ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΣΜΟΣ και ΕΛΛΗΝΙΚΟ BDSM

Re: Απάντηση: ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΣΜΟΣ και ΕΛΛΗΝΙΚΟ BDSM

ναι σωστά ,ωραίες οι φιλοσοφίες για το πως να αγαπάμε και επιβουλευόμαστε την άγνοια των γύρω μας ,αλλά προτιμώ τον προσκοπισμό αν και τον απέχθανομε επίσης ,είναι προτιμώτερος από φλυαρίες μιας και είναι πλέον άμεσος ...

είμαι ένας στρατόκαυλος που φοράει γιαλυστερές γαλότσες και γνωρίζω όλες τις μεραρχίες των Waffen SS , νόμιζω κάπου είδα τον εαυτό μου  

 

blind wrote:
"...είναι προτιμότερος από φλυαρίες μιας και είναι πλέον άμεσος ..."

σωστός blind

 

Αγαπητέ Dolmance, καταρχήν, θα ήθελα να σε ευχαριστήσω για τα κείμενα που ανεβάζεις. Μην με παρεξηγήσεις αλλά έχω πολλές φορές την αίσθηση ότι τα γράφω εγώ.

Σαφώς και υπάρχει συντηρητισμός στο BDSM, όπως υπάρχει και στην κοινωνία γενικότερα. Ως όντα που ζούμε μέσα στο υπάρχουν κοινωνικό πλαίσιο, επηρεαζόμαστε από αυτό και το αναπαράγουμε. Σαφώς και το lifestyle δεν έχει να κάνει με την σαδική φιλοσοφία, με την βάση την μηδενιστική - ριζοσπαστικής - ευδαιμονικής φιλοσοφίας του Πολίτη Sade. Περισσότερο μοιάζει με μια εμπορευματική αναπαράσταση του ζώντος. Μία αναπαράσταση, που ως τέτοια, είναι νεκρή στο περιεχόμενο της. Ένα ακόμη εναλλακτικό εμπόρευμα κομμάτι της πολύμορφης παραγωγής προϊόντων.

Ό δρόμος της σεξουαλικής απελευθέρωσης περνάει μέσα από τα συντρίμμια του υπάρχοντος, όπως και η συντριβή του υπάρχοντος περνάει μέσα από την σεξουαλική απελευθέρωση.

Υ.Γ. Ο R. Curtio έγραφε για το σχιζο-προλεταριάτο, μήπως πρέπει να αρχίσουμε να μιλάμε για το σεξο-προλεταριάτο!

 

Απάντηση: ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΣΜΟΣ και ΕΛΛΗΝΙΚΟ BDSM

O συντηρητισμός ως ιδεολογική / πολιτική στάση δεν είναι ανόητος. Προασπίζεται κεκτημένα και συμφέροντα (χωρίς αυτό να σημαίνει πως αδρανεί βλ. Goddess Thatcher) ή στην πιο ιδεαλιστική του εκδοχή υποστηρίζει την άποψη πως περιορισμένες και σε βάθος χρόνου αλλαγές είναι πιο συμφέρουσες για το κοινωνικό σύνολο.

Η επίτευξη των ανωτέρω στόχων διευκολύνεται από τη μη-σκέψη και παθητική στάση των μαζών. Με άλλα λόγια, ο συντηρητισμός δεν είναι ανόητος αλλά προωθεί την ανοησία και την υποβάθμιση μέχρις εξαφανίσεως της ατομικής σκέψης, δημιουργικότητας και παρέμβασης. Από την άλλη πλευρά, η απουσία ατομικής δημιουργικότητας συσσωρεύει εντάσεις που πρέπει να εκτονωθούν και να διοχετευθούν προς ανώδυνα υποκατάστατα. Το θέαμα, δηλαδή η εικονική συμμετοχή στα γεγονότα, οι μόδες, οι μαζικές φαντασμαγορικές εκδηλώσεις ή η συμμετοχή σε ιδιαίτερες μικροομάδες χωρίς σαφή λόγο (έτσι γιατί μας αρέσει και τη βρίσκουμε) δημιουργούν την αίσθηση της συμμετοχής, του «ανήκω σε κάτι μεγαλύτερο – άρα είμαι κι εγώ ο κακομοίρης μεγαλύτερος». Είναι δοκιμασμένες πρακτικές διαχρονικά από τις Pωμαϊκές αρένες και τις χιτλερικές παρελάσεις μέχρι τους πανηγυρισμους για το Γιούρο, τις θύρες 7,13,.., τους tready και τους πάσης φύσεως μοδάτους και lifestylers.

