Ικανοποίηση σαδισμού όταν υπάρχει α) συναίνεση και β) μαζοχισμός

Δίκιο έχεις Συρα. Μάλλον δεν είναι γελοίος αυτός ο τρόπος ερωτικής έκφρασης. Αλλά αφού το λες, ναι είναι αστείος.

 

cornilios το νήμα δεν πραγματεύεται θέματα που αφορούν στο σεξουαλικό σαδισμό όπως αυτός περιχαρακώνεται από το πλαίσιο του BDSM, αλλά στο σαδισμό εν γένει και στο πώς αυτός ακρωτηριάζεται από το BDSM για να γίνει συμβατός αισθητικά/ηθικά/νομικά με το πολιτισμικό πλαίσιο μέσα στο οποίο εκδηλώνεται. Το νήμα δεν αναφέρεται στο σεξ.

Μέσα από ποια διαδικασία "μεταφράζεται" τοιουτοτρόπως αναρωτιέμαι. Υποθέτω από κάποια μπολιασμένη με ισχυρή δόση όχι απαισιοδοξίας πως το πεπερασμένο των πόρων θα γίνει σύντομα εμφανές, αλλά ηθικής. Την τελευταία διατύπωση τη στηρίζω ασφαλώς στην αναφορά περί οικο-βαρβαρότητα καθώς συχνότατα η οικολογική συνείδηση ενεργοποιείται όλως τυχαίως όταν κάποιος αποφασίζει να κάψει τα λουλούδια του κήπου του επειδή αρέσκεται να βλέπει τις φλόγες και όχι όταν τα κόβει για να στολίσει τα βάζα του σπιτιού του. Συνεπώς το θέμα δεν είναι πόσα καταναλώνει, ούτε το γιατί (και στις δύο περιπτώσεις την αισθητική του εξυπηρετεί) αλλά το κατά πόσο αυτό το «γιατί», είναι συμβατό με το «γιατί» της πλειοψηφίας. Η αισθητική της πλειοψηφίας ορίζει την mainstream ηθική. Επ αυτού περαιτέρω συζήτηση προτιμώ να γίνει σε ξεχωριστό νήμα ή κατ ιδίαν.

Το νήμα θέτει συγκεκριμένες ερωτήσεις, και όχι τη δική μου προσωπική απάντηση (που χωρίζεται με «* * *» από τις ερωτήσεις αυτές) προς αξιακή κρίση στους συνομιλητές μου.

Το νήμα δεν ζητά να καταθέσετε τη συμπόνια σας προς αυτούς πους αντιμετωπίζουν προσκόμματα στη δημιουργία ενός πολιτισμικά/ηθικά/νομικά βιώσιμου μοντέλου έκφρασης του σαδισμού τους, αλλά ζητά να τη γνώμη σας αναφορικά με το αν ο μαζοχισμός ή η κατ επιλογήν ανοχή στο σαδισμό, λειτουργούν ως τροχοπέδη στην είσπραξη ευχαρίστησης του σαδιστή.

Συνεπώς θα χαιρόμουν να διαβάσω και την άποψή σου επί του θέματος.

Βεβαίως. Έχω απόλυτο δίκιο.

Ο χαρακτηρισμός "αστείος" απορρέει από κριτική αισθητικού χαρακτήρα, ενώ αντίστοιχα ο "γελοίος", αξιακού.

 

Δεν ξερω αν ειναι ενδιαφερον να αναλυθει η μειωση ευχαριστησης ενος σαδιστη προς καποιον που αποδεχεται ασμενως η οχι τον σαδισμο του.
Ειναι προφανες για μενα,αν και δεν ειμαι σαδιστης ,οτι αργα η γρηγορα,θα αισθανθει ανια.
Αλλως δεν θα ειναι σαδιστης.

 

Χμ... και πώς θα γεμίσει αυτη την "ανία" ;

 

Το γεγονός παραμένει ένα. Το γέλιο. Το γέλιο μέχρι δακρύων. Αλλά τι με νοιάζει εμένα; Εσείς παίρνετε το bdsm στα σοβαρά. Εμείς όπως λέει και το νέο ηχητικό που έβαλα στο προφίλ μου, την πλάκα μας κάνουμε.

