...........

 

.....           .......

 

Θα επιμείνω, ενάντια στον φιλελεύθερο σκεπτικισμό και σχετικισμό - κάθε υποψία, έστω, φιλελευθερισμού: όταν όλοι έχουμε ολίγο δίκαιο ή μισή μερίδα 'αλήθεια' από τη μεριά μας, ισχυρισμός συνηθέστατος όταν η ισορροπία δυνάμεων είναι καταστροφική με την έννοια ότι η Ισχύς είναι ισοκατανεμημένη, τότε η 'ανεκτικότητα' δεν είναι παρά η χρονική αναβολή της επικείμενης σφαγής.
Κάθε ιδέα ανοχής οδηγεί στον προθάλαμο μιας νέας γκετοποίησης της 'διαφορετικότητας'. Αυτό είναι το σαθρό κληροδότημα και συνάμα το σκληρό δίδαγμα του Βολταίρου. Η σημερινή ψευδαίσθηση πως αφειδώς παρέχεται η διαβόητη 'ελευθερία επιλογής', πηγάζει αποκλειστικά και μόνο από τους κοινωνικούς μετασχηματισμούς, όσους από τον καπιταλισμό της παραγωγής οδήγησαν στη δημοκρατία της αγοράς και τον καπιταλισμό της κατανάλωσης. Ποτέ άλλοτε στην ιστορία ο 'ανεκτικός' κατακερματισμός δεν υποτάχθηκε σε περισσότερο ανελέητους μηχανισμούς περιθωριοποίησης των ανθρώπων-απορρίματα, στον πολιτισμό των σκουπιδιών και την ηθικοπνευματική γενοκτονία (μαζικός απαλφαβητισμός).
Εξ ου και η μοίρα των ανθρώπων είναι η αδιάλειπτη εχθροπραξία, με στόχο την κατίσχυση έναντι του Άλλου. Κυριαρχία, πλέον, σημαίνει επιβίωση.

ΥΓ Μπορώ πάντα να είμαι παλιόπαιδο, όπως ο καθένας, αν έχει ψυχικές αντοχές. Όσο για το γλυκύτατος, μου το είπαν άλλη μια φορά, πρόσφατα. Μήπως είμαι ετοιμοθάνατος;

 

Αν δεν κάνω λάθος, από τότε που ο άνθρωπος πάτησε τα πόδια του στην γη, αυτό το επιχείρημα χρησιμοποιεί.

Το ίδιο όμως όπλο της κοινωνίας Δάσκαλε (η περιθωριοποίηση), είναι και το όπλο που πρέπει να χρησιμοποιηθεί για τον κατακερματισμό της. Σπάει τους αντιφρονούντες, σε μικρότερες ομάδες, για να πνίγει πιο εύκολα τις επαναστάσεις στο αίμα. Αυτό όμως σταδιακά φθείρει και την εικόνα της ασφάλειας που «υπόσχεται»…

 

Ακριβώς! Αυτή Ηλία, είναι η θεμελιώδης αντινομία του 'παγκοσμιοποιημένου', μετανεωτερικού μορφώματος.

 

Dora
Για να είμαι κάτι τις, δηλαδή για να υπάρχω έστω και ως συρραφή εναλασσόμενων, ημιτελών ταυτοτήτων, όπως στη μετανεωτερική κουρελού κατακερματισμένων 'ρόλων', πρέπει να 'αποφασίζω'. Με κάθε απόφαση συγκροτώ έναν κόσμο ή επιχειρώ να προσχωρήσω σε κάποιον έτοιμο κόσμο, ακόμα και πρόσκαιρα, σαν μια κουκίδα χωρίς χρόνο, αποψιλωμένη από 'πριν' και από 'μετά', δηλαδή από μνήμη και από μέλλον.
Κάθε Απόφαση (απόλυτα αυθαίρετη ως προς τη λήψη και ανορθόλογη ως προς τη θεμελίωση) είναι διαχωρισμός, απόσχιση. Επιλέγοντας έναν κόσμο αποσπώμαι από όλους τους άλλους δυνατούς κόσμους. Άρα, με κάθε Απόφαση παράγω ετερότητα, τον Άλλο ως Ξένο και, συνεπώς, δυνάμει Εχθρό έναντι του οποίου ή θα κατισχύσω ή θα συντριβώ. Κάθε απόπειρα οχύρωσης της Ταυτότητας μου, κάθε προσδοκία επιβίωσης, παράγει Εχθρότητα δηλ. Πόλεμο για την αυτοσυντήρηση (τουτέστιν την διεύρυνση της Ισχύος μου). Ακόμα και ο εκτεθηλυμένος, φαιδρός μεταμοντέρνος άνθρωπος/εκδρομέας στο τίποτα των 'εμπειριών', δεν μπορεί να ζήσει παρά ως καλολαδωμένη μηχανή εξόντωσης του Εχθρού ή ως υποτελής ενός Κυριάρχου.
Αυτή είναι η μόνη 'ελευθερία επιλογής' που οντολογικά διαθέτουν οι άνθρωποι: Νικητής, δούλος ή νεκρός.
Από εδώ απορρέει η σημασία του Σαδομαζοχισμού για το φιλοσοφικό λογισμό και η διαφοροποίηση του από το εμπορευματοποιημένο προϊόν που ονομάστηκε bdsm.