Με βάση τα ανωτέρω ισχυρίζομαι πως το bdms lifestyle που αναπαράγει style – δεν παράγει σκέψη, όχι μόνο είναι συντηρητικό όπως το διατύπωσε ο Dolmance στο αρχικό post, αλλά εκ φύσεως δε θα μπορούσε να είναι κάτι άλλο.

Εννοείται πως οι γενικές αυτές διαπιστώσεις δεν χαρακτηρίζουν συλλήβδην τα άτομα. Τα άτομα χαρακτηρίζονται από τη στάση τους και τις θέσεις που παίρνουν. Ειναι τα ατομα που αυτοχαρακτηρίζονται δηλαδή.

 

"Μάης '68, Ανάμεσα στον Μύθο και την Ιστορία" αφιέρωμα στο ένθετο Βιβλιοθήκη της εφημερίδας Ελευθεροτυπία, 16/5/08

Σταχυολογώ:

«Ως επαναστάτες, αυτό στο οποίο προσβλέπετε είναι ένας αφέντης. Και θα τον έχετε».

"Από τη σεξουαλική απελευθέρωση της δεκαετίας του '60 έχει επιβιώσει ο ανεκτικός ηδονισμός, που εύκολα ενσωματώνεται στην ηγεμονική μας ιδεολογία.
Η προσταγή του υπερεγώ για ψυχαγωγία, ωστόσο, εκπληρώνει την ακριβώς αντίθετη λειτουργία από την προσταγή του Καντ: «Μπορείς, επομένως οφείλεις» και γίνεται ένα «Οφείλεις επειδή μπορείς». Αυτό σημαίνει ότι η πλευρά του υπερεγώ στον τωρινό «μη καταπιεστικό» ηδονισμό (οι αδιάκοπες προκλήσεις στις οποίες είμαστε εκτεθειμένοι, που μας επιβάλλουν να προχωρήσουμε ώς το βάθος και να εξερευνήσουμε όλους τους δυνατούς τρόπους απόλαυσης) έγκειται στον τρόπο με τον οποίο η απόλαυση υποχρεωτικά μετατρέπεται σε υποχρεωτική απόλαυση.
Αυτή η ώθηση προς την καθαρά αυτιστική απόλαυση (μέσω ναρκωτικών ουσιών ή άλλων μεθόδων που οδηγούν σε μια κατάσταση έκστασης) επικράτησε σε μια καθορισμένη πολιτική στιγμή: τότε που η απελευθερωτική ώθηση του '68 εξάντλησε τη δυναμική της. Σε εκείνη την κριτική περίοδο (στα μέσα της δεκαετίας του '70) η μοναδική επιλογή που απέμεινε ήταν η μετάβαση στην άμεση δράση, στην άγρια δράση, μια ώθηση προς την πραγματικότητα που πήρε τρεις κύριες μορφές: την αναζήτηση ακραίων μορφών σεξουαλικής απόλαυσης· την αριστερή πολιτική τρομοκρατία (με τη «RAF» στη Γερμανία, τις «Ερυθρές Ταξιαρχίες» στην Ιταλία κ.ο.κ., το στοίχημα της οποίας ήταν ότι, σε μιαν εποχή που οι μάζες είχαν ολικά βυθιστεί στον καπιταλιστικό ιδεολογικό ύπνο, η συνήθης κριτική της ιδεολογίας δεν ήταν πλέον αποτελεσματική, έτσι ώστε μόνον η προσφυγή στην ωμή πραγματικότητα της άμεσης βίας -η άμεση δράση- μπορούσε να αφυπνίσει τις μάζες)· και, τέλος, η στροφή προς την πραγματικότητα μιας εσωτερικής εμπειρίας (ο ανατολικός μυστικισμός)."

