Άρρωστο

Ήρθε ξανά εκείνη η στιγμή που τα πάθη σαν φλόγα καίνε το νου που στο σκοτάδι πλαγιάζει. Ήρθε του άδειου χρόνου η ανταμοιβή, o ψυχοφάγος πόνος μου διέξοδο να βρει στους δρόμους του μυαλού μου που με αθώο αίμα έχω χαράξει. Έτσι κίνησα για άλλη μια φορά σαν μια αδηφάγο, φθηνή ψυχή, καλυμμένη με λευκά ακριβά υφαντά που την λεία της αναζητούσε για να τραφεί, μες στο σκοτάδι που απαρατήρητη η μοχθηρή μου όψη περνά, μες στο σκοτάδι πού ενστικτωδώς με καλεί, κάτω από την πανσέληνο εκείνης της κρύας νύχτας που βαριά έριχνε το θολό της φως στα βλοσυρά μου θέλγητρα.

Στους ναούς της μισαλλοδοξίας και του αστραφτερού κενού, εκεί που οι γυναίκες την εξασφάλιση του μέλλοντος αναζητούν στους άντρες με όψη χοντρού πορτοφολιού, είμαι ο πρίγκιπας, το άπιαστο όνειρο και η Αρχή. Στους ναούς που οι επιτυχημένοι ταυτίζονται με τους ευυπολήπτους και η ευπρέπεια με των καλών τρόπων την ψευτιά, σαγήνευσα με επίδειξη και γενναιοδωρίες την ξανθιά κοπέλα με το λευκό δέρμα κάτω από τα μαύρα μεταξωτά που είχε μάτια για της ευμάρειας το περιτύλιγμα και κούφια λόγια να πει. Έτσι μέσα σε ψεύτικους συναισθηματισμούς, νεκρές υποσχέσεις και γελοίους ρομαντισμούς την οδήγησα στο σπίτι μου που τόσες είχαν οδηγηθεί και τα σώματα τους τώρα τρέφουν τις ρίζες της άγριας τριανταφυλλιάς που αγκαλιάζει τα σκαλιστά κάγκελα της εξώπορτας που θαρρείς, σαν την πύλη της κόλασης να στέκει αιώνια εκεί και για όποια θηλυκή ύπαρξη την διαβεί, παραμένει μετά για πάντα κλειστή.

Tην ξάπλωσα στα σεντόνια τα πιο λευκά και λευκά ήταν τα κεριά που φώτιζαν αυτό το πρόσωπο το αγγελικό που την ομορφιά του για τελευταία φορά έβλεπε τούτη η γη. Χάιδευα το δέρμα της που από βελούδο νόμιζα ότι είχε φτιαχτεί από τους καλύτερους δεξιοτέχνες του Θεού και από τα υφαντά τα πιο σπάνια που ήρθαν από μία μακρινή γη μαγική. Και ενώ κάθε θνητός θα ένιωθε τουλάχιστον ηδονή στο δικό μου μυαλό αναδύθηκε η αίσθηση μιας επιφανειακής, χωρίς νοήματος, ζωής φουσκώνοντας τα ποτάμια μιας στενάχωρης οργής που το χέρι μου όπλισε με ένα μαχαίρι κοφτερό και στον αέρα υψώθηκε για να σημάνει την αρχή ενός εφιάλτη που για την κοπέλα αυτή θα ήταν άκρως ρεαλιστικός. Και καθώς η πρώτη χαρακιά σχηματιζόταν στου αγγέλου το κορμί διαπίστωσα για άλλη μια φορά, ότι είναι πολύ πιο εύκολο να σκοτώσει κανείς ένα ανθρώπινο ον παρά μια ενοχή που στοιχειώνει την δική μου καρδιά για το ότι ποτέ δεν άφησα κάποια να δει τον αληθινό μου εαυτό που στο ανθρώπινο είδος θα με έφερνε πιο κοντά.

