Πότε πρέπει να τιμωρούμε;

Έχω πολλάκις διαβάσει το εξής νήμα:
https://www.greekbdsmcommunity.com/forums/showthread.php?t=5846
και πέρα από το αρχικό post της tender_lilly με την οποία συμφωνώ απόλυτα, με έχει εντυπωσιάσει η διαφωνία των συμμετεχουσών κυριών περί της ορθότητας επιβολής τιμωρίας σε περίπτωση μη ηθελημένου σφάλματος του υποτακτικού. Θα ήθελα να αναπτυχθεί περισσότερο αυτό το θέμα, χωρίς να επιβαρύνει το αρχικό thread από το οποίο αναδύθηκε, και για το λόγο αυτό προτίμησα να αναρτήσω ένα νέο νήμα.

Τιμωρία επιβάλλεται μόνο όταν ένα δυσάρεστο γεγονός οφείλεται σε εσκεμμένη δράση του υποτακτικού, ή και όταν ανέκυψε από παραδρομή; Η ίδια η παραδρομή δεν ενέχει την έννοια της κατ' εξακολούθηση πιθανώς λανθασμένης προσέγγισης ενός θέματος; Ο αποχρών λόγος εκείνου που συνήθως γλυστρά δεν είναι πως βαδίζει απρόσεχτα; Και αυτή η απροσεξία τόσο διαισθητικά (κάτι δεν βαίνει καλώς, το υποκείμενο κλυδωνίζεται, δεν αισθάνεται ασφάλεια επάνω στα τακούνια του) όσο και κατόπιν στατιστικής παρατήρησης (το υποκείμενο δις μηνιαίως πέφτει) δεν είναι πληροφορία γνωστή στο υποκείμενο, για την οποία συνειδητά αποφασίζει να μην λάβει καμία απόφαση; (Αναπτύσσω το παράδειγμα της tender_lilly υπερβολικά, προκειμένου να διαφανεί ο συλλογισμός μου.) Η παραδρομή δεν ενέχει την έννοια της συμμετοχής στις ευθύνες για την τελική δυσάρεστη έκβαση μίας πράξης (ή μίας παράλειψης); Είναι ως προς την αφετηρία τους, το σφάλμα του υποτακτικού που προσκόπτει και πέφτει, ένα και το αυτό με την πτώση εκείνου που βάδιζε ενώ εκδηλώθηκε σεισμική δόνηση υψηλής έντασης; Πρέπει να μείνουν αμφότεροι ατιμώρητοι;

Κάποιοι διατείνονται ότι τιμωρούν με κριτήριο την αφετηρία και κάποιοι με κριτήριο το όποιο (κακό) αποτέλεσμα. Επειδή όμως η παραδρομή δεν είναι μόνο αφετηρία ενός κακού αποτελέσματος, αλλά και κακό αποτέλεσμα που απορρέει από άλλες αφετηρίες, το πότε πρέπει να επιβάλλεται η τιμωρία συνήθως εξετάζεται κατά περίπτωση.

Θα ήθελα παρόλα αυτά, αυτό το νήμα να επιχειρήσει να δώσει κάποιες κατευθυντήριες αναφορικά με το πότε είναι σωστό να επιβάλλεται η τιμωρία (κατά την υποκειμενική κρίση του καθενός ασφαλώς).

Ποια η γνώμη σας; Τιμωρία μόνο στις συνειδητά κακές πράξεις; Τιμωρία και στην περίπτωση αβλεψίας; Τιμωρία και όταν στο τελικό αποτέλεσμα εμφιλοχώρησε και ως παράγων (όχι όμως αποκλειστικός) η τύχη; Τιμωρία εφόσον υπάρχει και ένα απειροελάχιστο ποσοστό προσωπικής ευθύνης για το τελικό αποτέλεσμα; Τιμωρία ανεξάρτητα από την αφετηρία, με μόνο κριτήριο την τελική έκβαση; Συγκερασμός όλων των παραπάνω τακτικών; Πότε πρέπει να τιμωρούμε κατά την άποψή σας;

Τη δική μου θα την παραθέσω σύντομα.

 

Αν ήμουν μάστερ κι αν είχα d/s σχέση, θα τιμωρούσα μόνον όταν δεν θα ήταν ευρηματική.
Φαντάζομαι πως δεν θέλεις το σκεπτικό μου.

 

Πρεπει να τιμωρουμε η μαλλον -ε οταν ο υποτακτικος το επιτρεπει.  
Εσυ Συραχ ποτε τιμωρεις?

 

Θέλω.

 

Κι' εγω θελω να μου απαντησης αλλα... δεν.... 