"Είμαστε μεταξύ εκείνων που ακόμα αποβλέπουν σε έναν ηγεμονικό δημοκρατικό κοινοβουλευτικό καπιταλισμό, υποχρεωμένοι να αποξενωθούμε και να δρούμε από διάφορους «τόπους αντίστασης», ή μπορούμε ακόμα να συλλάβουμε μια πιο ριζοσπαστική πολιτική παρέμβαση;"

"Στα κείμενα της φοιτητικής κομμούνας η «αλλοτρίωση» εμφανίζεται ως η κύρια λέξη, που τείνει να αντικαταστήσει τη λέξη «εκμετάλλευση», έστω και αν οι δύο έννοιες αναμειγνύονται συχνά στις διακηρύξεις, των οποίων η εννοιολογική σαφήνεια δεν είναι η πρώτη μέριμνα. Η ιδέα της αλλοτρίωσης προσανατολίζει την κριτική προς μιαν άλλη προβληματική, διαφορετική από εκείνη της άντλησης της υπεραξίας και από τη λογική του κέρδους, της οποίας η εργατική τάξη είναι το πρώτο θύμα. Αυτή προϋποθέτει την ιδέα μιας αποστέρησης του ανθρώπου από την αυτονομία του, προς όφελος φετιχοποιημένων εμπορευματικών αγαθών που τον κυριαρχούν. Κατ' επέκταση, η αλλοτρίωση στις αναπτυγμένες κοινωνίες συνεπάγεται μηχανισμούς ταύτισης με κοινωνικά στερεότυπα, με προκαθορισμένες ανάγκες, με εντελώς προσχεδιασμένους τρόπους ζωής."

"Ο Ζιλ Λιποβετσκί, στο βιβλίο του «Η εποχή του κενού» (1983) (κυκλοφορεί και στην ελληνική γλώσσα από τις εκδόσεις «Νησίδες»), υπογραμμίζει τα ατομικιστικά χαρακτηριστικά του κινήματος, όπως είναι η απόρριψη των παραδόσεων και των δογμάτων, η πάλη για την ισότητα ή η εμφάνιση μιας κουλτούρας της αυθεντικότητας και της επιμέλειας του εαυτού, που είναι όλες τους διεκδικήσεις οι οποίες συνέβαλαν στην εξατομίκευση του κοινωνικού. Η σύντομη έκρηξη της κινητοποίησης του '68 πρέπει κυρίως να θεωρείται ως η ένδειξη ατομικιστικών προσδοκιών και διεκδικήσεων μέσα στη συνέχεια της Ιστορίας. Εμπνεόμενος από τον Τοκβίλ, ο Λιποβετσκί παρουσιάζει το 1968 ως τη γενέθλια πράξη του μεταμοντέρνου ναρκισσιστικού ατομικισμού, που χαρακτηρίζεται από την απάθεια, τον εγωισμό, την αδιαφορία και τον ακραίο ηδονισμό. Η αναδίπλωση στον εαυτό και η έντονη επένδυση στην ιδιωτική σφαίρα συνοδεύονται από απώλεια του ενδιαφέροντος για τα δημόσια πράγματα και αποπολιτικοποίηση."

