Πότε πρέπει να τιμωρούμε;

Καλύτερα να φαγωθείς από δικούς σου ανθρώπους. Δεν θα πονέσεις καθόλου, στο υπόσχομαι 

Μάλλον για τους περισσότερους είναι ένα παιχνίδι. Νομίζω πως κι εγώ αν είχα την δυνατότητα να το κάνω, έτσι θα το έκανα. Λόγω ιδιοσυγκρασίας όμως, δεν μπόρεσα να παίξω το παιχνίδι, from day 1 σχεδόν που πάτησα το πόδι μου στον χώρο. Καθώς και λόγω συγκυριών, επιεδή συνάντησα τον Κ που δεν έπαιζε (αν και είναι πολύ παιχνιδιάρης, όσο και ένας πεινασμένος γερόλυκος).

Αν την θέλω λοιπόν την τιμωρία, γιατί δεν την έχω;

Θα σου εξηγήσω αμέσως γιατί. Η τιμωρία - αν είναι πραγματική τιμωρία, από κάποιον που είναι εις θέσιν να την επιβάλλει, και σε διαβεβαιώ ότι ο δικός μου Κυρίαρχος είναι εις θέσιν αν και ίσως όχι σε διάθεσιν τέρψεως πάσας ανόητης - πονάει. Δεν πρόκειται περί παιχνιδιού. Βέβαια εγώ, επειδή είμαι παραχαϊδεμένη, επειδή δεν μου ζητήθηκαν ποτέ επιφανειακές ανοησίες, αλλά ουσιαστικές επιλογές ζωής, που ακόμα και αυτές δεν μου ζητήθηκαν εν είδει εντολής, περισσότερο ψυχανεμίστηκα τί είναι επιθυμητό, πρόσεξα ότι το επιθυμητό από αυτόν τελικά προέκυπτε να είναι επιθυμητό και από μένα, όταν το ακολουθούσα, είχε καλύτερα αποτελέσματα ας πούμε από πρότερες επιλογές και χαζο-συνήθειες, που δεν ήταν ακριβώς επιλεγμένες συμπεριφορές, περισσότερο συμπεριφορές από κεκτημένη ταχύτητα, εγώ λοιπόν που έπαιζα ως παιδίσκη, σκεφτόμουν, αφού είμαι αντικείμενο, αφού είμαι παιχνίδι, γιατί δεν με παίζει ως παιχνίδι; Διεκδικώ την τιμωρία μου και την σκλαβιά μου τώρα. 

Δεν ήταν παιχνίδι. Γι αυτό και δεν τιμωρήθηκα (σχεδόν ποτέ). Και όταν τιμωρήθηκα δεν ήταν απολαυστικό, ήταν μία κόλαση. Δεν ξέρω αν λειτούργησε η τιμωρία. Νομίζω πως όχι. Είμαι αντιδραστικό άτομο, κάνω πάντα του κεφαλιού μου. Αλλά η επιθυμητή συμπεριφορά έγινε κτήμα μου με άλλους τρόπους. Η τιμωρία έμεινε στο ενεργητικό της σχέσης να θυμίζει στον Κ ότι μάλλον μαζί μου δεν λειτουργεί και σε μένα ως δυνατότητα του Κ, όχι για να τον φοβάμαι, γιατί όπως ξέρετε όλοι δεν φοβάμαι τίποτα και κανέναν  αλλά ως ακόμη ένας λόγος να τον εκτιμώ περισσότερο, γιατί δεν μου το κάνει.

Όχι, δεν είναι ρόλοι. Δεν φοράω το λουράκι μου εδώ και πολύ καιρό, γιατί φόρεσα το νοητό και θέλω να κοιμάμαι άνετα. Ο Κ μου θέλει επίσης να κοιμάμαι άνετα, με προτιμάει χωρίς τα νυχάκια μου έξω λόγω τσατίλας.

Ευτυχισμένη και γεμάτη είμαι όταν ο Κ μου είναι ευτυχισμένος και γεμάτος. Αν φερθώ ως το μαλακισμένο που είμαι το πιάνω στον αέρα ότι δυσαρεστήθηκε και γεμίζει πεταλούδες το στομάχι μου. Δεν χρειάζεται τιμωρία. Στην πραγματικότητα, μία τιμωρία θα με ανακούφιζε. Είναι σαδίσταρος, δεν με ανακουφίζει. Κι έτσι δεν κάνω μαλακίες. Συνήθως.