ΥΓ Η ειρηνική συνύπαρξη και ο αλληλοσεβασμός των 'διαφορετικοτήτων' είναι το όραμα του εκάστοτε Ποινικού Κώδικα. Ρομαντικά ανθρωπιστική είναι μόνον η Αστυνομία.

 

Κατ' αρχάς, αγαπητέ Dolmance, don't put things in my mouth. Δεν μίλησα για ισχύ και για ημιτελείς ταυτότητες. Μίλησα για ένα είδος ζωώδους ύπαρξης, ως μία πλήρη ταυτότητα, για ένα είδος ύπαρξης αυτοτελούς μέσα στη στιγμή, χωρίς την ανάγκη της ιστορίας, χωρίς ονειρικές βλέψεις προς το μέλλον και χωρίς στοχασμούς επί του παρελθόντος. Βλέπω το θέμα από τη σκοπιά ενός "υ" ασφαλώς. Το θέμα του νήματος είναι η Κυριαρχία και παρέθεσα μια πιθανή οπτική γωνία, η οποία ενδεχομένως να εξηγεί την λειτουργία της Κυριαρχίας από σεξουαλικής καθαρά σκοπιάς, και η οποία είναι η μόνη που με ενδιαφέρει. Αν ήθελα να κάνω πολιτική επανάσταση, δεν θα ασχολιόμουν με του μουνιού μου το χαβά (αν το κάναμε όλοι, θα είχαμε την επανάστασή μας).

Γι αυτό, τα περί ζώου, τα περί φύσης, τα περί άρνησης της ιστορικής σκοπιάς. Με τα λόγια του Δήμου θέλησα να δώσω μία πιθανή εξήγηση στο τί κάνει αυτή την ιδεατή BDSM σχέση να λειτουργεί. Μίλησα για σταθερότητα, πίστη, αφοσίωση και αντίδοτο στο άγχος. Όποιος δεν τα επιθυμεί αυτά, κάνει μαθήματα τανγκό. Ή σαβουργαμάει εν δυνάμει ίδια αδέσποτα. (Δεν μπαίνω καν στη διαδικασία να εξηγήσω περί χαράς της επιλογής, της εκπαίδευσης, του σπασίματος, των πρώτων στιγμών σε κρίσιμες φάσεις της διαδικασίας, και άλλα φοβερά πολύτιμα πράγματα, γιατί πρέπει κάποιος να γνωρίζει την διαδικασία για να μιλήσει για τη χαρά τη κατίσχυσης του Αφέντη στο αδέσποτο, η οποία φυσικά δεν μπορεί να γίνει με κλωτσιές, αλλά τί να λέμε τώρα, αφού εδώ ακούω για εχθρούς, τι μπορώ να πω παρά να κουνήσω το κεφάλι, μακάριοι...κλπ).

Το ότι δηλώνεις ζωόφιλος δείχνει ότι ψυχανεμίζεσαι το μέγεθος του αντιδότου. Το ότι επιμένεις να μιλάς για ανεκτικότητα (δεν δήλωσα ανεκτική και προφανώς δεν είμαι), περί εχθροπραξιών (ενώ εγώ το μόνο που θέλω είναι να κάνω έρωτα από το πρωί ως το βράδυ, απλά λίγο rough, καλό θα ήταν να υπάρχει και μια καρέκλα εκεί κοντά και ένα μαστίγιο) και περί συρραφής ταυτοτήτων (precious, δεν φτίάχνω στολή από κουφάρια, η δικιά μου ταυτότητα φτάνει και περισσεύει, γι αυτό με δένει ο Κύριος, μην δαγκώσω κανέναν μπάρμπα), λοιπόν, στο δικό μου το βιβλίο αυτό θεωρείται putting things in my mouth (λειτουργείς συμβολικά; )

