ΚΑΛΕΣΜΑ ΛΑΓΝΕΙΑΣ ΣΑΔΙΚΗΣ....

Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: ΚΑΛΕΣΜΑ ΛΑΓΝΕΙΑΣ ΣΑΔΙΚΗΣ....

Πράγματι, έτσι είναι. Εκτός αν μιλάμε για τον εαυτούλη μας ή το παιδί μας, οπότε εκεί αλλάζει το συναίσθημα περί κουράδας και κουράδα γίνεται ο εχθρός . Αντικειμενικά βέβαια και αποστασιοποιημένα, κουράδα είσαι κι εσύ όσο κι εγώ, κι αυτό κατά κάποιο τρόπο με χαροποιεί.  

Αν όμως παρατηρήσεις προσεκτικά την φύση, θα δεις ότι όλα μα όλα γίνονται με έναν τρόπο, που μαγικά σχεδόν, λες και τα έφτιαξε όλα κάποιος Θεός, οδηγούν προς την επιβίωση, και μάλιστα την αρμονική συμβίωση όλων των όντων.

Το λιοντάρι τρώει γαζέλες και αντιλόπες, κι έτσι ο πληθυσμός τους παραμένει μέσα σε ανεκτά όρια, ώστε να μπορούν να βρίσκουν τροφή. Το αλογάκι της Παναγίας γυρίζει και κόβει το κεφάλι του ερωτικού της συντρόφου αμέσως μετά την ερωτική πράξη, έτσι ώστε να μην υπάρξει πληθώρα επιβητόρων στο μέλλον (αυτό με διεγείρει και μόνο που το σκέφτομαι, αλλά εμείς δεν έχουμε και πολλούς γαμώτο, θα κάτσω φρόνιμα). Και οι άνθρωποι φρόντισαν να οργανωθούν κοινωνικά, έτσι ώστε να έχουν καλύτερες πιθανότητες επιβίωσης στο σύνολό τους.

Είναι πράγματι παράλογο να μην βλέπουμε την λογική της ύπαρξης.

Συνεπώς ο φόνος είναι μία ανόητη και παράλογη πράξη και δίκαια τιμωρείται από την κοινωνία των ανθρώπων. Διότι δεν βοηθά στην επιβίωση του συνόλου, δεν συμβάλλει με κάποιο τρόπο στην τάση της ύπαρξης να φροντίζει ώστε να συνεχίσει να υφίσταται.

Η "ούτως ή άλλως αναπόφευκτη συνύρπαξη - συμβίωση των ανθρώπων" δεν είναι καθόλου αναπόφευκτη, αν οι άνθρωποι δεν δράσουν εργαλειακά, δηλαδή λογικά, με στόχο την επιβίωση. Αν στο μέλλον υπάρξει ανάγκη για την αποδοχή του φόνου από την κοινωνία, για την επιβίωση του συνόλου, αυτό ακριβώς θα κάνουν οι άνθρωποι. Δεν είναι ηθικό το θέμα, αλλά εργαλειακό, λειτουργικό. Νομίζω ότι συμφωνούμε κατά βάση, πράγμα που είναι αναμενόμενο από δύο κουράδες. 

Καλά κάνει και απομακρύνεται, έτσι έχουν τα πράγματα, αλλά σύμφωνα με τα δεδομένα της έως τώρα ανθρώπινης ιστορίας, είναι τρελός. Γιατί η θεωρία του δεν έχει καμία απολύτως αξία για τα δεδομένα, όπως υφίστανται, δεν μπορεί να εφαρμοστεί, δεν πρέπει να εφαρμοστεί (όχι λόγω "ηθικής" αλλά επειδή είναι παράλογη και άχρηστη) και δεν εφαρμόζεται.

Είναι με άλλα λόγια, μία κουράδα. Είναι. Δεν γνωρίζω τίποτε περί Δέοντος.

 

Αλήθεια τους ανθρώπους ποιος τους τρώει;

 

Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: ΚΑΛΕΣΜΑ ΛΑΓΝΕΙΑΣ ΣΑΔΙΚΗΣ....