Σε μία σχέση D/s το ζητούμενο δεν είναι ο πόνος, αλλά η επιβολή της θέλησης. Αν ο Κ είναι Σαδιστής και το υ μαζοχίστρια, το υ την έβαψε. Ο πόνος θα έρθει από κει που δεν το περιμένει. Ας φροντίσει να το μετουσιώσει σε απόλαυση - αν μπορεί. Είναι δύσκολο να κάνεις topping from the bottom σε έναν Σαδιστή Κ που ξέρει τα γούστα σου. Δεν γίνεται. Και αν ακόμη υποθέσουμε ότι ένα υ μπορούσε να το κάνει, το υ θα υπονόμευε έτσι την ίδια την απόλαυσή του, θα ήταν ένα χαζό υ που θα έπαιζε ρόλους και παιχνίδια και θα είχε ενδεχομένως μία επιφανειακή απόλαυση τύπου δερμάτινου λουριού στο σβέρκο, αλλά όχι την έκσταση του νοητού λουριού.

 

Τοτε γιατι δεν απολαμβανουμε απλα αυτο που συμβαινει (την τιμωρια) , βαζοντας οπως παντα τα ορια απο πριν, και ψαχνουμε το ορθό και τις πιθανοτητες σωστης αποφασης κλπ κλπ κλπ?

Στο παρτυ στην Θεσσαλονικη μου ειπε ενα πουλακι οτι καποιος γδυθηκε και μαστιγωθηκε. Το παραπτωμα του ηταν οτι εδειξε τα βυζια του δημοσια? Οχι . Το ευχαριστηθηκε? Φανταζομαι ναι. Οι υπολοιποι? Και οι υπολοιποι. Ολα τα αλλα, δηλαδη μεσα στη σχεση, ειναι αναλογα με την τρελα του καθενος, το ειδος της τιμωριας, και το μεχρι που μπορει να αντεξει ο αλλος. Δεν ειναι μωρο για να το τιμωρισουμε. Αρα η τιμωρια ειναι συμβολικη.

Ειμαι ασχετος αλλα εχω παντα δικιο.....!!!!!! 

αν ειναι να με φας εσυ δωρα μου παω πασο.

αυτο με το λουρακι δεν το ειπα για σενα συγκεκριμενα. το γραφω μεσα στην παρενθεση. εχω διαβασει σε πολλες σκλαβες επιβαλεται αυτο. Δεν γνωριζω αν το εκανες ποτε.

Διαβασα οτι τσαντιζεσαι γιατι δεν σε τιμωρει. και παρακατω διαβασα οτι οταν τιμωρηθηκες ηταν μια κολαση. Αρα μιλαμε για τιμωριες και τιμωριες. Γι αυτο ειπα για το ειδος της τιμωριας. Γιατι ομως να υπαρχουν αυτες οι τιμωριες που δεν γουσταρουμε? Για να γινουμε καλυτεροι ανθρωποι? Θα διαφωνισω. Καλο θα ειναι να μεινουμε αυτοι που ειμαστε σε γενικες τουλαχιστον γραμμες. Αυτο ειναι που τραβηξε τον/την καλο/η μας κοντα μας. Αυτο που ειμαστε. Δεν νομιζω οτι μπορω να μπω πιο βαθια σε αυτο το θεμα γιατι δεν το κανω σε κανενα θεμα της ζωης μου. Χανω την μαγεια μετα απο την πολλη αναλυση.

 

Νομίζω ότι ένα girl interrupted, αν γίνεται κατανοητός ο όρος, μπορεί να εξελιχθεί ακόμη και στην τρυφερή ηλικία των 35 ή 40 ή και 44 ετών.  Το αν θα χρειαστεί τιμωρίες και τα συναφή, το εξήγησα στο ποστ μου. Τουλάχιστον έτσι το βλέπω εγώ.

Αλίμονο (έτσι γράφεται βρε παιδιά; ) αν σταματήσουμε να αλλάζουμε και να εξελισσόμαστε. Όλοι μας. Χωρίς να αλλάζει ουσιαστικά ο πυρήνας της προσωπικότητάς μας, ίσως να μπορούμε να εξελίξουμε κάποια καλά στοιχεία που βρίσκονται σε λανθάνουσα μορφή και να κυριαρχήσουμε πάνω σε κακές μας συνήθειες, μη συνειδητές ως επί το πλείστον, ή να απαλλαγούμε από συμπεριφορές και ιδέες που δεν μας ωφελούν αλλά μας βλάπτουν, και βλάπτουν και τις σχέσεις μας με τους άλλους.