O πρώτος πόνος κάθε πληγής τον γεννά ο πανικός και πανικό έπιασε και αυτήν. Από το κρεβάτι που πριν φάνταζε της επαγγελίας η γη προσπάθησε με σπασμωδικές κινήσεις σε φυγή να τραπεί, αλλά οι κλειδωμένες πόρτες, τα παράθυρα τα κλειστά φέρανε στα μάτια της της απόγνωσης τα δάκρυα και την μοίρα της δεμένη στα δικά μου σχέδια. Σαν ζώο σερνόταν στο πάτωμα, στις γωνίες προσπαθούσε να κρυφτεί, πεσμένη στα γόνατα γυμνή, με την πλάτη της να αιμορραγεί με παρακαλούσε γοερά να την αφήσω να ζει. Της χάιδεψα με το ματωμένο μου χέρι το χρυσό της μαλλί… «μη φοβάσαι τον θάνατο…αλλά πριν από αυτόν ότι προηγηθεί» και με μία κίνηση το μαχαίρι στο άλλο μου χέρι της έκοψε το ένα αυτί, ποτάμι αίματος κύλισε ανάμεσα από τα στήθη. Με αλυσίδες τις έδεσα πισθάγκωνα τα χέρια και την άρπαξα από τα μαλλιά, στο υπόγειο την κατέβασα και οι λυγμοί της ακολουθούσαν τους κρότους από τα κτυπήματά της στα σκαλιά, κάθε σκαλί και μια εκδορά, κάθε σκαλί και μία κραυγή.

Στο σκοτεινό υπόγειο πήρα στα χέρια μου το σφυρί και τα μεγάλα καρφιά, ήρθε η ώρα να καρφώσω στον τοίχο την ομορφιά να δημιουργήσω κάτι πιο άσχημο από την δική μου καρδιά. Ένα καρφί έχωσα σε κάθε παλάμη της χτυπώντας το με το σφυρί, ένα καρφί σε ότι με αγνές προθέσεις ακούμπησα και μου πλήγωσε την ψυχή. Ένα καρφί έχωσα σε κάθε μάτι της χτυπώντας το με το σφυρί, ένα καρφί στα μάτια που μου τάξαν έρωτα και από τα μάτια αυτά είχα προδοθεί. Ένα καρφί έχωσα σε κάθε πλευρά του λαιμού της χτυπώντας το με το σφυρί, ένα καρφί στην μοναξιά που με πνίγει και με του χειμώνα το πέπλο η ψυχή μου έχει καλυφθεί. Ένα καρφί έχωσα σε κάθε στήθος της χτυπώντας το με το σφυρί, ένα καρφί στα όνειρα που παραμέρισα για να γίνω πετυχημένος και ότι η καλή κοινωνία επιθυμεί, ένα καρφί στην επιτυχία όπως την ορίζουν αυτοί! Ένα καρφί έχωσα σε κάθε μηρό της χτυπώντας το με το σφυρί, ένα καρφί στις στιγμές που οι φίλοι μου απομακρύνθηκαν από εμένα τον εγωιστή! Ένα καρφί έχωσα σε κάθε γόνατο της χτυπώντας το με το σφυρί, ένα καρφί στην περηφάνια των γονιών μου για το πετυχημένο τους παιδί, ενώ εγώ από την κενότητα της επιτυχίας ψυχορραγώ κάθε στιγμή!

Στο πάτωμα πέταξα το σφυρί και σφικτά αγκάλιασα το ματωμένο κορμί που από τα σωθικά του ακόμα έβγαινε μία ισχνή αναπνοή. Με το αίμα του γέμισα το αίμα του έγλειφα από κάθε πληγή, το χέρι μου τον πούτσο μου έπιασε και αυνανίστηκα καθώς δάκρυα κυλούσαν από τα μάτια μου προς την βλοσυρή μου ψυχή.

 

άφωνη..πραγματικά υπέροχο!!!
ειδικά μου άρεσε η σύνταξη 

 

Κάποιος έχει ενοχές...

Αλλά εξαιρετικό κείμενο.

 

Ενοχές έχει ο ηρωας της ιστορίας
Πιστεύω ότι οι ηρωες των ιστοριων από ένα σημειο και μετα αυτονομούνται και τραβάνε την δική τους
πορεία!
ακου μπηχτή η dora !Μη τρέλλαθουμε κίολας !!

Εξάλλου το νόημα του κειμένου είναι εμπνευσμένο απο το american phycho του B.E. Ellis (Λες και αυτος να έχει ενοχές???)

 

Απάντηση: Άρρωστο

Ολα τα είχε η Μαριωρή....... ο Ουαλλός (ετσι νομίζω) αυνανιστής Hannibal ελειπε........

