ΤΑ ΑΘΛΗΤΙΚΑ ΙΔΕΩΔΗ

Respect.



​

 

α οχι .. τον αθλητισμο του καναπε δεν τον συγχωρω ...  
MasterJp η λεξη "ελεγχος" που χρησιμοποιησες , μου ταιριαζει καλυτερα σε οτι αφορα την γιογκα .
Σαν αθλητης της κολυμβησης και εσυ , θα ξερεις οτι ειναι δυσκολο για μενα να δεχτω πως περασα μια ολοκληρη εφηβεια με μια ντουντουκα στο αυτι να διορθωνει την παραμικρη ατελεια/λεπτομερια και να θεωρησω πως ολα αυτα ηταν το ιδιο πραγμα με την γιογκα .. μιλαμε για πολλα χιλιομετρα μεσα στο νερο .. 6 χρονια ... ε δεν μπορω να δω τον αλλο να καθεται οκλαδον και να μου λενε οτι και αυτος γυμναστικη κανει ...

 

Γιατί μένεις στις breathing exercises; Δεν νομίζω να υπάρχει κανένα είδος γιόγκα που να σταματάει εκεί, εκτός ίσως από τις περιπτώσεις που κάποιος χρησιμοποιεί μόνο αυτές τις breathing exercises για να χαλαρώσει και όχι να γυμναστεί. Αυτή είναι η προετοιμασία, όπως το stretching πριν απ' τα περισσότερα αθλήματα.

Πήγαινε στο youtube, γράψε "yoga routine" και δες μερικά απ' τα βιντεάκια που θα βγούνε στα αποτελέσματα, μιας και νομίζω ότι η αρνητικότητά σου ίσως απλά οφείλεται σε ημιμάθεια για το συγκεκριμένο είδος άσκησης.

 

Καταπληκτικό post. Και θα ήθελα να πω επίσης άλλες ιστορικές στιγμές που έχουν μείνει χαραγμένες στην μνήμη μου:
-Τα τελευταία λεπτά στον ημιτελικό Ελλάδας-Γαλλίας στο Ευρωπαικό πρωτάθλημα μπάσκετ Βελιγράδι 2006
-Αγώνας μπάσκετ Ελλάδας-ΗΠΑ στον ημιτελικό του παγκοσμίου πέρσι και η μεγάλη μας νίκη
-Φέτος ο προημιτελικός του μπάσκετ με τη Σλοβενία και η ανατροπή όπως επίσης και η ΤΙΤΑΝΟΜΑΧΙΑ Ισπανίας-Ελλάδας στον ημιτελικό, όπου παραλίγο να πιάσουμε τον ταύρο από τα κέρατα αλλά για λίγο μας παρέσυρε αυτός
-Το (αντικανονικό) κόψιμο του Στόγιαν Βράνκοβιτς στον Μοντέρο στον τελικό του Ευρωπαικού ΠΑΟ-Μπαρτσελόνα αλλά βέβαια είχαν προηγηθεί τόσα αντικανονικά το σταμάτημα του χρονομέτρου, το φάουλ στον Γιαννάκη. Ματς με πολύ ίντριγκα, συγκλονιστικές στιγμές ανήμερα της Μεγάλης Πέμπτης τότε και το πρώτο ευρωπαικό πρωτάθλημα μπάσκετ σε ελληνική ομάδα
-Η μεγάλη νίκη του Παναθηναικού στο Άμστερνταμ την ίδια χρονιά και η μικρή ελπίδα που υπήρχε τότε για τελικό Champions League έστω και αν μετά ο Άγιαξ φρόντισε να μας δείξει την αξία του
-Οι πολύ μεγάλες μονομαχίες Ολυμπιακού-Παναθηναικού στο μπάσκετ για το πρωτάθλημα την δεκαετία του 90, με παντοτινό νικητή τον Ολυμπιακό (εκτός από το 1999)

 

Αθλητικός τύπος, στα όρια του πρωταθλητισμού (ελεύθερο και πεταλούδα, πόλο και αργότερα ποδόσφαιρο σε ημιεπαγγελματική κατηγορία, στο εξωτερικό). Αλλά σήμερα ομονοώ με τον νηματοθέτη (κι αυτός μαζί μου στο νήμα για τους οργασμούς - με κατασκοπεύεις Σατανά βραχμάνε; ).
Ωστόσο δεν μπορώ παρά να προσυπογράψω, άλλη μια φορά, όσα γλαφυρά παραθέτει ο trampledgr, όταν σταχυολογεί μαγικές αθλητικές στιγμές, που τον σημάδεψαν βαθειά και ανεπίστρεπτα....