 

Ασμένως ή όχι; Δεν είναι σημαντική διαφοροποίηση; Στην πρώτη περίπτωση έχει γίνει ήδη αναφορά (βλ. μαζοχισμός).

Πέρα από αυτό, νομίζω πως ο κορεσμός σε δραστηριότητες που μας αρέσουν (αν στέκει να μιλάμε για κορεσμό) δεν επιφέρει πλήξη.

 

Εχει απαντησει επ'αυτου ο αρμοδιος υπουργος. 

 

Θα με συγχωρέσετε εμενα, αλλα στέκομαι επιφυλακτική σε όσους δηλώνουν σε όλους τους τόνους πόσο υπερμαχοι αυτης της δόλιας της συναίνεσης είναι. Πόσο νοιάζονται γι αυτήν. Και αυτοπροσκαλουνται προστατες μας για να μας σώσουν απο τους κακους που θελουν να μας κανουν μη συναινετικά πραγματα. Αραγε γιατί εχουν τοση ανάγκη να το δηλώνουν; Κι αραγε αυτη η συναινεση αφορα μονο στους αλλους κι οχι τους ίδιους;

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: Ικανοποίηση σαδισμού όταν υπάρχει α) συναίνεση και β) μαζοχισ

Ορθή επισήμανση. Είναι θέμα επιλογής, μεθοδολογικού αλλά και, κατά κάποιο τρόπο, οντολογικού χαρακτήρα. Εννοώ ότι αφ' ενός μου είναι αδιάφορα τα άτομα ως μεμονωμένα υποκείμενα - επειδή δεν είμαι ψυχολόγος, και αφ' ετέρου αποδίδω μεγαλύτερη σπουδαιότητα στην κοινωνική σχέση ανάμεσα σε πρόσωπα παρά στα ίδια τα πρόσωπα, όταν αντικείμενα ανάλυσης είναι ζητήματα όπως αυτά που μας απασχολούν εδώ.
Αν πάλι μου προσάπτεις ότι έχω ροπή προς τις αφηρημένες ιδεοποιήσεις και αυτό το ομολογώ απερίφραστα. Μια νέα θεωρία για την πείνα στον υπανάπτυκτο κόσμο με 'συγκινεί' περισσότερο από τους ίδιους τους πεινασμένους - εξαιρουμένων, ως ένα σημείο, όσων προσωπικώς γνωρίζω.
Υποψιάζομαι ότι για τον ίδιο λόγο πλήττω αφόρητα με τους συγγραφείς που αφηγούνται, αυτοβιογραφούμενοι, τα βιώματα τους ή βαριέμαι σα σκύλος τις ταξιδιωτικές εντυπώσεις διαφόρων δημοσιογράφων.
Με θέλγουν όσοι συγγραφείς είναι σε θέση να επινοήσουν ιστορίες με ήρωες άλλους από τον γράφοντα ή όσοι διανοητές μπορούν να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις της αφηρημένης σκέψης. Ο μόνος τρόπος κατανόησης του συγκεκριμένου είναι να το παραμερίσεις όταν επεξεργάζεσαι τις υποθέσεις σου, για να το ξανασυναντήσεις όταν τις ελέγχεις εμπειρικά.

 

Έννοείς πόσο νοιάζεται κανείς για την ύπαρξη συναίνεσης, ή για την ποιότητα της συναίνεσης αυτής;

Αν δεν γίνεται λόγος για μαζοχιστές, η συναίνεση είναι εξαιρετικά δύσκολο να να προσδιοριστεί ηθικά. Συναινεί ο σκλάβος να εισπράττει πόνο στα πλαίσια των λοιπών υπηρεσιών που προσφέρει. Συναινεί και η vanilla κακοποιημένη σύζυγος στα πλαίσια των λοιπών υποχωρήσεων που κάνει επειδή έχει ανάγκη το σύζυγό της σε οικονομικό/κοινωνικό/συναισθηματικό επίπεδο. Χωρά όμως πολύ συζήτηση το κατά πόσο η χρήση της δικής της συναίνεσης ηθικά απέχει από την εκμετάλλευση της έλλειψης δυνατότητας αντίστασης ενός ανήλικου ή ενός ζώου. Τα τελευταία δεν μπορούν να αντισταθούν λόγω έλλειψης μυικής (και διανοητικής πιθανώς) δύναμης, και η πρώτη δεν μπορεί να αντισταθεί λόγω έλλειψης άλλων μορφών δύναμης, που στις ανθρώπινες κοινωνίες είναι εξίσου σημαντικές με την μυική, στις κοινωνίες των ζώων.

