ΤΑ ΑΘΛΗΤΙΚΑ ΙΔΕΩΔΗ

Απάντηση: ΤΑ ΑΘΛΗΤΙΚΑ ΙΔΕΩΔΗ

Μηπως δεν ειναι σωστο να αρχισουμε τα αθλητικα μιας και απαγορευεται απο τους κανονες του φορουμ?

 

Θρυλος ολεεεεεεεεεεεεεεεε
θρυλος ολε ολε ολεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεε
θρυλος ολε ολε ολε!!!  

 

Θα σας ζητήσω να παραμείνετε επί του θέματος, αφήνοντας τις αναφορές περί των ομάδων που συμπαθείτε κατά μέρος.

 

Τα αθλητικά ιδεώδη λοιπόν που ως φαίνεται δεν τυγχάνουν ιδιαίτερης αποδοχής στην χώρα μας, τουλάχιστον στον επαγγελματικό αθλητισμό. Όχι ότι συμβαίνει σε εμάς και μόνο βέβαια, αλλά μιας κι έχουμε την πρωτιά στη διαφθορά στην Ευρώπη δε θα μπορούσαμε να υπολειπόμαστε και σε αυτήν που υπάρχει στον αθλητισμό.

Υ.Γ. Κάποιος πραγματικά μεγάλος όμως, αναγνωρισμένος και Χριστιανός αθλητής αναφώνησε: Jesus thanks for the 4.

 

Για κάτι τέτοια σε λατρεύω, ρε μπαγάσα.....

Να και η ιστορία μου:

4 χρονών το 1978 βλέπω το Μουντιάλ της Αργεντινής. Το μόνο που θυμάμαι είναι το σήμα εκείνου του Μουντιάλ (σε γαλάζιο φόντο, παράλληλες λευκές γραμμές που έπαιρναν το σχήμα του κυπέλλου και στη μέση τους η κλασσική ασπρόμαυρη μπάλα, όχι σαν τις τωρινές τις φλώρικες που τις έχουν κάνει σαν τα μούτρα τους οι κόπανοι που ορίζουν την αθλητική βιομηχανία....). Μου φαινόταν πολύ όμορφο. Και την επόμενη χρονιά η γνωριμία με την ομάδα που ακολουθώ ακόμα και σήμερα. Γράφτε ονόματα : Κούης, Φοιρός, Πάλλας, Σεμερτζίδης, Μόκαλης, Δράμπης, ο υπέροχος Ζήνδρος, ο Παντζιαράς κάτω από τα δοκάρια, Βάγγης, Χατζηαντωνίου, και πάνω από όλους ο τεράστιος Δανός Όλε Σκόμποε. Πετάμε έξω Μπενφίκα και Περούτζια, και χάνουμε από την Σεντ Ετιέν του Πλατινί, του Ρεπ και του Κούρκοβιτς, ομάδα-σύμβολο μιας χώρας.

1980: Βράδυ Οκτώβρη στην Κοπεγχάγη. Δανία-Ελλάδα. Ο Κούης βάζει το γκολ της ζωής του και ο Σαργκάνης βγάζει ΤΟ ΑΠΙΑΣΤΟ. (Ο Σίμονσεν ακόμα περιμένει να μπει η μπάλα μέσα....). 6 μήνες μετά στο Σπλιτ η αποκαθήλωση. Τρώμε 5 από τους Γιουγκοσλάβους. Μέχρι και ο τερματζής τους σκόραρε. Μαθήματα ζωής.

1981: Σε μια τοπική εφημερίδα που έκλεισε πρόωρα ("Εγνατία" την έλεγαν....) μια φωτογραφία.... Ένας περίεργος τύπος να ίπταται προς το καλάθι και δύο τύποι να προσπαθούν μάταια να τον σταματήσουν. Ο τύπος έμοιαζε να είναι σταματημένος στον αέρα και να έχει το αδιόρατο χαμόγελο του ανθρώπου που ξέρει ότι όσοι όσο και να προσπαθήσουν να τον σταματήσουν δεν θα τα καταφέρουν. Από κάτω η λεζάντα: "56 πόντους έβαλε ο Γκάλης με την ΑΕΚ". Όταν με ρωτάνε ακόμα και σήμερα απαντάω : "Είδα τον Θεο....Ήταν κοντός, τριχωτός, και φορούσε το νούμερο 6...."