"Στις νέες μορφές κυριαρχίας ωστόσο (που τελικά είναι μια επιδέξια μεταμφίεση των παλιών) μπορεί να αντιπαρατεθεί -αυτή είναι η τρίτη θέση του Μαρκούζε που θα ήθελα να θυμίσω- μόνο μια αντιπολίτευση εντελώς πρωτόγνωρου τύπου. Πρώτα απ' όλα το προλεταριάτο, αν πρέπει ακόμα να μιλάμε γι' αυτό, δεν είναι πλέον εκείνο των μητροπόλεων, αλλά οι απόκληροι του Τρίτου Κόσμου. Η πάλη σε αυτό το μέτωπο δεν θα βρεθεί ποτέ στο ύψος της «εφικτής ουτοπίας», αν δεν συνδεθεί με το νέο (αλλά μειοψηφικό) δυναμικό άρνησης και ανταγωνισμού, που παρεισφρέει στην καρδιά του συστήματος. Η αντιπολίτευση εδώ δεν μπορεί να βρει τη βάση της στις μεγάλες μάζες, που καταλαμβάνουν το κεντρικό μέρος της κοινωνικής πυραμίδας. Μπορεί να γεννηθεί μόνο στα άκρα της, από τις φοιτητικές και διανοητικές ελίτ ή από τις περιθωριακές ομάδες. Αλλά ο ρόλος των νέων και των φοιτητών είναι θεμελιώδης, επειδή μόνον από εδώ μπορούν να ανπτυχθούν εκείνες οι νέες ριζικές ανάγκες -που χαρακτηρίζονται έντονα από το ερωτικό και το αισθητικό στοιχείο- οι οποίες είναι η αληθινή άρνηση της κοινωνίας της κυριαρχούμενης από την αρχή της απόδοσης και γι' αυτό είναι το μοναδικό κλειδί προς τη ρεαλιστική ουτοπία, μιαν ουτοπία περισσότερο φουριερική παρά μαρξική."

"Με πιο απλά λόγια: αντί να επιχειρήσει μια μεταρρύθμιση της κοινής μας κουλτούρας, η «αντικουλτούρα» (ή αυτό που απομένει από αυτήν) αρνείται κάθε δυνατότητα μιας κοινής κουλτούρας. Εγκωμίαζε και εγκωμιάζει, αντίθετα, τις υποκουλτούρες: των γυναικών ή των μαύρων ή των ομοφυλοφίλων ή οποιασδήποτε άλλης καταπιεζόμενης μειονότητας. Εχοντας εγκαταλείψει πριν από πολλά χρόνια την ελπίδα να αλλάξει το σύστημα, η Αριστερά σήμερα κινείται για τη δημιουργία μικρών ειδικευμένων περιοχών μελέτης -μελέτες για τους μαύρους, για τις γυναίκες, για τον «Τρίτο Κόσμο»- που ασκούν πολύ μικρή επίδραση ακόμα και στη γενική πορεία της έρευνας."

"Κι ενώ η ακαδημαϊκή Αριστερά έγινε όλο και πιο άκαμπτη, ο αριστερός ακτιβιστής ενεργοποιείται όλο και περισσότερο σε πολιτικές ομάδων πίεσης. Οικολόγοι, κινήματα καταναλωτών, φεμινίστριες, υποστηρικτές του ελέγχου των εξοπλισμών και άλλες μονοθεματικές ομάδες μπορούν ωστόσο να θεμελιώσουν πολύ λίγα πράγματα στην πολιτική ζωή. Καθώς οργανώνονται γύρω από ένα μοναδικό θέμα, με την ελπίδα ότι θα πετύχουν λίγες μεταρρυθμίσεις κάθε φορά, χάνουν πράγματι την ευκαιρία να εξηγήσουν πώς το ένα θέμα συνδέεται με ένα άλλο (για παράδειγμα, πώς τα περιβαλλοντικά ζητήματα επηρεάζονται από τα οικονομικά ζητήματα) ή την ευκαιρία να παρουσιάσουν ένα πρόγραμμα ολικής «κοινωνικής αλλαγής». Εξάλλου, αυτές οι ομάδες δεν έχουν καν προκαλέσει εκείνο τον ενθουσιασμό που στηρίζει τα κινήματα μακράς διάρκειας. Οι στόχοι τους είναι πάρα πολύ περιορισμένοι και οι μέθοδοί τους υπερβολικά συμβατικές για να εμπνεύσουν αφοσίωση και πνεύμα θυσίας."