Η ανθρωποκτόνος διάθεση και η πράξη του φόνου, αυτή καθ' εαυτή, άπτεται όχι μόνο του βουλητικού αλλά και του θυμικού κάθε δράστη. Ως εκ τούτου, ο χαρακτηρισμός αυτής, αποκλειστικά, ως "ανόητης" ή "παράλογης", συνιστά απολυτότητα και μονομέρεια. Τα υποκείμενα και οι συμπεριφορές τους, θα πρέπει να κρίνονται αναλόγως κάθε φορά, ήτοι αντιστοίχως των συνθηκών (εξωτερικών παραγόντων και ψυχικής υποστάσεως) υπό τις οποίες δρούν. Κατά συνέπεια, κάθε συμπέρασμα τρίτου, μόνον ως αυθαίρετο και ίσως και αλλαζονικό θα μπορούσε να εκληφθεί καθώς η ψυχοσύνθεση ενός δράστη αλλά και έτεροι εξωτερικοί παράγοντες, ως κίνητρα της πράξεώς του, δυσχερώς δύνανται να ερμηνευτούν, σε τρόπο ώστε με ασφάλεια να καταλήγει κανείς στο ανόητο ή το παράλογο της δράσεώς του.

Όσον αφορά στην πράξη του φόνου, ως στοιχείου μη υποβοηθήσεως της επιβιώσεως του συνόλου, σε καμία περίπτωση δεν διακρίνω, απαραίτητα τουλάχιστον, την ύπαρξη αιτιώδους συναφείας μεταξύ τους. Το γεγονός ότι, πράγματι, η γραμματική ερμηνεία του όρου ανθρωποκτονία έρχεται σε αντιδιαστολή με εκείνη του όρου επιβίωση, δεν σημαίνει πως, ουκ ολίγες φορές, η πραγμάτωσή της πρώτης, όχι μόνο υποβοηθά αλλά και προάγει τη δέυτερη.

Εν κατακλείδι, υπό την προϋπόθεση της πλήρους αποσαφηνίσεως των συνθηκών τελέσεως μιας ανθρωποκτονίας, σε τρόπο ώστε να μην απολείπεται και η παραμικρή αμφιβολία περί του όντως "ανόητου" και "παράλογου" της εν λόγω πράξεως, τότε και μόνο, μπορεί να γίνεται λόγος για δίκαιη τιμωρία.

 

Απάντηση: Re: ΚΑΛΕΣΜΑ ΛΑΓΝΕΙΑΣ ΣΑΔΙΚΗΣ....

ο ιδιος τους ο εαυτος...

 

Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: ΚΑΛΕΣΜΑ ΛΑΓΝΕΙΑΣ ΣΑΔΙΚΗΣ....

Δεν μιλώ για μεμονωμένους φόνους και την αντιμετώπισή τους από το Ποινικό Δίκαιο, αλλά για τον Φόνο ως αποδεκτό κατά Sade. Μιλώ δηλαδή για την αποδοχή της απαξίας της ανθρώπινης ζωής και λέω ότι μία τέτοια αποδοχή δεν βοηθά στην επιβίωση του συνόλου. Αν δηλαδή ζούσαμε κάνοντας ότι γουστάρουμε ανεξέλεγκτα δεν θα είχα πλυντήριο και στεγνωτήριο στο σπίτι μου, ούτε εσύ θα ήξερες τι σημαίνει βουλητικό και θυμικό.

Για να διακρίνεις την αιτιώδη συνάφεια θα πρέπει να γυρίσεις στην εποχή πριν την δημιουργία κοινωνιών. Εγκαταλείψαμε αυτόν τον τρόπο ζωής διότι η επιβίωση ήταν πολύ πιο εύκολη σε ομάδες. Αυτό γέννησε ασφαλώς την ανάγκη για ορισμένους κανόνες. Είναι δύσκολο να επιβιώσεις όταν κοιμάσαι δίπλα στα φιλαράκια σου στη σπηλιά κι αυτά σου ρίχνουν μία με το ρόπαλο και σου λιώνουν τον (υποτυπώδη Cro Magnon) εγκέφαλο. Όσον αφορά την επιβίωση μέσω της ανθρωποκτονίας, ήδη ανέφερα στο ποστ μου πως αν αλλάξουν οι σημερινές συνθήκες και απαιτήσουν έναν τρόπο ζωής πολύ διαφορετικό από τον σημερινό, θα πρέπει να ετοιμαστούμε να χρησιμοποιήσουμε τα ρόπαλά μας (ή τις σφεντόνες μας). Στην παρούσα φάση, αυτός ο τρόπος είναι άχρηστος. Έχουμε βρει άλλους τρόπους κατίσχυσης επί των αδυνάτων.