Θυμάμαι κι εγώ τους πανηγυρισμούς στους δρόμους όταν η Ιταλία νίκησε το '82, νιώθω ακόμα ανατριχίλα ενθουσιασμού κάθε φορά που χάνουν στο ποδόσφαιρο οι Γερμανοί και οι Βραζιλιάνοι - μετά, τουλάχιστον, το '70. Αν ανέχομαι, ακόμα και στο Αμστελόδαμο, τους κρυόμπλαστρους Ολλανδούς, πουριτανούς της δήθεν 'ανεκτικότητας', είναι χάρη στη μαγεία που ακόμα νιώθω όταν αναπολώ τον Άγιαξ του Κρόϊφ, του Χουλσόφ, του Κάϊζερ...ανάλογη, ω της ιεροσυλίας, με εκείνη που βιώνω μπροστά στους μεγάλους φλαμανδούς της Αναγεννησιακής ζωγραφικής ή τις υπέροχες ξεβύζωτες πουτάνες στις βιτρίνες - τις διώχνει ο τωρινός βουτηροδήμαρχος, φωτιά να πέσει να τον κάψει το θεομπαίχτη, τον αργυρώνητο...
Μου μπήκε τώρα ο πειρασμός να προσθέσω μερικές ακόμα στιγμές, απ' τις προσωπικές, με τη μεγαλαυχία και την αφέλεια ενός θεατή που αισθάνεται ότι τίποτα δεν θα είχε ως έχει, αν δεν το έβλεπε ο ίδιος:

-Η απογοήτευση και ο θυμός, έφηβος ήμουν, όταν κλέψανε οι φρίτσιδες το τέταρτο χρυσό ολυμπιακό απ' τον Σανέγιεφ, για δυό πόντους και το δώκανε σ' έναν δικό τους καραφλό.
-Η αγαλίαση όταν ο Σαλνίκοφ, σχεδόν απροπόνητος, κέρδισε το 1500αρι στο ελεύθερο, ολυμπιονίκης στα 35 του, αφήνοντας πίσω μιάμιση πισίνα τον παγκόσμιο ρέκορντμαν, ένα γελαδάρη Αυστραλό - η εκδίκηση των επερχόμενων γηρατειών μου.
-Το 4-3 Ιταλίας - Γερμανίας στον ημιτελικό του '70, με το δαντελένιο σπάσιμο της μέσης του Ριβέρα (γερουσιαστής σήμερα, όπως κι ο Μπέτεγκα, αν δεν κάνω λάθος) στο νικητήριο τέρμα και τους Τοστάο (την ημίτυφλη διάνοια, πούκαμε σπονδές στο τόπι), Γκέρσον στον τελικό όπου οι Βραζιλιάνοι κατάπιανε τους Ιταλούς με 4-1.
-Το δοκάρι του Ρεπ στο τελευταίο λεπτό της κανονικής διάρκειας του τελικού που κέρδισε η Αργεντινή το '78, όταν περίμενα συγχώρεση για τις μαλακίες του Κρόϊφ το '74, επειδή τον τσάντισε, λέει, που τον κωλοδαχτύλιζε ο Φόγκτς - σιγά τον άσπιλο πισινό.
-Τις 'αποχαιρετιστήριες' ντρίμπλες εν στάσει του Νεστορίδη και τις πρώτες σέντρες από τη γραμμή του άουτ που φιλοτεχνούσε ο 'βλάχος' σαν ροβόλησε, κούτσουρο απελέκητο, από τη Βέροια, αρχές του '60 στη Νέα Φιλαδέλφεια - ο ανυπέρβλητος, ο παμμέγιστος Μίμης Παπαιωάννου.
-Τα ένα/δύο Μπάγεβιτς και Μαύρου και το σύνθημα 'ποιός, ποιός, ποιός...ο Μαύρος ο Θεός'.
-Τους τερματισμούς του Μπορζώφ, το 1972, με υψωμένα χέρια όταν συνέτριβε τους μαύρους στα σπριντ και το 19.72 του Μενέα, σε υψόμετρο.
-Μια εμφάνιση του Μαϊκλ Τζόρνταν ενάντια στους Νικς στη Νέα Υόρκη - τον πέρναγες για αεροπλάνο μεταμφιεσμένο σε άνθρωπο, ήμουν εκεί και το βεβαιώνω.
-Το πρώτο μετάλλιο του Δήμα - περηφάνεια του Έθνους από έναν πρώην Αλβανό πολίτη...
-Τη μακρινή πάσα, μισό γήπεδο, του Πλατινί σε ένα ματς με την Μπορντό - μου τον θύμιζε καμιά φορά το αριστερό του Τσάρτα...Τον νοσταλγώ, παρέα με την πολωνέζα ατμομηχανή, τον Μπόνιεκ, στη θεσπέσια Γιούβε που προηγήθηκε εκείνης των τριών υπέροχων Ολλανδών, Γκούλιτ, Ράϊκαρντ, Φαν Μπάστεν.
-Το γαμημένο τον Μπούμπκα που μας έβγαζε την ψυχή με το πόντο-πόντο το ρεκόρ στο επί κοντώ- κάθε κατάρριψη διακόσιες χιλιάδες $ επί τόπου...ο παραδόπιστος Ουκρανός ήταν, όμως, μάλλον 'καθαρός'.