"...οι κινηματικές διεκδικήσεις δεν αφορούν μόνον εργαλειακές επιδιώξεις, αλλά, επίσης, συλλογικές ταυτότητες"

http://www.enet.gr/online/online_issues?pid=51&dt=16/05/2008

 

Απάντηση: Re: ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΣΜΟΣ και ΕΛΛΗΝΙΚΟ BDSM

Τους ξέραν ηδη τους κοινωνιολόγους.

When the last sociologist has been hung with the guts of
the last bureaucrat, will we still have “problems”? ​

Η "έκρηξη", όχι του ατομικιστικού, αλλά του ατομικού, που ξέφυγε απ’ τη χειραγώγηση και τα δεσμά στης αναγκαιότητας στα οποία ήταν εγκλωβισμένη η συντεταγμένη αριστερά (και έφαγε τελικά το κεφάλι της), ήταν σύντομη όπως όλες οι έκρηξεις. Μια απόδραση από το εφικτό ήταν που έληξε σύντομα αλλά σημάδεψε τη σκέψη των μεταγενεστέρων. Όχι γιατί σε λίγες μέρες παρήχθη κουλτούρα αλλά γιατί η ατομική σκέψη δεκαετιών βγήκε απ’ τα διαμερίσματα, τα καφέ και τα καμπαρέ στους δρόμους.

Οι εκρήξεις, φημίζονται για τη διασπορά του υλικού τους και όχι για την ευθυβολία τους. Έτσι, ο κοινωνικός Μεσσίας δεν κατήλθε επί γης τον Μάιο του 68 για να διώξει την αφορητη πληξη των επομενων δεκαετιών, ούτε να διαθέσει μαζικά αντικαταθλιπτικά στην αριστερά.

Μπα – νωρίτερα έγινε το κακό. Αυτοί οι μποέμηδες, οι dadaδες, οι σουρεαλιστές, οι μπεατοί και οι υπαρξιστές και όλοι οι της μη συμμορφώσεως οι άγιοι φταίνε.

Η Κεντρική Επιτροπή, καθώς και οι κομματικοί παραγωγοί κοινής κουλτούρας πιάστηκαν στον ύπνο και δεν τσίμπησαν το φιλέτο (όποτε και ότι να γινόταν πάλι στον ύπνο θα πιανόταν).

Γράφανε διονυσιασμένοι Μαγιάτικοι :

«Permanent cultural vibration» και «form dream committees”.​

 

Re: Απάντηση: ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΣΜΟΣ και ΕΛΛΗΝΙΚΟ BDSM

Ο τόπος δυνητικής πολιτικής σύγκλισης αυτών των ταξικά διαφοροποιημένων ομάδων είναι η πολιτική δύναμη που αποκτούν και η οποία είναι τόση ώστε να βελτιώνει λίγο τους όρους κοινωνικής συμβίωσης και ,κατ αναλογία ,να ακολουθούν τα προτάγματα των σύγχρονων όρων της κατανάλωσης. Κατά την γνώμη μου το πολιτικό περιβάλλον μέσα στο οποίο αναπτύχθηκαν τα κινήματα αυτά δεν αποτελεί ασήμαντη λεπτομέρεια αλλά αντίθετα κορυφαίο ρυθμιστικό παράγοντα. Δεν αποσυνδέω τους στόχους και τα αποτελέσματα από το γεγονός ότι όλα αυτά τα κινήματα αναπτύχθηκαν εντός των δυτικών αστικών δημοκρατιών της κατανάλωσης. Οι δημοκρατίες τις αγοράς ίσως να μην ήταν ακόμα ριγκανοθατσερικές ωστόσο ήταν ήδη σε πλήρη ανάπτυξη. Μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον η κατάτμηση ο «μερικός στόχος» τα «ειδικά συμφέροντα» θα εμφανιστούν νομοτελειακά.
Η συνένωση αυτών των ατόμων υπήρξε κυρίως συνένωση ατομικών απολαύσεων και επιμέρους αιτημάτων, όπως σωστά παρατήρησε η camera obscura ,(οι σύγχρονες δημοκρατίες μέσω της δήθεν ελεύθερης βούλησης περιορίζουν την δράση των πολιτών σε ένα μικρό χώρο) και η πολιτική εμπειρία των κινημάτων ήταν σπάνια και ευάλωτη. Η συνένωση των ξένων και διαφορετικών ήταν έως ένα βαθμό πλασματική και η βάση της ήταν στις επιμέρους ταυτότητες και ουδόλως ταξική.
Αυτό εξηγεί ίσως και την ταχύτατη αφαίμαξη του πολιτικού φορτίου αυτής της «επανάστασης» αγαπητέ Dolmance (αν φυσικά δεχτούμε ότι υπήρχε σοβαρό πολιτικό φορτίο προς αφαίμαξη)