Ω ναι, συμφωνώ. Αλλά στην περίπτωση που συνεχίσουμε να μιλούμε επί του θέματος, αντί να κάνουμε βόλτα στα πουρνάρια, ο αξιακός μηδενιστής θα τιμωρηθεί δίκαια από την ίδια την ζωή. Διότι αν είναι ένας, ή μειοψηφία, θα περάσει στο περιθώριο ή θα τιμωρηθεί από την κοινωνία των ανθρώπων, δεν ενδιαφέρει αν είναι δίκαιο ή άδικο, απλά Είναι έτσι τα πράγματα. Αν είναι πολλοί, θα σκοτώνουν ο ένας τον άλλον μέχρι τελικής αλληλοεξοντώσεως (ή απλά δεν θα έχουν την ευχέρεια να έχουν πλυντήρια, στεγνωτήρια, δικηγόρους κλπ). Δεν μιλώ για μεμονωμένους φόνους αλλά για τον Φόνο που απορρέει από την σαδική (έτσι την λέτε; ) θεώρηση.

Ας συνεχίσω όμως γιατί με εμπνέετε.

Ανθρώπινοι Κοπρίτες Part II

Παρά το γεγονός ότι ο μηδενισμός είναι μία αυθαίρετη εκτίμηση περί αξιών, καθόλα άχρηστη και σαφώς ανεπίδεκτη αποδείξεων, όπως όλες οι παρόμοιες προτάσεις περί μεταφυσικής, δηλαδή περί του σκοπού και της αιτίας των πραγμάτων, κρίσεις που δεν μπορούν να βασιστούν στην παρατήρηση και στο πείραμα όπως η υπόλοιπη ανθρώπινη γνώση περί φυσικής, όπου ακόμη κι εκεί μία «αλήθεια» ισχύει μόνο μέχρι να βρεθεί μία αλήθεια η οποία να εξηγεί με καλύτερο τρόπο και σε μεγαλύτερη κλίμακα το υπαρκτό, θα έλεγα ότι αν θεωρήσουμε ότι ισχύει ως πρόταση ο μηδενισμός καταρρίπτεται από μόνος του ως παντελώς άχρηστη θεώρηση και μάλιστα επιβλαβής ως προς την ύπαρξη και την συνέχισή της.

Γιατί όμως να υπάρχουμε και γιατί να συνεχίσουμε να υπάρχουμε, θα ρωτήσει ο κάθε Σιχαμένος (και ο κάθε πικραμένος). Δεν μπορώ να απαντήσω σε αυτό, κανένας δεν μπορεί. Όποιος θεωρεί ότι δεν αξίζει τον κόπο, απλά ανοίγει την πόρτα και πηδάει στο κενό. Σάμπως εγώ θα τον σκουπίσω;

Περί αξίας όμως της ανθρώπινης ζωής, δεν μπορώ παρά να παρατηρήσω το εξής φαινόμενο. Υπάρχει κάτι μέσα στον άνθρωπο που ανταποκρίνεται θετικά, δηλαδή με απόλαυση, η οποία ενίοτε αγγίζει κάτι το οποίο μερικοί ονομάζουν Δέος, όταν ο άνθρωπος έρχεται αντιμέτωπος με κάτι όμορφο, αρμονικό, ίσως με αυτό που οι αρχαίοι Έλληνες ονόμαζαν, το όμορφο, το καλό και το αληθές. Έχω δει την Νίκη της Σαμοθράκης και το κατάλαβα. Άκουσα την Σονάτα του Σεληνόφωτος και το ένιωσα. Ξάπλωσα στην άμμο και όλη τη νύχτα μετρούσα πεφταστέρια και γνωρίζω ότι είναι κάτι καλό, κάτι που αξίζει τον κόπο. Και το συνιστώ ανεπιφύλακτα σε όλους τους πικραμένους.