Και άλλες συγκινήσεις, αθλητικές, ων ουκ έστιν αριθμός....Θυμάμαι, συναφώς κι εξαίφνης, και τις μπουρδελότσαρκες στα δεκατρία μας, μετά το γήπεδο, την απορημένη τσατσά για τα ξεθαρρεμένα με τα καυλόσπυρα, 'καλέ κυρία πουτάνα να μη γαμήσουμε κι εμείς;'....η αποκορύφωση του αθλητικού ιδεώδους στα σπίτια που μυρίζαν απολυμαντικό, καυσόξυλο και ποδαρίλα, απ' τη γνήσια, τη φανταρίστικη, άλλης ποιότητος από εκείνη των Ολσταρ των ίμο....
Αργότερα, οι φίλοι θέσεις βίπς στα ματς και κολοκύθια τούμπανα...έπειτα καμιά ουκρανή (δεν υπάρχουν ρωσίδες πουτάνες, ούτε καν στη Μόσχα) σπίτι τους με τη φιλεναδίτσα της για τα ευτράπελα και τα τερπνά τους (εκμεταλλεύονταν όλες, τους τάχαμου νταβάδες, όπως οι πρωταθλητές τη φήμη τους, για να τα πιάσουν σίγουρα και γρήγορα και να γυρίσουν να βάνουν δόσεις για το σπίτι, να μεριμνήσουν για την ανατροφή των κανακάρηδων).
Κι ήρθαν προσώρας αλλά και μελλοντικώς φρονώ, οι αγώνες και θυμίζουν διαγωνισμό φαρμακευτικών εταιρειών - δεν υπάρχει σωτηρία, ο κύβος ερρίφθη, το παιχνίδι τελείωσε . Σε τούτο τον κωλότοπο όπου μας έριξε ο Βελζεβούλ να φυλάμε λείψανα πανάρχαια και κωμικά φαντάσματα κλέους, χλαπακιάζουμε τις ουσίες με τη σέσουλα, πολύ περισσότερο απ' οπουδήποτε αλλού.
Το σύστημα έχει συνοχή: λαϊκό γυμναστήριο, στρατολόγηση πορτιέρηδων για τα βισσοβανδίδικα (πάνω απ' τους μισούς: χαφιέδες ασφαλιτών, κυπατζήδων και δημοσιογράφων μεσημερινάδικων ή βραδινάδικων με μπόλικα θηρία, πληροφοριοδότες του συστήματος 'απονομής δικαιοσύνης'), επιλογή των καλύτερων τσογλαναραίων για τις συμμορίες όσων προστατών χρηματοδοτούν με μαύρα τοπικούς παράγοντες και πολιτικούς - από ένα μέγεθος και πάνω, τα κομματικά ταμεία κεντρικά και απευθείας, ενσωμάτωση των αρχηγών κάθε σκληροπυρηνικής μικρομαφίας στον ιδιωτικό στρατό μεγαλοεπιχειρηματιών, όσων συντηρούν βουλευτικές υπο-ομάδες και σιτίζουν εθνοπατέρες στους στάβλους τους, διάθεση των τέως θυρωρών/στρατιωτών για ξεκαθάρισμα λογαριασμών, φρούρηση, αγορά ψήφων, ξέπλυμα αλλά και προώθηση πάσης φύσεως προϊόντων (μεταξύ τους τα αναβολικά).
Λύση; Δεν έχουμε. Τί να την κάνουμε; Ωραιότατα περνάμε. Θα προαχθεί μεταρρυθμιστικώς και η 'πολυπολιτισμική διαφορετικότητα', να επιτραπεί επιτέλους το μπιντιεσέμι και στις μελαγχολικές αρκούδες.