Δεν είπα ότι ασπάζομαι τις οπτικές γωνίες των άλλων, και μην παριστάνεις ότι δεν καταλαβαίνεις την έννοια του perspectivism. Είπα ότι τις κατανοώ, μέσα στα πλαίσια του εφικτού, και δήλωσα ευθαρσώς ότι τελικά κάνω ότι μου γουστάρει έτσι κι αλλιώς. Γιατί λοιπόν να διαστρεβλώνεις αυτό που είναι ξεκάθαρο, ιδίως όταν αυτό λειτουργεί; Και μη μου πεις ότι δεν σε ενδιαφέρει το πώς βλέπουν οι άλλοι τα πράγματα (αλλιώς τί κάνεις εδώ πέρα, μη μου πεις ότι ψάχνεις για μουνάκια, καλά, μπορεί κι αυτό) αλλά γιατί να μην άσκείς μία διευρυμένη αντιληπτικότητα, χρηστικής μορφής ως επί το πλείστον; Μα αυτό είναι ίσως που οδηγεί στις τελικές επιλογές του καθενός (δεν γεννήθηκες πάνσοφος), στην Απόφαση, στο The Road Not Taken, που σκίζεσαι να αποδείξεις ότι είναι Εχθρότητα και Κατίσχυση έναντι του Άλλου, ενώ μπορεί κάλλιστα να είναι θλίψη, αποδοχή ή θρίαμβος. Σε προσωπικό, μοναχικό επίπεδο.

Γιατί βλέπεις τον Άλλον ως τον εχθρό, όταν ο χειρότερος εχθρός είναι ο εαυτός σου; Τί σημασία έχει αν είσαι γλυκούλης ή παλιόπαιδο ή Ισχυρός, όταν έχεις γίνει σκλάβος του ίδιου σου του εαυτού (φαντάσου π.χ. να ζεις όλη σου την ζωή ως σκλάβος μιας σχεδόν καταναγκαστικής ωμής περιγραφής...)

Και τέλος, γιατί να ισχύει η δική σου οπτική, της κατίσχυσης επί του άλλου, και όχι η δική μου, της υπέρβασης εκ των έσω του εαυτού (και των δύο μελών της BDSM σχέσης); (Αυτό θέλει ίσως επεξήγηση, αλλά όχι εδώ). Είναι καθαρά θέμα αυτών των "βιωμάτων" που με τόση ευκολία χλευάζεις, όντας ο ίδιος καταδικασμένος στο καθημερινό βίωμα τόσων πραγμάτων ως ανθρώπινο ον, από το απλό φτέρνισμα ως τον φόβο του θανάτου, είναι θέμα ιδιοσυγκρασίας, θέμα circunstancia, ή ισχύουν και οι δύο οπτικές ταυτόχρονα και επεξηγούν ένα υπάρχον φαινόμενο με διαφορετικό τρόπο; Και πού είναι το κακό αν γνωρίζεις και τις δύο οπτικές και κατανοείς το θέμα καλύτερα με αυτό τον τρόπο; Δεν είναι θέμα συρραφής θεωριών (η συρραφή ταυτοτήτων είναι γελοία ως ιδέα, απορώ πώς σούρθε), αλλά θέμα διευρυμένης αντίληψης και της ικανότητας να ελευθερώνεσαι για λίγο από τον δυνάστη τον εαυτό σου, με τις Αποφάσεις του και τη σιγουριά του. Θεωρώ ότι είναι πιο υγιές να αναρωτιέμαι παρά να γνωρίζω. Γι αυτό και σε διαβάζω, όπως και πολλούς άλλους εδώ μέσα, με πραγματικό ενδιαφέρον.

 

Απάντηση: S/M ή bdsm; Η Κυριαρχία και τα μασκαρέματα της.

(Παει μου κοπηκε κάθε όρεξη για bdsm -sex!!!!! Τι το θελα και πάράτησα τα Βουνα μου και κατέβηκα στον πολιτισμό ο έρμος!)
Κατινααααααααααααααα μην τυχόν και τολμήσεις να διαβάσεις αυτούς τους δυο!!Κατάλαβες μωρή??????? Ασε την κατσαρολα με το σπανακόριζο κ έλα να σου κανω μια ανάλυση για Κούντερα κ την άλλη φορά που θα <εργάζομαι> πάνω στο κορμάκι σου και θα με κοιτάς λιγωμένα ρωτώντας με τι σκέφτομαι, ως μεγάλος Σαδιστής που είμαι θα σου απαντώ :<Βολταίρο!>