Δεν μπόρεσα ποτέ να το κάνω αυτό από μόνη μου, η εξέλιξή μου ήταν interrupted για διάφορους λόγους. Και τώρα που το κάνω υπό καθοδήγηση, νομίζω πως κατάλαβα πώς να το κάνω και μόνη. Αλλά είναι πιο εύκολο υπό καθοδήγηση. Βασικά είναι πιο γρήγορο, το shock treatment λειτουργεί σχεδόν άμεσα. Και δεν έχω πολύ χρόνο στη διάθεσή μου.

 

Ο τίτλος ειδικά αυτού του νήματος θα έπρεπε να γραφτεί σε greeklish: Pote prepei na timoroume? 'Ετσι, ανάλογα με τη μετάφραση που θα έκανε ο καθένας (Πότε πρέπει να τιμωρούμε/αι; ) αυτομάτως θα λάμβανε ως ένα βαθμό και την απάντηση.

 

Τα αντίποινα είθισται να επιβάλλονται από εκείνους που είναι ανίκανοι να επιβάλλουν ποινές. Μήπως μιλώντας για τιμωρία, κάνεις λόγω για εκδίκηση; Η τιμωρία έχει ως στόχο το σοφρωνισμό και δεν αποτελεί έκφραση θυμού, αγανάκτησης ή πανικού εκείνου που την επιβάλλει.

Τιμωρία δεν είναι μόνο το να χτυπήσω ένα μαθητή που έγραψε τη λέξη "παιδί" με "ε" (πεδί). Είναι και το να τον υποχρεώσω να αντιγράψει τη λέξη σωστά πεντακόσιες φορές. Είναι και το να τον υποχρεώσω να μου παρουσιάσει μία σύντομη έρευνα αναφορικά με τη διαφοροποίηση των ριζών των λεξημάτων "παιδ" και "πεδ" στην ελληνική γλώσσα, και με την τελευταία να τον κάνω να πεισθεί πως το ορθό είναι να γράφει το "παιδί" με "αι" και να το θυμάται για πάντα.

Όμως οι εντολές ενός κυρίαρχου δεν οφείλουν να τεκμηριώνονται πάντα ορθολογιστικά. Δεν είναι απαραίτητο να είναι ορθές και ο σκλάβος τις ακολουθεί επειδή το ζητούμενό του είναι να ικανοποιήσει τον αφέντη του, και όχι να κάνει ό,τι ο ίδιος θεωρεί ορθό. Αν συνέβαινε το τελευταίο, δεν θα γίνονταν λόγος για αφέντες και σκλάβους αλλά για καταπιστευματοδόχους και εντολείς αντίστοιχα.

Αν θέλω να δω το σκλάβο μου να κάνει κυβιστήματα, δεν οφείλω να τον πείσω αναφορικά με την ορθότητα της επιθυμίας μου. Θα τα κάνει επειδή θέλω να τα κάνει και επειδή αυτό που θέλει είναι να κάνει ό,τι θέλω εγώ. Και δεν είμαι εγώ εκείνη που οφείλει να τον πείσει πως αυτό θέλει, γιατί αν δεν το γνωρίζει/αισθάνεται εξ αρχής μοναχός του, τότε κακώς –κάκιστα- βρίσκεται εντός μίας M/s σχέσης.

Με αφορμή αυτό, μου δίνεται η ευκαιρία να αποσαφηνίσω ότι το νήμα αναφέρεται σε τιμωρίες κυριολεκτικά και όχι σε όχι σε role play. Για έναν μαζοχιστή DRD είναι πολύ σημαντικό να είναι σαφής η διαφοροποίηση μεταξύ των δύο γιατί κανένας κυρίαρχος δεν θα ήθελε να δει τον υποτακτικό του να μεταμορφώνεται σε drama queen κατά τη διάρκεια μίας τιμωρίας. Η τιμωρία δεν πρέπει να μετασχηματίζεται σε ηδονή για έναν μαζοχιστή. Πρέπει να εφαρμόζεται με τρόπο ώστε να τον σοφρωνίζει αναφορικά με το σφάλμα του και όχι να τον επιβραβεύει προσφέροντάς του ηδονή. Για τούτο πιθανώς δεν τιμωρείσαι ποτέ εσύ.  