Αν θελήσεις να δεις όλες τις συναινέσεις (πλην αυτής που έχει ως αφετηρία το μαζοχισμό) μέσα από μία ισοπεδωτική ματιά, μπορείς εύκολα να καταλήξεις στο συμπέρασμα πως οι συνήθειες των ζώων που αλληλοεξοντώνονται όχι με σκοπό τη βρώση αλλά για λόγους επιβεβαίωσης της ισχύος τους επί μίας γεωγραφικής περιοχής, ή για λόγους προσωπικού γοήτρου όπως αυτό γίνεται αντιληπτό στα θηλυκά, περνούν αυτούσιες στις ανθρώπινες κοινωνίες, όπου ο ανταγωνισμός δεν προκύπτει από πεπερασμένο πλήθος πόρων αλλά από την έμφυτη διάθεση να αυξάνουν το βεληνεκές τους, απλώνοντας την ελευθερία τους επί της ελευθερίας των άλλων. Ίδια συμπλέγματα, που εκφράζονται και ικανοποιούνται πιο πολιτισμένα. Και από την άλλη πλευρά, η ανοχή του ασθενέστερου πάντα για τον ίδιο λόγο: δεν μπορεί να κάνει αλλιώς, είτε επειδή δεν υπάρχουν άλλες επιλογές, είτε επειδή για κάποιο λόγο που αφορά στην επιβίωσή του δεν μπορεί να επιλέξει καμία εκ των εναλλακτικών επιλογών του. Στην πραγματικότητα πάντα υπάρχει η εναλλακτική να αυτοκτονήσει κανείς, μα αυτή η εναλλακτική δεν πιστεύω ότι δίνει σε οποιοδήποτε νοήμονα το ηθικό έρεισμα να θεωρήσει το υποκείμενο, ως συνειδητά και εκουσίως συναινόν σε οτιδήποτε άλλο πλην της αυτοκτονίας του.

Εν ολίγοις είτε τον πόνο τον επιθυμείς γιατί είσαι μαζοχιστής, είτε δεν τον επιθυμείς γιατί δεν είσαι. Και όταν δεν τον επιθυμείς αλλά υποχρεώνεσαι να τον υφίστασαι, τότε ο λόγος για τον οποίο αναγκάζεσαι να δείξεις ανοχή (σωματική βία, ψυχική βία, έλλειψη οικονομικής αυτονομίας, πολιτισμικό πλαίσιο, νομικές ρήτρες) δεν αλλάζει το ηθικό πρίσμα μέσα από το οποίο η ανοχή σου αυτή αξιολογείται (από εμένα προσωπικά εννοώ): ανέχεσαι επειδή δεν μπορείς να μην ανεχτείς.

 

Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Ικανοποίηση σαδισμού όταν υπάρχει α) συναίνεση και β) μαζ

Καλος συγγραφεας ειναι αυτος που γραφει γι' αυτα που δεν εζησε.

 

μακροπροθεσμα αν ο μαζοχιστης
"καταπινει" απο αποψεως αντοχης / απαιτησεων τον
(απλα λιγο σεβασμο ζητησα και καμμια ξυλια στο που και που) Σαδιστη...
τοτε προκυπτει το προβλημα....
(βαρα- σκισε - ματωσε- καψε- ακρωτηριασε !!!)

το θεμα ειναι να την δεσεις και να την φιμωσεις
στο ειδικα ηχομονωμενο δωματιο του υπογειου σου μουχεχεχεκς
συναινεση ξεσυναινεση τι να λεμε τωρα.....?
αυτα ειναι αυτονοητα...