Συμπληρωματικά των όσων εύστοχα διατυπώνεις αλλά και προς επιβεβαίωση των παρατηρήσεων της camera obscura αλλά και του GE θα παραθέσω ένα απόσπασμα από τις σκέψεις ενός σπουδαίου στοχαστή.
«…στη δυτική μαζική δημοκρατία η κατάτμηση της κοινωνίας σε άτομα έχει προχωρήσει τόσο πολύ, ώστε σε γενικές γραμμές ελάχιστη διάθεση αισθάνεται κανείς να αφήσει κατά μέρος την αυτοπραγμάτωση και να ταυτιστεί με υπερατομικά εγχειρήματα πέρα από το βαθμό που φαίνεται αναγκαίος για την διασφάλιση της δικής του ευζωίας.»
Π. Κονδύλης

Πράγματι ο H.Marcuse αλλά και ο W.Reich, λίγο παλαιότερα, στηρίχτηκαν σε μια φροϋδική ερμηνεία η οποία αφορά την σχέση λίμπιντο-πολιτισμού και υποστήριξαν ότι η σεξουαλική απελευθέρωση μπορεί να οδηγήσει σε κοινωνική επανάσταση, επειδή η ελεύθερη έκφραση μιας «φυσικής» σεξουαλικότητας (υπάρχει τέτοιο πράγμα; )   δεν συνάδει με την άσκηση εξουσίας πάνω στους άλλους ανθρώπους. Νομίζω ότι αμφότεροι υποτίμησαν την θέληση του ανθρώπου για δύναμη.

Δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω. Παρατηρώ ότι «η ευτυχέστερη γι’ αυτούς-εμάς περίπτωση» έχει ,έως ένα βαθμό, πραγματωθεί ήδη. Τώρα μέσα στα φόρα του ίντερνετ οι κοινότητες αυτές επιδίδονται με μεγάλο ζήλο στην ανάλυση του αυτονόητου και στην εξερεύνηση των αποχρώσεων του ιδίου. (αφού μαζευτήκαμε που μαζευτήκαμε να πούμε και κάτι)  

Εξαιρετικό θέμα, εξαιρετικές αναλύσεις.  

 

Το πάθος της δόξας είναι ένα επαναστατικό πάθος που δεν επιβίωσε της επαναστάσεως και από το οποίο θεραπευτήκαμε για τα καλά. Αλλά από ποιό δημόσιο πάθος δεν γιατρευτήκαμε εκτός από αυτό του να βρίσκουμε την ησυχία μας κάτω από έναν αφέντη;
Α. ΤΟΚΒΙΛ

 

Απάντηση: ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΣΜΟΣ και ΕΛΛΗΝΙΚΟ BDSM

Πισω απ'ολ'αυτα, τι μενει ουσιαστικα ως η μονη ουσιαστικα αιτια κυριαρχιας της συντηρησης στην κοινωνια;
Μα...ο καπιταλισμος,η (φιλ)ελευθερη αγορα,το κυνηγι της καταναλωσης.
Μπορουμε ν'αλλαξουμε τα παραπανω;
ΜΕ ΤΙ;

 

Απάντηση: ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΣΜΟΣ και ΕΛΛΗΝΙΚΟ BDSM

υπαρεχει συντηριτησμος στο bdsm στην ελλαδα