 

Φυσικά, το δήλωσα ευθύς εξ αρχής ότι κάνω πλάκα. Η τιμωρία που προκαλεί ηδονή δεν είναι τιμωρία αλλά επιβράβευση. Και όπως είπες, υπάρχει και το ειδεχθές φαινόμενο του drama queening (είναι τόσο αστείο, αλήθεια, εγώ απλά τσιροκοπάω και χτυπάω τα πόδια μου κάτω, δεν θλίβομαι, θυμώνω - είναι άραγε υγιές αυτό; )

Αλλά: μία καλή τεχνική, αν θα σε ενδιέφερε, τιμωρίας ενός μαζοχιστή είναι να τον τιμωρήσεις, πχ. με αδιαφορία, χωρίς να του ανακοινώσεις ότι πρόκειται για τιμωρία. Τον αφήνεις να βράσει στο ζουμί του και μετά, όταν τελειώσουν όλα, λες ότι ήταν τιμωρία. Πάλι θα γκαυλώσει αλλά ήδη έχει περάσει "μια εποχή στην κόλαση". 

Κι εγώ που νόμιζα ότι είμαι χαϊδεμένη...  Τώρα που το σκέφτομαι, αυτό με γκαυλώνει... 

 

όταν το φεγγάρι είναι στα 3/4 και πάντα στη χάση
για τους εκλεκτούς να είναι πάνω στη μπασά ..!

προσωπικά θεωρώ το σκοπό της τιμωρίας άσκοπο ,πέραν της ηδονής
οι άνθρωποι δεν αλλάζουμε μόνο μαθαίνουμε αλλά ο χαρακτήρας του καθενός παραμένει αμετάβλητος όσα και να μάθει ,για να μάθουμε κάτι δεν χρείαζετε να ζαλιζόμαστε με τιμωρίες, είναι ανούσιο και ενάντια στο κανόνα "η δουλεία είναι κάτι κακό"  

 

Προσωπικα οταν με διεγειρει, μου αρεσει δηλαδη ενας υποτακτικος, το να τον τιμωρησω μου βγαινει αυθορμητα, ειτε μου εχει δωσει αφορμη, ειτε οχι.
Και οσο περισσοτερο μου αρεσει, τοσο περισσοτερο με διεγειρει το να τον τιμωρησω και να τον εξευτελισω!

 

μια τιμωρια θα πρεπει να δινεται για καποιο λογο.
αυτο ειναι και το νοημα της τιμωριας.εαν ο υποτακτικος κανει καποιο λαθος θα λαβει τιμωρια για να μην το ξανακανει....
παυει να λεγεται ,κατ'εμε, τιμωρια εαν δεν υφισταται λογος.
προσωπικα δε με ευχαριστει και παρα πολυ να αισθανομαι αδικημενη....

 

Μια που δεν μιλαμε λοιπον για ρολους,θα ισχυριστω οτι θεμα τιμωριας τιθεται τοτε και μονον τοτε οταν πλεον δεν μπορει να αντιμετωπιστει διαφορετικα ενα προβλημα που εχει ανακυψει στη σχεση ,προβλημα που δεν κατεστη δυνατον να αντιμετωπιστει παροτι προσπαθηθηκε με αλλο τροπο,που εμπεριειχε την αμοιβαια κατανοηση και διαθεση να αντιμετωπιστει συναινετικα.
Υπ'αυτη την εννοια,η τιμωρια θα μπορουσε να θεωρηθει ενα υστατο καμπανακι στο οτι τα πραγματα εχουν φθασει στο μη περαιτερω,το ειδος της τιμωριας που θα επιλεχθει ομως και ο τροπος που θα επιβληθει ειναι κρισιμη αποφαση του Κ για το μελλον της σχεσης.

Οσο για καποιες αλλες αποψεις που εν τη ρυμη της κουβεντας εχουν αναφερθει,θα μου επιτρεψετε να ισχυριστω επισης οτι ,οσον με αφορα τουλαχιστον,σαν υ δεν εχω καμμια διαθεση να καψωναρομαι απο το Κ ως εκ της θεσεως μου και μονον,κανοντας κωλοτουμπες οταν και επειδη του Κ του γκαυλωσε ξαφνικα, οπως επισης και δεν εκχωρω σε αυτον τον ρολο του μεντορα και του παιδαγωγου.Η σχεση η ιδια ειναι που μπορει να με εξελιξει ,οχι μονο εμενα ομως...

 

Τι κωλόπαιδα που 'στε σεις οι κυρίαρχοι. Τιμωρίες και τιμωρίες και τιμωρίες. Για επιβράβευση κάνετε την πάπια.