Τι είναι για εσάς ο έρωτας;

Re: Απάντηση: Τι είναι για εσάς ο έρωτας;

τι ερωτεύτηκες ? φάντασμα? 

 

Re: Απάντηση: Τι είναι για εσάς ο έρωτας;

(Ο Oscar Wilde μιλά για την Τέχνη. Πηγή: Epistola: in Carcere et Vinculis)

 

Re: Απάντηση: Τι είναι για εσάς ο έρωτας;

 

 

Απάντηση: Τι είναι για εσάς ο έρωτας;

http://www.cristinaarce.com/images/photo_saudek05.jpg 

 

Ο έρωτας είναι η απόλυτη ένωση ψυχής και σώματος,αν χωρίσεις το σώμα από την ψυχή κάνεις κάτι που μοιάζει με τον Θάνατο.

Μαρσέλ Πρεβό






Κάποτε οι άνθρωποι επινόησαν το τραγικό (ή: κατέφυγαν στο τραγικό) για να ισορροπήσουν τη ματαιότητα τους. Εντέλει αυτό είναι   αυτό παραμένει) το πρόβλημα του έρωτά μας: ο διαρκώς επερχόμενος θάνατός μας. Αν τον πασπαλίσουμε με την ψευτιά της σωτηρίας, ίσως να γίνει κάπως γλυκότερος – κι εμείς θα έχουμε τελειώσει τα προβλήματά μας βάζοντας στο στόμα το κουφέτο: ένα κουφέτο αποδοχής πως κάτι μάς λείπει.

Αν πάλι εννοήσουμε το θάνατο ως χαμό, τότε έχουμε να διαλέξουμε: ο χαμός μπορεί να είναι πτώση, μπορεί να είναι και έλξη. Μα τούτο το δεύτερο θα προϋπέθετε να φ α ν τ α σ τ ο ύ μ ε τι δάγκωσε η Εύα σ’ εκείνο το παραμύθι της Γένεσης: τη γεύση του κόκκινου μήλου, την αίσθηση της δαγκωμασιάς, το γαίμα στο στόμα, την αφή του σμιξίματος με το φίδι. Και το ερώτημα κόβει σαν το ξυράφι:

Πόσοι διαλέγουν να ζούνε δίχως να κρατούνε μαστίγιο; Απαντάμε κουνώντας το κεφάλι, σηκώνοντας τους ώμους, θαρρείς να λέμε πως δεν προλαβαίνουμε – ουσιαστικά παραδεχόμαστε πως είμαστε άνθρωποι «πλασμένοι για να πυροβολούν μες το μουνί των γυναικών». Κι όσο ο φόβος παιδαγωγεί, όσο η ματαιότητα είναι κατάρα, όσο ο θάνατός μας είναι μια τιμωρία, όσο η ηδονή είναι αμαρτία, κι όσο το τρεμάμενο σώμα μας παραμένει ζυγισμένο παρεπόμενο μιας διανοητικής παλάντζας, τέτοιοι θα είμαστε, χριστιανοί, φανεροί ή κρυφοί, με το μαστίγιο στο χέρι για να (επι)ζήσουμε, με το μαστίγιο στο χέρι για να αγαπήσουμε.

Θανάσης Τριαρίδης

 

Love is a Parallax

'Perspective betrays with its dichotomy:
train tracks always meet, not here, but only
in the impossible mind's eye;
horizons beat a retreat as we embark
on sophist seas to overtake that mark
where wave pretends to drench real sky.'

'Well then, if we agree, it is not odd
that one man's devil is another's god
or that the solar spectrum is
a multitude of shaded grays; suspense
on the quicksands of ambivalence
is our life's whole nemesis.

So we could rave on, darling, you and I,
until the stars tick out a lullaby
about each cosmic pro and con;
nothing changes, for all the blazing of
our drastic jargon, but clock hands that move
implacably from twelve to one.

We raise our arguments like sitting ducks
to knock them down with logic or with luck
and contradict ourselves for fun;
the waitress holds our coats and we put on
the raw wind like a scarf; love is a faun
who insists his playmates run.

Now you, my intellectual leprechaun,
would have me swallow the entire sun
like an enormous oyster, down
the ocean in one gulp: you say a mark
of comet hara-kiri through the dark
should inflame the sleeping town.

So kiss: the drunks upon the curb and dames
in dubious doorways forget their monday names,
caper with candles in their heads;
the leaves applaud, and santa claus flies in
scattering candy from a zeppelin,
playing his prodigal charades.

The moon leans down to took; the tilting fish
in the rare river wink and laugh; we lavish
blessings right and left and cry
hello, and then hello again in deaf
churchyard ears until the starlit stiff
graves all carol in reply.

Now kiss again: till our strict father leans
to call for curtain on our thousand scenes;
brazen actors mock at him,
multiply pink harlequins and sing
in gay ventriloquy from wing to wing
while footlights flare and houselights dim.

Tell now, we taunq where black or white begins
and separate the flutes from violins:
the algebra of absolutes
explodes in a kaleidoscope of shapes
that jar, while each polemic jackanapes
joins his enemies' recruits.

The paradox is that 'the play's the thing':
though prima donna pouts and critic stings,
there burns throughout the line of words,
the cultivated act, a fierce brief fusion
which dreamers call real, and realists, illusion:
an insight like the flight of birds:

Arrows that lacerate the sky, while knowing
the secret of their ecstasy's in going;
some day, moving, one will drop,
and, dropping, die, to trace a wound that heals
only to reopen as flesh congeals:
cycling phoenix never stops.

So we shall walk barefoot on walnut shells
of withered worlds, and stamp out puny hells
and heavens till the spirits squeak
surrender: to build our bed as high as jack's
bold beanstalk; lie and love till sharp scythe hacks
away our rationed days and weeks.

Then jet the blue tent topple, stars rain down,
and god or void appall us till we drown
in our own tears: today we start
to pay the piper with each breath, yet love
knows not of death nor calculus above
the simple sum of heart plus heart.

(Sylvia Plath)

 

Απάντηση: Τι είναι για εσάς ο έρωτας;

Εναλλακτικός ορισμός στις προηγούμενες αναλύσεις μου, εντός αυτού του νήματος:

Μια σαιξπηρική τραγωδία με ηθοποιούς κλόουν, επαρχιακού τσίρκου.

 

Απάντηση: Τι είναι για εσάς ο έρωτας;

Ο,τι και για τους συναδελφους στη δουλεια ο καλλος στο ποδι μου.Συνεχεια τους αναφερω οτι με παιδευει,αλλα ποτε δεν τον εχουν δει.

 

ερωτας ε?ο μεγας φταιχτης,το μεγα ναρκωτικο....
 

 

Απάντηση: Re: Τι είναι για εσάς ο έρωτας;

Ετσι είναι και ακόμα χειρότερα μερικές φορές. Πονάει πολύ.