Μάλιστα. Δώστα. Ναι.

Οπτική Α (Ρομαντισμός)

Το κορίτσι με το παθητικά αλαβάστρινο χρώμα, που σε καλεί να το διακορεύσεις, γονατίζει και προσφέρεται σαν αμνός στα πόδια του Κυρίου της.
Αυτός με την σειρά του πιάνει, δίχως να απολέσει το βάρος της σταθερότητας του, την στιβαρή μαύρη δερμάτινη οχιά, που κάποιοι αποκαλούν ζώνη και ξεκινά να χρωματίζει τον λευκό καμβά του, για να δημιουργήσει το δικό του μεγαλεπήβολο έργο, την διαμαρτυρία και την αντίσταση του προς την ισοπεδωτική φθορά της μίζερης πραγματικότητας. Ένα βήμα προς την ελευθερία και την αποδέσμευση και των δύο…

Οπτική Β (Κυνισμός)

Το στριμμένο και δυσκοίλιο πουτανάκι, στήνεται επιτέλους στα τέσσερα και ο Αφέντης της, με την ζώνη αρχίζει να την χτυπάει με μανία, ενώ αυτή σκούζει από πόνο. Βογκάει, φωνάζει, χαμηλώνει και το βουλώνει, χαμένη στη μαστούρα της…

Οπτική Γ (Ρεαλισμός)

Το κορίτσι με το λευκό χρώμα, γονατίζει και περιμένει τρέμοντας. Ο βασανιστής της την κοιτάει, ζυγίζει την ζώνη, ερεθίζεται και ξεκινά να την χτυπάει. Το κορίτσι πονάει, συγκεντρώνεται στον πόνο και σταδιακά χάνει την αίσθηση του περιβάλλοντος. Ο βασανιστής, νιώθει να σκληραίνει και σκληραίνει και τα χτυπήματα του με την σειρά του…

Τρεις, διαφορετικές οπτικές του ίδιου πράγματος. Μειονεκτήματα και πλεονεκτήματα της καθεμίας κατά την γνώμη σας;

Κρατώ προς το παρόν την δική μου, για να μην δώσω συγκεκριμένη κατεύθυνση στον προβληματισμό. Θα επανέρθω…

 

χμ.ρεαλισμος ειναι απολυτα φυσιολογικος και μπορει να συνδυαστει με το ρομαντισμο....
ο κυνισμος ειναι απολυτα αποκρουστικος για τα δικα μου γουστα.
με το ρομαντισμο αλλα και με τον κυνισμο κατα τη γνωμη μου ξεφευγεις του ρεαλισμου.

 

Απάντηση: Μάλιστα. Δώστα. Ναι.

ο ρομαντισμός είναι γι' αυτούς που δεν έχουν πληγωθεί ακόμα...
ο κυνισμός γι' αυτούς που έχουν πληγωθεί...
ο ρεαλισμός είναι γι' αυτούς που έχουν πληγωθεί και το έχουν ξεπεράσει...

τις περισσότερες φορές ακροβατώ ανάμεσα στα όρια κυνισμού-ρεαλισμού

 

ενω εγω οσες φορες και να πληγωθω παραμενω ρομαντικια αντε και λιγο ρεαλιστρια(κοινως μ@λ@κ@ς) 

 

Κάτι που με χαρακτηρίζει απόλυτα είναι ο Ρεαλισμός. Όταν όμως θέλω να ξεφύγω λίγο και να αλλάξω παραστάσεις χάνομαι στον Ρομαντισμό.

Συμφωνώ με την sapfw παραπάνω 

 

Ο ρεαλισμός είναι η κυνική έκφραση του ρομαντισμού;

Ρομαντισμός = το άλλο άκρο του κυνισμού = δυστυχία (seeing the world through rose tinted glasses makes you vulnerable and unable to deal with everyday problems)
Κυνισμός = το άλλο άκρο του ρομαντισμού = δυστυχία (άμυνα για το παραπάνω, με αποτέλεσμα την "ξινίλα")
Ρεαλισμός = η ψευδαίσθηση της μέσης κατάστασης = δυστυχία (μιας και είναι βαρετός)

Το ιδανικό: Συνδιασμός και των τριών.

(Δεν αναφέρομαι απαραίτητα στο αρχικό παράδειγμα που έθεσε ο Ηλίας. Γενικολογώ περισσότερο.)