Δεν αντιμετωπίζω την ομορφιά με ρομαντική διάθεση. Την βλέπω λίγο ψυχρά μάλλον, ιδίως σε αυτή τη συζήτηση. Δεν είμαι όμως εντελώς ηλίθια ώστε να πιστεύω ότι ο άνθρωπος μπορεί να ζήσει μόνο αναπνέοντας, βάζοντας το ένα πόδι μπροστά από το άλλο, πηγαίνοντας στο πουθενά, αφοδεύοντας, τρώγοντας βραστές πατάτες και ερχόμενος σε οργασμό ή ταχταρίζοντας παιδιά και εγγόνια στα γόνατά του. Δεν αρκούν. Η φύση μας απαιτεί κάτι περισσότερο για την επιβίωσή μας, γι αυτό και δημιουργούμε πράγματα που αντεπεξέρχονται σε αυτή την ανάγκη. Η λάμψη και διαύγεια της λογικής σκέψης, η ομορφιά της τέχνης, το σθένος της ανθρώπινης ψυχής όταν έρχεται αντιμέτωπη με το τραγικό, η υπέρβαση της θνητότητας με το γέλιο, όταν κανονικά θα έπρεπε να αυτοκτονούμε μαζικά, έχοντας έστω και στοιχειώδη κατανόηση της μοίρας μας, μας οδηγούν στο αναπόφευκτο συμπέρασμα: υπάρχει μέσα μας κάτι που αναγνωρίζουμε και στη φύση και μάλιστα συχνά δημιουργούμε οι ίδιοι το όμορφο, το καλό και το αληθινό κατά αντιστοιχία σε αυτό που υπάρχει μέσα μας και στην φύση. Ακόμη και το πιο απλό φύλλο ενός δέντρου έχει δομή, λογική στην κατασκευή του και χρησιμότητα στην ύπαρξή του. Έχει αρμονία και δίνει απόλαυση η κατανόηση αυτής της αρμονίας, σε όσους μπορούν να την κατανοήσουν.

Δεν μπορώ να δεχθώ επομένως ότι όσοι έρχονται σε επαφή με αυτό το μεγαλείο, το συλλαμβάνουν, το αναπαράγουν, όσοι δημιουργούν μουσική εκεί που πριν υπήρχε σιωπή, ποίηση εκεί που πριν υπήρχαν άναρθρες κραυγές, χρώμα εκεί που πριν υπήρχε σκοτάδι, δεν μπορώ να δεχθώ ότι είναι κουράδες. Γιατί μας δίνουν τον λόγο να μην ανοίγουμε την πόρτα και να πηδήξουμε στο κενό. Είναι ψευδαίσθηση; Γιατί; Αν συντελεί στην συνέχιση της ύπαρξης, τι μας νοιάζει αν είναι ψεύτικος ο λόγος; Και γιατί να είναι ψεύτικος, εφόσον λειτουργεί;

Αν κάποιος μπορεί να επιλέξει εξίσου μία θετική ή μία αρνητική θεώρηση της ύπαρξης, ποιος ο λόγος να επιλέξει την αρνητική; Θα ζήσει καλύτερα; Θα αισθάνεται πιο όμορφα; Θα έχει βρει την αλήθεια; Ποια αλήθεια;

Νοείται η αλήθεια αφ' εαυτής χωρίς αυτόν που την αντιλαμβάνεται; Νοείται η αλήθεια χωρίς την αντίληψή της; Δεν είμαι αυτό που δίνει νόημα στο υπαρκτό; Και πώς μπορώ να μην στρεβλώσω αυτό που αντιλαμβάνομαι σύμφωνα με αυτό που είμαι; Πόσο να αδειάσω πια ώστε να αντιληφθώ χωρίς στρέβλωση; Μήπως ρομαντζάρετε αγαπητέ Dolmance;

Ο άνθρωπος είναι το μέτρο της αλήθειας. Αν ένας άνθρωπος δεν λειτουργήσει ως μέτρο, η αλήθεια παύει να υφίσταται. Γίνεται απλά μία φυσική λειτουργία, η οποία θα συνεχίσει μέχρι να υπάρξουν οι συνθήκες που θα οδηγήσουν στο τέλος.

Ο μηδενιστής είναι άξιος της κουράδας που αντιλαμβάνεται. Και αυτή είναι προφανώς και η ζωή του. Δεν υπάρχουν δεύτερες ευκαιρίες. Ή θα δώσεις την δική σου ομορφιά στην ύπαρξη ή την δική σου ασχήμια. Τίποτε δεν είναι όμορφο ή άσχημο, άξιο ή ανάξιο στη φύση και στην ύπαρξη από μόνο του. Εμείς το κάνουμε να Είναι κάτι.

Έτσι βλέπω τα πράγματα προσωπικά και έτσι ζω. Μπορεί φυσικά να κάνω και λάθος. Συζήτηση κάνουμε. Δεν γνωρίζω κανέναν μαθηματικό τύπο που να αποδεικνύει την αξία της ζωής. Γνωρίζω όμως πώς θέλω να ζω εγώ. Ουσιαστικά, δεν με ενδιαφέρει καν να επιβάλλω την άποψή μου σε κανέναν, και δεν μπορώ. Ο καθένας κάνει τις δικές του επιλογές, μάλλον.