 

Ποτέ.
Όπως πολλές φορές έχω πει, τιμωρία επιβάλει αυτός που είτε είναι ανίκανος να πείσει με άλλο τρόπο, είτε δεν έχει το χρόνο.

 

Εμένα δεν με τιμωρεί ποτέ και τσατίζομαι. 

Ή το κάνει επίτηδες ή είμαι άψογη (ή ξέρει ότι η επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος θα έρθει και σε μένα μόλις κλείσω την ομπρέλα μου).

Πέραν της πλάκας, θα συμφωνήσω με τον Lost Βoy, για πρώτη, ίσως και τελευταία φορά στη ζωή μου. Νομίζω πως ένας Κ που δεν περνάει το μήνυμά του περί επιθυμιών του, θα αναγκαστεί να τιμωρήσει. Αλλά και ένα υ που κρατάει επί μακρόν την ομπρέλα ανοιχτή, δίνει το πράσινο φως για τιμωρία, αν τα αποθέματα υπομονής του Κ τελειώσουν ή αν δεν έχει άλλους άσσους στο μανίκι του.

 

νομιζω οτι η μικρη με την φουσκαλα στο δαχτυλακι τα λεει σχεδον ολα. Τουλαχιστον για το δικο μου το φτωχο το μυαλουδακι που δεν αντεχει τοοοοσο μεγαλες αναλυσεις και τοσο τεραστιο λεξιλογιο. Θελει την τιμωρια. Την φτιαχνει (κατα καποιον τροπο). Είναι μεσα στο παιχνίδι. Γιατι οπως και να το κανουμε πιστευω οτι για τους περισσοτερους ειναι ενα παιχνιδι. Ποιο παραπτωμα λοιπον? Αν το Δωρακι (υποθετικα μιλαω παντα) λοιπον φοραει το λουρακι της για να κοιμηθει, παιρνει αδεια για οτι κανει, και δεν υπαρχει κατι που επραξε λανθασμενα λογω ελλειπης κατανοησης διοτι ειναι πανεξυπνη και τα καταλαβαινει ολα,η μαγικη φραση τοτε ειναι η "ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΦΟΡΑΣ ΤΟ ΚΡΑΝΟΣ ΣΟΥ?" και ακολουθει η τιμωρια. Και μετα ειναι ευτυχισμενη και γεματη. Ρόλοι δεν είναι? Σε πολλα νηματα εβγαλα το συμπερασμα (λανθασμενο ίσως) πως αν δεν υπαρχει τιμωρια στο τελος υπαρχει ξενερωμα. Γιατι αν σε καποιον δεν αρεσει να τιμωρει (γενικως και αοριστως) δεν θα διαλεγε το στατους του Κυριαρχου. Αν καποιος δεν την βρισκει να τρωει τιμωριες δεν θα ελεγε "ειμαι σκλαβος, ορματε και σκιστε με στην τιμωρια".

ΥΓ μην πεσετε να με φατε. Χρησημοποιω την υπερβολη για να αποδωσω σωστα αυτο που θελω να εκφρασω. Γιατι απλα δεν εχω το τεραστιο λεξιλογιο οπως προειπα, και στην εκθεση ειχα μεινει μετεξεταστεος γιατι η μεγαλυτερη μου εκθεση ηταν μια σελιδα κι αυτη σε πενταγραμμο. Τωρα οποιος καταλαβε τι λεω τοση ωρα πιστευω οτι θα το διασκεδασε. Οι υπολοιποι.....με το μαλακο:innocent:.

 

Πέρα απ' τις ονομαστικές αναφορές (με τις οποίες διαφωνώ στην πλειοψηφία των περιπτώσεων), συμφωνώ με αυτά που λες επί του αντικειμένου του θέματος (σε γενικές γραμμές), δεχόμενη ότι δεν είναι αυτό το "full story", δηλαδή κάποιος δεν είναι Κυρίαρχος μόνο επειδή/για να τιμωρεί και σκλάβος όποιος θέλει/δέχεται τιμωρία.
Νοείται άλλωστε σκλάβος να τιμωρεί και Κυρίαρχος να δέχεται τιμωρία;  

 

Εγω σε καταλαβα. Να το πω διαφορετικα? "Ειναι αθωος , πρεπει να τιμωρηθει"
Να το πω κι' αλλιος? Στα ψεμματα ειναι ρε παιδια
Να εκφραστω και μ' αλλο τροπο? Οποιος πιστευει οτι ειναι στ' αληθεια ειναι ψυχακιας

 

δεν θα εκανα ονομαστικη αναφορα βελζεβουλα , απλα ηταν το τελευταιο post και μου εδινε πασα για να πω αυτο που ήθελα. Κατα τα αλλα συμφωνουμε.....