 

την ρομαντική εκδοχή εγω θα την χαρακτήριζα "λογοτεχνική". η περιγραφή είναι ονειρική, οχι γλυκανάλατη και ροζ, και την προτιμώ από τις άλλες γιατί δημιουργεί πιο όμορφες εικόνες.
η κυνική είναι πιο καυλωτική μέσα στην αγριάδα της αν και με ξενίζουν λίγο οι βαριές λέξεις που χρησιμοποιεί.
η ρεαλιστική είναι επίσης καυλωτική, αν και με λιγότερη ένταση από την κυνική.
θα έλεγα οτι η ρεαλιστική είναι για την καθημερινές καύλες, η κυνική για πιο άγριες διαθέσεις και η ρομαντική για όταν θέλω κάτι παραπάνω...

 

Αν εισαι ο θύτης δεν εχεις αναγκη λεκτικής προσέγγισης της απολαυσης που σου προσφέρει ο βασανισμος. Δεν θα μπεις στη διαδικασια να το περιγράψεις.Θα το κανεις μονο οταν θες να παρουσιάσεις την κτηνωδία με θελκτικο τρόπο στο υποψήφιο θύμα σου διαλεγοντας την προσέγγιση που νομίζεις οτι της ταιρίάζει.
Φαντάζει συνειδητοποιημενη και σιγουρη?
Φανταζει αβεβαιη?
Ενισχύεις η αποδυναμώνεις την σταση της αναλογα με το τι θες να επιτύχεις.

Αν εισαι το θύμα, θα το κανεις λεξεις για να το δικαιολογήσεις ,να το ομορφύνεις. Αναλογα με τις αναγκες σου θα διαλεξεις την προσεγγιση που σου ταιριάζει για να γλύψεις τις πληγές σου.

 

Ο ρομαντισμός απαντάται συχνά σε περιπτώσεις που "υπάρχει χρεία" ωραιοποίησης μιας πράξης, προς την αποφυγή του αισθήματος ενοχικότητας, και να γίνει πιο ομαλά αποδεκτό (και εύπεπτο). Εν προκειμένω, χρησιμοποιείται σε μια σκηνή ερωτικού βασανισμού, καθώς μια τέτοια σκηνή θεωρείται μέχρι και σήμερα από την ευρύτερη μάζα ως "παραβατική".

Ο κυνισμός αναδύει πικρία, η οποία προέρχεται από αρνητική προηγούμενη εμπειρία ή αγκυλωμένη αντίδραση προς την (εκάστοτε) υπό εξέταση εικόνα.

Ο ρεαλισμός αποδίδει μεν τα γεγονότα ως έχουν, αλλά δεν δύναται να εκφράσει αυτό που λαμβάνουν οι μετέχοντες (που στο κάτω κάτω της γραφής, αυτό μόνο έχει ουσία και αξία). Κοινώς αποδίδει την μισή αλήθεια (που συνήθως είναι χειρότερη του ψεύδους).

Προσωπική μου θέση: Τίποτα από τα παραπάνω...

 

Re: Απάντηση: Μάλιστα. Δώστα. Ναι.

συμφωνω...

 

Re: Απάντηση: Μάλιστα. Δώστα. Ναι.

ο ρομαντισμος αναιρει τον ρεαλισμο ... ο ρεαλισμος ακουγετε ως κυνισμος !

 

Το κορίτσι με το λευκό δέρμα, λυσσασμένο πουτανάκι στημένο στα τέσσερα, προσφέρεται σαν αμνός στα πόδια του Αφέντη της. Εκείνος, μαγνητισμένος από το θέαμα, ξεκουμπώνει αργά και σχεδόν ασυναίσθητα τη ζώνη του, την τραβάει και ξεκινά να σχεδιάζει πάνω στον άσπιλο καμβά του, ώστε να αποδώσει το δικό του μεγαλεπήβολο έργο: έναν κοκκινισμένο και χαρακωμένο πισινό, ένα χειροποίητο δημιούργημα. Το κορίτσι φωνάζει, σχεδόν ουρλιάζει απ’ τον πόνο – ή μήπως απ’ την καύλα; Βογκάει, γρυλίζει, μουρμουρίζει ακατάληπτα και σταδιακά χάνει την αίσθηση του περιβάλλοντος. Ο βασανιστής της, ο Κύριος της, ο απόλυτος Αφέντης της, νιώθει να σκληραίνει και έτσι σκληραίνει και τα χτυπήματα του. Αυτό είναι άλλωστε ένα πρώτο βήμα προς την απελευθέρωση και των δυο...