Σιγά-σιγά αρχίζει το κόλλημα. Κολλημένος στο ραδιοφωνάκι για την αναμετάδοση των αγώνων από το Δέυτερο Πρόγραμμα και μετά στην "Αθλητική Κυριακή" για να δω τις φάσεις, Σάββατο στις 5 η ώρα στην ΥΕΝΕΔ Αγγλικό ποδόσφαιρο με τον Γιάννη Αργυρίου, τελικοί κυπέλλου Αγγλίας στο Γουέμπλευ με τον Διακογιάννη στην περιγραφή, το Μουντιάλ του 82 (αιτία για να μισήσω έναν λαό ολόκληρο, εξαιτίας της κλωτσιας του Σουμάχερ), ο θρίαμβος των Ιταλών και η τραγωδία 9 μήνες μετά (Γιουβέντους-Αμβούργο 0-1, μια χώρα σε κατάσταση ομαδικης κατάθλιψης), τα 70.02 της Βερούλη στους Πανευρωπαικούς, η επιστροφή του Λάουντα στην Φόρμουλα και ο τίτλος το 1984 (όποιος δεν έχει δει το διπλό προσπέρασμα στο Εστορίλ δεν έχει δει τίποτα, τότε ο αγώνας κερδιζόταν στον δρόμο και όχι στα πιτς....), το ξεκίνημα του Καρλ Λιούις στο 4Χ100 του Λος Άντζελες το 84 (σαν αεροπλάνο που έχει βάλει τον μετακαυστή και απογειώνεται....), τα τρελά του Γκρόμπελαρ στα πέναλτι στον τελικό της Ρώμης που χαρίζουν ένα Κύπελλο Πρωταθλητριών στην τεράστια εκείνη Λίβερπουλ, ένα χρόνο μετά το Κυπελλούχων από τη συντοπίτισσα Έβερτον, η συγκίνηση που νιώθω ακόμα και σήμερα κάθε φορά που ακούω το σήμα της Eurovision, ένδειξη ότι αρχιζει το ματς.....

Χέιζελ: 29 Μαίου 1985. Οι πρώτες περιγραφές του Διακογιάννη βγαίνουν σε έκτακτο δελτίο: "Εδώ υπάρχουν νεκροί, κανείς δεν ξέρει αν θα γίνει ο αγώνας....". ΠΩΣ ΤΟ ΚΑΝΑΜΕ ΑΥΤΟ; Η Θάτσερ τους μαζεύει άρον-άρον. 4 χρόνια μετά το Χιλσμπορο. Το πρωτοσέλιδο της "Αθλητικής Ηχούς" σε μεγάλο σχήμα με τους νεκρούς κολλημένους στο κάγκελο στοιχειώνει τους εφιάλτες μου μέχρι σήμερα. Εν τω μεταξύ έχουν γίνει πολλά: Μουντιάλ 86, Ευρωμπάσκετ, η χώρα να νεκρώνει όποτε πάιζει ο Άρης (3ημερη κατάθλιψη μετά τη Γάνδη), Κυριακές στο Χαριλάου, στο Παλαι, στο Καυτατζόγλειο να δω τον Χατζηπαναγή, και όχι ρε, μέσα στο τζαμί δεν έχω μπει και δεν θα μπω ποτέ..... Μεγαλώνω και ξεκαθαρίζω τις απόψεις μου. Διαβάζω και μαθαίνω. Για τις καλές και τις κακές στιγμές, για τις αλήθειες και τα ψέματα, για τους μύθους (από τον Λούη και τον Τζέσσε Οουενς, μέχρι την τραγωδία της Τορίνο στη Σουπέργκα που ξεκλίρησε τη μεγαλύτερη ομάδα που είδε ποτέ η Ιταλία και την σημαδεύει μέχρι και σήμερα....). Επίσκεψη στο Άνφιλντ, λουλούδια στον βωμό με την άσβεστη φλόγα για τους 96 νεκρούς και προσκύνημα στα Shankley Gates, έξω από το Γουέμπλευ ανήμερα του τελικού του 96 (Λίβερπουλ-Μάντσεστερ, μην με ρωτάτε το σκορ, ούτε θέλω να τα θυμάμαι), το Κυπελλούχων στο Τορίνο, το Κόρατς στην Προύσα (από Τούρκους δεν χάσαμε ποτε, ρεεεεεεεεεεεεεεεε.....), ο τρελλός Ιταλός Μάριο Μπόνι να χτυπάει το τύμπανο της νίκης για μια διαλυμενη ομάδα το 1998 στο Κύπελλο Ελλάδας, η μέθη και η αλαζονεία της νίκης, η ανώμαλη πτώση της ήττας. Πέφτω στη Β' Εθνική (ζούγκλα κανονική...). Δις. Σηκώνομαι ξανά. Και συνεχίζω. Πλεόν μου είναι απαραίτητο: Στη Βαρκελώνη μαζί με τη Σεγράδα Φαμίλια θα πάω και στο Καμπ Νου, το White Hart Lane μια ομορφιά (αν και έχουν γίνει ακόμα και οι Αγγλάρες ξενέρωτοι, ποιός να το έλεγε....). 27 ώρες ταξίδι στο Μόναχο για να δούμε την ομάδα να παίζει στο Αλλιαντζ με -12 (στα τέτοια μου τα 6, ας έπαιζε καλά ο Χαλκιάς και τα ξαναλέμε...). Το κρύο που έφαγα θα το θυμάμαι για όλη μου τη ζωή. Αλλά αυτή ηταν η δικιά μου πενταήμερη. Την άλλη του σχολειου ούτε που την θυμάμαι.

Και επειδή μιλάμε για αθλητικό ιδεώδες, όλα τα παραπάνω συνοψίζονται στην ομιλία του Αλ Πατσίνο στο "Any Given Sunday"....



Με την αγάπη μου και τις ευχαριστίες μου στον νηματοθέτη και σε όσους έγραψαν, για τη συγκίνηση που μου χάρισαν....

Y.Γ. Συγχωρέστε μου τον παραληρηματικό λόγο. Αλλά πως μπορείς να εξηγήσεις το πάθος;

 

"... win as a team or die as individuals ..." (!!!)



Πόσο ξεχασμένο σήμερα... Σαν επιστημονική φαντασία...

Ευχαριστούμε trampledgr.



​