 

Μα όχι, όλα πήγαιναν καλά, μέχρι που ο - συμπαθέστατος - ήρωας (τον οποίο δεν θα άφηνα ποτέ να με δέσει) αρχίζει να ομιλεί περί "βλοσυρής" ψυχής. Λες και οι δικές μας είναι κάτασπρες, ψυχές αγγέλων.

Μου θυμίζει λίγο το σύνδρομο του Μάρτυρα, από την ανάποδη.

Πάντως ήταν ιδιαίτερα ατμοσφαιρικό και το εκτίμησα δεόντως. Γράφεις πολύ όμορφα, Lost hours.

ΥΓ. Προσωπικά, θα έμπηγα καρφιά και στην κοιλιά, γύρω γύρω.

 

Εναν γιατροοοοοοοοοοοοοοοοο!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Ασχετο, μου αρεσε!

 

Απάντηση: Re: Άρρωστο

Ααααα δεν ξερω για σας η δικιά μου ειναι Λευκή πάντως!!!

ΥΓ το κοκορετσι ποτε έρχετε??????????

 

[nomedia=""]YouTube - The Cell Promotional Advance Video[/nomedia]

 

Πολύ καλό κείμενο. Αλλά, μετά από τόσο λυρισμό, η τελευταία πρόταση χάλασε ο,τι είχες δομήσει.  

 

Συμφωνώ. Αν μου επιτρέπετε να προτείνω κάτι διαφορετικό:

Στο πάτωμα πέταξα το σφυρί και σφικτά αγκάλιασα το ματωμένο κορμί που από τα σωθικά του ακόμα έβγαινε μία ισχνή αναπνοή. Γεύτηκα το αίμα της από κάθε πληγή, καθώς η ψυχή της έβγαινε αργά από μέσα της και έσκυψα να της πάρω την τελευταία της ανάσα με ένα φιλί.

Ο τελευταίος ρόγχος της ενώθηκε με τον σπασμό μου, μέσα σε μία θάλασσα ηδονής, που όμοιά της δεν είχε γνωρίσει ποτέ, η βλοσυρή κι αχόρταγη ψυχή μου.

 

H αρχική ιδέα ηταν να παρουσιαστεί κάτι άρρωστο, που δεν έχει σχέση με το bdsm όπως έγω το έχω στο μυαλό μου, κάτω από αυτήν την ιδέα ο ήρωας γαλουχήθηκε και η τελευταία σκηνή νομίζω ότι εξαιτίας της μονόπλευρης ηδονής είναι η ιδανική. Ο ήρωας στην ουσία είναι αντι-ήρωας δεν είναι κυρίαρχος δεν είναι δυνατός, βγάζει αντιπάθεια,αυτό είχα στο μυαλό μου.
Έκει θέλησα να δώσω βάση, σε αντίθεση με πολλά mady in hollυwood έργα που παρουσιάζουν ήρωες σαδιστές,έξυπνους, σκοτεινές προσωπικότητες -περιέργως αξιοθάυμαστες-με μία διαφορετική αντίληψη που είναι η αιτία του σαδισμού τους γεγονός που πιστέυω ότι συγχέει το σαδισμό με τον ερωτικό σαδισμό καθώς η ψυχολογική υγεία του εκάστοτε ήρωα δεν ξεκαθαρίζεται πλήρως. Ο ηρωάς μου είναι ένας μαλάκας στην τελική ένας δούλος της κοινωνίας, ένας αδύναμος που εμπνέει αποτροπιασμο.

Αν εξαιρεσουμε την ψυχη του Leykoy, σίγουρα οι δικές μας δεν είναι αμόλυντες dora αλλά σίγουρα επίσης όταν χρησιμοποιω βία στην ερωτική μου ζωή δεν σκέφτομαι ούτε τον μαλάκα προισταμενό μου ούτε ότι δεν παει καλά στην ζωή μου, αυτό νομίζω καθιστά μια μεγάλη διαφορά μεταξύ του bdsm και του σαδισμου ΄ως αποτέλεσμα μνησικακίας, κοινωνικής, ψυχικής δυσλειτουργίας
Πάντως ήταν για μένα πολύ ευχάριστο πόύ έδωσες την δική σου εκδοχή-πινελιά- στο τέλος
όπως ευχάριστα ήταν και τα σχολιά σας αφού δεν ήταν κακόβουλα!