 

ΑΕΚτζης, ΑΕΚτζης ε Dolmance?   Το καλύτερο ποδόσφαιρο στην Ελλάδα, κατά περιόδους η ΑΕΚ το έχει παίξει και αυτό είναι κατά γενική ομολογία παραδεκτό.

Θυμάμαι επίσης μικρός τα αυτοκόλλητα σε άλμπουμ των ομάδων από το ΝΒΑ και αυτός ο μύθος της ομάδας του Σικάγο τότε. Τζόρνταν, Πίπεν, Ρόντμαν, Λόνγκλει και οι υπόλοιποι

 

Αεκτζής, βεβαίως. Αυτονοήτως, το καλόγουστον.
Ξέρεις, Χημικέ, μου θύμισες τον Ρόντμαν, που πέρα από το επιβλητικό ολόσωμο τατουάζ του ήταν και δίπορτος (και διατρητικός και οπισθογεμής), μπιντιεσεματζής καραμπινάτος και ονομαστός, καλό παιδί, αληταράς ευαίσθητος, σφαλιαροκόπος... ευλογημένος νάναι ο άνθρωπος από το Τίποτα και καθαγιασμένος από τον έρωτα του με τη μοναδική ταλαντούχο, ιδιοφυή, κυνική, αδίστακτη, καριόλα, εν ολίγοις Τσούλα εκπρόσωπο της σόου μπιζ, την ηγερία Μαντόνα, με τα ωραία και τα τζιβιτζιλίκια της - δες τη στο ρόλο της Εβίτας Περόν και άκου τα βραχνά σπασίματα της φωνής στο 'Don't cry for me Argentina', πούχουν μιαν αδιόρατη, λεπταίσθητη οσμή Marianne Faithfull της πρώιμης εποχής - τότε που τα ναρκωτικά θεωρούνταν αναπόσπαστο μέρος της κουλτούρας της απελευθέρωσης και της πολιτιστικής επανάστασης.

 

αδιάφορο παροδικό νήμα που απλά επιβαιβεώνει το κλίμα των ημερών


μικρός ποτέ δεν μ'άρεσε η άθληση ,είμαι τεμπέλης, δύσπλαστος και αδύναμος  

 

Εεε!!! Τι???   Έτσι θα σ’ άφηνα? Χωρίς παρακολούθηση? Να ξεσαλώσεις εντελώς?
Άλλωστε πόσες φορές πρέπει να το πω ακόμα? Εμένα έχεις για αναγνώστη  

 

Ναι, ναι ο Ροντμαν το καλύτερο παιδί των γηπέδων ήταν. Το είχε αυτό ο μπαγάσας.  

Ε όχι και αδιάφορο blindfold. Να, για δες επιγραμματικά πώς οι Ισπανοί φέτος έφτασαν στον τελικό του Ευρωπαικού. Αποθέωση του αθλητικού ιδεώδους αν και εμείς δεν πρέπει να είμαστε παραπονούμενοι μιας και τα είχαμε τα σφυριγματάκια μας. Δώστε βάση στους ελεύθερους σκοπευτές!      

 

Ε,να καταθεσω και γω την πιο γλυκια αναμνηση,με την πιο cult περιγραφη: